There's never a dull moment in this house: Craft 2

There's never a dull moment in this house

Craft 2

Opgetogen en met een redelijk voldaan gevoel nog steeds in mijn hart over het weekendje Parijs reed ik met t autootje naar Amsterdam Oud-Zuid. Elke keer weer als ik de buurt in kom rijden, geniet ik van de ongelooflijk mooie, statige panden. Wauw! Jaloezie is niet een eigenschap die ik bezit, het heeft namelijk totaal geen zin om jaloers te zijn. Energie verspillen. Liever focus op tevredenheid om wat jezelf hebt. Maar als ik door die straten rijd, bekruipt mij toch een gevoel van 'zooooooo, wat lijkt het mij waanzinnig machtig om hier te wonen.'

Ruim om tijd, het is echter zo'n eind rijden dat er altijd wat mis kan gaan, parkeer ik de auto voor de Jellinek. Iedereen die komt daar met hetzelfde doel. Afkicken en/of partners/ouders van iemand die verslaafd is en die van die verslaving afgeholpen moet worden.... En het gemêleerde gezelschap is ook altijd het podium van de entree en de openbare wachtzaal als je de drempel overstapt. De receptionist die er vandaag zit is een man die in onvervalst Amsterdams bij iedereen een glimlach op het gezicht tovert. Een verslaafde die in nabehandeling is (denk ik), krijgt het telefoonnummer van zijn hulpverleenster niet. De receptionist zegt, met een grote grijns, "als jij mij belt, bel ik haar en verbind ik je, dan heb je haar toch ook aan de telefoon......." De verslaafde begrijpt dat dat het beste is wat hij eruit kan slepen bij deze grofgebouwde goedgehumeurde receptionist en druipt af.

Ik zit hier nu voor de derde keer en kijk wederom mijn ogen uit. Het is geen straf om hier op J te wachten. Een wachtkamer vol met ongelooflijk veel ellende. En aan de andere kant is het ook een wachtkamer vol met vechtlust en kracht. Alle mensen hier vechten. Vechten tegen een verslaving. 

J staat ineens tegenover mij, dit keer heb ik haar niet zien aankomen. Ik geef haar voorzichtiger dan de vorige keer een hand. Wil het niet op mijn geweten hebben om haar hand te beken, sowieso niet, maar zeker niet vlak voor haar vakantie.

We gaan een spreekkamertje in. Het is mij al eerder opgevallen. Elk spreekkamertje heeft een kijkraampje. Grappig gezicht.

J vraagt hoe het gaat en of Ernesto en ik nog naar Parijs zijn geweest. Ik vertel. Zo nu en dan stelt ze een vraag en zo nu en dan schrijft ze iets op. Hoe voelde dit? Hoe voelde dat? Hoe reageerde Ernesto? Hoe had je gedacht dat ie zou reageren?

Daar het online-gedeelte nog niet zo goed werkt, legt J mij uit wat verder de bedoeling is. Ik krijg ook een behoorlijke stapel huiswerk mee. 

Het belangrijkste wat ik besef deze bijeenkomst, is dat ik in deze fase nog niet 'moet' willen van Ernesto. Het is echt de bedoeling, dat hij zelf beseft dat hij iets 'moet'. Dus niet hem teveel lastig vallen met mijn huiswerkvragen. De verleiding is groot voor mij, want ik besef heel duidelijk ineens dat ik zo ontzettend weinig weet van deze materie..... Wat denkt Ernesto? Wat voelt Ernesto? Wat doet Ernesto --> vlak voordat hij gaat blowen? Wat triggert hem?

