Wat een bevlogen en weggevlogen weekend. Waanzinnig, wat gaat zo'n weekend hard voorbij en vliegt dus ook je geld uit je handen weg. Al voordat je het uitgeeft, is het weg. Kan dat? Het lijkt wel zo!
We hebben 'm: hond Ernesto (hoe bizar, maar echt is echt) is IN THE HOUSE!!!!
Op dit moment ligt hij heel erg lief te slapen!
Zoonlief Ernesto ligt in zijn eigen mandje in zijn kamer in bed, waanzinnig pijn te hebben..in zijn kies. Dochterlief is thuis na een weekend korfbal en feesten en ligt in haar mandje tv te kijken. Het lijkt wel vredig!
Toch was het een roerig weekend.
Tjsaaaaaa als moeder van Magdalena en Ernesto, 'weduwe', neem je je eigen kinderen mee in elke nieuwe relatie. En er is geen vader om ook te vragen op die kinderen te letten, voor ze te zorgen, op pad te gaan voor een verjaardagscadeau, mee te nemen naar de tandarts. Alles moet ik alleen doen. Op dit moment, as we speak, voelt mijn (zondagavond)dag nog wel okee, maar het is mij op andere moment heel zwaar gevallen. Brrrrrr. Ik zal het nooit iemand aanraden om alleen ouder te worden.
Het is best lastig als een vent mij leuk vindt, om 'opgescheept te zitten', met mij als moeder EN met die twee portretten van mij.
Per slot van rekening is hij niet de vader en zal dus altijd andere gevoelens hebben. En dat is soms heel erg lastig! Het is zo lastig in samengestelde gezinnen…dat er procentueel nog meer scheiden dan de 'gewone' gezinnen.
Tsjaaa en welke vent zit nou op mij te wachten, met mijn twee schatjes? Ik zal ze voor geen goud willen missen, zelfs niet met de problematiek. Ik zou mijn beide kinderen graag gelukkig willen zien, stabiel, met werk en goede gezondheid. Uhhhhh, andersom dan natuurlijk.
Maar het is lastig. Mijn vader had al problemen met zijn vrouw, omdat zij jaloers was op mij. Dat waren zijn eigen woorden.
Toen ik 12 was, hertrouwde hij en wilde ik er niet bij zijn, ik zorgde er persoonlijk voor dat ik bij mijn lievelingsoom, ver weg in het land, 'toevallig' aan het logeren was. Achteraf denk ik, ach Karinnetje, had je dat nou echt niet gekund? Maar ik kan de klok niet meer terugdraaien. Dus die vraag stellen heeft geen zin, ik was 12 en het voelde zo op dat moment.
De dochter van Michel is 19 en is lief. Ondanks dat haar moeder mij 'haat' en dus slecht over mij praat (dit doet ze al 7 jaar), komt zij spontaan binnen, geeft een kus en stuurt een berichtje op mijn verjaardag. Top!
Gister zijn Ernesto, Magdalena en ik, na een tussenpauze van 7 jaar, voor het eerst weer bij Willie geweest, de vrouw van mijn overleden vader. Ik weet niet eens hoe de breuk toen ontstaan is, maar hij was er ineens.
Ik werd 50 en heb haar een uitnodiging gestuurd. Ze is niet geweest, maar heeft van te voren gebeld en gaf aan dat ze ons miste en dat ze prijs stelde op nieuw contact. Gister was het 8-11 de verjaardag van mijn vader. Ik vond dat een mooie datum om op hem te toosten met Willie en de kinderen.
Haar huis, de geur in het huis waren nog steeds hetzelfde. Ik was later dan mijn kinderen, dat kwam omdat Michel mij bracht, dus ik stapt alleen de lift in. Mijn vader heeft daar nooit gewoond, hij overleed in Balkbrug en toen verhuisde zij weer naar Den Haag.
De lift ging trager naar boven dan vroeger, of verbeelde ik me dat maar? Ik vind het gek, iemand 7 jaar niet zien en dan elkaar weer in de armen sluiten. Wat was ze klein geworden. En ook wel wat ouder, maar nog net zo charmant als vroeger. Elk tafeltje, elk fotootje, elke snoeppot (controle van Magdalena) stond nog op dezelfde plaats. De cassette/radiorecorder is inmiddels al 30 jaar oud? Op zijn plek. Bizar.
De geur….. de thee, de koekjes bij de thee.
Een glas thee, nog een glas thee, een wijntje en een tweede wijntje. Mijn vraag: "hoeveel liefdes heb jij in je leven gehad? Drie?" Een snik en tranen, 'Nee, eentje, jouw vader was mijn grootste liefde'. "Een mooie dag om dan met zijn 4-en op hem te toosten".
En dat doen we.
Fijn dat Ernesto (met ongelooflijke kiespijn) en Magdalena (In haar korfbalkleding) erbij waren.
Ernesto is veel thuis nu. We kunnen hem niet helpen. Dat kan alleen de kaakchirurg. Maar ik kan 'm wel laten voelen dat we er zijn.
Er was een tijd in mijn leven dat ik wel dacht dat er 'iets' na de dood was…maar ik geloof dat al lang niet meer. Ik heb een grote foto van Ernesto's vader in zijn kamer gehangen en die foto streng toegesproken. Er is niks veranderd. Ik heb tig keer aan mijn vader gevraagd me te helpen. Er is niks veranderd.
Voor dit weekend had ik grootse plannen om het gesprek aan te gaan. Maar hij ligt doodziek in bed. Zo kan ik niks beginnen, toch?
Michel is mijn aandacht, stress & bezorgdheid voor Ernesto wel een beetje zat aan het worden, zo voelt dat. Ik snap het wel, maar dat is niet zo goed voor de relatie. Op d terugweg van Zoetermeer naar Den Haag, heb ik maar besloten om dat gevoel in Zoetermeer achter te laten.
Ik zet toch nog in op goed contact. Wel duidelijkheid en het gesprek, maar ook vooral liefde. Ik denk dat iedereen wel geholpen wil worden, maar pas reageert op het juiste moment op de juiste woorden.
Hieronder mijn vader en zijn laatste huis waar hij samen met Willie woonde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten