Op naar de ANWB...

Toen ik vanochtend wakker werd, uit een ongelooflijk diepe slaap, dacht ik: "Wauw, na 6 maanden Ernesto thuis te hebben gehad, levend op mijn kosten, als een zwerver niet geregistreerd voor de gemeente, dus officieel "zonder woonadres', gaat hij vandaag beginnen bij de ANWB. 
O, wat hoop ik dat het een succesvolle missie wordt. Dat hij het volhoudt en leuk vindt!
De moed gaat me namelijk zo'n beetje, langzamerhand, in de schoenen zakken. Ondanks de lange vakantie van 7 weken, voel ik me alweer moe. Natuurlijk, de overgang speelt mee. Ik word sneller moe. Natuurlijk, ook mijn werk speelt mee, ik weet niet hoeveel taken in op mijn bordje heb en hoe vaak ik de school uit moet voor vergaderingen en hoe die ook allemaal voorbereid moeten worden….. 
In sommige vergaderingen heb ik al helemaal geen zin meer…. 

Enfin, ik twijfelde vanochtend. Ik geloof dat hij rond half 10, 10 uur moest beginnen, zou ik 'm nou wakker maken om 8 uur? Ik besluit het niet te doen. Ik bespaar mezelf, denk ik, een grote snauw. Ik bespaar me ook dat ik daarna nog zenuwachtiger ben of hij zich niet verslaapt. Soms is zo'n ochtendslaapje funest.

Morgen ga ik weer naar de Jellinek…Ik heb niet helemaal mijn huiswerk kunnen doen…. Te moe….. 
Maar, ik heb vandaag gelukkig nog een flinke slag kunnen slaan!

Trots ben ik op Magdalena, haar baantje voor 2 weken doet ze zo goed, dat het bedrijf haar gezegd heeft: "als jij een baan nodig hebt, moet je het maar zeggen!"

Wauw….. ze verkoopt als een tierelier!!!! Leuk!!!!
En het lesgeven aan pubers vind ik ook weer zalig. 
Vanochtend was het wel even heel stil toen het over pesten ging…. Wat wordt er toch (HELAAS!!) veel gespeet op scholen en wat is het toch vreselijk moeilijk om hier een stokje voor te steken!

"Moeders, mag ik 1euro..."

Via app: (en ruzie)

"Ik herhaal: ik ben je vijand niet, echt niet. Jouw vijand is de cannabis.
En diep van binnen weet je dat ook. Je boosheid naar mij is ws deel ook boosheid op jezelf.

Ik ben tot heden te zwak geweest, door elke keer toch geld te geven.
Ik deed dat om het goede van het leven, een kopje koffie met vrienden, je niet te onthouden.

Als dank, geef jij me stank. Letterlijk en figuurlijk. De woonkamer, stijf van de blow.

En dat nog de opmerking dat je je alleen fijn in huis voelt, als ik er niet ben.

Ernesto, sorry, maar er niemand anders verantwoordelijk voor het feit dat jij geen geld voor koffie hebt, dan jij.

Tel je dagelijkse kosten aan de cannabis eens op.
Salaris? Werk? Het zijn jouw keuzes geweest die je in deze situatie hebben gebracht.
Met diefstal door van oma en mij te stelen door misbruik te maken van onze telefonen. Door te lenen en geen cent terug te betalen.

Ondanks dat, houden we van je. En staan steeds klaar, te helpen.

Opruimen helpt wel degelijk! Kijk Javier Guzman, voorstelling 1 over zijn verslaving.

Dat koffieapparaten komt er heus wel.
Eerst je kamer en orde in je leven en hoofd!

Nieuwe boek begint as dinsdag. Of het succesvol wordt, dat bepaal jij. "

😘

Getver, de wietlucht slaat me tegemoet!

Het is 07;00 uur. Michel heeft bij me geslapen, gisteravond naar de Grachtenrondvaart geweest (een aanrader!!). Hij moet heel vroeg naar zijn werk (ik vandaag iets minder vroeg) en ik ga als eerste naar beneden om ontbijt te maken. Als ik de trap afloop, dan komt het me al tegemoet: de wietlucht. Ik sla bijna achterover. Getver!!! Ik voel een waanzinnige boosheid opkomen. Bijna ben in staat om hem wakker te maken en een schop onder zijn hol te geven het huis uit!

Wel 100.00 keer heb ik gezegd dat ik dit niet wil. Al 100.000 keer heb ik gevraagd of hij het niet meer wil doen. En hij heeft er blijkbaar shijt aan. Waarom?

Ik ga naar alle deuren en ramen en zet alles tegen elkaar open. Zo, dat heeft effect. Gelukkig is het een mooie dag. Ik voel ook gelijk een hoofdpijn opkomen, weet niet of dit psychisch is of lichamelijk, doet er ook niet toe. Ik wil dit niet.
Michel komt naar benden en ruikt het ook. Ik spuit met luchtverfrisser door de hele woonkamer. En ga 'maar' het ontbijt klaarmaken. 
Nog snel ga ik even op de weegschaal en ondanks de spinaziekroketjes van gisteravond, zie ik 72,2 op de weegschaal staan. Dat maakt me wel een beetje blij.

