Wat een dag. Een dag met angst. Blijheid. Verdriet. Twijfel. Teleurstelling.
Eigenlijk teveel om in 1x op te schrijven. En dan moet ik eerst ook nog over gister vertellen, want anders raakt de logica zoek. Ik ben mijn verstand ook al kwijt, dus dan gaat alles in het 100 lopen.
Gister. Mijn derde bijeenkomst bij de Jellinek.
Ik vertelde van het incident in de ochtend, dat Ernesto vroeg 'moeders, wil je wat geld overmaken voor brood?' Dat mijn eerste reactie was dat ik het wilde doen, omdat ik dacht 'o jeetje', maar dat ik daarna besefte dat we 1) een afspraak hadden over geld, 2) hij brood kon klaarmaken en mee kon nemen....
Waarop J vroeg: "Wat maakt dat jij er zo schuldig voelt? Waar komt jouw schuldgevoel vandaan? Welk diepe gevoel zit daaronder?"
Tjsaaa, vanaf het overlijden van hun vader heb ik al het gevoel er niet 100, niet 200, maar 300% alleen er voor te staan. Letterlijk en figuurlijk. En dat betekent ook dat een ongelukkig kind, ook 300 % mijn 'falen' is. Los hiervan de angst, dat als Ernesto hoopt op contractverlening in november, en hij eet nu niet goed, wordt dan sjaggie...dan zit hij straks weer in november thuis, daar moet ik niet aan denken. Niet zozeer aan dat hij dan weer thuiszit (los van dat dat heeeeeel erg zou zijn), maar ik weet niet of hij kan handelen dat hij dan weer (voor zijn gevoel) afgewezen wordt.
Aan de reactie van J merkte ik, dat ik nog veel te veel aan het 'pappen en nathouden' ben. Ik zag haar verbazing (dit is een aanname, want ze zei niet 'ik ben zo verbaast') en er viel een 2euromunt bij mij binnen. Keihard. Ik ben te lief. Te naief.
Gisteravond kon ik niet meer met Ernesto praten over die telefoonrekening. Hij was laat thuis en ik lag al te slapen. Ik heb mijn slaap hard nodig. Vanochtend werd ik doodmoe wakker. Ik heb nog gedacht om me om te draaien en werk af te bellen, maar dat kan niet. Plichtsgevoel. 4 lessen te geven. Al stond mijn hoofd daar niet naar. Een training in Leiden. Kan ik ook niet missen.
Ik ben blij, achteraf, dat ik alles toch gedaan heb.
Vanmiddag kreeg ik bericht van Ernesto. Via intranet kon hij heel goedkoop aan kaartjes komen van ADO. Of ik mijn ING-gegevens wilde sturen om kaartje ste kopen. Of ik dat ook ff wilde voorschieten?
Ik zei dat ik dat niet deed, ik stond sowieso op het punt om de auto in te stappen.....
Weer later dezelfde vraag. Ik zei nee. Ik voelde nee.
Toen kreeg ik een app van A. Hij heeft mij ooit zijn verhaal verteld over zijn alcoholisme en zijn stap naar de Jellinek. Door zijn verhaal ben ik gegaan. Hij had een zakelijke vraag, of ik even terug wilde bellen. Dit werd een lang gesprek. Eerst zakelijk en toen vroeg hij naar 'de situatie'. Wauw, wat is het fijn en bijzonder om met een wildvreemd iemand (in feite is hij dat) dit te bespreken. Hij is ervaringsdeskundige. Hij is aan 'die andere kant geweest'. Hij is eerlijk. Geeft recht voor zijn raap zijn mening. En zegt altijd tegen het einde van het gesprek: 'je weet dat je me kan bellen he, hierover.'
Ik word ouder, ik merk het echt. Ik kan niet eens meer 'ongeveer' een verslag doen van dit gesprek.
Het belangrijkste, en dat had hij al eens gezegd, als ik min of meer 'met de mantel der liefde' zou accpeteren/pikken en slikken dat Ernesto mij bestolen had per telefoon, dat ik het dan accpeteerde en Ernesto gewoon ook door zou gaan. Dat kinderen, jong en oud, toch meer respect voor grenzen hebben. Klopt. Voor de klas met kinderen van een ander is het soms moeilijk, maar meestal best makkelijk. Maar thuis. Die grenzen stellen. Je kind zien lijden, en dan toch 'nee' zeggen. Maar wel in de wetenschap dat het eigenlijk heel goed is om 'nee' te zeggen.
Eigenlijk moet Ernesto opnieuw opgevoed.
Ik voelde me gesteund. De rug recht. Ik voelde me dankbaar, geraakt, en ook bijna blij. Blij omdat ik wist en beseft dat het beter was om 'nee' te zeggen. En op het volgende appje kon ik dus toch inderdaad 'nee' zeggen.
Echter, ik zou zelfs bij de MC gaan werken. Ik zou dankbaar zijn voor een dak boven mijn hoofd en eten.
Ik zou hulp zoeken om van mijn verslaving (als ik die zou hebben) en ik zou verantwoordelijkheid pakken voor mijn eigen gedrag en niet mijn oma en moeder bestelen van geld via hun telefoon.
Jij maakt keuzes waardoor je in een cirkel blijft zitten.
De consequenties van je keuzes en verslavingen (blowen en pokeren/gokken) ervaar je (gelukkig) als erg vervelend.
Door jou geld te 'lenen' help ik het in feite om het in stand te houden.
Allerliefste Ernesto, ik sta klaar om je te helpen als je de stap zet je te laten (af) helpen van je verslaving.
Echt.
Je hebt nu leuk werk. De zon schijnt, letterlijk en figuurlijk.
Gooi het roer om.
Zoek hulp.
Lever je pasje in en maak schoon schip.
Dat betekent een stuk trots opgeven, maar een wijzer en rijker leven."
We waren thuis. Met zijn 3-en gegeten, ook nog geintjes gemaakt, en na het eten kwam hij weer om geld voor een bakje koffie. Ik zei weer nee. Hj zei dat ik niks van dit rotte leven begreep. Dat ik hem zijn plezier niet gunde. En weet ik veel wat hij er allemaal bijhaalde.
Magdalena ging weg, naar de sport. Ernesto kwam weer naar me toe en sprak raar, daar waar ik altijd echt een beetje bang word. Hij suggereert dan dat hij de andere kant van de smaneleving kiest. In het nu ben ik dan bang en durf ook niet op te schrijven waarvoor ik bang ben.
Boos ging hij naar zijn kamer. Voorzichtig ging ik er naar toe. Nog voorzichtiger ben ik op zijn bank/bed gaan zitten en heb hem geaaid. Mijn zoon van bijna 26, een klein zielig vogeltje, een huilend vogeltje. Ongelukkig met zichzelf. Ongelukkig met de fouten die hij heeft gemaakt en zwaar, zwaar gebukt onder de zorgen en de schulden.
Mijn goed? Wat kun je op zo'n moment zeggen? MIjn zoon ligt op zijn bankbed, te huilen en te vloeken op het leven en vooral ongelukkig te zijn....
Dat maakt mij ook verdrietig, intens verdrietig. Ik aai hem, dat is het enige wat ik kan bedenken. En wonderwel, hij staat het toe. Ik waag een poging positiviteit: werk, wat meer geld, sparen, autorijles, en hopelijk in het voorjaar naar Barcelona.
Het lijkt of hij slaapt. Hij wil geen tv kijken. Er is niks aan. Hij kan eigenlijk alleen maar slapen. Er is niks meer over van mijn blije gevoel. Er is zelfs ook niks meer over van mijn principiele 'nee'. Al houd ik dat wel vol.
Ik zeg mijn afspraak met Michel af. Ik wil liever thuisblijven. Ik wil niet het risico lopen dat Ernesto agressief wordt en geld aan Magdalena gaat vragen, als zij thuiskomt. Ik wil er zijn voor als hij toch het gesprek aan wil.
Het gaat door merg en been om je kind zo verdrietig te zien. Ik hoop dat hij hulp wil accepteren.
Zaterdag kan hij bij zijn neef in Rotterdam 's avonds werken. Op dit moment heeft hij geen geld om de treinreis te betalen. Hij wil zaterdagochtend naar de kapper. Geen geld voor de kapper. Wat doe ik?
Nee, nee, nee, zeggen. Hem met zijn rug tegen de muur zetten. Is dat het beste?
Ik vroeg hem eerder op de avond waaraan hij het telefoongeld had uitgegeven, hij zie dat ie dat geschreven had. Teruglezend besefte ik dat hij had toegegeven dat het pokeren was...
"Ernesto, je bedoelt dat je inderdaad het geld van de telefoon uit hebt gegeven aan pokeren op internet?
Ik houd van je. Je bent mooi. Lief. Intelligent.
Je hebt echt veel talent.
Ik zou willen dat je minimaal de helft van jezelf houdt van de hoeveelheid die ik van je houd. Dan zou je beter voor jezelf zorgen.
Echt.
Ik hoef je niet 100% te begrijpen om van je te houden.
Je hebt ruimte.
Je hebt vrijheid.
Je bent gezond.
Je hebt mensen die van je houden.
Ik ben niet je vijand. Ik ben je vriend. Ik het moeite met bepaald gedrag. Ik begrijp je keuzes niet. Soms wel.
Maar nogmaals, mijn liefde voor jou is er, altijd.
Je hebt me nu wel erg, erg gekwetst.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Je wilt onafhankelijk zijn. Financieel Onafhankelijk. Mooi streven. Werk, verdien. Spaar. En betaal de fouten uit het verleden af. Dat is goed voor de geest.
En zorg ook voor geestelijke en lichamelijke onafhankelijkheid.
Geen cannabis.
Puur Ernesto.
😘❤️
Ik ben er. Om je bij te staan bij jouw keuzes. Naar financiële en geestelijke onafhankelijkheid.
Geen schulden erbij. Geen drugs en pokerspelletjes."
Hij zegt dat hij zijn pasje gaat inleveren.
Dat is een stap. Als hij dat zaterdag doet, en de reiskosten direct de volgende dag terugbetaalt, kan hij vertrouwen terugwinnen... Maar, wat wil hij?
Hoe haal je je eigen kind 'over de streep' om hulp te vragen/zoeken?
Veel huiswerk voor de CRAFT. Goed zaak om me te verdiepen in mijn eigen doelen. En waar ik interventies kan doen die wel zin hebben.
Het effect van mijn "NEE" vandaag is groots.
Ik moet mijn poot stijf houden. Ik zeg, het is nu toch weer kwart voor 12, ik ga slapen. Het lampje gaat uit bij mij. Is uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten