Mam, mag ik je fiets lenen?

Thuisgekomen nadat ik op bezoek ben geweest om te kijken of die locatie mooi genoeg is om mijn verjaardagsfeestje te geven, zit Ernesto in de woonkamer tv te kijken. Vanmiddag vroeg hij geld om naar de kapper te gaan. Toen hij terugkwam, zat al zijn haar er nog aan. 
Het was te druk geweest om te wachten... En hij had een afspraak met vriend J, dus hij gaat morgen wel. 
Ik hoop dat hij morgen dat geld nog heeft. 

Ik zit met mijn moeder aan de telefoon als hij vraagt of hij mijn fiets mag lenen? 


Au!!!!!!! Wat is het moeilijk om NEE te zeggen tegen je eigen kind!!!!! Dit doet pijn!!! 
Ik vraag hem waarom hij nog niet op marktplaats heeft gekeken, de afgelopen 4 weken? Hij geeft geen antwoord. 
Er is ook geen goed antwoord.........

Ik kan geen reden bedenken. 
Hij dus ook blijkbaar niet. Hij loopt de kamer uit en gaat op pad. Mijn hart breekt. Hij loopt de trap af, slaat de hoek om....

Au!!!!! 

"En ik ga niet meer verder studeren", was het eerste wat ze zei....

Het was vrijdag. Vandaag zou Magdalena na een maand weer thuiskomen. Net deze week kwamen er berichten in de media dat de verkeersleiders in Madrid zouden staken. Maar toen het vrijdagochtend was, bleek dit loos-alarm, want er was niks aan het handje. Gelukkig maar. Dochterlief is al onderweg, de vlucht van Mexico naar Madrid duurt ongeveer 11 uur. 
Daar moet ze 'even' wachten en dan om 15:00 uur 's middags naar Amsterdam om hier in Nederland om 17:30 uur te landen.

Het is 11 uur, heb net bloemen op haar kamer gezet, roze roosjes, ter welkom, als de bel gaat. Mijn moeder. Samen gaan we wat winkelen. Dan gaan we naar huis, wisselen van auto en nemen ook Ernesto mee om Magdalena te gaan halen. Speciaal voor deze gelegenheid heb ik de auto van Michel bij me, een ruime BMW. In mijn cabrio kan ik wel de koffer en bagage kwijt, maar niet mijn moeder, zoon en dochter!

Mijn moeder en ik besluiten in DH te gaan winkelen, dat is het makkelijkst om daarna Ernesto op te pikken, die vrij is en niet naar de ANWB hoeft.
We gaan naar de Frederikstraat en naar de Denneweg. 

De opruiming is bijna ten einde en het is een leuke kunst om voor 50 OF 70 % nog leuke artikelen te vinden. Maar, eerlijk is eerlijk, er hangt bijna niks meer.

Als we bij Van Peet binnenkomen, zie ik 'm gelijk hangen: een waanzinnige Diesel, met een speciale gloed/coating eroverheen. Maar shit, die broek is maat 29...dat gaat 'm niet worden. Mijn moeder duikt achterin de winkel in de rekken. 

Ooit leerde mijn toenmalig echtgenoot mij, dat je kunt meten met de onderkant van je arm of een broek past (je hand maak je tot een vuist. Je past dan of je elleboog t/m je vuist in de broek passen. Als dit past, is de kans heeeeeeel groot, dat de broek past!), ik probeer het en het lukt. Ik verbaas me. Ik kom ik maat 29!!!!!!!!!!!! [vanochtend 71, 6 schoon aan de haak]

Sinds de start van de zomervakantie [we zijn nu 4 weken precies verder] ben ik van 75,2 naar 71,6 gegaan......en heb zalig gegeten en ook lekker gewoon zo nu en dan lekker wat gedronken..... 

Ik ben zeeeeeeeer content met dit broekje, van 249 eurootjes (in geen 249 jaar voor een spijkerbroek..........) normaliter, maar nu 70% voor 74 euro. Dit broekje hangt er voor mij. Hij zit strak. Hij zit mooi. Kan voor sjiek naar een feestje. Kan voor stoer en sexy naar de kroeg. Kan ook naar school. Joepieeeeee!!!!!! 

Michel en ik hebben besloten om niet naar het buitenland te gaan. Het geeft mij toch wat extra zorgen wat betreft de kinderen, er zijn hogere kosten aan verbonden (ben bijna 50 en wil een FEEST geven) en in Nederland dingen doen, is ook leuk, daar komen we normaal niet toe. 

Ik heb nu een MOLEN in OSDORP geboekt om een nachtje en twee dagen Amsterdam te doen, geweldig, ik heb er al waanzinnig veel zin in!

Ik koop deze broek dus, al weet ik dat ik nu, vandaag 15 augustus de min inga...... op de ING. Shit, maar ja.

Na Van Peet volgen nog een aantal winkels, een lekkere lunch (broodje hamburger zonder broodje ivm de koolhydraten) en nog een aantal winkels en dan naar huis om Ernesto te halen.

Als we aan komen rijden, zie ik het al. De blauwe fiets staat er NIET! Waar is Ernesto?? Ik app hem en vraag waar hij zit. Hij zit bij K. een vriend waar hij veel is en die ook heel veel blowt. Ernesto heeft hoofdpijn, schrijft hij en zit nu buiten, hij komt niet want hij vraagt zich af welke toegevoegde waarde zijn aanwezigheid heeft, hij zorgt wel dat hij er is als Magdalena thuiskomt.

Pffffffft, ik zal je als lezen besparen welke papjes heen en weer zijn gegaan...... Ik kan hem niet ertoe bewegen zich op de fiets te hijsen en zich naar huis te begeven. Ik baal ongelooflijk. Bah! Wat een aso! Gatver! Ik voel me helemaal geïrriteerd raken. Ik zeg tegen mijn moeder dat we niet langer wachten en dat we gaan, kunnen we ook nog wat shoppen op Schiphol.

Ik doe mijn uiterste best om de irritatie en vooral de teleurstelling te 'parkeren'. Op de vraag van Ernesto of ik 11 euro wil overmaken voor het eten van gister, schrijf ik dus 'nee'.

Ik wil de teleurstelling parkeren, want anders lijdt Magdalena hieronder en dat vind ik niet oke. We kijken nog wat winkeltjes op Schiphol en dan krijg ik een snapshot 'geland, bitches'.

Na enige tijd openen de deuren van aankomsthal 2 en komt daar, heel stoer en fier, Magdalena met haar karretje met koffers door de deuren. Wauw, wat een mooie dochter heb ik toch. We omhelzen haar en ze doet heel snel haar (nieuwe GUESS tas) open en haalt er twee (zilveren???) armbandjes uit, 1x voor oma en 1x voor mij, dan hebben we alledrie eenzelfde armband.........lief!! Ze is niet moe, voor haar is het ochtend. En dan zegt ze plompverloren uit het niets: "Ik heb besloten om WEL mijn huidige studie af te maken, maar NIET die andere erna te doen. Ik wil niet meer nog 3 jaar leren."

Ze zegt dat ze er goed over nagedacht heeft. Wel drie weken lang. Ze is het schoolse leventje 'zat'. Wil sparen en reizen en leven.

De weg in de auto naar huis is gezelllig, ze kwebbelt er op los en is ook via de app lkkr met Mexico aan het praten.... Thuis aangekomen is Ernesto er inderdaad WEL. Gelukkig! 

Ze wil graag een patatje oorlog eten en een broodje kroket, dat kennen ze daar niet.

's Avonds wil ze al weer uit! Hoppa, daar gaat ze!

Moe door alle emoties val in 's avonds op de bank naast Michel in slaap, leuk, die nieuwe serie kijken! Hahaha! We worden ook een dagje ouder!

Een gedachte in je hoofd, blijft een wens

Ik zit in tram 3, in my way back home, vannacht bij Michel geslapen.
Grappig altijd om medereizigers te observeren. Waar komen ze vandaan, waar gaan ze naartoe? 

Gister heeft Ernesto gelukkig wel zijn woorden teruggenomen. Nee, het ging niet spontaan en ook niet vanzelf... Maar hij heeft ze wel teruggenomen. 
Poehoe... Opluchting.

Blij dat Magdalena weer thuis is. 
Zij vertelde dat ze eea met een goede vriend besproken had, die zei: 'Als ik dit zou flikken thuis, was ik eruit geknikkerd'. 
Raar, maar dit soort opmerkingen raken me wel... Waarom houd ik vol? Het doet me zo'n intens verdriet mijn kind zo te zien lijden... Hij is continu op de vlucht. Het meest en vooral voor zichzelf.
Kan ik hem echt helpen?
Nee ik denk t niet! 
Hij moet hulp zoeken. Zodra zijn woonadres bekend is, zal de deurwaarder op de stoep staan... 

Als Ernesto een klein beetje geld heeft, investeert hij dat in zichzelf....
Het zou hem zooooo sieren om naar zijn oma, zusje of mij te gaan en iets af te betalen.....

Mijn fiets mag hij niet meer lenen! 
Een maand heeft hij de tijd gehad om op internet te kijken.... Hij wordt in oktober 26.... Ik geef m maar een fiets?! 


Als ik thuiskom, loop ik als eerste naar het balkon, gister heb ik gevraagd of de vuilniszakken buiten gezet kunnen worden aan Magdalena, ze protesteerde hevig, ze was kapot (2 avonden uit geweest en een jetlag....BRRRRRR), maar er staan geen zakken meer. Ik loop naar de woonkamer en de tranen springen in mijn ogen. De resten van een avondje tv kijken van Ernesto zijn duidelijk zichtbaar. Zijn schoenen staan er, kruimels van tabak/wite liggen op d ebank. Een leeg zakje en een halve sigaret tussen de bank. Kwaad loop ik naar zijn kamer en smijt een voor een zijn schoenen tegen zijn deur om vervolgens de deur open te trekken en te schreeuwen, 'is het zo moeilijk om mijn wens om niet in huis te blowen te respecteren?" 
"Nee", zegt hij, "ja, sorry".

"Maak wat van je leven en begin vandaag, met het opruimen van je kamer!", schreeuw ik uit.
Gatverdamme, die canabis maakt echt een egocentrisch monster van deze lieve jongen!

De vakantie tikt al af, vandaag maandag en precies over twee weken begint schooljaar 2014-2015. Ik heb er nog geen zin in. Ik 'moet' dan weer van alles. Ik voel me fijn in mijn huisje. Geborgen. Er moet hier al zoveel. Kind 1 moet van die drugs af en moet aan het werk, en vooral, moet geholpen worden. Kind 2 moet afstuderen en ook aan het werk. Vannacht een mail ontvangen of ik naar haar CV wil kijken. 
Een kennisje belde gister, of ik interesse heb om gezonde voeding te verkopen, nee, geen belangstelling en vooral NEE ik wil niks erbij 'moeten'. Keurig afgewimpeld. Wat kunnen mensen ineens anders worden als ze een product aan je willen verkopen.... Beh....Niks an!