Ik schiet even vol, want ik besef dat ik door niks van dit onderwerp te weten (en te willen weten??) ik niet alleen het taboe-onderwerp DRUGS op een afstand heb gehouden, maar ook daardoor mijn eigen kind. Een enorm schuldgevoel overvalt me. En terwijl ik dit opschrijf, voel ik het weer opkomen. Het gaat gelijk op: het schuldgevoel en de tranen. Ik heb vanaf dat Ernesto 12 was en Magdalena 9, alle kastanjes alleen uit het vuur gehaald. Zoonlief boos op een juf/meester, ik naar school, zoonlief van school verwijderd, ik naar school, fiets gestolen, ik aangifte doen, zoonlief kwam thuis met gebroken neus, ik met hem naar t ziekenhuis, zoonlief werd opgepakt, ik mee naar het politiebureau, dochterlief pijn in enkel, ik mee naar het ziekenhuis. Ik heb mijn best gedaan, op bijna alle fronten. Het enige front waar ik niks aan gedaan heb, is drugs. En ik vraag me ineens af, waarom heb ik niet eerder geprobeerd te verbinden/contact te krijgen zoals dit weekend nu in Parijs? Waarom heb ik niet meer dan twee boeken gelezen over afkicken?

Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat ik het onderwerp zo moeilijk vind. Dat het zo moeilijk praten en dealen is met iemand, en helemaal je eigen kind, onder invloed van drugs.

J gaat intussen door met het gesprek, gezien de tijd en ze benadrukt dat dit programma niet voor niets gemaakt is, dat de materie ongelooflijk moeilijk is. Dat ik echt niet de enige ben.

Ik dank intussen god op mijn blote knieen (echt dat zou ik doen als ik in GOD zou geloven), dat ik hier nu wel zit.

Als ik niet A. had leren kennen en hij mij niet verteld had over zijn verslaving (alcoholisme) en hoe hij afgekickt was in de Jellinek, dan had ik hier nu echt niet gezeten. De shilling eyes op mijn pad. Dat gebeurt soms. Iemand komt op je pad en onbewust wijst hij/zij je de weg. 

J vraagt mij een aantal vragen over mezelf in te vullen. Met betrekking tot de kwaliteit van mijn leven:

Zeg je weleens een afspraak af, door de problemen met je zoon?

Ja.

Wat heeft je zoon hieraan?

Eh.....niks?

Wat heb je zelf hieraan?

Eh......niks, ik voel me er niet blijer door...

Hoe voel je je dan, zeg eens concreet?

Ik word verdrietig(er).

Okee.....welke conclusie kun je dan trekken?

Tsjaaaaaaa ik snap 'm natuurlijk al snel. Deze vragen op papier beantwoorden doen mij waanzinnig beseffen dat het geen enkele zin heeft om een afspraak af te zeggen. Ernesto stopt er niet eerder door met blowen, hij voelt zich er niet beter door....

Ben benieuwd welke andere dingen ik bewuster ga beseffen als ik de vragen allemaal invul en mijn eigen conclusies moet gaan trekken.....

J vertelt verder dat dit programma echt is om de verslaafde goed te 'kennen', goed te weten wat trieert om te blowen. Ernesto heeft mij bijvoorbeeld in de autorit al aangegeven dat het sociale aspect heel belangrijk is en de inhoudelijke gesprekken. Zelf denk ik dat hij dat ook heel goed zou kunnen in een politieke partij. Ik kan aan deze behoefte niet voorzien. Ik kan een stukje meepraten over de stand van zaken in de wereld..... Maar Ernesto heeft zijn behoefte aan te praten over de wereld en de sociale toestanden in de wereld van zijn vader geërfd. Niet voor niks heeft zijn vader 7 jaar in de gevangenis gezeten.

Met een pak huiswerk, een hart vol gevoel (waarvan deels schuldgevoelens en grotendeels liefde), stap ik weer de auto in. Ik doen mijn dak open. Zalig die wind door mijn haren. De rit naar Den Haag is prettig. Ik laat de wind mijn zorgen meenemen.....en focus me op de komende week: de reader voor de coachopleiding afmaken, mijn huiswerk maken voor de Jellinek, een vakantieweek boeken met Michel (?Waar gaan we heen??) en het huis voorbereiden voor de thuiskomst van Magdalena. Na 4 weken komt zijn weer thuis uit Mexico!!!

Hoe dichter ik bij Den Haag kom, hoe 'lichter' mijn hoofd word. Ik ben dankbaar dat ik deze training krijg. (Het is ook nog eens gratis) Professioneel leer ik er ook nog van!

Ik geniet van de mooie wolken in de lucht, de molens die in ons Hollandse landschap staan.... Wauw, wat wonen we toch in een ongelooflijk mooi land!