Liefdesverdriet!!!!!!!! En what the fuck, wat nu?!

Aller, allerliefste Ernesto,


Wat maak je me nou? 
Toen ik op de bank zat, uit te puffen van de hectische dag..... De dag waarop ik een leuke opdracht binnen gesleept heb, voor volgend schooljaar, bedacht ik dat ik je beter even kon bellen.... 
Ik belde je: "Waar ben jij?" "Ik loop naar Denise toe." "Huh....? We hadden toch de afspraak om samen naar Mustafa te gaan?"
"Ja, ik was daar eigenlijk niet mee eens. Ik ben er nog helemaal niet aan toe. Morgen moet ik ook al naar de kaakchirug, daar zie ik ook al tegenop en ik heb geen zin om bij Mustafa te zitten en te moeten praten." 
"Maar waarom app je dat dan niet uit jezelf? Je bent nu niet thuis, je bent nu weg, ik zou het beter hebben gevonden als je de telefoon had gepakt en mij zelf op de hoogte zou hebben gesteld. Je hebt me gister je hand gegeven en belooft dat je mee zou gaan........... Je stelt me erg teleur. Ja ik heb de afspraak gemaakt, maar ik heb je niet gedwongen om het te beloven..........."
"Sorry moeders."

Mijn harte stokte in mijn keel.......

De moed bij elkaar geraapt om alleen te gaan, fietssleutel gepakt en naar buiten gerend, op weg naar Mustafa. Maar what the fuck? Mijn fiets, die jij gisteravond had geleend en die je mee had genomen, 100% oke, stond met een lekke voorband!!!!!!!! GVD GVD het is wel heel ERG toevallig dat het altijd gebeurt als jij mijn fiets leent........ Ik kan niet eens meer boos zijn..... Het doet 'alleen maar' pijn.

Mijn allerliefste Ernesto, ik heb vreselijk liefdesverdriet. Ik verscheur... Heb medelijden met jou en, hoe gek het ook klinkt, ik heb ook medelijden met mezelf! 
Door voor je te zorgen, door je hier een thuis te bieden, door eten voor je te kopen, door sigaretten te kopen, je kamer op te ruimen, te accepteren dat je toch blowt in huis terwijl we afgesproken hadden dat je dat niet zou doen........help ik je niet en houd ik indirect of misschien wel direct, in stand dat je blowt. 
Verslaafd zijn aan blowen en nu lijkt het ook dat je verslaafd bent aan gamen.......is een ziekte. En jij wilt blijkbaar niet beter worden. Een crisis is misschien het enige wat jou laat inzien dat je zelf het roer om moet gooien om iets van je leven te maken.

Tot nu toe heb ik altijd gezegd dat je hier een thuis hebt, dat je hier altijd mag zijn..... Maar het werpt geen vruchten af. Je zoekt niet dagelijks naar een baan, je zoekt geen hulp voor je verslaving, je doet niks aan je schulden. Ik werk me te pletter. Ik werk fulltime en doe er wat klusjes naast voor mijn eigen bedrijfje, maar als ik niet uitkijk, gaan er duizenden euro's naar jouw schulden toe. Er staat nog een schuld bij oma, bij je vorige huisbaas, bij de telefoon, bij de tandarts straks, bij mij...en wie weet waar nog meer......?
Het is niet oké dat mijn vakantiegeld daar aan op zou gaan.... 

De afgelopen jaren is het niet beter gegaan met je. Een paar jaar geleden heb ik hulp gezocht en Mustafa gevonden. Een Turkse psycholoog, politiek vluchteling, 'communist', gemarteld.... allemaal items die herkenbaar waren omdat je vader ook politiek vluchteling, 'communist', gemarteld was.... 
Mustafa vond het een eer de zoon van een 'kameraad' te helpen. Jullie hebben toen een aantal maal gesproken. Ook toen had je een zwarte periode waarin je thuis zat. Je bent toen uiteindelijk aan het werk gegaan, maar je hebt nooit naar de huisarts willen gaan voor hulp.
Het resultaat? Je huurde een huis, je ging met Denise in de winter naar de Canarische Eilanden, op zoek naar een job. Jullie hielden je appartement hier aan, waardoor die kosten doorliepen en in Spanje vonden jullie geen werk. Dat wil zeggen, jullie gingen 'in the timesharing'. Dat zette geen zoden aan de dijk. Moreel zwaar slecht werk. Geen cent te makken en geen neet dood te drukken.
Jullie kwamen terug, relatie ging kaduuk. Werken op het strand....het hele seizoen verder. 
Na het seizoen....geen werk.....Schulden. 
En toen belde de huisbaas mij en ben ik je komen halen.