Mijn vakantie bijna ten einde, nog 2 kleine weken om mijn eigen plannen/doelen te verwezelijken.OL haf ze opgeschreven. 
Nieuwe look: haar: i did it
De lijn: weer op eigen gewicht tussen de 72 en 73: I did it
Meer aandacht aan Ernesto + starten CRAFT: I did it
De muren verven in de woonkamer en badkamer eigenhandig opknappen: I did NOT! 
Waarom niet? Het heeft me ontbroken aan de lijflijke kracht hiervoor. Is dat okee voor mij? mmmmmmmmm ik ben genoeg tevreden over de andere zaken...... Als kan alles altijd beter, en ik maak ervan dat Ernesto, hij hoeft pas 8 september te beginnen bij de ANWB, het misschien kan oppakken ...... als heitje voor karweitje....

Wil je je doelen verwezenlijken? Schrijf het dan op!! 
Goede informatie is de basis!

Plannen maken en uitvoeren

© 2010, Guiver Freeman Ltd

Onze cliënten vinden het nogal eens lastig om een actieplan op te stellen. Meestal zet ik hen dan aan het werk met een opdracht in de trant van: Bedenk eens dat je een plan gaat maken voor je vakantie. Waarmee begin je dan? Meestal is dat de bestemming. Dat kan een safari zijn in Afrika, of een strand op Curaçao. De volgende stap betekent dat je je afvraagt hoe je daar gaat komen. Je hebt dus een landkaart nodig, of een routebeschrijving.

Als je niet vooraf een plan maakt, acht ik de kans erg klein dat je ook werkelijk in die paar weken vakantie in Afrika of op Curaçao terechtkomt. Op deze manier plannen is van groot belang – niet alleen voor een leuke vakantie, maar voor de meeste doelen die je wilt bereiken, zowel in je privéleven als op je werk.

Het helpt om je doelen goed uit te werken. Daarbij gebruiken we vaak het acroniem SMART. Deze letters staan voor Specifiek, Meetbaar, Aansluitend, Realistisch en Tijdgebonden. Zorg ervoor dat je het doel ook echt wilt bereiken en dat het niet in botsing komt met andere doelen in jouw leven. Als een van jouw doelen is ‘afvallen’, kan je dus niet daarnaast een doel hebben in de trant van ‘alle restaurants in de stad uitproberen binnen een half jaar’.

Besef dat wij mensen niet met teveel onderwerpen tegelijk bezig kunnen zijn. Daarom adviseren trainers timemanagement altijd om al jouw bezigheden, op je werk én privé, in te delen in in totaal vier tot (maximaal) acht ‘resultaatgebieden’ met een logische indeling. De logica van de indeling kan overigens voor iedereen verschillen. Je moet daar echt zelf wat in experimenteren.

Probeer je doelen ook te beperken tot één per resultaatgebied. Als dat ene doel bereikt is, mag je een volgend doel benoemen om aan te gaan werken.

Het is van belang dat je je doelstellingen positief verwoordt. Voeg er alle details aan toe die jij nodig hebt om te weten wat je moet doen en om straks te weten dat je het doel ook werkelijk helemaal gehaald hebt. Maar maak het doel niet al te gemakkelijk! Beschrijf of teken je doel op een vel papier en kijk daar iedere ochtend en iedere avond naar – vul je beschrijving of tekening aan waar nodig. Schep op die manier een heel duidelijk beeld van wat je wilt bereiken en stel je iedere ochtend en avond voor hoe je leven eruit zal zien als je dat gehaald hebt. Op deze manier begin je ook in je onderbewustzijn al te werken aan het doel.

Je dagelijkse praktijk kan je afleiden van je doel of je er dichterbij brengen. Houd je doel in het achterhoofd bij elk besluit dat je neemt. Als jouw keuze je niet dichter bij je doel brengt, moet je je misschien afvragen of dat wel de juiste keuze is. Ook kan het van belang zijn om niet met jan en alleman te praten over je doel, tenzij je hun hulp nodig hebt om dat doel te bereiken. Mensen die zich negatief uiten over jouw doel of over jouw inspanningen om het te bereiken, kunnen je snel van je doel afleiden. Blijf jezelf positief toespreken! Je kunt het echt!

Succes!

Moedeloos

Ruzie!
'Wanneer ruim je je kamer op?'
'Welke kamer, het is een slaaphok.'
'Een slaaphok? Ik zou eerder nog zeggen een zwijnenstal....Je kunt er een kamer van maken door het op te ruimen. Ik wil dit niet in mijn huis.'
'Okee, ik ga al weg.'

En waar het misging, weet ik niet, maar ik schaam me om op te schrijven wat ik naar mijn hoofd heb gekregen.
Het ergste is dat meneer vindt dat hij hier woont, maar dat er geen rekening gehouden wordt met hem......

OMG............wat is nu wijsheid? Alles zelf opruimen? Over 10 dagen ontvangen we bezoek uit het buitenland... Ik wil niet dat mijn huis verwaarloosd wordt!
Hij gebruikt mij als hotel.

Dan komt ie ook nog geld vragen om 'een kopje koffie te drinken'. 
Ik heb NEE gezegd.




13:52:

Ernesto,
je hebt een aantal dingen gezegd die ik niet accepteer van je:
(Uit de context, maar sowieso niet acceptabel)
- kanker in je hoofd
- bipolaire stoornis

Ik accepteer dit niet.

Los hiervan spreekt het voor zich dat je
-je kamer opruimt
- je inschrijving regelt
- schuldsanering aanvraagt

Je begrijpt natuurlijk wel dat ik (als je zo over me denkt als vanochtend geuit) alle mogelijke hulp terugtrek met onmiddellijke ingang.

Het kan ook anders. De keus is aan jezelf.

Het feit dat jij je niet 'lkkr' voelt in de woonkamer als ik in mijn bescheiden hoekje zit te werken/computeren, ligt bij jou.
Jij zit mij niet in de weg.

Ik wil alleen NIET in de wietlucht zitten in mijn eigen huis. Dit is mijn huis. Ik betaal alles alleen.
Je mag hier wonen. Dan moet je mijn regels accepteren. Mijn regels zijn niet onredelijk.

Als je ze niet wilt (of kunt) accepteren, is het aan jou om andere keuzes te maken.

Je bent volwassen. Je bent geen slachtoffer. Je bent super intelligent. Doe er wat mee!
Met blowen verbeter je de wereld niet, verbeter je ook jezelf niet.

Ik verwacht dat je ma/di inzet om:
- inschrijving gemeente/huis te doen
- fiets via marktplaats (wij lenen m niet meer uit)(je hebt tijd genoeg, deze fiets is dan alvast je verjaardagscadeau voor je 26ste verjaardag?)
- opruimen van je kamer

Verder is het prima als je in de kamer zit, of ik er nu wel of niet ben, maar ik ben niet de Assepoester van het huis, je ruimt vanaf NU je spullen achter je direct op.

De kast hangen we pas op in je kamer als je opgeruimd hebt.

Verder kun je wat verdienen door badkamer op te knappen en muren te verven, indien netjes gebeurt!

Ik hoor graag wat je in 2e instantie denkt/vindt van de dingen die je vanochtend gezegd hebt. 


Karin. 

There's never a dull moment in this house: Craft 2

There's never a dull moment in this house

Craft 2

Opgetogen en met een redelijk voldaan gevoel nog steeds in mijn hart over het weekendje Parijs reed ik met t autootje naar Amsterdam Oud-Zuid. Elke keer weer als ik de buurt in kom rijden, geniet ik van de ongelooflijk mooie, statige panden. Wauw! Jaloezie is niet een eigenschap die ik bezit, het heeft namelijk totaal geen zin om jaloers te zijn. Energie verspillen. Liever focus op tevredenheid om wat jezelf hebt. Maar als ik door die straten rijd, bekruipt mij toch een gevoel van 'zooooooo, wat lijkt het mij waanzinnig machtig om hier te wonen.'

Ruim om tijd, het is echter zo'n eind rijden dat er altijd wat mis kan gaan, parkeer ik de auto voor de Jellinek. Iedereen die komt daar met hetzelfde doel. Afkicken en/of partners/ouders van iemand die verslaafd is en die van die verslaving afgeholpen moet worden.... En het gemêleerde gezelschap is ook altijd het podium van de entree en de openbare wachtzaal als je de drempel overstapt. De receptionist die er vandaag zit is een man die in onvervalst Amsterdams bij iedereen een glimlach op het gezicht tovert. Een verslaafde die in nabehandeling is (denk ik), krijgt het telefoonnummer van zijn hulpverleenster niet. De receptionist zegt, met een grote grijns, "als jij mij belt, bel ik haar en verbind ik je, dan heb je haar toch ook aan de telefoon......." De verslaafde begrijpt dat dat het beste is wat hij eruit kan slepen bij deze grofgebouwde goedgehumeurde receptionist en druipt af.

Ik zit hier nu voor de derde keer en kijk wederom mijn ogen uit. Het is geen straf om hier op J te wachten. Een wachtkamer vol met ongelooflijk veel ellende. En aan de andere kant is het ook een wachtkamer vol met vechtlust en kracht. Alle mensen hier vechten. Vechten tegen een verslaving. 

J staat ineens tegenover mij, dit keer heb ik haar niet zien aankomen. Ik geef haar voorzichtiger dan de vorige keer een hand. Wil het niet op mijn geweten hebben om haar hand te beken, sowieso niet, maar zeker niet vlak voor haar vakantie.

We gaan een spreekkamertje in. Het is mij al eerder opgevallen. Elk spreekkamertje heeft een kijkraampje. Grappig gezicht.

J vraagt hoe het gaat en of Ernesto en ik nog naar Parijs zijn geweest. Ik vertel. Zo nu en dan stelt ze een vraag en zo nu en dan schrijft ze iets op. Hoe voelde dit? Hoe voelde dat? Hoe reageerde Ernesto? Hoe had je gedacht dat ie zou reageren?

Daar het online-gedeelte nog niet zo goed werkt, legt J mij uit wat verder de bedoeling is. Ik krijg ook een behoorlijke stapel huiswerk mee. 

Het belangrijkste wat ik besef deze bijeenkomst, is dat ik in deze fase nog niet 'moet' willen van Ernesto. Het is echt de bedoeling, dat hij zelf beseft dat hij iets 'moet'. Dus niet hem teveel lastig vallen met mijn huiswerkvragen. De verleiding is groot voor mij, want ik besef heel duidelijk ineens dat ik zo ontzettend weinig weet van deze materie..... Wat denkt Ernesto? Wat voelt Ernesto? Wat doet Ernesto --> vlak voordat hij gaat blowen? Wat triggert hem?

