Sommige dagen zijn druk, andere dagen zijn drukker en soms is het te druk! Dit was zo'n dag: lesgeven, gesprek met de directeur, Ernesto afwisselen bij mijn moeder thuis, wachten op de huisarts, uit eten met moeder en Ernesto, huis opruimen zoals de was doen, de afwas, een stofzuiger door het huis. Wachten op Michel en uiteindelijk in plaats van naar Shopping Night, samen op de bank in slaap vallen.
Een bijzondere dag omdat ik wel denk dat er een heel lichte beweging komt, in het reilen en zeilen van de gedachtenkronkels van zoonlief…..
1) Heel lief van hem, had hij op verzoek van oma en mij de eerste nacht dat mijn moeder weer thuis was, bij haar op de bank geslapen. Rond 12 uur kreeg ik wel een appje, "wanneer kom jij?"
2) We gaan uit eten, Ernesto, mijn moeder en ik. Het is gezellig. We hebben het over iets wat hij heel erg fanatiek en goed deed, vroeger, korfbal. Het lijkt alsof hij het wel fijn vindt, dat we zo enthousiast zijn over zijn sportkunsten. Ik vraag hem, wat hij nu voor studie zou kiezen, als hij nu klaar zou zijn met de havo. In eerste instantie ontvangt hij die vraag als 'gemeen'. "Dat is een andere manier om mij negatief te laten terugkijken." Ik leg uit dat het helemaal niet zo bedoeld is. Juist niet. Als ik nu mijn havo zou beëindigen, zou ik toch voor journalistiek kiezen, denk ik.
Toen ik van de havo kwam, wilde ik graag journaliste worden. De opleiding was (en is) in Utrecht. En om de een of andere reden (te beschermd opgevoed?), vond ik Utrecht te ver weg. En heb ik dat niet gedaan. Koos ik voor de Pedagogische Academie, aan de andere kant van de stad, op een veilige fietsafstand. Nadat ik dat heb uitgelegd, komt Ernesto wat los en verteld dat hij heeft gesolliciteerd bij een bedrijf in Breda. Een verkoopfunctie waarbij hij zijn Spaans ook heel goed moet gebruiken.
Nu weet ik niet meer wat Ernesto nou eigenlijk als antwoord gaf, welke studie hij nu zou willen doen.
Na het eten, overigens knetter-niet-lekker-en-niet-voor-herhaling-vatbaar, stappen we in de auto en begint het 'bedelen' van Ernesto. Of hij 10 euro mag om even wat te gaan drinken met een vriend op de Grote Markt, in de stad. Dan zou hij 'morgen' zijn kamer opruimen…… Ah, 1 keertje maar……
Pffffftttttttt, ik vind dit zo moeilijk en zo vervelend. Hij belooft dat ie echt er niet van gaat blowen en naar de stad gaat.
Hij vertelt wel, tussen neus en lippen door, dat ie echt wil gaan stoppen en dat ie zichzelf nu ook dwingt te solliciteren om zo bezig te blijven en dan niet te blowen.
Ik twijfel. Waar doe ik goed aan?
Ik besluit het tientje wel te geven, om hem ook vertrouwen te geven. Dat ik hem geloof dat het gaat lukken.
Dit zijn van die momenten dat je een hulplijntje moet hebben met een adviescentrum. "Help, meent Ernesto dit? Kan ik het geven?" Het zou een hulplijntje moeten zijn met 'boven'. Misschien wel de vader van Ernesto, die vanuit de hemel alles kan zien en kan zien of Ernesto daadwerkelijk doet wat hij zegt.
Waar verslaafden heel goed in schijnen te zijn, is manipuleren en liegen.
Het stapje vooruit waar ik hel blij mee ben is het feit dat hij is gaan solliciteren, enthousiast praat, gedachten deelt en zegt dat hij inderdaad wil stoppen met blowen.
Gister heb ik ook gelezen op zo'n informatieve site, dat 'stoppen met blowen' ook in je hoofd tijd nodig heeft.
Alles wat ik doe: naar de psycholoog, naar de Jellinek, ik zeg het Ernesto. Ik laat hem, heel bewust weten wat ik allemaal doe. Het lijkt dat hij er toch wel blij mee is. Alsof hij het fijn vindt dat ik al die moeite voor hem doe. En heel vaak zeg ik het hem ook, dat hij het waard is om zo voor te knokken. Dat hij dat zelf ook moet doen….!
Ja het is wel uitputtend. Er gaat geen dag meer voorbij zonder middagdutje waarbij ik in zware coma val.
Ik lijkt wel een ongelooflijk oud wijf.
Maar ik heb het blijkbaar nodig…..
Zzzzzzzzzzzzzzz ik heb nu ook alweer slaap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten