Aangrijpend. Indrukwekkend. Verdrietig. Dapper. De tweede bijeenkomst Jellinek.

In de autorit naar Amsterdam, vroeg Michel of ik Ernesto gister of vandaag nog gezien had. Ik vertelde dat ik 'm vandaag even aan de telefoon had gehad en dat hij verteld had dat hij bij vriend X was geweest. Zo'n foute vriend waarvan ik weet dat ze dan de hele dag blowen en gamen. Ik kon merken dat dit Michel ergerde. Ja, mij ook!!!
Ik weet niet meer hoe toen het gesprek verliep (pffffffft, ik ga richting overgang en ik merk dat ik soms echt niet meer weet wat er bij overgangen van een gesprek gezegd wordt, of ik vergeet namen. Zo erg dit!!!), maar ik vertel Michel: "Ik weet dat het fout is, maar ik durf geen beslissing te nemen over de vakantie. Ik durf niet 'lekker en leuk" op vakantie te gaan, als Ernesto zonder baan thuis zit.......... Hoe ziet mijn huis er dan uit bij thuiskomst? En, nog erger, dan zadel ik Magdalena die weken met haar broer op en zij heeft al zoveel last van het feit dat Ernesto verslaafd is, zich niet aan afspraken houdt. En aan de andere kant: als hij besluit voor die tijd af te kicken, wil ik er zijn om hem te steunen.... En nog een andere optie: als ik hem er voor die tijd uitzet (plan Mustafa), dan ga ik ook niet rustig weg als hij op straat loopt, want dan gaat hij misschien het mijn moeder van 76 jaar het lastig maken...."
Michel steekt gelijk van wal. Het is verkeerd zoals ik denk...... "Ik kan me wel voorstellen dat je er wilt zijn als hij afkickt, maar in de andere gevallen.... Eigenlijk zeg je dat je niet op vakantie wilt met me om Ernesto."
"Nee, dat zeg ik niet, maar waarom zeg je dit zo boos?"

Ik weet wel wat er nu gebeurt. Michel is boos en geïrriteerd op en over Ernesto en hij reageert dat af op mij.
Ik stop even met praten en val in slaap. In heel diepe slaap en word pas wakker als we er bijna zijn. We bespreken even onze frustraties en gaan naar boven, we kennen de weg. 

Het is een volle bak. Vandaag is thema 4 "de familie en "aanhangsel" op het programma". De crew van de Jelinek en coach Tim van Stichting de Regenboog stellen zich voor. Vandaag is ook Tommy, ex verslaafde en al 7 jaar droog en clean ook van de partij om vragen aan te kunnen stellen. We maken een voorstelrondje. Het voelt wat AA-achtig, tenminste zoals ik het ken van de films/tv. Maar het is gewoon ook heel goed om te horen wat er speelt bij anderen aan de tafel. Het ene verhaal is heel herkenbaar. Het andere verhaal is heel aangrijpend. Ik heb al heel veel last van mijn hooikoorts, maar anders zou ik ook heel veel tranen in mijn ogen krijgen. 
Aangrijpend triest is het verhaal van Albert en Sandra, zij zijn vandaag voor de 3e keer. Ze hebben bijna het hele rondje al meegemaakt. Vandaag komt het hoge woord eruit. Het broertje van Albert is verslaafd, dat wisten we al van de vorige keer, maar Albert vertelt er nu bij dat zijn broertje de hele familie bedreigt. Druk uitoefent om geld te krijgen. En ook nog eens dreigt met zelfmoord. We zijn allemaal doodstil. Sommige dingen in het verhaal van Albert (manipulatie) zijn herkenbaar, maar andere dingen zijn voor mij in de overstijgende trap. Albert is bang voor de veiligheid van zijn "zussie" zoals hij lief zegt, voor de veiligheid van hemzelf, zijn ouders en voor zelfmoord en daarom accepteert hij nu eigenlijk de situatie zoals ie is. 
Toch zitten Albert en Sandra vanavond aan tafel. Geweldig.
De crew dringt aan op hulp voor Albert, persoonlijke hulp. Wellicht dat Tim een rol kan spelen. Tim heeft veel ervaring om ouders en familieleden te coachen en ze te laten starten met grenzen stellen voor zichzelf....

Het verhaal van een Hindoestaanse moeder en haar dochter grijpt me ook aan. De dochter van 25(?) jaar heeft hier en daar de rol van haar moeder bewust en onbewust overgenomen/moeten nemen. Ze wonen samen in huis met broer/zoon van 21 jaar, een intelligente jongen die zijn dag en nachtritme kwijt is, in de horeca werkzaam is en verslaafd is aan drank en blowen. Maar, die zelf nog in de ontkenningsfase zit. Herkenbaar. Helaas, daar zit Ernesto ook nog steeds in.
Wat spreekt dit meisje wijs. Wat verdrietig dat zij hierin zo'n grote rol moet spelen. Gelukkig zegt haar moeder wel dat haar dochter nu zich eerst moet concentreren op zichzelf om af te studeren.