Ik schiet even vol, want ik besef dat ik door niks van dit onderwerp te weten (en te willen weten??) ik niet alleen het taboe-onderwerp DRUGS op een afstand heb gehouden, maar ook daardoor mijn eigen kind. Een enorm schuldgevoel overvalt me. En terwijl ik dit opschrijf, voel ik het weer opkomen. Het gaat gelijk op: het schuldgevoel en de tranen. Ik heb vanaf dat Ernesto 12 was en Magdalena 9, alle kastanjes alleen uit het vuur gehaald. Zoonlief boos op een juf/meester, ik naar school, zoonlief van school verwijderd, ik naar school, fiets gestolen, ik aangifte doen, zoonlief kwam thuis met gebroken neus, ik met hem naar t ziekenhuis, zoonlief werd opgepakt, ik mee naar het politiebureau, dochterlief pijn in enkel, ik mee naar het ziekenhuis. Ik heb mijn best gedaan, op bijna alle fronten. Het enige front waar ik niks aan gedaan heb, is drugs. En ik vraag me ineens af, waarom heb ik niet eerder geprobeerd te verbinden/contact te krijgen zoals dit weekend nu in Parijs? Waarom heb ik niet meer dan twee boeken gelezen over afkicken?

Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat ik het onderwerp zo moeilijk vind. Dat het zo moeilijk praten en dealen is met iemand, en helemaal je eigen kind, onder invloed van drugs.

J gaat intussen door met het gesprek, gezien de tijd en ze benadrukt dat dit programma niet voor niets gemaakt is, dat de materie ongelooflijk moeilijk is. Dat ik echt niet de enige ben.

Ik dank intussen god op mijn blote knieen (echt dat zou ik doen als ik in GOD zou geloven), dat ik hier nu wel zit.

Als ik niet A. had leren kennen en hij mij niet verteld had over zijn verslaving (alcoholisme) en hoe hij afgekickt was in de Jellinek, dan had ik hier nu echt niet gezeten. De shilling eyes op mijn pad. Dat gebeurt soms. Iemand komt op je pad en onbewust wijst hij/zij je de weg. 

J vraagt mij een aantal vragen over mezelf in te vullen. Met betrekking tot de kwaliteit van mijn leven:

Zeg je weleens een afspraak af, door de problemen met je zoon?

Ja.

Wat heeft je zoon hieraan?

Eh.....niks?

Wat heb je zelf hieraan?

Eh......niks, ik voel me er niet blijer door...

Hoe voel je je dan, zeg eens concreet?

Ik word verdrietig(er).

Okee.....welke conclusie kun je dan trekken?

Tsjaaaaaaa ik snap 'm natuurlijk al snel. Deze vragen op papier beantwoorden doen mij waanzinnig beseffen dat het geen enkele zin heeft om een afspraak af te zeggen. Ernesto stopt er niet eerder door met blowen, hij voelt zich er niet beter door....

Ben benieuwd welke andere dingen ik bewuster ga beseffen als ik de vragen allemaal invul en mijn eigen conclusies moet gaan trekken.....

J vertelt verder dat dit programma echt is om de verslaafde goed te 'kennen', goed te weten wat trieert om te blowen. Ernesto heeft mij bijvoorbeeld in de autorit al aangegeven dat het sociale aspect heel belangrijk is en de inhoudelijke gesprekken. Zelf denk ik dat hij dat ook heel goed zou kunnen in een politieke partij. Ik kan aan deze behoefte niet voorzien. Ik kan een stukje meepraten over de stand van zaken in de wereld..... Maar Ernesto heeft zijn behoefte aan te praten over de wereld en de sociale toestanden in de wereld van zijn vader geërfd. Niet voor niks heeft zijn vader 7 jaar in de gevangenis gezeten.

Met een pak huiswerk, een hart vol gevoel (waarvan deels schuldgevoelens en grotendeels liefde), stap ik weer de auto in. Ik doen mijn dak open. Zalig die wind door mijn haren. De rit naar Den Haag is prettig. Ik laat de wind mijn zorgen meenemen.....en focus me op de komende week: de reader voor de coachopleiding afmaken, mijn huiswerk maken voor de Jellinek, een vakantieweek boeken met Michel (?Waar gaan we heen??) en het huis voorbereiden voor de thuiskomst van Magdalena. Na 4 weken komt zijn weer thuis uit Mexico!!!

Hoe dichter ik bij Den Haag kom, hoe 'lichter' mijn hoofd word. Ik ben dankbaar dat ik deze training krijg. (Het is ook nog eens gratis) Professioneel leer ik er ook nog van!

Ik geniet van de mooie wolken in de lucht, de molens die in ons Hollandse landschap staan.... Wauw, wat wonen we toch in een ongelooflijk mooi land! 

72,6!

Na maanden ben ik dan eindelijk weer op een, voor mij, acceptabel gewicht! Vanochtend, schoon aan de haak, om 11 uur, kon ik 72,6 kg noteren. Met 1.81 (als mijn aftakeling nog niet ingezet is met krimpen) lengte, is dit een prima gewicht. MAAR, die zwembanden rond mijn buik zitten mij nog steeds in de weg, dat betekent dat ik nog ff doorga om te kijken of deze bandjes nog kunnen verdwijnen. Tevens moet ik nog een hoelahoep kopen. Mijn vriendin A zweert hierbij en heeft inderdaad een prachtige taille gekregen sinds ze dagelijks 20 minuten voor de tv staat te hoelahoepen. 
Ik kan nog niet eens hoelahoepen, dus dat wordt wat! Bijna 50 en gaan leren hoelahoepen....... Ben benieuwd hoe lang het gaat duren voor ik dat kan.
Stap 1: koop dat ding voor 3 euro zoveel!

Ja, bijna 50. Over 2 maanden is het zover. Ik ben inmiddels heel druk op zoek naar een locatie. Daar ik geen vette spaarpot heb en een walking diner van 2700 euro voor 35 personen (77 euro pp) kan betalen, moet ik slim zijn en het anders gaan oplossen.
Check: locatie Op dit moment heb ik een optie op een schone locatie in de Haagse binnenstad, waar een collega van mij haar trouwreceptie gaf. Dinsdag wil ik daar met Magdalena gaan kijken, zij wil mij helpen met organiseren.
Locatie 2 heb ik de vraag uitstaan. Lijkt me helemaal perfect. Maar dat is een kantoor van mensen die ik ken. Ik heb heel brutaal een mail geschreven of ik dat kantoor kan huren om mijn verjaardagsfeestje te geven.... Ik hoop dat dat lukt! 
Check: cathering: Magdalena heeft een studiegenoot met een eigen catheringsbedrijf en schijnt vreselijk lekker te kunnen koken...maar hij zit op dit moment op vakantie in Thailand, dus...heb mail geschreven en wachten op antwoord...
Check: muziek: de man van een collega vindt het leuk te draaien, heb hem een mail gestuurd of hij de walking dinner-DJ wil zijn, ook hij is op vakantie.....
Check: wie nodig ik uit? Het lijkt me leuk om uit die 50 jaar en verschillende periodes mensen uit te nodigen naast de familie. Ben begonnen met mijn lijstje en het hangt natuurlijk van de rpijzen af hoeveel ik er uiteindelijk uitnodig. 
Ik krijg er zin in!
Los van het feit dat ik er een hekel aan heb om in de belangstelling te staan, vind ik het wel weer erg leuk om een feest te organiseren. Overigens een extra reden om nog wat kilo's eraf te krijgen....kan ik een mooie lange japon aandoen en zet ik bij dresscode op de uitnodiging "feestelijk"...... Hahaha! Dan mogen er nog wel wat extra kilootjes af.....

Ernesto: toen ik vannacht om half vier mijn nachtelijke plasje moest doen, zat meneer nog in de woonkamer op de bank. "Wat doe jij nou nog hier?" "Ja, dat huiswerk duurt wat langer dan ik dacht." 
Ja, meneer was gister de hort op geweest en had lekker uitgeslapen en is pas 's avonds aan zijn 9 uur durende opdracht voor zelfstudie begonnen....
Met een zorgelijk gevoel ging ik terug naar boven, mijn bed in, de regen kwam met bakken naar beneden, de wind waaide bijna mijn kamer in en het rolgordijn klapperde tegen de deur, ik hoorde dat alles, maar kon alleen maar denken: o,jee die wordt nooit op tijd wakker om straks om half 10 bij de ANWB te zijn. Zal ik de wekker zetten? Zal ik hem brengen als het zo regent? Moet ik hem wakker maken? Ik val al piekerend in slaap.... en slaap, wederom, erg onrustig.

Ik word wakker en het eerste wat ik hoor is knallende muziek en een mannenstem die meezingt. Mooi, Ernesto staat onder de douche, is vrolijk, is op tijd en gaat naar de opleiding voor zijn nieuwe baan! TOP! 
Ik denk aan het moment gisteravond, waarop hij mij letterlijk een vraag stelde en vroeg: hoe zou jij dat doen?
Dit weekend samen heeft echt veel veranderd. Voor het weekend voelde ik mijn zoon als een last en was ik meer gefocust op de negativiteit. Blowen. Geld pikken. Geen afspraken. Snauwen. Problemen. Zorg.
Dit weekend heb ik weer die waanzinnig goodlooking, intelligente en bovenal waanzinnig lieve en gevoelige Ernesto gezien en ontmoet. Het klinkt misschien heel gek, maar ik ben weer als een soort van 'vernieuwd verliefd' geworden op mijn zoon. Alle moeder kennen het gevoel van verliefd zijn op je kind vlak na de geboorte. Toch? Je hebt ineens na 9 maanden je kind in je armen, je hart vult je met liefde en je bent op slag getroffen en het is liefde op het eerste gezicht. Daarna blijf je verliefd en die liefde bloeit op tot verliefdheid bij de eerste echte lach. Wat schrijf ik, zelfs bij het eerste lachje wat veroorzaakt wordt door reflex of stuipje. Bij het eerste woordje, de eerste stappen, het eerste plasje op de pot en noem maar op...
Dit weekend ben ik weer verliefd geworden en zie ik het mooie weer in hem.

Los hiervan zijn de problemen nog steeds daar. Maar dit gevoel wil ik wel vasthouden. Het verbindt ons. Hij zal het ook voelen. Er is een open lijn tussen ons. Geen muren om ons heen. En dit is heel fijn in het traject naar oplossingen toe. En ik hoop dat het helpt om hem de kracht te geven zich los te maken van die heeeeel slechte 'gewoonte' om te blowen..............

Ik voel me klein en heel dankbaar

Ik voel me heel klein en dankbaar. Toen ik gister thuiskwam na een vlotte, maar zeer vermoeiende en voor mij emotionele terugreis, was ik niet meer in staat te schrijven. Ernesto ging 'de hort op' en ik heb even twee uurtjes voor mezelf genomen voordat ik naar Michel ging. Effe een potje huilen van dankbaarheid en ontspanning door 'The Bridge' te gaan kijken……

Waar ga ik beginnen? Mmmmmmm, misschien niet heel erg logisch, maar ik begin bij het einde van dit Parijs-verhaal: de papjes die Ernesto en ik elkaar gisteravond stuurden:

Lieve Ernesto,

Vrijdagochtend ging Michel hier op tijd weg, om naar de sportschool te gaan VOOR zijn werk (o, wat dapper, ik sport helemaal niet meer, als ik eraan denk, word ik al moe!). Ik ga ook gelijk het bed uit om het huis wat op te ruimen, om mijn koffertje in te pakken. Rustig douche ik me, ga broodjes halen om vers in de koeltas te doen en om een uurtje of 10 geef ik een rammel op de deur van Ernesto's kamer en roep ik: "ik ga ff een boodschap doen, zorg je dat je om 11:00 uur klaarstaat om weg te gaan?" Ik denk vooral: rustig, geen botsing, geen stress en ga na de boodschappen rustig nog even een half deel van The Bridge kijken. Ik zit inmiddels in dat verhaal en het voelt als een boek wat ik niet weg kan leggen….

Iets over elven is Ernesto klaar en ligt zij plastic tasje met een shirt, een onderbroek (hoop ik?) en deodorant naast mijn koffertje. We pakken de spullen op en laden de auto in. Hij sluit de deur af met dubbele sloten, nu blijft er niemand achter…..

We installeren de TomTom en gaan op pad. 

Ik had me voorgenomen om de heenreis relaxed te doen, geen zware gesprekken, geen verwijten, maar gewoon, koetjes en kalfjes…. Dus we zeggen eigenlijk niet zo heel veel tegen elkaar. "Ik ben de autopapieren vergeten", en dat soort dingen. Het is rustig, we luisteren naar 538, mijn mobiel en daardoor ik, zijn zijn hotspot, in Belgie luisteren we naar de radio en het is ongelooflijk druk. Op de radio spreken ze in eerste instantie van 165 km file in Belgie. We hebben ze bijna allemaal te pakken. Dikke regen komt naar beneden (restje van orkaan Bertha) en daar heb ik zo'n ongelooflijke hekel aan. 

Ernesto kan wel auto rijden (zegt hij) maar heft geen les gehad en geen rijbewijs. Dus ga ik niet in op zijn aanbod te rijden…..(Duh!!!)

Als we Noord-Frankrijk inrijden, sukkelt Ernesto in slaap en ik voel mezelf ook heel langzaam heel moe worden…o wat is het moeilijk om mijn ogen open te houden. Wat zal ik doen? Ik besluit de auto aan de kant te zetten op een parking en een tukkie te doen. Ernesto rookt buiten ff een sigaretje en zit op de wifi van het benzinestation. Na het slaapje van een kwartier, voel ik me weer beter en gaan we weer op pad. Tolweg. Al met al hebben we een waanzinnige achterstand op gelopen door alle files in Belgie.

We praten over films en we doen zellfs het spelletje van vroeger in de auto, een aardrijkskundige naam begint met een..... En hij wint!

Als we eindelijk richting Parijs komen, rijden politie en brandweer ons aan alle kanten voorbij. Ik zeg tegen Ernesto: 'pak de camera en maak foto's van wat je ziet'.

En hier ontpopt zich een ware journalistieke fotograaf, hij heeft er duidelijk heel veel lol in:

Onderweg hebben we al contact met 'oom en tante', en ze begrijpen maar niet waar we blijven…. Eindelijk komen we dan aan, de rit (die normaal strak 5 uur duurt) heeft ons 9 uur geduurd……. Ik ben bekaf!

We worden met open armen ontvangen door oom, tante en neef. (Vanuit Ernesto gezien), het eten staat al op ons te wachten. Bijna nog voordat we binnen zijn, vraagt oom aan Ernesto: "En, waar was je vorige week, ik heb je niet gezien toen we in Nederland waren?" Oef, Ernesto zoekt naar antwoorden, 'ik had geen geld' 'er kwam wat tussendoor', en hij krijgt 'dan had je toch kunnen bellen?'………………. Ernesto zegt uiteindelijk: 'mijn moeder had gezegd, wat wil je, naar Rotterdam of naar Parijs, en ik koos voor Parijs'. Ik mompel een protest dat het zo niet was gegaan en oom zegt: " je had ook allebei kunnen doen."

De toon is gezet. In liefde gezet. De tafel is gedekt en we gaan zitten, heerlijke Cubaanse pasteitjes, heerlijke salades (goed voor mijn dieet) en we komen tot rust. Niet voor lang want oom zit blijkbaar op zijn "ik laat niet los stoel" en vraagt: 'wat is jouw doel in je leven, Ernesto?' 

Ernesto denkt na (ik doe de aanname dat hij denkt" o mijn god, wat doe ik hier?'), en geeft als antwoord dat hij de wereld wil verbeteren. Oom reageert direct met dat dit niet het goede antwoord is. Hij zegt bijna: 'dit slaat nergens op.' Ernesto probeert nog wat uit te leggen, maar oom is hier helemaal niet tevreden mee. Wat de wereld verbeteren? De wereld verandert niet! Wij hebben de wereld ook geprobeerd te veranderen, maar kijk wat we ervoor hebben moeten betalen? Je vader heeft 7 jaar in de gevangenis gezeten, wij zijn alle drie moeten vluchten en wat zegt dit over de huidige politiek in Uruguay? Is precies hetzelfde. Er is niks verbeterd. Wat zijn jouw plannen, Ernesto? "Qual es TU objective?" Ernesto begint over een eigen huis en het liefst een eigen bedrijf en niet voor een baas werken. Hoe stat het dan met je studie, vraagt oom, hij laat echt niet los. 

Tante, neef en ik zijn stilzwijgende figuranten. Ik durf niks te zeggen, uit angst het gesprek te verbreken. 

Oom begint als voorbeeld te vertellen over zijn broer F, natuurlijk ook een oom van Ernesto, en zijn vader. F kon heel goed voetballen, maar had totaal geen discipline en heeft daardoor nooit wat van de voetbal gemaakt en van zijn carrière. Ernesto's vader had een ander probleem, vertelde oom. "Hoe bedoel je dat", vraag ik. "Hij dronk heel erg veel en was alcoholist, dat belemmerde hem in zijn functioneren." 

Help, ik kijk op een voorzichtige manier naar Ernesto, hoe komt dit bij hem binnen? En passant horen dat je vader alcoholist was in een periode. Toen hij in de gevangenis kwam, was dat zijn redding om van de alcohol af te komen. 

Dt is ook weer positief in het verhaal, want je kunt verslaafd raken, maar er ook weer af komen.

Oom vertelt nog meer over het verleden en waar de familie vandaan komt. Het is gezellig. Ik voel me ongelooflijk dankbaar. Die ellendige rit van 9 uur is het dubbel en dwars waard geweest. Dit gesprek is goud waard.

We gaan slapen. Ernesto en ik delen een stapelbed. Hoe leuk is dat! Mmmmm eigenlijk niet zo heel leuk, want elke keer als hij zich omdraait, word ik wakker door het gekraak van het bed!!!!

Zaterdag: Ernesto had gister aangegeven het leuk te vinden om naar het Louvre te gaan, dus heb ik dat voorgesteld aan oom en tante en na het ontbijt, gaan we met zijn 4-en op pad. Neef blijft thuis, want die heeft pijn in zijn been.

Regelmatig zijn we Ernesto kwijt, hij kijkt geïnteresseerd naar de schilderijen, loopt achter vrouwen aan om ze op de foto te zetten… Na een paar uur zijn we kapot! Geen benen meer en gaan we een terrasje zoeken, buiten.

's Avonds komt El Mongo (zoon van een van de beste vrienden van vader Ernesto) met zijn (nieuwe) vriendin langs. Erg gezellig. Daarna vertelt tante me over allerlei dingen die ze maakt, tekent, knutselt en vliegt ook deze avond voorbij.

's Nachts stikken de muggen me lek en krab ik me een ongans…

Zondagochtend staat iedereen op, ik blijf nog even soezen, vandaag weer een groot karwei om weer veilig naar Nederland te rijden… Ik hoor oom zeggen: " Ernesto we gaan ff een ommetje maken, pak je schoenen." Ernesto komt zijn schoenen halen en ik weet: een gesprek gaat volgen.

Wat mooi, wat goed dat hij dit doet. Ik voel me weer warm worden, wat fijn hoe hij het aanpakt!

Ik sta op en ga me douchen. Als ik klaar ben, komen zij ook terug met verse croissants zoals je ze alleen maar in Frankrijk kunt krijgen, zaaaaaaalig!!! Dieet ff overboord en smullen van de homemade aardbeienjam en de croissants.

We gaan op precies dezelfde tijd weg als op de heenweg, 11:22 uur. 

Ernesto blijkt op zijn praatstoel te zitten. Hij luistert, hij praat. En als er gelegenheid is, maak ik het bruggetje naar het blowen en het effect ervan en vertel hem van mijn huiswerkopdrachten en wat de voordelen en nadelen zijn op korte en lange termijn. Hij denkt na. 

Er is geen plek in DH waar hij zo fijn kan praten als ik de coffeeshop, vertelt hij. Maar daar kan je toch ook heen zonder te blowen? Ja, er zijn 3 jongens die dat inderdaad doen.

Hij vertelt hoe een vriend een kwetsende opmerking maakte en hoe hij daarmee om wil gaan. 

Ik vertel over mijn coachopleiding, dat je pas iemand kunt coachen als je in staat bent jezelf te coachen. Je kunt ook pas een bedrijf managen als je jezelf kunt managen. De boodschap lijkt aan te komen. De tijd vliegt voorbij. De kilometers gelukkig ook. Zo nu en dan stoppen we voor een plas, een sigaretje roken (hij) of een broodje kopen…..

Zo'n lang gesprek hebben we jaren niet gehad.

Ik vraag hem ook (ik heb namelijk niks gemerkt) of hij nu dit weekend geblowd heeft? Nee. Dus hij kan er vanaf blijven!!!

Schulden aflossen. Gevoelig zijn (hij). Eerlijkheid (niet meer geld via telefoonrekening pikken). Kamer opruimen. Autorijles.

Het lijkt erop of hij toch graag autorijles heeft. Ik beloof hem de helft bij te leggen en als hij zijn pasje inlevert en we een plan maken, een potje te maken voor de autorijles. Hij heeft er oren naar.

Je ziet amper 10 meter vooruit.

Bij Antwerpen een waanzinnige file, we wijken uit en kiezen een alternatieve route. Via Bergen op Zoom, komen we veilig in Nederland aan. We sluiten onze internetverbinding weer aan en we zijn beiden weer verbonden met ons eigen netwerk.

We zetten de tassen samen binnen en Ernesto gaat met vrienden een kopje koffie drinken……

Voordat hij de deur uitloopt, zegt hij 'het was een erg leuk weekend'.

Ik dank god op mijn blote knieën dat ik dit doorgezet heb. Het heeft mijn verwachtingen overtroffen………… We zijn weer verbonden met elkaar. Oom heeft geholpen. Ernesto heeft plannen (en doelen?). 

Mijn tips voor anderen: tijd maken, aandacht, samen iets doen (al moet je die situatie forceren), verbinden, met nieuwsgierigheid zonder te oordelen vragen stellen. Code groen is belangrijk. Breng de ander in de juiste mood, waardoor praten makkelijker gaat.

Vandaag: ik kom thuis. De vuilniszakken zijn niet buiten gezet……………PFFFFFFFFTTTTT, this is real life!!!!!!!!!!!!