Hoppa, ontbijten, Michel naar zijn werk en ik ook aan het werk. Eerst thuis en daarna op school. 
Op school heb ik een gesprek met de kerndirectie. Gelukkig haalt de directeur de kou die deze week ontstaan was, door een mailwisseling, gelijk uit de lucht. Fijn, want als geboren weegschaal, houd ik niet zo van vervelende situaties.

Na het gesprek en ander werk op school, ga ik naar huis om daar verder te werken. Tot mijn grote verwondering zie ik nog geen leven. Echt, mijn nekharen gaan heel snel overeind staan. Hoe haalt hij het isn zijn hoofd? Het is al twee uur geweest!!!!!!! Ik bons op zijn deur en zeg hem dat het echt nu tijd is om op te staan. Hij had beloofd om op te ruimen.
"Laat me met rust", is het enige wat hij zegt. 

Ik voel zoveel irritatie. Hier kan ik zoooo slecht tegen. Op mijn kosten leven.... zijn zin doen in huis....het gaat er steeds meer op lijken dat hij echt alleen nog maar aardig kan doen als hij geld nodig heeft. Dit doet zoveel pijn.....

Hij stapt door het huis en komt de woonkamer binnen. "Waarom laat je me niet? Als jij slaapt of als je niet thuis bent, is het enige moment dat ik kan relaxen in dit huis".
"Dat spijt me, maar het is mijn huis," zeg ik, maar waarschijnlijk hoort hij het al niet meer...... Hij heeft zich omgedraaid en is weggelopen.

Ik voel me gegijzeld in mijn eigen huis. Het is mijn huis, maar door zijn toedoen en zijn verslaving, voel ik me niet op me gemak. Dagelijks moet ik de woonkamer zuigen omdat hij 's avonds en 's nachts van alles laat vallen.... Die wietlucht vind ik vreselijk. En heel vaak is de sfeer toch om te snijden, omdat er eigenlijk niet/nauwelijks normaal met hem te praten is....

Ik heb hem aangeboden nog een jaar hier te wonen, maar eerlijk gezegd, ik weet niet of ik dat volhoud. Magdalena krijgt er ook steeds meer last van. 
Ja, mijn dagelijkse mood wordt mede bepaalt door zijn negatieve gedrag. Ik was zo positief na Parijs, had zoveel hoop. Dit is echter niet realistisch...... 

Magdalena eet buiten de deur vanavond. Michel heeft een uitje met zijn werk. Ik ga straks alleen op pad. Foto's maken op een festival. Ik ga straks zonder wat dan ook te regelen de deur uit. Ik ben het waanzinnig ZAT!!!!

Zo blij als een kind!

Ik zit in de personeelskamer op school. Mijn mobiel gaat. Ernesto.
Eindelijk was hij naar de fietsenmaker gegaan. Echter, deze wilde m niet repareren, zo slecht zag hij eruit.
"Maar moeders", zijn stem klinkt enthousiast, "hij heeft een tweedehands staan, een Peugeot, helemaal wat ik in mijn hoofd had."
"Dan zeg ik bij de ANWB dat ik met de Peugeot ben, dan denken zij dat ik met een auto ben. Dan hebben we allebei een Peugeot!"

"En wat mag dat kosten?"

"75€, wil je dat dan overmaken? Dan ga ik gelijk mijn slot halen. Dat ligt bij K."


We Beeindigen het gesprek en ik zie t voor me, blij als een klein kind met zijn peugotfiets. Ik voel me ook blij.

Ik maak t geld over en zet erbij: " verjaardagscadeau 26 jaar"

THE day after

THE day after...

Gister een Appje van Ernesto of alles oke was? En direct er achteraan of ik thuis kwam slapen. Belangstelling? Spijt? Of alleen om te weten of hij kon blowen thuis?

Lastig. Ik ga altijd uit van het beste... Dat doen alle moeders?

De dag van vandaag is de eerste lessen voorbereiden voor morgen. Leuk! Hele Bork en methode is nieuw, maar wat is het leuk om Neferlands te geven ipv biologie!

Nu in trein op weg naar HR voor gesprek.
Zittend naast 4 mooie licht getinte jongens die alle talen van de wereld spreken, maar tegen elkaar Nederlsnds, 😉 chill! Ze spreken elkaar wel aan op teveel schelden. Prachtig!

Hijaaaaa, gewicht gaat weer goede kant op: 73 schoon aan de haak 😃 volhouden voor mijn jurkje/verjaardagsfeestje!
De DJ wordt 'Boy'! Ben benieuwd!

Berouw komt na de zonde

Ernesto gaat op de bank achter mij zitten. De ideale plaats om een gesprek te beginnen. Magdalena komt hier regelmatig zitten als ze haar praatbui heeft. En nu ook Ernesto. Ik raad elke ouder aan om in zijn/haar werkkamer een lekkere stoel of bankje neer te zetten ....dat opent het gesprek, de dialoog.

Ernesto komt uitleggen wat hem zo driftig maakte. Hij probeert 'sorry' te zeggen.
Hij zegt dat hij echt depressief wordt van pasta eten. Zelfs komt hij met het idee wat wij aten toen hij hoorde dat papa was overleden? Was dat pasta? 
Pasta maakt hem depressief en woest.

Hij verveelt zich, en hij zegt dat ik niet weet hoe hij zich voelt. Dat ik niks voor hem doe. Heel rustig, maar met ingeslikte tranen, vertel ik hem dat we juist heel veel rekening met hem houden. Dat mijn werkplek in de achterkamer is, om hem zijn kamer te gunnen, dat ik naar de Jellinek ga omdat ik hoop dat ik hem zo kan helpen. Als ik het hier over heb, denk ik de tranen in zijn ogen te zien. In ieder geval is hij even stil. Maakt geen lelijke opmerking, dat ik stom ben dat ik daar heenga.... Het verbaast mij elke keer weer, dat hij hier niet boos om wordt.

Ik zeg ook dat hij allang en nog steeds een eigen huis had lkunnen hebben als hij niet zoveel zou blowen. Als hij anders met geld zou omgaan. 
Nu is het zo, denk aan een doel: volgend jaar 1 september een eigen huis en dan nu flink bikkelen om daarna te werken.

Doelen hebben. Waar doe je het voor in het leven?

Enfin, hij zegt sorry. En gelukkig. Hij zegt:"JIj zei ook 'rot maar op'. En ik zeg: "Ja, Ernesto, als jij mij kankerwijf noemt, dan rot je maar op, dat accepteer ik niet."

Gelukkig, hij lijkt het te snappen! Amen! 

Mijn grens is bijna bereikt...

Mijn grens is bijna bereikt....
Een dagje thuiswerken kan hel fijn zijn. Geen collega's die continu iets te vragen hebben. Gewoon je computer voor je, met al de benodigde documenten waardoor je sneller werkt.

Dochterlief aan het werk.
Maar zoonlief thuis....
Los van het feit dat ik inderdaad in de ochtend hard kon doorwerken, in 'pyama' en in versnelling vier, kwam er een moment, rond 13:00 uur, dat ik het wel welletjes vond dat Ernesto nog in zijn bed lag te snurken. Dus, vriendelijke klop op zijn kamerdeur met het verzoek op te staan en kamer op te ruimen (wat hij zondag al had zullen doen) en fiets weg te brengen (want hij al een eeuwigheid had zullen doen). In eerste instantie werd mijn verzoek nog redelijk ontvangen.
Echter, toen ik later vroeg hoe laat hij zijn fiets zou wegbrengen, interpreteerde hij mijn vraag als 'schreeuwen', 'nooit rekening houdend met hem' en 'kankerwijf' en 'kankerzooi'.
Ik kreeg een duw zijn kamer uit....HIj liep met grote pas door de gang en vroeg:"Wil je liever dat ik mezelf doodmaak?"

AU!!!!!
AU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

AU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik schaam me om bovenstaande op te schrijven. Ik schaam me niet, dat het me pijn doet, maar wel dat mijn zoon dat tegen mij zegt, durft te zeggen. What the fuck!!!

Hij is blij dat hij volgende week werk heeft, want dan kan hij uit dit huis....

Hij zit in zijn slachtofferrol. Ik zie een verdrietige, driftige, ongelukkige jongeman. En ja, hij doet me pijn. Ik roep hem dat hij ook elders kan gaan wonen, als ik zijn probleem ben, hij hoeft hier niet te zijn. Dan besluit ik mijn mond maar te houden en het niet erger te maken.
Een vader zou nooit toestaan als een zoon zo tegen zijn moeder zou schreeuwen. Maar ja, die vader is er al jaren niet, maar wat heb ik zo'n steun in d erug, onvoorwaardelijk, toch vaak gemist in het leven als moeder. Iemand die er onvoorwaardelijk voor je is om samen er te zijn voor de kinderen... Ik zou nooit alleeen (BOM) aan kinderen beginnen.

Sinds mijn coach J op vakantie is, en Michel en ik ook vakantie hielden, ben ik niet meer bezig geweest met mijn huiswerk voor de Jellinek. Ik besluit om het klaar te leggen voor het eerste moment dat ik er weer in kan duiken.

Agressiviteit? Ik hoor mezelf nog zeggen 'nee, dat speelt bij mij thuis niet'.

Gisteravond was hij nog zo lief...ik was de hele week af, krijg ik dan een zakcentje, want mijn salaris komt pas volgende week..... Dan kan hij lief zijn en manipuleren...

Vandaag de keerzijde. Lamlendigheid. Zich zielig voelen. Ongelukkig zijn. Zichzelf verwaarlozen.
Ik ben zijn moeder....en mijn hart keert om, ondanks de lelijke dingen die hij zegt. Want een ding is duidelijk: hij is ongelukkig en weet zichzelf geen raad.
Ik gun hem zo zijn geluk.

Maar zo moet hij niet doorgaan. Want mijn grens is bijna bereikt....