Getver, de wietlucht slaat me tegemoet!

Het is 07;00 uur. Michel heeft bij me geslapen, gisteravond naar de Grachtenrondvaart geweest (een aanrader!!). Hij moet heel vroeg naar zijn werk (ik vandaag iets minder vroeg) en ik ga als eerste naar beneden om ontbijt te maken. Als ik de trap afloop, dan komt het me al tegemoet: de wietlucht. Ik sla bijna achterover. Getver!!! Ik voel een waanzinnige boosheid opkomen. Bijna ben in staat om hem wakker te maken en een schop onder zijn hol te geven het huis uit!

Wel 100.00 keer heb ik gezegd dat ik dit niet wil. Al 100.000 keer heb ik gevraagd of hij het niet meer wil doen. En hij heeft er blijkbaar shijt aan. Waarom?

Ik ga naar alle deuren en ramen en zet alles tegen elkaar open. Zo, dat heeft effect. Gelukkig is het een mooie dag. Ik voel ook gelijk een hoofdpijn opkomen, weet niet of dit psychisch is of lichamelijk, doet er ook niet toe. Ik wil dit niet.
Michel komt naar benden en ruikt het ook. Ik spuit met luchtverfrisser door de hele woonkamer. En ga 'maar' het ontbijt klaarmaken. 
Nog snel ga ik even op de weegschaal en ondanks de spinaziekroketjes van gisteravond, zie ik 72,2 op de weegschaal staan. Dat maakt me wel een beetje blij.

Hoppa, ontbijten, Michel naar zijn werk en ik ook aan het werk. Eerst thuis en daarna op school. 
Op school heb ik een gesprek met de kerndirectie. Gelukkig haalt de directeur de kou die deze week ontstaan was, door een mailwisseling, gelijk uit de lucht. Fijn, want als geboren weegschaal, houd ik niet zo van vervelende situaties.

Na het gesprek en ander werk op school, ga ik naar huis om daar verder te werken. Tot mijn grote verwondering zie ik nog geen leven. Echt, mijn nekharen gaan heel snel overeind staan. Hoe haalt hij het isn zijn hoofd? Het is al twee uur geweest!!!!!!! Ik bons op zijn deur en zeg hem dat het echt nu tijd is om op te staan. Hij had beloofd om op te ruimen.
"Laat me met rust", is het enige wat hij zegt. 

Ik voel zoveel irritatie. Hier kan ik zoooo slecht tegen. Op mijn kosten leven.... zijn zin doen in huis....het gaat er steeds meer op lijken dat hij echt alleen nog maar aardig kan doen als hij geld nodig heeft. Dit doet zoveel pijn.....

Hij stapt door het huis en komt de woonkamer binnen. "Waarom laat je me niet? Als jij slaapt of als je niet thuis bent, is het enige moment dat ik kan relaxen in dit huis".
"Dat spijt me, maar het is mijn huis," zeg ik, maar waarschijnlijk hoort hij het al niet meer...... Hij heeft zich omgedraaid en is weggelopen.

Ik voel me gegijzeld in mijn eigen huis. Het is mijn huis, maar door zijn toedoen en zijn verslaving, voel ik me niet op me gemak. Dagelijks moet ik de woonkamer zuigen omdat hij 's avonds en 's nachts van alles laat vallen.... Die wietlucht vind ik vreselijk. En heel vaak is de sfeer toch om te snijden, omdat er eigenlijk niet/nauwelijks normaal met hem te praten is....

Ik heb hem aangeboden nog een jaar hier te wonen, maar eerlijk gezegd, ik weet niet of ik dat volhoud. Magdalena krijgt er ook steeds meer last van. 
Ja, mijn dagelijkse mood wordt mede bepaalt door zijn negatieve gedrag. Ik was zo positief na Parijs, had zoveel hoop. Dit is echter niet realistisch...... 

Magdalena eet buiten de deur vanavond. Michel heeft een uitje met zijn werk. Ik ga straks alleen op pad. Foto's maken op een festival. Ik ga straks zonder wat dan ook te regelen de deur uit. Ik ben het waanzinnig ZAT!!!!