Mijn grens is bijna bereikt...

Mijn grens is bijna bereikt....
Een dagje thuiswerken kan hel fijn zijn. Geen collega's die continu iets te vragen hebben. Gewoon je computer voor je, met al de benodigde documenten waardoor je sneller werkt.

Dochterlief aan het werk.
Maar zoonlief thuis....
Los van het feit dat ik inderdaad in de ochtend hard kon doorwerken, in 'pyama' en in versnelling vier, kwam er een moment, rond 13:00 uur, dat ik het wel welletjes vond dat Ernesto nog in zijn bed lag te snurken. Dus, vriendelijke klop op zijn kamerdeur met het verzoek op te staan en kamer op te ruimen (wat hij zondag al had zullen doen) en fiets weg te brengen (want hij al een eeuwigheid had zullen doen). In eerste instantie werd mijn verzoek nog redelijk ontvangen.
Echter, toen ik later vroeg hoe laat hij zijn fiets zou wegbrengen, interpreteerde hij mijn vraag als 'schreeuwen', 'nooit rekening houdend met hem' en 'kankerwijf' en 'kankerzooi'.
Ik kreeg een duw zijn kamer uit....HIj liep met grote pas door de gang en vroeg:"Wil je liever dat ik mezelf doodmaak?"

AU!!!!!
AU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

AU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik schaam me om bovenstaande op te schrijven. Ik schaam me niet, dat het me pijn doet, maar wel dat mijn zoon dat tegen mij zegt, durft te zeggen. What the fuck!!!

Hij is blij dat hij volgende week werk heeft, want dan kan hij uit dit huis....

Hij zit in zijn slachtofferrol. Ik zie een verdrietige, driftige, ongelukkige jongeman. En ja, hij doet me pijn. Ik roep hem dat hij ook elders kan gaan wonen, als ik zijn probleem ben, hij hoeft hier niet te zijn. Dan besluit ik mijn mond maar te houden en het niet erger te maken.
Een vader zou nooit toestaan als een zoon zo tegen zijn moeder zou schreeuwen. Maar ja, die vader is er al jaren niet, maar wat heb ik zo'n steun in d erug, onvoorwaardelijk, toch vaak gemist in het leven als moeder. Iemand die er onvoorwaardelijk voor je is om samen er te zijn voor de kinderen... Ik zou nooit alleeen (BOM) aan kinderen beginnen.

Sinds mijn coach J op vakantie is, en Michel en ik ook vakantie hielden, ben ik niet meer bezig geweest met mijn huiswerk voor de Jellinek. Ik besluit om het klaar te leggen voor het eerste moment dat ik er weer in kan duiken.

Agressiviteit? Ik hoor mezelf nog zeggen 'nee, dat speelt bij mij thuis niet'.

Gisteravond was hij nog zo lief...ik was de hele week af, krijg ik dan een zakcentje, want mijn salaris komt pas volgende week..... Dan kan hij lief zijn en manipuleren...

Vandaag de keerzijde. Lamlendigheid. Zich zielig voelen. Ongelukkig zijn. Zichzelf verwaarlozen.
Ik ben zijn moeder....en mijn hart keert om, ondanks de lelijke dingen die hij zegt. Want een ding is duidelijk: hij is ongelukkig en weet zichzelf geen raad.
Ik gun hem zo zijn geluk.

Maar zo moet hij niet doorgaan. Want mijn grens is bijna bereikt....