De wet van Murphy?

De wet van Murphy?!


Het zou een kleine standaard ingreep worden, de katheterisatie van mijn moeder. En als het nodig zou zijn, zouden ze dotteren. Het klonk allemaal zo simpel. Veel mensen die ik sprak wisten het ook: ja, een kleine, simpele ingreep.

Vorige week stond ik in Leiden, toen ik terug kon naar huis en naar het Ziekenhuis moest omdat mijn moeder er lag.
Ik twijfelde of ik deze dag naar Wassenaar zou gaan voor presentaties van docenten van een training. Zou ik wel of niet? Vijf mensen moesten hun presentatie voorbereiden, waren zenuwachtig. Ik besloot dat ik het maar beter door kon laten gaan. Per slot van rekening was het een standaard ingreep en zou ik 's avonds gelijk na de presentaties naar het ziekenhuis rijden.

In Wassenaar aangekomen, en in het lokaal gesetteld, ging mijn mobiel. Mijn moeder: "Het is niet goed gegaan. Mijn bloed circuleerde niet, ik lig nu op de hartbewaking." Ze vertelde het verhaal een paar keer achter elkaar en nog begreep ik het niet. Dotteren, een ballonnetje, een stent plaatsen en bloed dat niet circuleerde, medicatie, een lage bloeddruk om de vaten weer open te krijgen, pijn overal, hoofdpijn, misselijk, gevoel van flauwvallen…..
In eerste instantie begreep ik er geen jota van. Dat kwam ongetwijfeld door haar uitleg die min of meer verward klonk, door mijn schrik en door gebrek aan kennis over de ingreep en de materie.

Ik zei dat ik er zo snel mogelijk aan zou komen. Ernesto was 's middags nog geweest en ik probeerde hem te bellen om direct terug te gaan, maar hij was onbereikbaar. Magdalena lag ziek in bed en kon niet gaan……… Haar belde ik wel om haar op de hoogte te brengen en om haar Ernesto te laten bellen.
Zelf liep ik terug naar het lokaal en de dames vroegen hoe het met mijn moeder was. Ze reageerden zo lief…. dat ik mijn tranen ook maar liet rollen…. Zij vonden dat ik naar het ziekenhuis moest… Ik voelde me enorm bezwaard. Dat moet het nog een keer, iedereen weer terugkomen….. Maar zij stuurden me weg.

Oke, dan stap je in de auto en wil je de snelste weg van Wassenaar naar het ziekenhuis. Dat is nog best wel heel erg spannend als heel Nederland om 18:00 uur voor d etuis wil zitten om tv te kijken naar het Nederlands elftal…. Tsjonge wat was het bizar druk! 
Toen ik uiteindelijk in de buurt van huis kwam, was er een grote afzetten. Het was OF heel veel om, OF een ruk aan het stuur en keren… Ik besliste voor het laatste, niet beseffend dat ik een pilon in mijn haast meenam. Ik hoorde echter een vreselijk lawaai en werd door andere automobilisten geattendeerd op de pilon die onder mijn auto geklemd zat.
Help, hoe krijg ik dat ding los?
Voordeel van een vrouw in een cabrio: gelijk een man die je te hulp schiet en de pilon los maakt!

Volle vaart weer verder.

In het ziekenhuis aangekomen besef je, elke keer weer, wat voor ellende het daar kan zijn. Het zijn de meest luxueuze kamers, maar thuis word je niet geconfronteerd met ziek zijn en het besef dat het leven ineens voorbij kan zijn. Ik zag mijn fiets buiten staan, dat betekende dat Ernesto er al was. Fijn.

De hartbewaking oplopende vroeg ik me af, hoe ik mijn moeder aan zou treffen. Daar lag ze, in bed, een steeds ouder wordend dametje….met rimpels in haar gezicht. 76 jaar. Ze praatte. Ze wilde de wedstrijd ook zien. Ze wilde terug naar de afdeling cardiologie. Ze vond het schandalig dat de verpleger [wat een lekker ding!] had gezegd dat haar kamer boven al bezet was. "Hoe durven ze!"
Wel vijf keer vertelde mijn moeder haar verhaal. Een paar jaar geleden lag ze ook zo in het ziekenhuis, maar toen aan de morfine, ijlend. Ik kreeg weer even dat gevoel van toen, maar nu lag ze niet aan de morfine en was ze ook niet overreden door een vrachtwagen.
De verpleger kwam het verhaal uitleggen. Een vette complicatie. Als het nu goed zou blijven gaan en de bloedwaardes zouden dalen, zou ze morgen weer terug mogen naar boven.

De voetbal ging aan. En daar zaten we dan met ons goede gedrag. Ernesto zei zijn afspraken af en bleef. We keken de wedstrijd van Nederland. Mijn moeder moest wel 3x plassen…..op de po.

"Mam, stel dat je een keer doodgaat, dan moeten we afspreken, dat als ik hardop iets tegen je zeg, dat je antwoordt met het laten knipperen van het licht, oké?" 
Deze vraag heb ik nog niet gesteld, maar heb ik al een tijdje in mijn broekzak zitten. Nu leest mijn moeder als enige dagelijks mijn blog, dus Mam, bij deze is de vraag gesteld!

Tijdens de helft kwam er nog een vriendin van mijn moeder binnen. Ook zij ging met ons mee de wedstrijd kijken. Nederland won, top!!!

Een bijzondere avond. Ernesto, zijn kleding stinkend naar de wiet, de hele tijd bij ons in het ziekenhuis, kijken naar de wedstrijd. Daarna samen met zoonlief even naar de MC gereden en samen wat gegeten. Geen zwaar gesprek.
Ik was blij dit ook met hem te kunnen delen. Hij zegt niks, maar is er nu wel even voor zijn oma. 
Was het genieten in het ziekenhuis? Ik heb de dag als pijnlijk heftig ervaren. De schrik. Het onbekende. De hartbewaking. Serieuze verplegers. Haast. Stress. Mijn moeder klein, verward, geschrokken.
Doodmoe stap ik uiteindelijk thuis binnen. Ernesto is naar vrienden gegaan om voetbal te kijken. Voor Magdalena heb ik eten meegenomen. Zij is ook nieuwsgierig en wil van alles weten. Ik ga naast haar zitten op de bank en geef haar ook de aandacht die ze nodig heeft. We gaan na haar eten beiden op de bank liggen. Ik voel haar voeten langzaam richting mijn handen schuiven. Voor ze het vraagt, weet ik al wat ze wil zeggen: "Wil je mijn voeten masseren?"