Berouw komt na de zonde

Ernesto gaat op de bank achter mij zitten. De ideale plaats om een gesprek te beginnen. Magdalena komt hier regelmatig zitten als ze haar praatbui heeft. En nu ook Ernesto. Ik raad elke ouder aan om in zijn/haar werkkamer een lekkere stoel of bankje neer te zetten ....dat opent het gesprek, de dialoog.

Ernesto komt uitleggen wat hem zo driftig maakte. Hij probeert 'sorry' te zeggen.
Hij zegt dat hij echt depressief wordt van pasta eten. Zelfs komt hij met het idee wat wij aten toen hij hoorde dat papa was overleden? Was dat pasta? 
Pasta maakt hem depressief en woest.

Hij verveelt zich, en hij zegt dat ik niet weet hoe hij zich voelt. Dat ik niks voor hem doe. Heel rustig, maar met ingeslikte tranen, vertel ik hem dat we juist heel veel rekening met hem houden. Dat mijn werkplek in de achterkamer is, om hem zijn kamer te gunnen, dat ik naar de Jellinek ga omdat ik hoop dat ik hem zo kan helpen. Als ik het hier over heb, denk ik de tranen in zijn ogen te zien. In ieder geval is hij even stil. Maakt geen lelijke opmerking, dat ik stom ben dat ik daar heenga.... Het verbaast mij elke keer weer, dat hij hier niet boos om wordt.

Ik zeg ook dat hij allang en nog steeds een eigen huis had lkunnen hebben als hij niet zoveel zou blowen. Als hij anders met geld zou omgaan. 
Nu is het zo, denk aan een doel: volgend jaar 1 september een eigen huis en dan nu flink bikkelen om daarna te werken.

Doelen hebben. Waar doe je het voor in het leven?

Enfin, hij zegt sorry. En gelukkig. Hij zegt:"JIj zei ook 'rot maar op'. En ik zeg: "Ja, Ernesto, als jij mij kankerwijf noemt, dan rot je maar op, dat accepteer ik niet."

Gelukkig, hij lijkt het te snappen! Amen!