Ze komt me ophalen en staat al voor het Stadshart te wachten, Magdalena heeft goed gebruikt gemaakt, dit weekend van ons autootje. En prima, daar is ie voor. We zitten even samen in de auto en danz egt ze dat ze al om 6 uur 'wakker geschreeuwd' werd door Ernesto. Hij had zoveel pijn, dat hij schreeuwend door het huis, van zijn slaapkamer naar de keuken en weer terug en de hele nacht zo door, liep.
"KEDENG", in 1 klap is mijn goede gevoel over dit heerlijke weekend met gisteravond gezellige visite, goede sfeer, waanzinnig leuke kennismaking ......... Vanochtend het zalige fietsen met Michel in een rondje om Zoetermeer heen... Behoorlijke wind, niet al te veel kilometers maar wel genoten van het prachtige Nederland en het fine van zondagochtend fietsen.....
"KEDENG", het schuldgevoel is gelijk weer terug. Die arme jongen met zoveel kiespijn en ik heb dit keer niks van me laten horen.
Magdalena echter, is keihard, hoe hij het in zijn hoofd haalt om zo te schreeuwen?!! HIj had zijn vorige afspraak met de tandarts gewoon door moeten laten gaan (hij is niet op komen dagen; hij is zooooo vreselijk bang voor de tandarts), dan zou hij nu geen pijn hebben! "En, mam", vervolgt ze, "denk maar niet dat hij in deze 3 dagen heeft afgewassen, want alles staat er nog steeds zoals het stond zoals het stond, toen we weggingen, afgelopen vrijdag.
Potverdrie. De tranen schieten in mijn ogen, maar ik wil het haar niet laten zien. Ik snap haar wel, maar waarom doet zij het niet even om mij te helpen?
We zitten de rest van de tijd min of meer zwijgend in de auto. Ik huil in stilte. Ben ik te slap? Of ben ik nu juist de bitch, door dit weekend, terwijl hij zoveel pijn heeft, weg te gaan?
Vlak voordat we thuis aankomen, vraag ik het haar dan toch: "Weet je, Magdalena, dus ik moet zo d eboodschappen doen, koken, en weer afwassen? Staat er op mijn voorhoofd assepoester? Je zou mij enorm helpen als je voor mij afwast en niet het niet doet, omdat Ernesto het zou moeten doen...." "NEE mam, nu geef je mij de schuld?!!"
"Nee Magdalena, ik vraag je mij te helpen, ik geef je nergens de schuld van."
We zijn thuis, zij stapt uit en zegt: "Ik word wel boos op hem, en dat doet hij het wel."
Ik rijd door naar de AH en doe de boodschappen. Kip voor in de oven.... Ik krijg een sms binnen van Magdalena:" IK ben boos geworden en hij staat nu af te wassen".
Chapeau voor die 'kleine' meid! Ik neem er zoete aardappels bij, op haar verzoek en koop ook een kilo appels voor een spontane appeltaart. Gewoon maar doen. Zometeen een poging wagen om met zijn 3-en gezellig samen te eten. Lekker te eten.
Niet uit schuldgevoel. Dat is ineens weg. Een mindshift. Ernesto weet echt wel, dat als hij me nodig heeft (weekendtandarts), dat ik er ben. Het is zijn keus geweest om te wachten tot maandag om naar de tandarts te gaan.
Hij wast af. Magdalena heeft het voor elkaar gekregen.
Ik ga aan mijn schoolwerk. De geur van verse appeltaart doet wonderen!
Nu nog het gesprek over schulden, blowen en alles...wanneer kan ik dat aangaan met Ernesto???
Hahahaha zonder kaneel de oven in gegaan...eens kijken hoe dat proeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten