Daar zat ik dan….

Nu ben ik al samen met Michel 2x naar de Jellinek gereden en heb ik echt wel mijn ogen open gehad, maar het was toch even opletten en dan helaas toch nog fout rijden…. 
Maar goed, ik was ruim op tijd, wist de parkeermachine te bedienen. Een kwartier voor tijd zat ik in de wachtruimte. Onbewust, of misschien wel heel simpel, bewust, keek ik om mij heen naar de mensen die er zaten en die er liepen. Wie zijn de verslaafden? Waaraan zijn ze verslaafd? Een meneer naast mij wordt gehaald en ik hoor hem zichzelf direct verontschuldigen "Sorry, ik heb mijn opdrachten niet kunnen doen." Ik denk gelijk: o, zeker ook een vader van…of een partner van….
Hahahaha, ik krijg in ieder geval het gevoel dat ik niet de enige ben. Iedereen om mij heen wordt gehaald. Ik zit er nog als enige…..
Om bijna 10 over 11 komt een knappe jonge vrouw door de deur en kijk zoekend rond, daar ik de enige ben die er nog zit, stapt ze direct op me af. We stellen ons voor en ik loop achter haar aan naar boven. We gaan een klein spreekkamertje binnen. Direct valt mij op dat er niet zo'n doos met tissues staat. Wat nou als ik straks weer moet janken? Hum, gewoon maar niet janken, beter!!!!

Marijke legt uit hoe de procedure is. Dit is de intake, daarna moet ze de gegevens bespreken met haar collega's en wordt ik gebeld voor het maken van een afspraak of met een uitleg waarom niet.

Hoe bizar werkt het met mijn lijf…. Ik had me voorgenomen NIET te janken. Gelukkig begon ik niet gelijk bij de eerste vraag al, maar natuurlijk vragen ze naar pijn momenten en naar de dingen waar je tegenaan loopt. Wat heb je al geprobeerd? Wanneer is het blowen begonnen? 
En natuurlijk ook: hoe gaat het met jezelf? Laat je weleens dingen omdat je thuis wilt zijn voor je zoon, zie je je vriendinnen nog? Doe je zelf leuke dingen?
Hoe is het leven thuis? Hoe is de taakverdeling?

Als de antwoorden bij mij pijn doen, komen de tranen (helaas) vanzelf. En dus staat Marijke uiteindelijk op om uit een andere kamer tissues te halen.
En als ze empathie toont (daar heb ik altijd het ergste last van), stromen de tranen in volle vaart.
Ze legt uit wat de inhoud van de 6 sessies zal zijn. En laat heel subtiel blijken dat ze vindt dat ik wel heel erg veel hooi op mijn vork heb en grote last op mijn schouders. Misschien is het een optie als ik voor mezelf hulp zoek voor "erbij". Ja ik weet dat ik in mijn reserves zit van mijn kracht. Voordat mijn moeder in het ziekenhuis kwam, vorige week, sliep ik 's middags bij, lag in zware coma. Dat is niet voor niks. 
Ik zit dicht bij mijn grens. Dat voel ik. Maar binnenkort is het zomervakantie en dan zal ik zeker ook tijd voor mezelf hebben en aan dingend toekomen van mijzelf. Fotograferen. Lezen. Terrasje. Vriendinnen. Magdalena. Ernesto. Michel. Moeder. 

Tips heb ik vandaag nog niet gehad. Ik weet dat ik tot nu toe van alles geprobeerd heb. Dat het goed is dat ik geen schulden meer aflos. 

Maar verder? Ik ben mijn verhaal kwijt. Tranen minder, maar nog niet wijzer. Behalve misschien dat dit een goede stap is.

Een krachtige stap.
Nu afwachten wat de boodschap is als ze me bellen.