Soms krijg je weleens mails binnen van mensen, waar je door getriggerd wordt om diep op in te gaan.....Het is een heel coachend verhaal geworden, en daarom plaats ik hem hier, al heeft t niks te maken met mijn problematiek.....ik ben errug benieuwd hoe hij gaat reageren!
Dag oom H,
Gezien het feit dat je mij uitnodigt de handschoen op te pakken en ik graag (soms teveel) uitdagingen aanga, hier mijn vragen:
Interessant: 1. wat is de reden om de foto’s te voorzien van ‘prikkelende’ teksten naar ons, je zus, je broertje en je nichtje, wij die niks te maken hebben met de problemen tussen jou, E en I?
[Mijn perceptie: het zijn teksten die enerzijds informatief zijn voor mij over jouw verleden en dus te maken hebben met de geschiedenis van ons allen, vind ik superleuk. En anderzijds lees ik jouw ‘prikkelende’ teksten, ik ervaar het als ‘sneren’ naar E en I en daar ik goede herinneringen aan hen heb, en geen partij kies, vind ik het jammer, dat deze het heel positieve van de goede bedoelingen van het versturen van de foto’s en het ophalen van herinneringen ‘vertroebeld’, voor mij.
Ik praat 100% vanuit mijzelf. Gezien het feit dat jij nu in deze mail mijn moeder en R meeneemt, neem ik ze ook maar mee in deze mail… Maar ik kan me voorstellen dat beiden denken, waar gaat dit over? En wil ik dit wel meelezen? In dat geval excuses, geef het aan, en ik haal je in ieder geval uit de cc.]
Interessant: 2. Wat had jijzelf beter/anders kunnen doen?
Ik lees in alle ‘prikkelende' bijteksten van de foto’s en in de mail continu ‘E dit en I zo’, dit komt bij mij binnen als ‘fundamentele attributiefout’, [het wijzen met de vinger naar de ander, zonder verantwoordelijkheid te nemen in het hele proces over fouten/dingen die jezelf anders/beter had kunnen aanpakken en waarvan je je (on)bewust bent].
Welke verantwoordelijkheden neem jij op je, in dit zeer verdrietige familieproces waarin de familie B-J(?) totaal uit elkaar gegroeid is?
Het is me tot op heden zeer duidelijk geworden wat jij de ‘tegenpartij’ verwijt, waar zij ‘ziek’ zijn volgens jou [en wie weet heb je een punt, daar durf en wil ik niet over oordelen], dat jij vele pogingen gedaan hebt om Irma tot inkeer te brengen….
Als jij nu terugkom naar het punt van verwijdering in je huwelijk met E, wat zou je dan anders aanpakken, met je kennis en levenservaring van nu? Puur gebaseerd op jezelf?
Interessant: 3. Hoe kun je van een slachtofferrol terugkomen in eigen verantwoordelijkheid?
Dit is deels hetzelfde als hierboven, maar vanuit een iets andere benadering. Ik lees jouw woorden: ‘ik was en ben niet in staat daar ooit nog iets aan te veranderen’, ‘ik heb in de afgelopen 30 jaar-iedere keer dat ik met Irma contact had- een lawine van verwijten en leugens over me heengestapt gekregen’.
Ik was en ben niet in staat om……. Dit is bullshit. Waar een wil is, is een weg. Je klinkt als een slachtoffer. Jij wilt dat I naar jou luistert en jou hoort en erkent (logisch, dit is heel menselijk), maar tegelijkertijd krijg ik de indruk dat ze het met jou eens moet zijn en zich tegen haar moeder moet keren? [Let op: ik vind het heel begrijpelijk dat als jou verweten wordt homofiel te zijn, en je bent dat niet, dat je haar jou wil laten begrijpen. Maar blijkbaar ben je niet in staat geweest (tot nu toe) de juiste uitleg te geven op een voor haar begrijpelijke manier?
Zijn jullie beiden in staat geweest om naar de ander te luisteren?
Als je iets vertelt ben je je eigen zender van je bericht. Als de ontvanger je boodschap niet begrijpt, dan is dit directe feedback naar jezelf: heb je dan wel op de juiste manier de boodschap gegeven?
Vanzelfsprekend kan er ruis op de kabel zitten. Het is interessant te kijken at die ruis is, en hoe je die ruis op kunt ruimen, of kunt parkeren?
Interessant: 4. Wat is de reden dat je geen professionele, begeleidende gespreksleider zou willen?
In een gesprek tussen jou en I, waarbij al in 30 jaar tijd, blijkbaar, pijnlijke grenzen zijn overschreden en niet een van de gesprekken verbindend heeft gewerkt, het alleen verwijdering heeft opgeleverd, is het simpelweg DOM om geen professional het gesprek te laten leiden. Dit is mijn mening. Ja, ik heb een opleiding (en ben geslaagd) voor mediator gedaan. Ja, ik zie alleen maar voordelen in professionele begeleiding. En ja, jullie zijn ‘interessant materiaal’ en een uitdaging voor elke professional.
Het aller-aller belangrijkste uitgangspunt voor welk gesprek ook tussen jullie beiden, zal moeten zijn dat je allebei hetzelfde doel hebt: verbetering van de relatie. Begrip. Het willen van verbinding.
Gezien het feit dat ik in familieverband met jullie sta, zou ik het niet alleen aangaan, maar zou ik een collega uitnodigen om dit samen te doen. Maar enkel en alleen na een basisafspraak. [In de mediation is het wel gebruikelijk dat er van te voren met beide partijen een gesprek plaatsvindt waarin de partijen stoom afblazen en de pijnpunten aangeven, waarna de mediator een strategie kan bepalen. En in sommige gevallen worden ook experts ingezet. [Kan psychologische hulp zijn, of van een advocaat, een accountant. Alleen met beider toestemming]
Interessant: 5. Hoeveel ruimte/behoefte voel jij nog om met I op een goede wijze in contact te komen?
Als dit nu op 0 staat, is dat prima voor jou? Dan voor mij ook, maar dan is de hele discussie echt zinloos en alleen maar ‘theoretisch bull’, daar heeft niemand wat aan.
In het geval van 0, laten we het dan afsluiten met de opmerking dat het interessant is over deze materie te discussiëren, maar dat er op dit moment belangrijke dingen zijn die onze aandacht kunnen gebruiken en nodig hebben. Dat we altijd goed voor onszelf moet zorgen. En dat we geen spijt moeten hebben om alle dingen die we niet gedaan hebben in het leven, maar die tevreden moeten zijn met alles wat we wel gedaan hebben.
Ik ben de allerlaatste om te bepalen of jij nog ‘iets’ moet doen in een poging om je relatie met I te verbeteren.
Alleen, vanuit mijn perspectief, mijn kinderen groeien al jaren op met het feit dat ze GEEN vader hebben thuis en GEEN keuze hierin, en ik zie welke invloed dit op beiden (en mijn hele gezin heeft), zou ik altijd vechten om een relatie aan te gaan en te verbeteren. Ik heb mijn kinderen niet op de wereld gezet om daarna het contact te verbreken. Maar, dit zegt iets over mij. Ik ben niet tot in het diepst in mijn ziel gekwetst door een van mijn kinderen. Ik heb ze beiden in warme liefde, uit warme liefde, op de wereld gezet, samen met hun vader, en dus doe ik mijn best tot mijn dood aan toe.
Nogmaals, dit is een persoonlijke keuze. Ik veroordeel niemand die hier anders in staat. Dit is wie ik ben.
Interessant: 6. Wat is de reden dat je toch op deze wijze reageert op mijn mail?
Ik heb jou geschreven en gevraagd naar pijn-woede-frustratie, omdat ik zelf ‘moeite’ heb met je ‘prikkelende’ teksten bij sommige foto’s, die negatief zijn naar E en I. Je gaf gister aan heel gelukkig te zijn in Thailand en dat het klaar is. (De kortste versie in mijn woorden van jouw verhaal.) Prima dan, dacht ik. Maar, wat maakt dat je toch reageert, mij uitdaagt om de handschoen op te pakken?
Interessant: 7. Hoe komt het dat zowel E als I denken dat jouw relatie met N een homofiele relatie was?
Verder:
Ontwikkelen Doe je zo:
In mijn coaching stem ik af op de coachees, de persoon die voor mij zit, we stellen voelen, wat wil je bereiken, wat is er nodig -van jezelf-van de ander- om je doel te bereiken, wat heb je al gedaan om je doel te bereiken, en wat zijn je valkuilen en hoe kun je daarmee omgaan dat je niet weer je valkuil instapt?
Heel simpel eigenlijk.
Met als essentieel uitgangspunt, wat voor iedereen geldt: ontwikkelen kun je alleen als je wilt.
Mensen die hun eigen probleem niet zien of niet erkennen, zijn per definitie niet te coachen.
Kortom, oom H, Ik begrijp dat als je geen homo bent, je ook niet voor homo uitgemaakt wilt worden. Alhoewel…wat is hier zo erg aan? Het gaat toch om belangrijkere dingen: liefde, erkenning, gezien en gehoord worden als kind door je ouders. Zou daar niet meer pijn zitten bij I?
Als de teller op 0 staat, zullen we dan deze discussie maar gewoon beëindigen en zo tevreden en gelukkig mogelijk te zijn in het leven? Kleine momenten en gebaren van anderen te waarderen en te genieten van de tijd op aarde die we hebben?
Ik stel heel veel prijs op de foto’s die je stuurt. Ik hoop dat je dat blijft doen. En wat mij betreft mogen de ‘prikkelende teksten’ over E en I weg, maar dat geld voor mij persoonlijk.
Mocht je uiteindelijk toch een poging willen wagen met I, dan ben ik zeker bereid dit op te pakken en samen met mijn collega P (o.a. mediator) jullie te begeleiden, indien er een gezamenlijke wil is van Irma en jou om te komen tot verbetering. Gezien het feit dat P een collega is, zal hier wel degelijk een prijskaartje aan zitten (niet de hoofdprijs), maar dat lijkt mij ook normaal. De kosten zullen dan ook gezamenlijk betaald moeten worden door I en jou. Dit is noodzakelijk voor een goede start en een stap van beiden naar verbetering.
Ik wens je (en mijn moeder en R) een heel mooie dag,
Met lieve groet,
Karin Kracht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten