Ik denk erover na als ik van locatie x naar locatie y fiets voor mijn werk. Het is eigenlijk niet zo moeilijk. Na lang wikken en wegen, of soms iets sneller dan gewenst, zet je een kind op de wereld, gelukkig meestal samen met je geliefde. Het kind groeit in je. Het is een deel van jezelf. Dan zet je het kind op de wereld en je zorgt er jaren goed voor. In het begin is het kind compleet afhankelijk van je. Toen mensen vroeger zeiden 'kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen', dacht ik bij mezelf "pfffffft", hoe kan het nou moeilijker zijn dan nu? Ze zijn zo ontzettend afhankelijk.
Maar, inmiddels ouder en wijzer en kan ik niet anders dan toegeven dat het zo is: grote kinderen, heel grote zorgen.
Ik dwaal af.
Je zorgt voor ze. Het hoort zo. Het is instinctief.
Daarbij je eigen illusie, je hoop, je verwachting. En ik denk dat dat een heel taai punt is. Je bent verliefd, je houdt van je partner, je ziet samen een geweldige toekomst voor je. Je kiest samen voor 'huisje, boompje, beestje'. Je houdt van je kind(eren) en wil een goede toekomst voor hem/haar/hen. Je kind moet het nog beter krijgen en hebben dan je het zelf gehad hebt. Je ziet potentie in je kind. Je krijgt verwachtingen...en daar gaat het fout. Je zet een kind niet op de wereld zodat jij kunt bepalen welke keuzes je kind maakt. Nee, eigenlijk 'leen' je je kind een tijd om mee te 'moederen', en op een dag, een gegeven moment, maakt je kind zelf keuzes. Hoe goed of hoe slecht die keuzes ook zijn. Je wilt je kind beschermen, behoeden van het maken van die fouten. Het werkt niet. Iedereen moet eerst fouten maken voordat je uberhaupt leert.
Kon je maar als ouders pijn wegnemen bij je kind, of het zo uitstippelen dat je kind niet gekwetst zal worden. Het kan niet.
Maar bovenal: kinderen maken hun eigen beslissingen. Ze worden beinvloed. Maar deels door ons als ouders. De peergroup, alle jongeren er omheen, zijn van zeer grote invloed.
Ik, alleenstaande moeder, kan hier echt niet tegenop.
Ja, ook ik had idealen en verwachtingen van mijn kinderen. Ernesto heeft ongelooflijk pientere hersenen. Hij kan echt zo de politiek in. Hij kan volgens mij, trouwens echt alles wat hij zou willen.....
Maar inmiddels zou ik al ongelooflijk blij zijn als hij 100% zichzelf zou kunnen en durven zijn, zonder afhankelijkheid van drus. Drugs die komen uit een illegale wereld waar vooral maar 1 doel is, geld.
Er is zo ontzettend veel ellende op deze wereld door die drugs. Maar, het brengt geld in het laatje, een hoop geld, en dan doet het er niet toe...... Ik durf geen schatting te maken, want zo goed ben ik niet met cijfers....miljoenen mensen die te kampen hebben met drugsverslaving? Smokkel en gevangenis?
Mijn verwachtingen heb ik laten varen. Als hij maar stabiel is, onafhankelijk van drugs. Zichzelf in de spiegel kan aankijken en tevreden is met zichzelf. Het is een waanzinnige mooie man om te zien. Hij is ook nog eens mooi innerlijk. Hij heeft wat linkse (rare?) denkbeelden over de maatschappij. Maar ja, hij is dan ook wel de zoon van een Tupa (Tupamaros, beweging in Uruguay ten tijden van de dictatuur).
Een moeder zorgt voo rhaar zoon. Dat is ons oerinstinct.
Een moeder heeft haar eigen illusie en verwachting over de ontwikkeling en het geluk van haar kinderen.
Dit maakt het zo waanzinnig moeilijk om "te laten", of wel 'los te laten'.
Deze week een heel druk programma: dinsdagavond de Jellinek: waarom is de een verslavingsgevoelig en een ander niet? En donderdag de intake. En verder gewoon een heel grote berg werk! Geen tijd voor vriendinnen. Tijd maken voor dochterlief en mijn moeder die nog steeds in het ziekenhuis ligt en maandag een katheterisatie ondergaat.
Het is mooi weer. Maar gister en vandaag schep ik orde in mijn eigen huis. Hoe bizar hoe opruimen een effect heeft op je geest. Je ruimt echt letterlijk en figuurlijk op. Mijn woonkamer is weer zalig schoon.
In de rest van het huis vecht ik een beetje tegen de bierkaai. Maar het lukt aardig, dit weekend!
Ja voelt goed!
Orde!
De opgeruimde woonkamer en mijn werkplek verstopt achter de kast.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten