Drieluik, 1

Mijn allerliefste Ernesto,


Ja, ik weet dat het fout is, ik volg je en ik check je. Ik kijk naar je whatsapp om te controleren wat het laatste tijdstip is waarop je op je mobiel gekeken hebt. Ik wacht op je antwoorden, je bent daar heel summier mee. Ik check of je op je werk bent. Ik rijd er langs. Ja, je werkt. Gelukkig.

Mijn hart bloedt. Het staat in vuur. En ik weet het, dit is diep liefdesverdriet. Ik weet dat ik je niet kwijt ben, en toch ben ik je echt helemaal kwijt.
Vorige week heeft je zus de videobeelden van jullie jeugd laten digitaliseren. Ik heb je gezien als klein lief ontroerend ventje, dol op het kijken in de camera, pratend tegen je moeder met een heel lief stemmetje. Mijn hart kromp ineen bij het zien van de beelden van jou als dat kleine blije ontroerende knappe mannetje. Wat voel ik een onbeschrijflijke liefde voor jou. Ooit gaf ik al mijn liefdes een prentenboekje ‘tot de maan en terug’, of zoiets. Mijn liefde voor jou is onvoorwaardelijk. Tot de maan en weer terug en nog een keer.

Wat is er gebeurd met dat onschuldige lieve ventje? Die het zichzelf nu zo ontzettend moeilijk maakt....... Verliefd op een ander. De keuze om weg te gaan.

Vandaag heb ik eindelijk weer eens met je kunnen praten. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik je zag zitten op het balkon, en tegelijkertijd brak het. Ik wil je beschermen, maar ik kan niet, ik zou je willen behoeden voor alle fouten die je nog gaat maken, maar ik kan niet en mag dat niet doen. Je wilt dat, vanzelfsprekend, ook niet.

Je was twaalf jaar toen je vader overleedt. Je was al niet meer dat drukke ventje van vroeger. Je was al stiller. Introvert. En toen maakte je dit mee. Je sprak toen de gevleugelde woorden ‘ik kan niet met mijn vrienden praten, ze snappen mij niet. Ze zeggen dat ze me snappen, maar daarna vertellen ze ook hoe leuk het was met hun vader bij de film. Ik kan maar beter niks zeggen.’

Mijn zoon. Mijn lieve zoon. Ik kon niks doen om je verdriet weg te nemen. Te laat had ik in de gaten dat je rookte. Te laat had ik in de gaten dat je blowde. Op een bepaald moment was een biertje de druppel die de emmer deed overlopen op school 1, en moest je naar school 2. Met moeite kreeg ik je naar rouwtherapie, maar je praatte niet. Je praatte over de school, hoe je in de clinch lag met je coördinator, maar niet over je verdriet.
Toen kwam de verwijdering van school 2. Gelukkig wel een havo-diploma. Een onafgemaakte studie, nog een onafgemaakte studie en nog een. Schulden. Enzovoort enzovoort. Een negatief spiraal waar je niet uitkwam (en komt).
Tropenjaren waren het. Ik was wanhopig. Ik vocht tegen jouw blowen, net zolang tot er een psycholoog aan mij vroeg: “Hoe lang vecht je al zo, wat levert dit je op?” Het leverde me niks op. Ik besefte dat ik net zo goed, of nog veel beter een andere weg kon inslaan. Ik koos die andere koers. Behoud van de relatie. Geen geld meer lenen. Loslaten. Rust. Inderdaad, het ging beter tussen ons. En ik kwam tot mezelf en kon zelfs een nieuwe studie oppakken. En jij ontmoette een prachtig meisje. Als ik een schoondochter uit had mogen kiezen, had ik haar gekozen. En ik liet jullie je gang gaan. Het leek goed te gaan. Ik genoot en was blij, mannen hebben de drie W’s nodig: Werk, een Woning en een Wijf. Je had het alledrie, het zou vast wel in orde komen.

Tot een paar weken geleden. Het was duidelijk te zien toen wij jullie op kwamen halen, dat het niet goed ging. En later kwamen de verhalen. Je gebruikt cocaïne. En zelf geef je aan ‘wat nog erger is dan de drugs is dat ik verliefd ben op een ander’.
OMG, cocaïne, ook dat nog.

Je hebt je leven weer overhoop gegooid. Je woont weer tijdelijk thuis. Bij je zus, want ik heb t huis onlangs verlaten om bij mijn lief te gaan wonen. Jouw zus heeft het heel moeilijk. De rook. De geur. De wiet die overal ligt.

Ik weet het, ik moet je niet faciliteren dit leven te handhaven. Maar  je bent superintelligent. Het is lastig met je discussiëren. Daarbij, ik heb inmiddels geleerd dat als ik discussieer jij jezelf weer goedpraat en dieper overtuigd raakt bent van je gelijk. Dat moet ik dus niet doen. Maar ik moet ook mijn dochter, jouw zusje, beschermen. Zij woont in het huis. En mag nooit meer een ‘gijzelaar’ worden van jou. Hier bedoel ik mee: geen vrienden uitnodigen omdat er wiet slingert, niet een weekend weggaan omdat je bang bent hoe je het huis terugvindt. Dit hebben we al een keer meegemaakt.

We praten samen. Eindelijk, na een paar weken van verstoppertje spelen. Ik probeer, zorgvuldig zoekend naar mijn woorden, jou niet af te wijzen, wel zeggen dat ik niks kan met je gedrag. We komen uit op een maand maximaal thuiswonen, op onze voorwaarden. Niet roken, niet blowen, een maand. Je zegt dat he t belachelijk vindt, maar dat je het doet, ‘als het zo moet’.

Ik rijd naar huis in de auto en voel de tranen over mijn wangen biggelen. Ik laat mezelf even gaan. Inmiddels weet ik dat ik niet anders kan, dat dit ‘het beste is’. Belangrijker dan dat is dat ik weet dat ik ook ongelooflijk veel van jou kan houden zonder dat ik je dagelijks zie. En wetende dat je blowt. En coke gebruikt. Jij bent wie je bent en wie jij kiest te zijn. Niks wat ik zeg, niks van wat ik doe kan jou veranderen en er vanaf helpen. En jij kan niet veranderen dat ik toch wel van jou houd. Tot de maan en weer terug en weer heen en weer.

Bizar. Liefdesverdriet om jouw, mijn eigen zoon. Jouw ex vriendin kan en moet verder met haar leven en zal uiteindelijk een nieuwe man ontmoeten. Ik blijf met jou verbonden en jij blijft in mijn leven. Gelukkig, want los van deze kant die ik niet goed begrijp zie ik ook je ongelooflijk mooie lieve kant. En zie ik nog steeds met mijn moederhart dat kleine lieve onschuldige ventje...... en ik hoop met alles waarmee ik kan hopen, dat je je houdt aan de huisregels en dat het niet nodig is om echt alles in vuilniszakken te stoppen en de zakken en jou op straat te zetten. Want, in tegenstelling tot vroeger, toen ik hier ontzettend vaak mee gedreigd heb, maar het nooit heb durven doen, ben ik ouder en wijzer en weet ik, dat ik het echt moet doen. Om jouw zusje te beschermen en om jou duidelijkheid te geven.
En dat zegt niks over mijn liefde. Hoe jij ydaarop ook zal reageren.

Met al mijn liefde, je moeder

    Met een warm hart in vuur en 

        vlam voor jou, vraag ik je de 

        filmpjes te kijken. Naar jezelf. 

        En terug te gaan naar jezelf.