Ik voel me heel klein en dankbaar. Toen ik gister thuiskwam na een vlotte, maar zeer vermoeiende en voor mij emotionele terugreis, was ik niet meer in staat te schrijven. Ernesto ging 'de hort op' en ik heb even twee uurtjes voor mezelf genomen voordat ik naar Michel ging. Effe een potje huilen van dankbaarheid en ontspanning door 'The Bridge' te gaan kijken……
Waar ga ik beginnen? Mmmmmmm, misschien niet heel erg logisch, maar ik begin bij het einde van dit Parijs-verhaal: de papjes die Ernesto en ik elkaar gisteravond stuurden:
Lieve Ernesto,
Vrijdagochtend ging Michel hier op tijd weg, om naar de sportschool te gaan VOOR zijn werk (o, wat dapper, ik sport helemaal niet meer, als ik eraan denk, word ik al moe!). Ik ga ook gelijk het bed uit om het huis wat op te ruimen, om mijn koffertje in te pakken. Rustig douche ik me, ga broodjes halen om vers in de koeltas te doen en om een uurtje of 10 geef ik een rammel op de deur van Ernesto's kamer en roep ik: "ik ga ff een boodschap doen, zorg je dat je om 11:00 uur klaarstaat om weg te gaan?" Ik denk vooral: rustig, geen botsing, geen stress en ga na de boodschappen rustig nog even een half deel van The Bridge kijken. Ik zit inmiddels in dat verhaal en het voelt als een boek wat ik niet weg kan leggen….
Iets over elven is Ernesto klaar en ligt zij plastic tasje met een shirt, een onderbroek (hoop ik?) en deodorant naast mijn koffertje. We pakken de spullen op en laden de auto in. Hij sluit de deur af met dubbele sloten, nu blijft er niemand achter…..
We installeren de TomTom en gaan op pad.
Ik had me voorgenomen om de heenreis relaxed te doen, geen zware gesprekken, geen verwijten, maar gewoon, koetjes en kalfjes…. Dus we zeggen eigenlijk niet zo heel veel tegen elkaar. "Ik ben de autopapieren vergeten", en dat soort dingen. Het is rustig, we luisteren naar 538, mijn mobiel en daardoor ik, zijn zijn hotspot, in Belgie luisteren we naar de radio en het is ongelooflijk druk. Op de radio spreken ze in eerste instantie van 165 km file in Belgie. We hebben ze bijna allemaal te pakken. Dikke regen komt naar beneden (restje van orkaan Bertha) en daar heb ik zo'n ongelooflijke hekel aan.
Ernesto kan wel auto rijden (zegt hij) maar heft geen les gehad en geen rijbewijs. Dus ga ik niet in op zijn aanbod te rijden…..(Duh!!!)
Als we Noord-Frankrijk inrijden, sukkelt Ernesto in slaap en ik voel mezelf ook heel langzaam heel moe worden…o wat is het moeilijk om mijn ogen open te houden. Wat zal ik doen? Ik besluit de auto aan de kant te zetten op een parking en een tukkie te doen. Ernesto rookt buiten ff een sigaretje en zit op de wifi van het benzinestation. Na het slaapje van een kwartier, voel ik me weer beter en gaan we weer op pad. Tolweg. Al met al hebben we een waanzinnige achterstand op gelopen door alle files in Belgie.
We praten over films en we doen zellfs het spelletje van vroeger in de auto, een aardrijkskundige naam begint met een..... En hij wint!
Als we eindelijk richting Parijs komen, rijden politie en brandweer ons aan alle kanten voorbij. Ik zeg tegen Ernesto: 'pak de camera en maak foto's van wat je ziet'.
En hier ontpopt zich een ware journalistieke fotograaf, hij heeft er duidelijk heel veel lol in:
Onderweg hebben we al contact met 'oom en tante', en ze begrijpen maar niet waar we blijven…. Eindelijk komen we dan aan, de rit (die normaal strak 5 uur duurt) heeft ons 9 uur geduurd……. Ik ben bekaf!
We worden met open armen ontvangen door oom, tante en neef. (Vanuit Ernesto gezien), het eten staat al op ons te wachten. Bijna nog voordat we binnen zijn, vraagt oom aan Ernesto: "En, waar was je vorige week, ik heb je niet gezien toen we in Nederland waren?" Oef, Ernesto zoekt naar antwoorden, 'ik had geen geld' 'er kwam wat tussendoor', en hij krijgt 'dan had je toch kunnen bellen?'………………. Ernesto zegt uiteindelijk: 'mijn moeder had gezegd, wat wil je, naar Rotterdam of naar Parijs, en ik koos voor Parijs'. Ik mompel een protest dat het zo niet was gegaan en oom zegt: " je had ook allebei kunnen doen."
De toon is gezet. In liefde gezet. De tafel is gedekt en we gaan zitten, heerlijke Cubaanse pasteitjes, heerlijke salades (goed voor mijn dieet) en we komen tot rust. Niet voor lang want oom zit blijkbaar op zijn "ik laat niet los stoel" en vraagt: 'wat is jouw doel in je leven, Ernesto?'
Ernesto denkt na (ik doe de aanname dat hij denkt" o mijn god, wat doe ik hier?'), en geeft als antwoord dat hij de wereld wil verbeteren. Oom reageert direct met dat dit niet het goede antwoord is. Hij zegt bijna: 'dit slaat nergens op.' Ernesto probeert nog wat uit te leggen, maar oom is hier helemaal niet tevreden mee. Wat de wereld verbeteren? De wereld verandert niet! Wij hebben de wereld ook geprobeerd te veranderen, maar kijk wat we ervoor hebben moeten betalen? Je vader heeft 7 jaar in de gevangenis gezeten, wij zijn alle drie moeten vluchten en wat zegt dit over de huidige politiek in Uruguay? Is precies hetzelfde. Er is niks verbeterd. Wat zijn jouw plannen, Ernesto? "Qual es TU objective?" Ernesto begint over een eigen huis en het liefst een eigen bedrijf en niet voor een baas werken. Hoe stat het dan met je studie, vraagt oom, hij laat echt niet los.
Tante, neef en ik zijn stilzwijgende figuranten. Ik durf niks te zeggen, uit angst het gesprek te verbreken.
Oom begint als voorbeeld te vertellen over zijn broer F, natuurlijk ook een oom van Ernesto, en zijn vader. F kon heel goed voetballen, maar had totaal geen discipline en heeft daardoor nooit wat van de voetbal gemaakt en van zijn carrière. Ernesto's vader had een ander probleem, vertelde oom. "Hoe bedoel je dat", vraag ik. "Hij dronk heel erg veel en was alcoholist, dat belemmerde hem in zijn functioneren."
Help, ik kijk op een voorzichtige manier naar Ernesto, hoe komt dit bij hem binnen? En passant horen dat je vader alcoholist was in een periode. Toen hij in de gevangenis kwam, was dat zijn redding om van de alcohol af te komen.
Dt is ook weer positief in het verhaal, want je kunt verslaafd raken, maar er ook weer af komen.
Oom vertelt nog meer over het verleden en waar de familie vandaan komt. Het is gezellig. Ik voel me ongelooflijk dankbaar. Die ellendige rit van 9 uur is het dubbel en dwars waard geweest. Dit gesprek is goud waard.
We gaan slapen. Ernesto en ik delen een stapelbed. Hoe leuk is dat! Mmmmm eigenlijk niet zo heel leuk, want elke keer als hij zich omdraait, word ik wakker door het gekraak van het bed!!!!
Zaterdag: Ernesto had gister aangegeven het leuk te vinden om naar het Louvre te gaan, dus heb ik dat voorgesteld aan oom en tante en na het ontbijt, gaan we met zijn 4-en op pad. Neef blijft thuis, want die heeft pijn in zijn been.
Regelmatig zijn we Ernesto kwijt, hij kijkt geïnteresseerd naar de schilderijen, loopt achter vrouwen aan om ze op de foto te zetten… Na een paar uur zijn we kapot! Geen benen meer en gaan we een terrasje zoeken, buiten.
's Avonds komt El Mongo (zoon van een van de beste vrienden van vader Ernesto) met zijn (nieuwe) vriendin langs. Erg gezellig. Daarna vertelt tante me over allerlei dingen die ze maakt, tekent, knutselt en vliegt ook deze avond voorbij.
's Nachts stikken de muggen me lek en krab ik me een ongans…
Zondagochtend staat iedereen op, ik blijf nog even soezen, vandaag weer een groot karwei om weer veilig naar Nederland te rijden… Ik hoor oom zeggen: " Ernesto we gaan ff een ommetje maken, pak je schoenen." Ernesto komt zijn schoenen halen en ik weet: een gesprek gaat volgen.
Wat mooi, wat goed dat hij dit doet. Ik voel me weer warm worden, wat fijn hoe hij het aanpakt!
Ik sta op en ga me douchen. Als ik klaar ben, komen zij ook terug met verse croissants zoals je ze alleen maar in Frankrijk kunt krijgen, zaaaaaaalig!!! Dieet ff overboord en smullen van de homemade aardbeienjam en de croissants.
We gaan op precies dezelfde tijd weg als op de heenweg, 11:22 uur.
Ernesto blijkt op zijn praatstoel te zitten. Hij luistert, hij praat. En als er gelegenheid is, maak ik het bruggetje naar het blowen en het effect ervan en vertel hem van mijn huiswerkopdrachten en wat de voordelen en nadelen zijn op korte en lange termijn. Hij denkt na.
Er is geen plek in DH waar hij zo fijn kan praten als ik de coffeeshop, vertelt hij. Maar daar kan je toch ook heen zonder te blowen? Ja, er zijn 3 jongens die dat inderdaad doen.
Hij vertelt hoe een vriend een kwetsende opmerking maakte en hoe hij daarmee om wil gaan.
Ik vertel over mijn coachopleiding, dat je pas iemand kunt coachen als je in staat bent jezelf te coachen. Je kunt ook pas een bedrijf managen als je jezelf kunt managen. De boodschap lijkt aan te komen. De tijd vliegt voorbij. De kilometers gelukkig ook. Zo nu en dan stoppen we voor een plas, een sigaretje roken (hij) of een broodje kopen…..
Zo'n lang gesprek hebben we jaren niet gehad.
Ik vraag hem ook (ik heb namelijk niks gemerkt) of hij nu dit weekend geblowd heeft? Nee. Dus hij kan er vanaf blijven!!!
Schulden aflossen. Gevoelig zijn (hij). Eerlijkheid (niet meer geld via telefoonrekening pikken). Kamer opruimen. Autorijles.
Het lijkt erop of hij toch graag autorijles heeft. Ik beloof hem de helft bij te leggen en als hij zijn pasje inlevert en we een plan maken, een potje te maken voor de autorijles. Hij heeft er oren naar.
Je ziet amper 10 meter vooruit.
Bij Antwerpen een waanzinnige file, we wijken uit en kiezen een alternatieve route. Via Bergen op Zoom, komen we veilig in Nederland aan. We sluiten onze internetverbinding weer aan en we zijn beiden weer verbonden met ons eigen netwerk.
We zetten de tassen samen binnen en Ernesto gaat met vrienden een kopje koffie drinken……
Voordat hij de deur uitloopt, zegt hij 'het was een erg leuk weekend'.
Ik dank god op mijn blote knieën dat ik dit doorgezet heb. Het heeft mijn verwachtingen overtroffen………… We zijn weer verbonden met elkaar. Oom heeft geholpen. Ernesto heeft plannen (en doelen?).
Mijn tips voor anderen: tijd maken, aandacht, samen iets doen (al moet je die situatie forceren), verbinden, met nieuwsgierigheid zonder te oordelen vragen stellen. Code groen is belangrijk. Breng de ander in de juiste mood, waardoor praten makkelijker gaat.
Vandaag: ik kom thuis. De vuilniszakken zijn niet buiten gezet……………PFFFFFFFFTTTTT, this is real life!!!!!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten