We rijden in de Gotthardtunnel…en Ernesto belt

Na een spetterende week in Toscane pakken we vanochtend de koffers heel snel in en gaan daarna ons laatste ontbijten doen. Zalig! Voor mijn doen neem ik het er van. Ik ben al helemaal geen ontbijtster en deze week heb ik aardig getracht me niet te buiten te gaan en me redelijk aan 'een' dieet te houden. Aan HET dieet kan ik me niet houden, want OF je doet het OF je doet het niet. Met Michel op vakantie gaan, betekent dus NIET….maar ik ben er natuurlijk zelf bij en dat betekent dat ik een eigen 'dieet' heb gevolgd. Geen snoep (behalve vandaag) geen chips (behalve vandaag). Veel groente, veel vlees, geen brood (behalve zo hier en daar een heel klein stukje), en wel meegedaan met de wijn…..

Maar ja ik ben maar 1 week op vakantie…………………
Na de boodschappen in de plaatselijke super waar ik nog gauw nog een cocosshampoo in ons karretje gooi bij de 6 flesjes wijn en de watertjes voor respectievelijk thuis en onderweg….gaan we dan echt op terugwegen-route richting Strassbourg en eerst Milaan, COMO, de Gotthardtunnel en daarna zondag naar huis.

Mijn telefoon gaat. HUh? Wie kan dat zijn? Mijn oom Ed wordt vandaag gecremeerd, dus mijn moeder zal daar zijn, we kan dan bellen?
Het nummer is van thuis.
Ernesto. Meteen voel ik een angst opkomen, wat zal er nu aan de hand zijn? Ik heb genoten van die week zonder zorgen, zonder stress en zonder Ernesto en zijn problemen. Hoe lief, aandoenlijk en mooi ik hem ook vind. Een week weg doet ook het besef sterk zijn hoe de zorg zwaar op mijn schouders drukt. Hij vraagt, heel lief, hoe het gaat en waar we zijn en wat de plannen zijn?
Ik vertel wat, over koetjes en Italiaanse kalfjes. Gezegd en geschreven moet worden dat hij altijd wel heel belangstellend is en vraagt vooral naar of ik gezien heb wat hij jaren geleden ook zag: de brug in Luzern….

Dan vraag ik: en waar bel je voor?

Ja ik voelde 'm al aankomen. Tio Alberto is in Rotterdam om kennis te maken met de baby. Ernesto wil ook naar Rotterdam maar zijn zakgeld is bijna op en het is dan zo lastig met t opwaarderen van de OV kaart…………….

Het is super lastig want mijn internet ligt er continu uit………..maar ik krijg het, notabene in de Gotthardtunnel toch voor elkaar: ik stort 25 eurootjes zodat hij met de trein naar zijn neven en oom kan………

Is dit goed of fout?
Ik doe het met mijn hart. Mijn kind wil zijn enige oom zien.
Dat is goed toch?


Over de rest maar ff niet nadenken, dat komt thuis wel weer.
De verantwoordelijkheid vliegt me aan. Ik ben nog niet terug of het komt me al tegemoet………….


AU!!!!!