Tjsaaaaaa, wat moet ik?

Tsjaaaaa, wat moet ik?
Ik had er een hard hoofd in, of Ernesto wel op tijd zou komen, vandaag voor ons gesprek. Heel spontaan was er een collegaatje meegekomen om een lekker wijntje te drinken. 
Magdalena stuurde een berichtje dat ze niet thuis zou eten..... Ik heb t gevoel dat ze wat afstandelijk is de laatste tijd.... Ik weet niet waarom... Maar er is wat meer afstand dan ik gewend ben.

Enfin, toen ik aan de afwas stond en net besloten had om maar een cracker te maken voor mezelf, daar ik toch de enige der mohikanen thuis was, ging d deur open en kwam Ernesto binnen. "Heb je al gegeten?" vroeg hij. "Nee, eerlijk gezegd sta ik net te bedenken dat ik maar een cracker ga eten...." "O, zal ik dat kip halen op de hoek?"
"Prima, is goed, pak mijn pasje maar."

Hij springt op de fiets en sjeest naar de hoek van de straat. Als ik hem nakijk, krimpt mijn hart ineen, wat is het toch een mooie vent! En o, wat maakt hij er een potje van in zijn leven!

Ik maak de afwas af en net voordat ik het laatste bord in het 'druiprek' zet, komt hij al weer binnen. We eten de kip, terwijl hij een of ander debiele serie heeft opgezet van Netflix. "Heroes", walgelijk! Bizar! 
Als een deel klaar is, zeg ik, "laten we na de volgende stop samen even praten?" "Ja, ok." Het klinkt niet echt hoopgevend, maar het feit dat hij hier zit, is dat wel. 
Terwijl ik naar die echt debiele serie kijk, bedenk ik me, wat ik me ook alweer had voorgenomen toen in in Amsterdam bij de Jellinek was.... Het is al zoveel weken geleden, dat ik het niet eens meer weet. Rust en kalmte bewaren. Niet boos worden.

"Waar wil je nou weer over praten?" snauwt hij, min of meer. Ik weet niet waarom, maar ik was kalm en bleef kalm. Zijn toon, de woorden, ik ging niet over de rooie."Ik wil hier weg, ik wil hier niet meer wonen."
"Dat kan ik mij best voorstellen, toen ik 26 was, woonde ik ook op mezelf. Maar ik heb je uitgenodigd weer thuis te komen wonen, om orde op zaken te stellen en e.e.a. te starten met terugbetalen. 
Maar belangrijker dan dat vind ik nog je verslaving. Ik maak me zorgen. Snap je dat ik me zorgen maak?"
Hij knikte. Maar daar was dan ook alles mee gezegd. Schoorvoetend geeft hij aan niet meer thuis te willen wonen, hier kan hij niet ontspannen met mij in huis. Belachelijk dat hij geen blowtje mag roken in de woonkamer.
Ik ontspan zonder blowtje. Ay, daar wordt hij boos. Op vragen over blowen, geeft hij het allerliefst geen antwoord.

"Kun je me helpen met het zoeken naar een studio?" "Maar hoe zit dat dan met je wens om naar Barcelona te gaan?" "Dat is maar een kleine kans. Misschien blijf ik hier, ik wil echt op mezelf, dat ik kan ontspannen in huis. Dan maken we een financieel plan. Hier is alles uitzichtloos. Ik kan niet sparen als ik terug moet betalen en ik word in dat kleine kamertje echt gek."
"Is antikraak dan een optie?"
Ineens voel er een last van mijn schouders af...ik had het zo ontzettend graag anders gezien. Hem van die rotdrugs afgekregen. Geld in deze periode terug laten sparen..... Autorijles zelfs meebetalen, maar als hij niet wil? Dan houdt het op. Ernesto geeft ook aan: "Je kunt me niet helpen."

Het doet pijn. Ontzettend veel pijn. Maar ik blijf rustig. Zeg dat ik meezoek. Zeg ook dat ik het ook soms lastig vind, dat zowel hij als Magdalena nog thuis wonen. Maar dat ik altijd de mogelijkheid wil bieden.

Zijn ietwat agressieve toon van het begin verdwijnt wel. Hij wordt blijkbaar toch ook rustig van mijn rustige toon. Waar ik het vandaan haal? Ik heb geen idee. Ik heb t laatste halfjaar zo op mijn tenen gelopen ....... hoofdpijn van de bloklucht, zorgen, frustratie..... 
Als ik denk aan meer ruimte, letterlijke en figuurlijk......En ja, als ik hem toch niet kan helpen? Hij denkt dat hij het wel in een eigen huis kan. Met meer ruimte. 

Wat moet ik? Ik moet hem laten gaan, denk ik. Dat heet loslaten....
Ben benieuwd wat J as woensdag (Jellinek) zegt. Dit is niet waar ik op gehoopt heb, maar het is wat het is.......