'Het adres ligt op het aanrecht'.......zeg ik terwijl ik voor half 8 de deur uitloop naar school

Het is maandag. Het is even voor half 8 en ik maak me klaar om naar school te gaan. Ernesto staat onder de douche, muziekje aan en te zingen onder de douche. Hij roept:"Waar zit die dokter nou precies?" Onze dokter is net verhuist. Ik roep, terwijl ik naar buiten loop:"Het adres ligt op het aanrecht...." "Ok, dank je", is zijn antwoord.
Als ik naar school fiets vraag ik me af hoe het zal gaan. Wat zal er aan de hand zijn? De laatste tijd is hij super gevoelig. Voelt als snel iets als een 'aanval' en krijgt nog sneller het gevoel dat ie zich schuldig voelt. Om hem iets te zeggen, moeten we zorgvuldig onze woorden kiezen. Hij kan amper een gesprek met twee mensen tegelijk aan, zo bleek laatst toen EN een vriend op bezoek was EN Magdalena gezellig mee zat te praten. Ernesto kreeg het weer zo benauwd en was naar de gang gegaan. 

Vanaf school stuur ik nog snel een appje "Succes" en het antwoord komt snel :"Thnkx".
Als ik daarna vraag hoe het gegaan is, moet ik tot de avond wachten op een antwoord. "Hyperventilatie". 
Fysiotherapie en oefeningen.
Shit, nu weet ik nog helemaaaaaaal niks 'verder', heeft ze de kans gepakt en gekregen om over blowen te praten?
Brrrrr, ik kan de huisarts geen mailtje sturen en vragen wat Ernesto verteld heeft en of hij aanspreekbaar was op de andere punten.

Hyperventilatie. Dat ik daar niet zelf op gekomen ben.....
Maar fysio....dat zal vast niet in zijn verzekering zitten. 
Misschien kan ik dat via de mijne regelen?
Of moet ik het beter bij hem laten?

Gelukkig geen vreselijke longaandoening.
Spanningen...al die rekeningen...van buiten zo koel, maar van binnen... Ik weet niet of ik me voor kan stellen hoe hij zich voelt, maar ik zou ook niet kunnen dealen met al die problemen.


Over een paar dagen word ik 50!!!
Krijg zo langzamerhand heel veel zin in mijn feestje!


Tralalalalalala......................
De herfst. Leuk zo 's avonds een kaarsje aan.

Gister een mooie toneelvoorstelling. Michel mee naar het DeLaMarTheater, valt hij toch 2x bijna in slaap.... Ik tikte 'm wakker. Hahahaaha! Wat is Tjitske Reiding goe-oed!!!!

Na Het geheugen van water en Een ideale vrouw is Tjitske Reidinga deze zomer terug in een komedie over vier echtparen op weg door drie slaapkamers, in een eindeloze zaterdagnacht vol echtelijke ruzies en pijnlijke vergissingen.

Het huwelijk van Johanna en Bernard staat op losse schroeven. Maar in plaats van hun problemen thuis uit te vechten, trekken zij hun omgeving daar ongevraagd in mee. Ze verstoren een housewarming van goede vrienden, verjagen Johanna’s schoonouders uit het echtelijke bed en drijven hun hele omgeving tot waanzin.

Bedscènes draait om vier vrouwen en vier mannen en hun onvermogen naar elkaar te luisteren en wezenlijk contact met elkaar te maken. Schrijver Alan Ayckbourn houdt in dit stuk een vergrootglas boven ons menselijk gestuntel. Geen andere auteur schetst met zoveel humor en compassie het eeuwige misverstand tussen man en vrouw. Met Bedscènes schreef de grootmeester van de moderne komedie een van zijn meest succesvolle stukken.

Bedscènes is de nieuwste zomerkomedie van DeLaMar Producties met Tjitske Reidinga in de hoofdrol en Antoine Uitdehaag als regisseur. De voorstelling zal tijdens de zomermaanden exclusief te zien zijn in het DeLaMar Theater.

Hoe wordt hyperventilatie veroorzaakt?

Over het algemeen liggen spanningen, angst of stresserende factoren aan de basis van zowel een aanval als van de chronische vorm van hyperventilatie. Perfectionisten en mensen die veeleisend zijn voor zichzelf, lopen dan ook een verhoogd risico. 

Daarnaast kunnen ook bepaalde omstandigheden (bv. veel mensen, veel drukte, een gesloten ruimte, veel licht) een aanval uitlokken. Het lichaam gaat hierdoor stresshormonen aanmaken zoals adrenaline. Het is dan alsof het lichaam zich voorbereidt op een inspanning. Je gaat vanzelf sneller ademhalen en je hart gaat sneller kloppen. 

Andere, meer zeldzame oorzaken zijn onder meer:

• pijn;
• koorts;
• zware lichamelijke inspanningen;
• oververmoeidheid;
• zuurstoftekort, bv. in de bergen (in dit geval mag het slachtoffer niet in een zakje blazen).

Wie eenmaal een aanval van hyperventilatie heeft gehad, is vaak bang om dit nog eens mee te maken. Door deze angst en de daarbij behorende spanningen, neemt de kans op herhaling echter alleen maar toe. 

Als een aanval steeds in dezelfde omstandigheden plaatsvindt, kan dit leiden tot een fobie, waarbij men angstvallig een aantal plaatsen of situaties tracht te vermijden. De behandeling van hyperventilatie omvat daarom niet alleen een medische behandeling, maar vaak ook een psychologische.

Samenvatting artikel...ik houd mjjn hart vast!

Gevolgen blowen op de lange termijn

De gevolgen op lange termijn hebben alleen betrekking tot de zware gebruikers van cannabis. Dit zijn mensen die al een aantal jaren wekelijks blowen.

Enkele gevolgen op de lange termijn zijn:
-    Verslaving. Bij regelmatig gebruik treed verslaving veel op. Je verliest de controle over je eigen gebruik, vooral omdat je een steeds grotere hoeveelheid nodig hebt om de gewenste stemming te bereiken, dit verschijnsel heet “gewenning”. Je lichaam raakt gewend aan cannabis in je lichaam, waardoor het steeds meer nodig heeft
-    Schade aan de luchtwegen, dit is vergelijkbaar met het roken van sigaretten.
-    Psychische stoornissen kunnen verergeren door langdurig cannabisgebruik. Denk hierbij aan stoornissen zoals schitzofrenie, depressie en diverse angststoornissen
-    Als je een genetische aanleg hebt voor een stoornis kan deze door blowen naar boven komen, ook al heb je er nog nooit last van gehad.
-    Zelfs zonder genetische aanleg kan blowen leiden tot een psychische stoornis.

Als je de stoornis ADHD hebt, heeft blowen vooral een negatieve invloed op je concentratievermogen en impulsiviteit. Mensen met deze stoornis hebben al concentratieproblemen, als ze dan ook nog gaan blowen verergeren deze.

Longen en roken cannabis

Het roken van een joint is voor je longen schadelijker dan het roken van een sigaret. Doordat in een joint geen filter zit krijg je meer teer binnen, wat de stembanden aantast en tot longkanker kan leiden. Ook wordt de rook dieper geinhaleerd en langer vastgehouden, waardoor je ook weer meer teer binnenkrijgt. Het teergehalte in een joit is vier of vijf keer hoger dan dat van een sigaret.
Verder kan blowen leiden tot acute en chronische bronchitis.
Ten slotte zorgt blowen voor een verminderde werking van het immuunsysteem van de longen, zodat je sneller infecties aan de luchtwegen oploopt.

Geheugen en blowen

Een aantal jaar intensief cannabisgebruik kan je korte termijn geheugen aantasten. Dingen die net gebeurt zijn vergeet je. Midden in een zin ben je vergeten wat je wilde vertellen. Zware gebruikers beschouwen dit als een van de effecten die bij het gebruik hoort. Dit effect is vooral vervelend bij studeren. Wat je in een uur leert ben je het volgende uur vergeten. Dit is ook de reden waarom veel studenten die cannabis gebruiken moeite hebben met hun studie.
Cannabis kan een blijvende invloed hebben op het geheugen, maar dat hoeft niet. Als tijdig gestopt wordt met blowen gaat het korte termijn geheugen weer vooruit. Als je op jonge leeftijd begint met blowen en veel gebruikt, kan het zijn dat dit een blijvend schadelijk effect heeft op je geheugen.

Hoe lang zijn drugs aantoonbaar?

Drugs worden in het bloed opgenomen. Na afbraak door de lever, en via de nieren, worden de drugs in de urine uitgescheiden. Drugs zijn dus altijd langer terug te vinden in je urine dan in je bloed.

In de tabel zie je hoe lang drugs in de urine aantoonbaar zijn.

Aantoonbaarheid drugs in urine
Alcohol	6 tot 24 uur
Tabak	2 dagen
Cannabis	7 tot 10 dagen bij incidenteel gebruik 2 tot 4 weken bij regelmatig gebruik enkele maanden bij chronisch/zwaar gebruik
Cocaïne	2 tot 4 dagen bij incidenteel gebruik tot 8 dagen bij intensief gebruik
XTC	Tot 3 dagen
Amfetaminen	1 tot 4 dagen
Paddo’s	Minder dan 24 uur. Wordt alleen getest bij intoxicatie
GHB	Tot 12 uur
Efedrine	Tot 3 dagen
LSD	Tot 48 uur (afhankelijk van de dosis)
Heroïne	Tot 8 uur voor het aantonen van heroïne zelf 3 tot 5 dagen voor het aantonen van afbraakstoffen
Morfine	Tot 3 dagen
Opium	Tot 3 dagen
Methadon	3 tot 5 dagen
Benzodiazepine	12 uur tot 2 weken (afhankelijk van het gebruikte middel)
Mescaline	72 uur
DMT	Tot 72 uur
PCP	Tot 48 uur
Khat/qat	Tot 1 dag
Lachgas	Niet aantoonbaar

Toelichting

Bij de toelichting hieronder wordt bij drugs vaak de term halfwaardetijd  gebruikt. Halfwaardetijd is de tijd die het lichaam nodig heeft om de concentratie van een stof in het bloed met de helft te verminderen.

Alcohol: 6 tot 24 uur.

Gemiddeld genomen heeft de lever voor elk glas alcoholhoudende drank 1,5 uur nodig om de alcohol uit het lichaam te verwijderen. Hoe meer je drinkt, hoe langer dit duurt.

Niet alleen de snelheid waarmee de alcohol in het lichaam wordt afgebroken is van belang. De hoeveelheid alcohol in het bloed is ook afhankelijk van geslacht en gewicht. Alcohol verdunt zich namelijk met het lichaamsvocht. Het lichaam van een man bevat gemiddeld aanmerkelijke meer lichaamsvocht dan het lichaam van een vrouw (vrouwen hebben meer vetweefsel) en zijn gemiddeld ook zwaarder. Dus bij mannen komt de alcohol dus minder hard aan dan bij vrouwen.

Er is een formule* waarmee je kunt uitrekenen hoe hoog je alcoholpromillage is op een bepaald moment. Met de formule kun je ook berekenen hoe lang het duurt voordat je promillage onder de 0,5 komt.

Tabak: 2 dagen

Nicotine heeft een halfwaardetijd van 1 tot 1,5 uur. Na 6 uur is meeste nicotine verdwenen. Echter wordt  in het lichaam afgebroken tot cotinine. Cotine is veel langer aantoonbaar. Het heeft een halfwaardetijd van 24 uur. Na die tijd zit de helft van de cotinine nog in het bloed. Cotinine is tot 2 dagen na het roken in de urine aantoonbaar.

Cannabis: 7 tot 10 dagen bij incidenteel gebruik, 2 tot 4 weken bij regelmatig gebruik en enkele maanden bij zwaar/chronisch gebruik

Bij cannabis moet je niet alleen kijken naar het bloed, maar ook naar het vetweefsel. Cannabis wordt, nadat het in het bloed terechtkomt, afgegeven aan het vetweefsel. Vervolgens geeft het vetweefsel het weer heel langzaam af aan het bloed. Het zijn dus twee stappen:

1. Afgifte door het bloed aan het vetweefsel. In deze fase bedraagt de halfwaardetijd 30 minuten.
2. Afgifte van het vetweefsel aan het bloed. De halfwaardetijd in de tweede fase is, afhankelijk van de mate van gebruik, 2 tot 7 dagen.

De afgifte van cannabis vanuit het vetweefsel naar het bloed gaat dus erg langzaam. THC (de werkzame stof in cannabis) blijft daardoor nog lang in de urine aantoonbaar. Bij zwaar gebruik is THC nog zo’n enkele maanden in je urine zichtbaar.

De effecten van cannabis die iemand ervaart, volgen echter een heel ander tijdpad. De effecten ervaar je al na enkele minuten en duren 4 tot 6 uur. Van de afgifte van cannabis door het vetweefsel merkt iemand niets.

Cocaïne 2-4 dagen bij incidenteel gebruik, 8 dagen bij intensief gebruik.

De halfwaardetijd van cocaïne/ coke is ongeveer 1 uur. Dat wil zeggen dat na 1 uur de helft van de cocaïne uit het bloed verdwenen is. De hoogste concentratie cocaïne wordt na 1 uur bereikt, dus 2 uur na inname is ongeveer de helft verdwenen. 5 uur na inname is de cocaïne voor 98% uit het bloed verdwenen. Cocaïne/ coke wordt in het lichaam afgebroken door de lever. Dit gebeurt met een snelheid van 30 tot 40 milligram per uur. Bij afbraak wordt de cocaïne omgezet in een aantal andere stoffen. Deze afbraakstoffen (metabolieten) zitten veel langer in het lichaam.

Bij een eventuele test op cocaïne, onderzoekt men of deze afbraakstoffen in de urine zitten. De afbraakstoffen zijn, afhankelijk van het type test en de mate van gebruik, tot maximaal 8 dagen aantoonbaar.

De effecten van cocaïne die iemand ervaart, volgen echter een heel ander tijdpad. De cocaïne/coke komt via het slijmvlies in het bloed. De eerste 20 minuten stijgt de concentratie van de cocaïne heel snel. Na 1 uur is de concentratie maximaal en daarna neemt ze geleidelijk af. De psychische effecten van coke voel je vooral in het eerste halfuur. De effecten treden namelijk vooral op in de periode waarin de concentratie van coke in het bloed het snelst verandert. En dat is in het begin.

XTC: tot 3 dagen

XTC wordt geslikt. Na 0,5 uur is XTC aantoonbaar in het bloed. De effecten duren zo’n 4 tot 6 uur. Ongeveer 50% wordt onveranderd via de lever afgebroken en de rest wordt als afbraakstof via de urine uitgescheiden. De concentratie van XTC in het bloed komt overigens niet helemaal overeen met de effecten die iemand ervaart. De halfwaardetijd van XTC bedraagt ongeveer 8 uur. Bij een test op XTC onderzoekt men of er afbraakstoffen in de urine zitten. Deze afbraakstoffen zijn, afhankelijk van het type test, tot 3 dagen aantoonbaar.

Amfetamine/speed: 2-4 dagen

Amfetamine wordt meestal geslikt. De effecten duren zo’n 4 tot 8 uur. De stof wordt voor ongeveer de helft onveranderd via de urine uitgescheiden. De rest wordt door de lever afgebroken.

De halfwaardetijd van amfetamine bedraagt (afhankelijk van de zuurgraad van de urine) 8 tot 20 uur. De concentratie van amfetamine in het bloed komt niet helemaal overeen met de effecten die de gebruiker ervaart. Bij een test op amfetamine onderzoekt men of er afbraakstoffen in de urine zitten. Deze afbraakstoffen zijn, afhankelijk van het type test, tot 1 tot 4 dagen aantoonbaar.

Amfetamine is in het bloed tot maximaal 72 uur aantoonbaar.

Paddo’s: 24 uur

De tijd dat paddenstoelen aantoonbaar zijn, bedraagt 24 tot 48 uur.

Psilocine en psilocybine zijn kortwerkende, instabiele stoffen die in lage doseringen in het bloed terechtkomen. De aantoonbaarheid van paddo’s hangt af van de analysemethode. De aantoonbaarheid zal echter niet langer zijn dan tot maximaal 48 uur.

GHB: 5 uur

De halfwaardetijd van GHB is 30 tot 50 minuten. Binnen uiterlijk 6 x 50 minuten (5 uur) is van de toegediende dosis GHB minder dan 99,7% te meten. Dan kun je zeggen dat de stof het lichaam heeft verlaten. Want er zal altijd iets van GHB in het lichaam te meten zijn, want GHB is een lichaamseigen stof.

Ephedra: tot 3 dagen

Ephedra is tot maximaal 72 uur in de urine aantoonbaar.

LSD: tot 48 uur

LSD is, afhankelijk van de dosering, tot 48 uur na gebruik aantoonbaar in de urine. Het is niet mogelijk om iets te zeggen over de aantoonbaarheid van LSD in het bloed. In het laboratorium moeten daar aparte analyses voor uitgevoerd worden. Omdat de uitkomsten afhankelijk zijn van specifieke kenmerken van de gebruiker.

Heroïne: tot 5 dagen

Gebruikers chinezen of spuiten de heroïne. Bij chinezen wordt de heroïne op aluminiumfolie gelegd en verhit. De heroïnedampen worden via een kokertje geïnhaleerd. Het middel komt bij chinezen en spuiten snel in het bloed terecht. Een klein gedeelte passeert de bloedhersenbarrière; waarna het middel in de hersenen zijn werking kan doen. De effecten van heroïne duren zo’n 4 tot 6 uur.

De heroïne wordt afgebroken in allerlei stoffen die op zich ook nog effect hebben. De concentratie van de werkzame stoffen in het bloed komt overigens niet helemaal overeen met de effecten die de gebruiker ervaart.

De halfwaardetijd van heroïne is enkele minuten. Een van de afbraakproducten van heroïne is morfine. De halfwaardetijd van morfine is 2 uur. Bij een eventuele test op heroïne onderzoekt men of er afbraakstoffen in de urine zitten. Deze afbraakstoffen zijn, afhankelijk van het type test, tot 5 dagen aantoonbaar.

Formule: alcohol promillage

Laatste versie: 29.07.2014

De tranen springen in mijn ogen...

De dagen gaan zo vreselijk snel voorbij.... Als ik eindelijk klaar ben met werken, werken en werken, vallen mijn ogen vanzelf dicht als mijn hoofd het kussen raakt. Triest. Alle rust, opgedaan in de vakantie, alle kracht (bijna alle) is alweer gewoon weg. 

Na de heftige confrontatie van de vorige week waarbij Ernesto uit grote ramp en verveling naar bed ging, en ik hem over zijn arm aaide en hij dat toestond, is hij dat weekend zijn belofte nagekomen en heeft hij zondag zijn centen terugbetaald.

Sindsdien heeft hij salaris en heeft hij ook niet meer om geld gevraagd. Maar, hij heeft ook zijn pasje niet afgegeven. Hij is amper thuis. Gaat 's ochtends naar werk, eet niet thuis, is 'elders', komt thuis, rommelt wat in de keuken en gaat zijn kamer in. Mijn huis is zijn dak boven zijn hoofd. Niet meer, niet minder.
Maar ook: geen blowen meer in huis. Niet meer slapen in de woonkamer. En keurig netjes op tijd naar zijn werk.

Dinsdag ontvang ik via de app een afspraakbevestiging voor het stadsdeelkantoor. Hij gaat zich ei-de-lijk inschrijven! Dat is een hele stap. Ik geloof dat ik daar al 5 maanden op aanstuur.
Woensdagochtend gaat hij, door omstandigheden, met de bus naar zijn werk. Rond 12 uur krijg ik een berichtje: 

"Wat is het nummer van de dokter? Ik heb ineens claustrofobische klachten."

Wauw, de tranen springen in mijn ogen. Waar komt dit vandaan? Maar, hoe dan ook, hij stapt naar de huisarts! Dit is een kans! Ik zie het als een kans!

Onderstaand artikel stuur ik nog maar niet..... want dan gaat hij nooit meer....
Gezondheid en blowen
Aanrader om onderstaand artikel te lezen: 

http://www.stoppenmetblowen.net/gezondheid-en-blowen/

"Als je altijd doet wat je altijd deed, dan krijg je ook wat je altijd kreeg."

Er is een week voorbij gegaan…een week van nadenken, bezinning, ademhalen en 'overleven', maar ook genieten, 's nachts om 04 uur wakker worden, aan de pieker raken en niet meer in slaap komen tot 06:15, dan in slaap vallen tot 06:45 uur tot de wekker abrupt een einde maakt en mijn droom.

Een lieve lezeres stuurde mij vorige week de quote: "Als je altijd doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg." In eerste instantie betrok ik het direct op mezelf. Als ik altijd tegen Ernesto doe zoals ik altijd deed, blijft hij ook reageren zoals hij altijd deed…… Na lang hierover nadenken (klopt natuurlijk als een huis: ik ging altijd mee in zijn verhaal, maar vorige week zei ik keihard 'nee', en toen gebeurde er iets anders bij Ernesto…..en zo dacht ik ineens: dit geldt ook voor hem, en dit kan ik hem ook sturen. 
Hij voelt zich nu niet gelukkig….dus wellicht gaat hij inzien dat hij iets moet veranderen, om zijn geluk te vinden….

Zaterdag had Ernesto een 'klusje' in de bar van zijn neef, in Rotterdam. En dus moest hij met de trein daarheen en …. vroeg hij geld. 
Nu zit ik best krap deze maand (ik zal eens gaan uitrekenen wat alles mij extra kost om zoonlief in huis te hebben), dus ik zei hem, dat ik dan echt dit geleende bedrag direct op zondag terug wilde zien.
Dat beloofde hij.
En…. dat gebeurde ook! 
Blijkbaar had die ene dag, het verdient, toch wel effect gehad. En ja, de quote klopt als een gelikte draaideur.
Ik deed anders, en ik kreeg direct het geleend geld terug.

Hij werkt. Staat dagelijks op tijd op. 
Magdalena heeft har scriptie afgemaakt. En is nu werk aan het zoeken.

Ik werk. Deze week stond vol van trainingen en lessen. De eerste vakcoachtraining met een nieuwe groep heb ik weer gegeven. Het is een cadeautje om dit te mogen geven! Zalig. Om 16:00 uur komen er 8 mensen aanwandelen, die je niet kent. Je denkt dan: "Wat gaat dit worden?" En om 20:30 uur is het een groep. Hebben er kruisbestuivingen plaatsgevonden tussen docenten van de verschillende scholen. Geweldig. Mooie feedback gekregen. Fijn om dit te mogen en te kunnen doen. 
En naast mij de parallelklas, waar P.B. trainer is. Zo grappig! Van hem heb ik mijn eerste coachopleiding gekregen…..! Hij vindt dat deze opleiding sterk genoeg is om 'groter te maken en verder te verkopen". Mooi, daar ben ik trots op en daar krijg ik ook energie van!
Ook deze week een training van de universiteit Groningen over een observatiemanier om docenten voor een bepaald onderzoek te observeren voor school. Hup, dit certificaat ook 'in thé pocket'! 

Zalig weer buiten!
Weekend voor de deur. 
De volgende training moet gemaakt worden. Volgende week samen met J.d.O. van het ICLON de Professionele Leergemeenschap draaien. Ook weer spannend! 
Dus….daarmee aan de slag vanmiddag!
Dit weekend Berlijn boeken! Zalig met Magdalena voor haar afstuderen HBO naar Berlijn in de herfstvakantie. Geen New York (oorspronkelijke plan) (nu 2 tickets + hotel voor bedrag 1 ticket New York), maar heel heel erg leuk dat ze zei dat ze liever geen vriendinnetje meeneemt, omdat het leuker is om samen te gaan. I love her!!!!
Die week moeten we ook weer op tijd terug zijn, omdat Ernesto de 23ste jarig is.
Dat moet 's avonds in ieder geval gevierd worden in de avond! Dus dan moeten we weer thuis zijn!

Hoeveel verschillende gevoelens kan ik hebben op 1 dag?

Wat een dag. Een dag met angst. Blijheid. Verdriet. Twijfel. Teleurstelling.
Eigenlijk teveel om in 1x op te schrijven. En dan moet ik eerst ook nog over gister vertellen, want anders raakt de logica zoek. Ik ben mijn verstand ook al kwijt, dus dan gaat alles in het 100 lopen.

Gister. Mijn derde bijeenkomst bij de Jellinek. 
Ik vertelde van het incident in de ochtend, dat Ernesto vroeg 'moeders, wil je wat geld overmaken voor brood?' Dat mijn eerste reactie was dat ik het wilde doen, omdat ik dacht 'o jeetje', maar dat ik daarna besefte dat we 1) een afspraak hadden over geld, 2) hij brood kon klaarmaken en mee kon nemen....
Waarop J vroeg: "Wat maakt dat jij er zo schuldig voelt? Waar komt jouw schuldgevoel vandaan? Welk diepe gevoel zit daaronder?"
Tjsaaa, vanaf het overlijden van hun vader heb ik al het gevoel er niet 100, niet 200, maar 300% alleen er voor te staan. Letterlijk en figuurlijk. En dat betekent ook dat een ongelukkig kind, ook 300 % mijn 'falen' is. Los hiervan de angst, dat als Ernesto hoopt op contractverlening in november, en hij eet nu niet goed, wordt dan sjaggie...dan zit hij straks weer in november thuis, daar moet ik niet aan denken. Niet zozeer aan dat hij dan weer thuiszit (los van dat dat heeeeeel erg zou zijn), maar ik weet niet of hij kan handelen dat hij dan weer (voor zijn gevoel) afgewezen wordt.
Aan de reactie van J merkte ik, dat ik nog veel te veel aan het 'pappen en nathouden' ben. Ik zag haar verbazing (dit is een aanname, want ze zei niet 'ik ben zo verbaast') en er viel een 2euromunt bij mij binnen. Keihard. Ik ben te lief. Te naief.

Gisteravond kon ik niet meer met Ernesto praten over die telefoonrekening. Hij was laat thuis en ik lag al te slapen. Ik heb mijn slaap hard nodig. Vanochtend werd ik doodmoe wakker. Ik heb nog gedacht om me om te draaien en werk af te bellen, maar dat kan niet. Plichtsgevoel. 4 lessen te geven. Al stond mijn hoofd daar niet naar. Een training in Leiden. Kan ik ook niet missen.

Ik ben blij, achteraf, dat ik alles toch gedaan heb.
Vanmiddag kreeg ik bericht van Ernesto. Via intranet kon hij heel goedkoop aan kaartjes komen van ADO. Of ik mijn ING-gegevens wilde sturen om kaartje ste kopen. Of ik dat ook ff wilde voorschieten?
Ik zei dat ik dat niet deed, ik stond sowieso op het punt om de auto in te stappen.....
Weer later dezelfde vraag. Ik zei nee. Ik voelde nee. 

Toen kreeg ik een app van A. Hij heeft mij ooit zijn verhaal verteld over zijn alcoholisme en zijn stap naar de Jellinek. Door zijn verhaal ben ik gegaan. Hij had een zakelijke vraag, of ik even terug wilde bellen. Dit werd een lang gesprek. Eerst zakelijk en toen vroeg hij naar 'de situatie'. Wauw, wat is het fijn en bijzonder om met een wildvreemd iemand (in feite is hij dat) dit te bespreken. Hij is ervaringsdeskundige. Hij is aan 'die andere kant geweest'. Hij is eerlijk. Geeft recht voor zijn raap zijn mening. En zegt altijd tegen het einde van het gesprek: 'je weet dat je me kan bellen he, hierover.' 

Ik word ouder, ik merk het echt. Ik kan niet eens meer 'ongeveer' een verslag doen van dit gesprek. 
Het belangrijkste, en dat had hij al eens gezegd, als ik min of meer 'met de mantel der liefde' zou accpeteren/pikken en slikken dat Ernesto mij bestolen had per telefoon, dat ik het dan accpeteerde en Ernesto gewoon ook door zou gaan. Dat kinderen, jong en oud, toch meer respect voor grenzen hebben. Klopt. Voor de klas met kinderen van een ander is het soms moeilijk, maar meestal best makkelijk. Maar thuis. Die grenzen stellen. Je kind zien lijden, en dan toch 'nee' zeggen. Maar wel in de wetenschap dat het eigenlijk heel goed is om 'nee' te zeggen. 
Eigenlijk moet Ernesto opnieuw opgevoed.
Ik voelde me gesteund. De rug recht. Ik voelde me dankbaar, geraakt, en ook bijna blij. Blij omdat ik wist en beseft dat het beter was om 'nee' te zeggen. En op het volgende appje kon ik dus toch inderdaad 'nee' zeggen.

"Ernesto, , ik denk dat ik me wel kan voorstellen hoe depri het kan zijn om zonder werk thuis te zitten. Ik zou ook gek worden.
Echter, ik zou zelfs bij de MC gaan werken. Ik zou dankbaar zijn voor een dak boven mijn hoofd en eten. 
Ik zou hulp zoeken om van mijn verslaving (als ik die zou hebben) en ik zou verantwoordelijkheid pakken voor mijn eigen gedrag en niet mijn oma en moeder bestelen van geld via hun telefoon.
Jij maakt keuzes waardoor je in een cirkel blijft zitten. 
De consequenties van je keuzes en verslavingen (blowen en pokeren/gokken) ervaar je (gelukkig) als erg vervelend. 
Door jou geld te 'lenen' help ik het in feite om het in stand te houden. 
Allerliefste Ernesto, ik sta klaar om je te helpen als je de stap zet je te laten (af) helpen van je verslaving. 
Echt.
Je hebt nu leuk werk. De zon schijnt, letterlijk en figuurlijk. 
Gooi het roer om. 
Zoek hulp.
Lever je pasje in en maak schoon schip. 
Dat betekent een stuk trots opgeven, maar een wijzer en rijker leven." 

We waren thuis. Met zijn 3-en gegeten, ook nog geintjes gemaakt, en na het eten kwam hij weer om geld voor een bakje koffie. Ik zei weer nee. Hj zei dat ik niks van dit rotte leven begreep. Dat ik hem zijn plezier niet gunde. En weet ik veel wat hij er allemaal bijhaalde. 
Magdalena ging weg, naar de sport. Ernesto kwam weer naar me toe en sprak raar, daar waar ik altijd echt een beetje bang word. Hij suggereert dan dat hij de andere kant van de smaneleving kiest. In het nu ben ik dan bang en durf ook niet op te schrijven waarvoor ik bang ben.

Boos ging hij naar zijn kamer. Voorzichtig ging ik er naar toe. Nog voorzichtiger ben ik op zijn bank/bed gaan zitten en heb hem geaaid. Mijn zoon van bijna 26, een klein zielig vogeltje, een huilend vogeltje. Ongelukkig met zichzelf. Ongelukkig met de fouten die hij heeft gemaakt en zwaar, zwaar gebukt onder de zorgen en de schulden. 
Mijn goed? Wat kun je op zo'n moment zeggen? MIjn zoon ligt op zijn bankbed, te huilen en te vloeken op het leven en vooral ongelukkig te zijn.... 
Dat maakt mij ook verdrietig, intens verdrietig. Ik aai hem, dat is het enige wat ik kan bedenken. En wonderwel, hij staat het toe. Ik waag een poging positiviteit: werk, wat meer geld, sparen, autorijles, en hopelijk in het voorjaar naar Barcelona.
Het lijkt of hij slaapt. Hij wil geen tv kijken. Er is niks aan. Hij kan eigenlijk alleen maar slapen. Er is niks meer over van mijn blije gevoel. Er is zelfs ook niks meer over van mijn principiele 'nee'. Al houd ik dat wel vol.

