Even vluchten

Thuisgekomen na een lange dag vol coachgesprekken, en elke keer weer aan de ander vragen hoe het met hem/haar gaat, heb ik echt geen zin om nog de deur uit te gaan voor de boodschappen. Magdalena is winkelen met een vriendinnetje en Ernesto komt thuis en duikt gelijk zijn eigen hol in.
De moed ontbreekt me. Ik plof neer op de bank. Even naar Dr.Phill kijken. Dr.Phill is uitgesproken is zijn mening over drugs en moeders die hun kinderen faciliteren om hun leven als verslaafde in stand te houden. Aan de andere kant stelt hij ook vaak "iemand in de familie moet de held zijn". Tsssssja, de lastige vraag nu, ben ik degene die faciliteert en zo snel mogelijk daar mee op moet houden? Of ben ik de held omdat ik doorga en geloof dat er een moment komt waarop hij ervoor gaat?
Ik weet het niet.
Op de bank liggend, denk ik terug aan de verhalen van al die mensen in de Jellinekkliniek. Potverdrie, wat een hoop ellende bij elkaar. Ik check op mijn mobiel bij mijn mails, of ik toevallig al een antwoord heb van CRAFT, maar nee.

Waarom gaan wij allemaal door met het helpen van onze geliefden? Wat zegt dat over ons? Wij zitten daar en van de mensen die uit grotere gezinnen kwamen, zat niet het hele gezin daar, maar DEZE mensen wel! 
Ik had coach TIm geschreven en even laten weten dat ik me heb aangemeld bij CRAFT. HIj schreef terug en had het over het verschil van hoofd en hart. Dat klopt. Met mijn hoofd weet ik, en die mensen weten ook met hun hoofd....maar ons harten... Daarbij, de boodschap van nu is dat verslaving eeen ziekte is....en een zieke laat je toch niet in de kou staan? Die help je toch?!! Het blijft een heel moeilijk verhaal.
Dr.Phill houdt zich vandaag bezig met een minnares van wie haar ex lover in de gevangenis zit omdat hij zijn vrouw vermoord heeft. Interessant, maar niet wat ik vandaag wil horen.

Ik dommel een beetje weg.....Nog net denk ik aan wat we gaan eten...
Magdalena komt thuis en vraagt prompt wat we gaan eten. Ik besluit dat ik de schoongemaakte keuken (eindelijk is vandaag die afwas gedaan) schoon wil houden en dat het even tijd is om in al die ellende een paar mooie uurtjes te pakken! We gaan een hapje uit eten. Ik ga ze niks vragen, ik roep dat we gaan en uit de kamers komt gestommel en ze komen eraan.
We proppen onszelf met zijn 3-en in de cabrio. Als oudste en dikste prop in mezelf op de achterbank en dochterlief zit achter het stuur en rijdt richting de haven. Zalig die wind door mijn haren. Ik heb het al vaker geschreven, maar die cabrio is echt een moment van ontspanning. En nu helemaal. Ernesto zit voor mij en geniet. Hij strekt zijn armen uit de lucht in en ik ik zie dat hij geniet. Ik leun achterover en zou bijna zeggen: "Rijd maar door en stop vooral niet."

Even vluchten op een Schevenings terras aan de haven. Geen moeilijke onderwerpen. Voetbal. Hockey. Het eten. Een toetje ja of nee. Ik doe geen moeite om een bepaald onderwerp bespreekbaar te maken. Ze kletsen samen het meest. Ik geniet. Even met zijn 3-en wegvluchten van alle moeilijke zaken. Wat zijn het toch twee mooie kinderen! Ik ben trots op ze. Ernesto is zo intelligent (dat hoorde ik gister ook de anderen zeggen...wat is dat met perfectionistische, intelligente jongens???), het is zo zonde dat hij er niks mee doet. Magdalena is zich geestelijk aan het voorbereiden voor haar eindpresentatie op het HBO, zo knap!!!

Ik zal GOD (beetje raar, want ik geloof niet in GOD) op mijn blote knieen danken als deze twee op hun pootjes terecht komen. Ik was er al aan toe om ze los te laten. Om zelf weer e.e.a. op te pakken, een studie, een boek schrijven (!!!), whatever....maar deze twee draken zijn nog thuis....
Ik kan en wil ze beiden nog niet op straat zetten. Andere kinderen hebben een moeder en een vader...mijn kinderen hebben een moeder en een huis............