Ik snap het niet. Ik snap niet dat je zo kunt leven. 
"De maatschappij" is een puinhoop, de anderen.....dit, die...dat.... Je staat zo anders in de wereld. Ik kan schrikken van je manier van denken. En ik kan verliefd op je zijn als je lief en wijs bent. En knap vind ik je altijd, al zie je er soms echt uit als een zwever.

Ik heb geprobeerd met je te praten, ik heb geprobeerd lief te zijn en je in beweging te krijgen.  Ik ben ook boos, gefrustreerd, verdrietig geweest.... Maar, niks helpt. En ja, ik heb ook heel veel fouten gemaakt. Ben ik te lief geweest? Heb ik je teveel vrijheid gegeven? Teveel conflicten of te weinig conflicten? I don't know.
Mustafa vroeg me of ik denk dat er nog manieren zijn die ik nog niet geprobeerd heb, waarvan ik denk dat ze werken. Ik zei: "Ik heb hem nog niet meegenomen naar de Jellinek en daar achtergelaten om af te kicken..." "Denk je dat dat werkt dan?", vraagt Mustafa mij. Nee, Ernesto, ik denk dat het niet werkt als ik je breng....ik zou het voor je willen doen, als ik voor jou de pijn door zou kunnen gaan om af te kicken en dat jij dan, als met een toverstaf  'clean voor altijd' zou zijn, zou ik het doen, nu gelijk....

Wat ik gedaan heb, wat ik ook doe, het werkt niet. 
Ernesto, je zult het zelf moeten doen. Het schijnt zo te zijn, dat er maar 1 manier is. Ik heb het gevoel dat mijn keel wordt dicht genepen als ik eraan denk, maar vanuit 'crisis', kan het besef komen dat je zelf aan de bak moet...... 

Om een lang verhaal kort te maken, het komt er dus op neer dat ik je het huis ga uitzetten. Je zult me haten, je zult me niet begrijpen, je zult je afgewezen voelen. 
De woorden, ooit uitgesproken door de orthopedagoge waar ik je bracht in havo 5 voor rouwverwerking, zei me: "Blijf naast hem staan. Je kan en mag zijn gedrag afkeuren, maar blijf naast hem staan."
Daarom: "AU!!!!!!!!!!" 

De beste hulp die ik je nu mag/kan/moet geven, is je uit huis zetten. En hopen, bidden, wensen dat je het goede pad kiest......

Weet je, allerliefste Ernesto, ik wil dit weekend met je praten. Ik wil je tijd geven, ik hoop zo ongelooflijk dat je na ons gesprek gaat beseffen dat je nu echt aan jezelf gaat werken, dat je in beweging gaat komen.
Ik wil je een maand de tijd geven om te laten wennen aan het idee, om actie te ondernemen. Zo niet......ik durf het bijna niet uit te spreken, maar dan zal ik je uit huis zetten.

Magdalena heeft recht op een normaal gezinsleven. Ik ook. Ik durf nu geen vakantie te boeken omdat ik bang ben dat jij hier 3 weken binnen zit, gamend en blowend.....jezelf en het huis verwaarlozend...en dat is van de zotte......

Mooie, lieve, verslaafde, zieke jongen van mij. Mijn hart krimpt ineen. Hoe ga ik de kracht bij elkaar vinden om dit te doen, puur omdat het jou in beweging kan zetten! MOET zetten om de goede kant op te gaan!!!

Ik ga je zeggen dat je de tijd hebt tot 20 juli om in beweging te komen....maar doe je dat niet....dan moet je het huis uit.

Ik kan er niet over uit. Ik weet dat dit het beste voor je is. Maar het voelt als liefdesverdriet, alsof ik het uit maak met mijn allerliefste vriend, alsof ik de navelstreng nu zelf (in plaats van de verpleegster bij de geboorte) moet doorknippen. Ik weet hoe je zult kijken met je mooie bambi ogen die mij niet zullen begrijpen, waar angst in te lezen is, die mij gelijk doen smelten. Waar haal ik in godesnaam de kracht vandaan om dit daadwerkelijk te doen?

Met bloedend hart,

Je moeder