Ruzie

Ik kan niet tegen ruzie, en al helemaal niet tegen ruzie met Magdalena. Eigenlijk maken we ook zelden ruzie. We worden er altijd allebei erg verdrietig van als we het wel hebben. Zij wil niet met mij over haar emoties praten. Ik kom er niet/nooit zelden doorheen als ze zo'n bui heeft. Vandaag heb ik tot 12 uur op school gewerkt en daarna had ik wat film en voorbereidingsklassen voor school om thuis te doen.
Ik kom dus rond 12 uur thuis en Madame ligt dan nog op bed. Mijn haren gaan spontaan overeind staan. Vreselijk! Hier kan ik echt niet tegen! Maar goed, ik verbaas me, want ze komt er redelijk snel uit. Er blijkt een reden achter te zitten, want M (zij van de Johavas's) heeft een berichtje gestuurd en gevraagd of zij haar iPhone-oplader even mag lenen. Magdalena gaat op pad. Ik heb om 3 uur een afspraak bij de kapper en ik zou wel door naar de stad fietsen om te kijken in de laatste uitverkoopjurken, en aansluitend misschien een drankje in de ZR. Maar, ik heb ook heel veel werk, en zij heeft geen zin, ze wil liever een serie op Netflix kijken. Na de kapper ga ik dus ook weer op huis aan en als ik thuiskom, ligt ze weer in haar bed, tv op stil om te slapen. Ik verbijt me.
Hoe denkt zij ooit aan een baan te komen als ze de dagen slapen doorbrengt?
Is ze depressief?

Aan het eind van de dag rijd ik naar de supermarkt om eten te kopen. Ik eet liever thuis met mijn dochter, dan dat ik mijn dochter alleen laat en naar Zoetermeer rijdt. Michel is ziek en wil de deur niet uit. Hij heeft geen eten in huis. Ben ik 'raar' dat ik ervoor kies om met mijn dochter thuis te eten en niet naar Zoetermeer te rijden en mijn vriend te verzorgen?
I Don't know, ik volg alleen maar even mijn gevoel. Voordat ik wegging, had ik gevraagd aan Magdalena of ze uit bed wilde zijn als ik terug zou komen.
Toen ik thuiskwam, zat ze op de rand van haar bed, in haar kamer.

We kregen ruzie. Hoe het begon, weet ik niet meer, hoe het eindigde nog wel. Beiden aan het huilen. Ik heb gezegd dat niemand aan de deur komt aanbellen met de vraag of ze alsjeblieft komt werken, het is heel moeilijk, ik snap dat best wel, maar ik zie weinig beweging. En als ze echt zo moe is, dan is bloedonderzoek noodzakelijk! Ik zei ook......je lijkt wel depressief...... Dat veroorzaakte veel tranen ..... En helaas slaat ze dan helemaal dicht en zegt niks meer. Tsjaa.... Ik snap wel hoe dat werkt. Per slot van rekening is het wel een kind van mij.

Ze had het wel over:"Denk je soms dat je 2 gekke kinderen hebt?"
Daarop heb ik gezegd dat ik niet 1 gek kind heb, dus al helemaal geen 2 gekke kinderen....

Uiteindelijk heb ik gekookt, hebben we samen op de bank gegeten en ook gewoon gezellig gekletst.
Toen is ze weer naar M en J (de Jehova's) gereden om de goede oplader te brengen, want om half 9 heeft ze een afspraak met een andere vriendin om ergens een drankje te doen.

Ik weet het: ik moet me niet zulke zorgen maken, maar ......oooooooooo wat is dat moeilijk!!!!!!!!

Nu mijn spullen bij elkaar graaien en op pad naar Zoetermeer. Ik krijg echt het heen en weer van het gereis elke keer. Elke keer weer dat schakelen in mijn hoofd. Daarbij, ik vind het hier gewoon echt gezelliger thuis....... De woonkamer en keuken zijn lekker opgeruimd.....!

😍