Ik zeg mijn afspraak met Michel af. Ik wil liever thuisblijven. Ik wil niet het risico lopen dat Ernesto agressief wordt en geld aan Magdalena gaat vragen, als zij thuiskomt. Ik wil er zijn voor als hij toch het gesprek aan wil.

Het gaat door merg en been om je kind zo verdrietig te zien. Ik hoop dat hij hulp wil accepteren. 
Zaterdag kan hij bij zijn neef in Rotterdam 's avonds werken. Op dit moment heeft hij geen geld om de treinreis te betalen. Hij wil zaterdagochtend naar de kapper. Geen geld voor de kapper. Wat doe ik?
Nee, nee, nee, zeggen. Hem met zijn rug tegen de muur zetten. Is dat het beste? 

Ik vroeg hem eerder op de avond waaraan hij het telefoongeld had uitgegeven, hij zie dat ie dat geschreven had. Teruglezend besefte ik dat hij had toegegeven dat het pokeren was...

"Ernesto, je bedoelt dat je inderdaad het geld van de telefoon uit hebt gegeven aan pokeren op internet? 
Ik houd van je. Je bent mooi. Lief. Intelligent. 
Je hebt echt veel talent. 
Ik zou willen dat je minimaal de helft van jezelf houdt van de hoeveelheid die ik van je houd. Dan zou je beter voor jezelf zorgen.
Echt. 
Ik hoef je niet 100% te begrijpen om van je te houden. 
Je hebt ruimte.
Je hebt vrijheid.
Je bent gezond. 
Je hebt mensen die van je houden. 
Ik ben niet je vijand. Ik ben je vriend. Ik het moeite met bepaald gedrag. Ik begrijp je keuzes niet. Soms wel. 
Maar nogmaals, mijn liefde voor jou is er, altijd. 
Je hebt me nu wel erg, erg gekwetst. 
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. 
Je wilt onafhankelijk zijn. Financieel Onafhankelijk. Mooi streven. Werk, verdien. Spaar. En betaal de fouten uit het verleden af. Dat is goed voor de geest. 
En zorg ook voor geestelijke en lichamelijke onafhankelijkheid. 
Geen cannabis. 
Puur Ernesto. 
😘❤️
Ik ben er. Om je bij te staan bij jouw keuzes. Naar financiële en geestelijke onafhankelijkheid. 
Geen schulden erbij. Geen drugs en pokerspelletjes."


Hij zegt dat hij zijn pasje gaat inleveren.
Dat is een stap. Als hij dat zaterdag doet, en de reiskosten direct de volgende dag terugbetaalt, kan hij vertrouwen terugwinnen... Maar, wat wil hij? 
Hoe haal je je eigen kind 'over de streep' om hulp te vragen/zoeken?

Veel huiswerk voor de CRAFT. Goed zaak om me te verdiepen in mijn eigen doelen. En waar ik interventies kan doen die wel zin hebben.
Het effect van mijn "NEE" vandaag is groots.

Ik moet mijn poot stijf houden. Ik zeg, het is nu toch weer kwart voor 12, ik ga slapen. Het lampje gaat uit bij mij. Is uit.

De Jellinek en www.online.nl

Met schrik kijk ik naar mijn mobiel. De app van de ING staat open. Er is 191€ Afgeschreven van www.online.nl
De oplettende, vaste lezer herinnert zich vast nog t verhaal van www.beltrgoed.nl. Het zal toch niet waar zijn dat Ernesto weer geld via mijn telefoon heeft gestolen. Ik noem het gestolen, want dat is het.
Tijdens de terugreis uit Parijs heb ik t hoer over gehad..... En hij zou t niet meer doen. Inmiddels is Parijs alweer 'lang' geleden.... Maar het zal toch niet waar zijn dat hij daarnaa weer?

Nu hebben we T gehad die een telefoontje naar Mexico heeft gepleegd, maar dat zijn dan wel extreme kosten????
Als ik thuis kom, is dat t eerste wat ik ga checken.....



Ik was al doodmoe na t gesprek met J bij de Jellinek, maar nu heb ik helemaal geen puf meer!!
En dit terwijl ik voor de deur sta bij huisbediende RR van Michel voor een fotoshoot met dochterlief....

Er zit maar 1 ding op: een poker-face en een dozijn make up!

Op naar de ANWB...

Toen ik vanochtend wakker werd, uit een ongelooflijk diepe slaap, dacht ik: "Wauw, na 6 maanden Ernesto thuis te hebben gehad, levend op mijn kosten, als een zwerver niet geregistreerd voor de gemeente, dus officieel "zonder woonadres', gaat hij vandaag beginnen bij de ANWB. 
O, wat hoop ik dat het een succesvolle missie wordt. Dat hij het volhoudt en leuk vindt!
De moed gaat me namelijk zo'n beetje, langzamerhand, in de schoenen zakken. Ondanks de lange vakantie van 7 weken, voel ik me alweer moe. Natuurlijk, de overgang speelt mee. Ik word sneller moe. Natuurlijk, ook mijn werk speelt mee, ik weet niet hoeveel taken in op mijn bordje heb en hoe vaak ik de school uit moet voor vergaderingen en hoe die ook allemaal voorbereid moeten worden….. 
In sommige vergaderingen heb ik al helemaal geen zin meer…. 

Enfin, ik twijfelde vanochtend. Ik geloof dat hij rond half 10, 10 uur moest beginnen, zou ik 'm nou wakker maken om 8 uur? Ik besluit het niet te doen. Ik bespaar mezelf, denk ik, een grote snauw. Ik bespaar me ook dat ik daarna nog zenuwachtiger ben of hij zich niet verslaapt. Soms is zo'n ochtendslaapje funest.

Morgen ga ik weer naar de Jellinek…Ik heb niet helemaal mijn huiswerk kunnen doen…. Te moe….. 
Maar, ik heb vandaag gelukkig nog een flinke slag kunnen slaan!

Trots ben ik op Magdalena, haar baantje voor 2 weken doet ze zo goed, dat het bedrijf haar gezegd heeft: "als jij een baan nodig hebt, moet je het maar zeggen!"

Wauw….. ze verkoopt als een tierelier!!!! Leuk!!!!
En het lesgeven aan pubers vind ik ook weer zalig. 
Vanochtend was het wel even heel stil toen het over pesten ging…. Wat wordt er toch (HELAAS!!) veel gespeet op scholen en wat is het toch vreselijk moeilijk om hier een stokje voor te steken!

"Moeders, mag ik 1euro..."

Via app: (en ruzie)

"Ik herhaal: ik ben je vijand niet, echt niet. Jouw vijand is de cannabis.
En diep van binnen weet je dat ook. Je boosheid naar mij is ws deel ook boosheid op jezelf.

Ik ben tot heden te zwak geweest, door elke keer toch geld te geven.
Ik deed dat om het goede van het leven, een kopje koffie met vrienden, je niet te onthouden.

Als dank, geef jij me stank. Letterlijk en figuurlijk. De woonkamer, stijf van de blow.

En dat nog de opmerking dat je je alleen fijn in huis voelt, als ik er niet ben.

Ernesto, sorry, maar er niemand anders verantwoordelijk voor het feit dat jij geen geld voor koffie hebt, dan jij.

Tel je dagelijkse kosten aan de cannabis eens op.
Salaris? Werk? Het zijn jouw keuzes geweest die je in deze situatie hebben gebracht.
Met diefstal door van oma en mij te stelen door misbruik te maken van onze telefonen. Door te lenen en geen cent terug te betalen.

Ondanks dat, houden we van je. En staan steeds klaar, te helpen.

Opruimen helpt wel degelijk! Kijk Javier Guzman, voorstelling 1 over zijn verslaving.

Dat koffieapparaten komt er heus wel.
Eerst je kamer en orde in je leven en hoofd!

Nieuwe boek begint as dinsdag. Of het succesvol wordt, dat bepaal jij. "

😘

Getver, de wietlucht slaat me tegemoet!

Het is 07;00 uur. Michel heeft bij me geslapen, gisteravond naar de Grachtenrondvaart geweest (een aanrader!!). Hij moet heel vroeg naar zijn werk (ik vandaag iets minder vroeg) en ik ga als eerste naar beneden om ontbijt te maken. Als ik de trap afloop, dan komt het me al tegemoet: de wietlucht. Ik sla bijna achterover. Getver!!! Ik voel een waanzinnige boosheid opkomen. Bijna ben in staat om hem wakker te maken en een schop onder zijn hol te geven het huis uit!

Wel 100.00 keer heb ik gezegd dat ik dit niet wil. Al 100.000 keer heb ik gevraagd of hij het niet meer wil doen. En hij heeft er blijkbaar shijt aan. Waarom?

Ik ga naar alle deuren en ramen en zet alles tegen elkaar open. Zo, dat heeft effect. Gelukkig is het een mooie dag. Ik voel ook gelijk een hoofdpijn opkomen, weet niet of dit psychisch is of lichamelijk, doet er ook niet toe. Ik wil dit niet.
Michel komt naar benden en ruikt het ook. Ik spuit met luchtverfrisser door de hele woonkamer. En ga 'maar' het ontbijt klaarmaken. 
Nog snel ga ik even op de weegschaal en ondanks de spinaziekroketjes van gisteravond, zie ik 72,2 op de weegschaal staan. Dat maakt me wel een beetje blij.

Hoppa, ontbijten, Michel naar zijn werk en ik ook aan het werk. Eerst thuis en daarna op school. 
Op school heb ik een gesprek met de kerndirectie. Gelukkig haalt de directeur de kou die deze week ontstaan was, door een mailwisseling, gelijk uit de lucht. Fijn, want als geboren weegschaal, houd ik niet zo van vervelende situaties.

Na het gesprek en ander werk op school, ga ik naar huis om daar verder te werken. Tot mijn grote verwondering zie ik nog geen leven. Echt, mijn nekharen gaan heel snel overeind staan. Hoe haalt hij het isn zijn hoofd? Het is al twee uur geweest!!!!!!! Ik bons op zijn deur en zeg hem dat het echt nu tijd is om op te staan. Hij had beloofd om op te ruimen.
"Laat me met rust", is het enige wat hij zegt. 

Ik voel zoveel irritatie. Hier kan ik zoooo slecht tegen. Op mijn kosten leven.... zijn zin doen in huis....het gaat er steeds meer op lijken dat hij echt alleen nog maar aardig kan doen als hij geld nodig heeft. Dit doet zoveel pijn.....

Hij stapt door het huis en komt de woonkamer binnen. "Waarom laat je me niet? Als jij slaapt of als je niet thuis bent, is het enige moment dat ik kan relaxen in dit huis".
"Dat spijt me, maar het is mijn huis," zeg ik, maar waarschijnlijk hoort hij het al niet meer...... Hij heeft zich omgedraaid en is weggelopen.

Ik voel me gegijzeld in mijn eigen huis. Het is mijn huis, maar door zijn toedoen en zijn verslaving, voel ik me niet op me gemak. Dagelijks moet ik de woonkamer zuigen omdat hij 's avonds en 's nachts van alles laat vallen.... Die wietlucht vind ik vreselijk. En heel vaak is de sfeer toch om te snijden, omdat er eigenlijk niet/nauwelijks normaal met hem te praten is....

Ik heb hem aangeboden nog een jaar hier te wonen, maar eerlijk gezegd, ik weet niet of ik dat volhoud. Magdalena krijgt er ook steeds meer last van. 
Ja, mijn dagelijkse mood wordt mede bepaalt door zijn negatieve gedrag. Ik was zo positief na Parijs, had zoveel hoop. Dit is echter niet realistisch...... 

Magdalena eet buiten de deur vanavond. Michel heeft een uitje met zijn werk. Ik ga straks alleen op pad. Foto's maken op een festival. Ik ga straks zonder wat dan ook te regelen de deur uit. Ik ben het waanzinnig ZAT!!!!

Zo blij als een kind!

Ik zit in de personeelskamer op school. Mijn mobiel gaat. Ernesto.
Eindelijk was hij naar de fietsenmaker gegaan. Echter, deze wilde m niet repareren, zo slecht zag hij eruit.
"Maar moeders", zijn stem klinkt enthousiast, "hij heeft een tweedehands staan, een Peugeot, helemaal wat ik in mijn hoofd had."
"Dan zeg ik bij de ANWB dat ik met de Peugeot ben, dan denken zij dat ik met een auto ben. Dan hebben we allebei een Peugeot!"

"En wat mag dat kosten?"

"75€, wil je dat dan overmaken? Dan ga ik gelijk mijn slot halen. Dat ligt bij K."


We Beeindigen het gesprek en ik zie t voor me, blij als een klein kind met zijn peugotfiets. Ik voel me ook blij.

Ik maak t geld over en zet erbij: " verjaardagscadeau 26 jaar"

THE day after

THE day after...

Gister een Appje van Ernesto of alles oke was? En direct er achteraan of ik thuis kwam slapen. Belangstelling? Spijt? Of alleen om te weten of hij kon blowen thuis?

Lastig. Ik ga altijd uit van het beste... Dat doen alle moeders?

De dag van vandaag is de eerste lessen voorbereiden voor morgen. Leuk! Hele Bork en methode is nieuw, maar wat is het leuk om Neferlands te geven ipv biologie!

Nu in trein op weg naar HR voor gesprek.
Zittend naast 4 mooie licht getinte jongens die alle talen van de wereld spreken, maar tegen elkaar Nederlsnds, 😉 chill! Ze spreken elkaar wel aan op teveel schelden. Prachtig!

Hijaaaaa, gewicht gaat weer goede kant op: 73 schoon aan de haak 😃 volhouden voor mijn jurkje/verjaardagsfeestje!
De DJ wordt 'Boy'! Ben benieuwd!

Berouw komt na de zonde

Ernesto gaat op de bank achter mij zitten. De ideale plaats om een gesprek te beginnen. Magdalena komt hier regelmatig zitten als ze haar praatbui heeft. En nu ook Ernesto. Ik raad elke ouder aan om in zijn/haar werkkamer een lekkere stoel of bankje neer te zetten ....dat opent het gesprek, de dialoog.

Ernesto komt uitleggen wat hem zo driftig maakte. Hij probeert 'sorry' te zeggen.
Hij zegt dat hij echt depressief wordt van pasta eten. Zelfs komt hij met het idee wat wij aten toen hij hoorde dat papa was overleden? Was dat pasta? 
Pasta maakt hem depressief en woest.

Hij verveelt zich, en hij zegt dat ik niet weet hoe hij zich voelt. Dat ik niks voor hem doe. Heel rustig, maar met ingeslikte tranen, vertel ik hem dat we juist heel veel rekening met hem houden. Dat mijn werkplek in de achterkamer is, om hem zijn kamer te gunnen, dat ik naar de Jellinek ga omdat ik hoop dat ik hem zo kan helpen. Als ik het hier over heb, denk ik de tranen in zijn ogen te zien. In ieder geval is hij even stil. Maakt geen lelijke opmerking, dat ik stom ben dat ik daar heenga.... Het verbaast mij elke keer weer, dat hij hier niet boos om wordt.

Ik zeg ook dat hij allang en nog steeds een eigen huis had lkunnen hebben als hij niet zoveel zou blowen. Als hij anders met geld zou omgaan. 
Nu is het zo, denk aan een doel: volgend jaar 1 september een eigen huis en dan nu flink bikkelen om daarna te werken.

Doelen hebben. Waar doe je het voor in het leven?

Enfin, hij zegt sorry. En gelukkig. Hij zegt:"JIj zei ook 'rot maar op'. En ik zeg: "Ja, Ernesto, als jij mij kankerwijf noemt, dan rot je maar op, dat accepteer ik niet."

Gelukkig, hij lijkt het te snappen! Amen! 

Mijn grens is bijna bereikt...

Mijn grens is bijna bereikt....
Een dagje thuiswerken kan hel fijn zijn. Geen collega's die continu iets te vragen hebben. Gewoon je computer voor je, met al de benodigde documenten waardoor je sneller werkt.

Dochterlief aan het werk.
Maar zoonlief thuis....
Los van het feit dat ik inderdaad in de ochtend hard kon doorwerken, in 'pyama' en in versnelling vier, kwam er een moment, rond 13:00 uur, dat ik het wel welletjes vond dat Ernesto nog in zijn bed lag te snurken. Dus, vriendelijke klop op zijn kamerdeur met het verzoek op te staan en kamer op te ruimen (wat hij zondag al had zullen doen) en fiets weg te brengen (want hij al een eeuwigheid had zullen doen). In eerste instantie werd mijn verzoek nog redelijk ontvangen.
Echter, toen ik later vroeg hoe laat hij zijn fiets zou wegbrengen, interpreteerde hij mijn vraag als 'schreeuwen', 'nooit rekening houdend met hem' en 'kankerwijf' en 'kankerzooi'.
Ik kreeg een duw zijn kamer uit....HIj liep met grote pas door de gang en vroeg:"Wil je liever dat ik mezelf doodmaak?"

AU!!!!!
AU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

AU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik schaam me om bovenstaande op te schrijven. Ik schaam me niet, dat het me pijn doet, maar wel dat mijn zoon dat tegen mij zegt, durft te zeggen. What the fuck!!!

Hij is blij dat hij volgende week werk heeft, want dan kan hij uit dit huis....

Hij zit in zijn slachtofferrol. Ik zie een verdrietige, driftige, ongelukkige jongeman. En ja, hij doet me pijn. Ik roep hem dat hij ook elders kan gaan wonen, als ik zijn probleem ben, hij hoeft hier niet te zijn. Dan besluit ik mijn mond maar te houden en het niet erger te maken.
Een vader zou nooit toestaan als een zoon zo tegen zijn moeder zou schreeuwen. Maar ja, die vader is er al jaren niet, maar wat heb ik zo'n steun in d erug, onvoorwaardelijk, toch vaak gemist in het leven als moeder. Iemand die er onvoorwaardelijk voor je is om samen er te zijn voor de kinderen... Ik zou nooit alleeen (BOM) aan kinderen beginnen.

Sinds mijn coach J op vakantie is, en Michel en ik ook vakantie hielden, ben ik niet meer bezig geweest met mijn huiswerk voor de Jellinek. Ik besluit om het klaar te leggen voor het eerste moment dat ik er weer in kan duiken.

Agressiviteit? Ik hoor mezelf nog zeggen 'nee, dat speelt bij mij thuis niet'.

Gisteravond was hij nog zo lief...ik was de hele week af, krijg ik dan een zakcentje, want mijn salaris komt pas volgende week..... Dan kan hij lief zijn en manipuleren...

Vandaag de keerzijde. Lamlendigheid. Zich zielig voelen. Ongelukkig zijn. Zichzelf verwaarlozen.
Ik ben zijn moeder....en mijn hart keert om, ondanks de lelijke dingen die hij zegt. Want een ding is duidelijk: hij is ongelukkig en weet zichzelf geen raad.
Ik gun hem zo zijn geluk.

Maar zo moet hij niet doorgaan. Want mijn grens is bijna bereikt....