Kort, maar bijzonder, contact door de dag heen

Een paar jaar geleden heb ik samen mogen werken met S. Ik vond het een bijzonder contact. Het was puur zakelijk, maar toch ook heel persoonlijk. We hebben toen een aantal vrijdagmiddagen in dat jaar samen in mijn woonkamer gewerkt en gesproken over onderwijs.
Een wijs, integer man. Mooi om naar te luisteren. Een zeer filijne onderwijsvisie.
Ik zag hem voorbij komen op LInkedIn. En ik stuurde hem een 'linkedinverzoek'....Daar kreeg ik geen antwoord op, maar ik beseft dat niet eens. Ik schrijf en stuur zoveel. Of iemand het niet accepteert merkt ik soms niet eens.

Hoi Karin,
Ik zag een paar keer een verzoek tot linked-in langskomen. Die weiger ik standaard. Dat heeft niets met jou te maken, integendeel. Maar ik houd de omvang van mijn vrienden en kenniskring graag in eigen hand. 
Vandaar,
Gaat het goed met je?

S.



Dag S., 

Ja het klopt dat als je niet antwoordt, LinkedIn wel doorgaat met herinneringen..... Ik weet ook niet hoe het moet stoppen... 

Met mij gaat het, gezien de omstandigheden, redelijk tot goed. 
Je vraagt je dan natuurlijk af wat de omstandigheden zijn, die hebben alles te maken met het welbevinden en welzijn van mijn kinderen. 
Ik heb, ondanks hun leeftijd, aan beiden mijn handen vol. 

Ik heb vorige week pas je website gezien. En je verhalen gelezen over het proces waarin jullie zitten. 
Je omschrijft het op een zeer goede wijze. Weinig woorden die haarscherp het proces, de pijn, het verdriet weergeven. 

Sterkte. 
Knap dat die website er staat! 

Groet,
Karin 



Ik zie en hoor dat veel in mijn directe omgeving. Hoe het welzijn van ouders (en grootouders, die leeftijd heb ik inmiddels ook om mij heen) door wat er met kinderen (en kleinkinderen dus) aan de hand is dagelijks beïnvloed wordt. Daaraan ontleen ik de gedachte dat je niet gelukkiger worden kunt dan je kinderen. Een levenslange lotsverbinding.
Overigens zijn de artikelen Warteraum in terugblik. Vorig jaar waren ze een nieuwsbrief aan een kleine kring intimi. Inmiddels is de behandeling afgerond. Min of meer succesvol: de situatie is stabiel, maar onduidelijk is voor hoelang. Dat kan maanden zijn maar ook jaren.
Toen dat moment daar was in januari heb ik besloten de relatie te beeindigen. Die ging al niet goed op het moment van de diagnose, maar dat bericht veegde alle gesprekken van tafel. Die heb ik in januari weer opgepakt, met dit ook voor mij verdrietige en teleurstellende resultaat. Maar het ging echt niet meer. De artikelen publiceer ik op aandringen van vrienden om enigszins zichtbaar te maken wat kanker met partners doet. Daar is m.i. veel te weinig aandacht voor. 
Ik krabbel heel langzaam op en probeer mijn leven opnieuw  vorm te geven, nu terug in NL na een jaar bijna volledig in Oost-Duitsland wonen. Beetje vooruit, beetje achteruit; het heeft tijd nodig.

S.


Je gedachte klopt, S. 

Dr Phill (tv psycholoog) zegt het ook altijd. Je bent net zo ongelukkig als je ongelukkigste kind. 
Wat wel zo is, dat je als ouder toch de kracht vindt (oerkracht) om er te zijn voor je kinderen en alle ballen hoog te houden. 

Op dit moment heb ik nog een hoop kracht en genoeg dingen/mensen/hobby's/dingen waar ik energie uit kan halen. 
Maar het is weleens lastig...

S, ik herken jouw verdriet/je ervaring. Een vriendin van mij kreeg kanker en vroeg aandacht voor wat dit met je relatie doet. Ze schreef er een boek over 'Wat ik nog op mijn lever heb'. 
Wel gezien van de andere kant en hier en daar ook in mijn ogen geschreven vanuit haar tunnelvisie. Maar ik besefte toen wel heel sterk dat als een van de partners kanker heeft, dit grote gevolgen kan hebben voor de relatie. 

Als 'niet zieke' is het verdomde lastig. Ik had toen ook echt medelijden met haar ex-vriend. 
Dapper dat je toch de relatie toen hebt verbroken, want 'men' heeft altijd een 'mening' en 'de mensen' snappen vaak niet hoe het echt in elkaar zit. 

Wij, de vriendinnen van Y., hebben geprobeerd een stichting op te zetten, juist voor dit probleem.... Maar na haar overlijden viel, helaas, de boel in duigen. 

Je bent een heel integer, krachtig mens, met stappen naar voren en kleine stappen naar achteren, lukt het jou toch het juiste pad naar voren te betreden. 
Zit je wel op de fiets? 
En maak je foto's? 
Als dat 2x een 'ja' is, ben je zeker op de goede weg.... 
Als t nog 'nee's' zijn, weet ik zeker dat je dit weer gaat doen. 

Karin


Dat is een lieve reactie, dank daarvoor.
Sta op het punt om op de fiets te stappen, met fototoestel.

S.


Ik vraag me af, wat hij op de fiets nagedacht heeft over ons gesprek. Grappig dat er op zoveel afstand een 'match' was wat contact betreft. Ik ken 'm nauwelijks, maar heb toch toen goed genoeg naar hem geluisterd.
De kracht in het begrijpen van mensen in je omgeving, zit 'm in je inleven in wat ze beleven, denken en dus voelen. 
Eerlijk is eerlijk, dit lukt me prive ook niet echt altijd, maar zakelijk doe ik misschien wat meer mijn best en lukt het me zo nu en dan heel aardig.

Het verhaal van S. doet me vooral vandaag terugdenken aan mijn vriendin Y. Hoe heeft zij gevochten om haar ex-vriend R weer terug te krijgen, omdat ze vond dat hij voor haar moest komen zorgen, nadat bekend was dat bij haar kanker geconstateerd was. Ze heeft letterlijke n figuurlijk zoveel gevochten en zoveel kracht in haar laatste jaar verloren aan hem. 
Zo jmmer van dat laatste jaar en haar kinderen, die beiden bij haar woonden, toen.
Ook vocht ze hard tegen haar ex, de vader van haar kinderen. Ze vond het een vreselijke gedachte dat haar kinderen, na haar dood, bij hem zouden gaan wonen. 
Ze schreef haar afscheidsspeech zelf, die voorgelezen werd door haar broer. Er zat racune in haar afscheidswoorden. Ik vond het jammer. Haar boek 'Wat ik nog op mijn lever heb', is ontroerend. Geen literair hoogstandje, maar een puur uit het hart, passioneel verhaal. Ik hoor haar praten als ik haar verhaal lees. 
Het was een heel mooie vrouw. Ik heb 2 of 3 fotoshoots met haar en ook met haar kinderen gedaan. De foto op de kaft heeft Magdalena volgens mij gemaakt. 

De laatste weken was er wat afstand tussen haar en mij. Ik ging niet met haar mee in haar verhaal tegen haar ex R. En daarnaast was er iemand aan wie ik haar voorgesteld had, een man, een zekere M, die een dubieuze rol speelde met vrouwen. Hij zocht zielige vrouwen op gaf ze veel aandacht. Ik wist dat niet vantevoren. Maar hij vervreemde ons een beetje. 
Het leven richting de dood lijkt me bizar.

Ineens is het boek Y weer open en zie ik flarden van 'films' op mijn netvlies, denk ik gedachten van toen en voel ik weer mijn liefde voor haar. EEN prachtwijfie. Veel te vroeg overleden.
En hoe wreed, haar kinderen gingen naar haar man, woonden bij hem en zijn vrouw. Maar in die setting heeft het nog geen jaar geduurd, want hij overleed.
In nog niet 1 jaar tijd verloren deze twee prachtige kinderen hun moeder en kort daarna hun vader. 
Het verdriet is ongelijk verdeeld op de wereld. Het heeft echter geen zin je af te vragen waarom. Het is zoals het is. Maar soms is het wel keihard!