De Turkse meneer, in perfect Nederlands met een zacht Amsterdams accent, heeft een broertje die ook al 20 jaar verslaafd is en de hele familie manipuleert....... Een moeder met een verslaafde zoon van 30 jaar oud, die ook weer thuis woont. Een zus die voor haar broer werkt, maar die aan het afglijden is naar de goot, zoals zij omschrijft.

Een vader met zijn dochter en haar vriendin, de zus van de vader gebruikt van alles. Tel alles bij elkaar op en je hebt een grote ellende bij elkaar.

Er zijn deze avond geen oplossingen. Maar sommige mensen kunnen niet stoppen met praten. Het zit hoog. Heel hoog. Wolkenkrabberhoog. Zijn kunnen niet meer stoppen met praten lijkt het wel. Eens tap naar de Jelinek is dan ook een waanzinnige. Sommigen van de verslaafden zijn al 20 jaar verslaafd en al die tijd heeft de familie er ook last van.
Het is dus, zoals moeder Connie zei, heel dapper dat we hier allemaal zitten. 
Ja, eer je durft te zeggen: "mijn zoon is verslaafd", is er heel wat tijd verstreken......

De moraal van het verhaal..... Stel je eigen grenzen. Zorg goed voor jezelf. En.... (dit zijn mijn woorden) gras gaat niet harder trekken als je er hard aan gaat trekken.
Zit de verslaafde nog in de ontkenningsfase (Ernesto!), dan kun je eigenlijk niks. Niks anders dan goed voor jezelf te zorgen en grenzen te stellen. 

Tommy vertelt dat het voor iedereen anders is, wanneer de rockbottum beweging geeft. Er is geen rode draad. 

Met TIm heb ik het kort over het advies van Mustafa. Zijn vraag is terecht: "Past het bij jou om je zoon (nu) uit huis te zetten?" Als je het doet, moet je het namelijk goed doen.
Vandaag heb ik van de site informatie gehaald over "CRAFT". Dat is dat de ouder of partner gecoacht wordt en in 70% van de gevallen gaat dat de verslaafde uiteindelijk toch in therapie om af te kicken.

Thuis gekomen staat de afwas er nog. Zie ik in Ernesto's kamer resten van de snackbar (ik had geld achter gelaten om naar de supermarkt te gaan en gezond eten te halen......)
Ik voel me machteloos en moedeloos. Maar dit is zeker wel goed om vandaag te ervaren.
Als Ernesto thuiskomt, deel ik mijn ongenoegen en zeg hem: "Op heel korte termijn gaan we praten. Ik heb je n november opgehaald en we hebben afspraken gemaakt, in de veronderstelling en met het plan om eea aan te pakken, maar in plaats van dat het beter gaat, gaat het slechter, dat kan dus niet. We gaan de situatie veranderen."
"Ja dat is goed, maar daar gaan we het niet nu over hebben, toch?"
"Nee, niet nu. In het weekend."
"Oke is goed."

Het is nu twaalf uur geweest. Ik ben kapot. 
Zoveel verhalen vandaag, zoveel ellende. Het Hindoestaanse meisje brak aan het eind van de bijeenkomst. Zo zielig. Zo'n dapper en lief meisje. Ik herkende voor een deel Magdalena. Alleen doet Magdalena meer haar eigen ding.

1) Morgen bel ik de Jelinek en informeer ik naar CRAFT. Wellicht kan ik een intake vragen/afspreken.

2) Dit weekend MOET ik met Ernesto het gesprek aangaan. 
     A: afkicken bij een kliniek
     B: gesprek met Menno..... een dag niet blowen....naar werk zoeken...ik beweging komen.....
     C: uit huis
     D: duidelijke afspraken maken (niet blowen in huis), werk zoeken

     E: ???

Kortom: genoeg te doen.
Gaaaaap, vreselijke slaap. Elke ochtend word ik zo zwaar wakker. Mijn dromen gaan over Ernesto. 
De gesprekken van vanavond zoemen door mijn hoofd.
Ik ben blij dat we weer gegaan zijn. Fijn dat Michel er ook iets aan heeft. Ik zag vandaag zijn lippen weer in die bepaalde streep staan. Dat betekent emotie bij hem. 
Over twee weken gaat het over "Waarom wordt de een eerder verslaafd dan de ander?"

Ik zou echt iedereen aanraden deze bijeenkomsten mee te maken. Ik heb respect voor de crew. Ze doen het zo respectvol, integer, vriendelijke. Top! 


Zzzzzzzzzzzzzzzz ik ga slapen! Morgen een uur mondhygiëne!