De tranen springen in mijn ogen...

De dagen gaan zo vreselijk snel voorbij.... Als ik eindelijk klaar ben met werken, werken en werken, vallen mijn ogen vanzelf dicht als mijn hoofd het kussen raakt. Triest. Alle rust, opgedaan in de vakantie, alle kracht (bijna alle) is alweer gewoon weg. 

Na de heftige confrontatie van de vorige week waarbij Ernesto uit grote ramp en verveling naar bed ging, en ik hem over zijn arm aaide en hij dat toestond, is hij dat weekend zijn belofte nagekomen en heeft hij zondag zijn centen terugbetaald.

Sindsdien heeft hij salaris en heeft hij ook niet meer om geld gevraagd. Maar, hij heeft ook zijn pasje niet afgegeven. Hij is amper thuis. Gaat 's ochtends naar werk, eet niet thuis, is 'elders', komt thuis, rommelt wat in de keuken en gaat zijn kamer in. Mijn huis is zijn dak boven zijn hoofd. Niet meer, niet minder.
Maar ook: geen blowen meer in huis. Niet meer slapen in de woonkamer. En keurig netjes op tijd naar zijn werk.

Dinsdag ontvang ik via de app een afspraakbevestiging voor het stadsdeelkantoor. Hij gaat zich ei-de-lijk inschrijven! Dat is een hele stap. Ik geloof dat ik daar al 5 maanden op aanstuur.
Woensdagochtend gaat hij, door omstandigheden, met de bus naar zijn werk. Rond 12 uur krijg ik een berichtje: 

"Wat is het nummer van de dokter? Ik heb ineens claustrofobische klachten."

Wauw, de tranen springen in mijn ogen. Waar komt dit vandaan? Maar, hoe dan ook, hij stapt naar de huisarts! Dit is een kans! Ik zie het als een kans!

Onderstaand artikel stuur ik nog maar niet..... want dan gaat hij nooit meer....
Gezondheid en blowen
Aanrader om onderstaand artikel te lezen: 

http://www.stoppenmetblowen.net/gezondheid-en-blowen/