Ik kan het niet meer bijhouden, alle ontwikkelingen. Alle gedachten. Alle gevoelens van mezelf. Wat gebeurt er? Ik weet het niet meer. Schiet mij maar lek voor de zoveelste keer.
Woensdag waren we dus naar de therapeute geweest, Laat ik haar zo maar noemen, dan kan ik me ook nergens mee vergissen. Therapeute P.
De volgende ochtend een knallende ruzie en ik ben vertrokken uit Huize Michel met zo'n deur die ik lekker hard uit mijn hand liet kletteren en dat dat zo zalig nagalmt in zo'n appartementengebouw.
's Avonds kreeg ik een berichtje van Michel dat hij eea niet meer trok. Zich erg alleen voelde en of ik een leuke dag in Delft had gehad.
Al was t laat, ik heb hem daarna nog een heel lange app gestuurd, met wat 'punten'. Enfin, we hebben afgesproken om het weekend positief te gebruiken en weer wat nader tot elkaar te komen.
Vrijdagavond lukt dat makkelijk. We gingen naar een bijeenkomst van Peter van der Hurk. Geweldig leuk om een keer mee te maken. Die man heeft humor, is helderziend en doet het prima. Michel is heel sceptisch, heeft andere humor, maar vond het we 'grappig' om een keer mee te maken.
AAnsluitend hebben we ergens wat gedronken en daar vielen best wat moeilijke momenten, maar op zich ging het best heel goed!
Zaterdagmiddag had ik een afspraak met mijn vriendin A die ik inmiddels al zo'n 30 jaar ken. Zij geeft altijd haar eigen mening en gaf na ons vorige gesprek aan dat zij zich wel erg bezorgd om mij maakte.
Het verhaal over het samenwonen en de houding van mij hierin, snapte ze de vorige keer niet.
Tsjonge, wat is het goed om te praten met een gesprekspartner op niveau. Je hoort jezelf dingen zeggen en kwartjes vallen.
Ze begrijpt me in ieder geval nu weer wel.
Ik koos buiten het kleed. Ik stond op een heel smal plekje tussen het raamkozijn en het kleed. Michel keek verbaasd. Maar er was voor mij geen plek. Ik voelde geen plek.
Ik bleef in de hoek staan, het dichtstbij de plek waar ik snel weer 'af kon haken'. Terug naar mijn eigen redelijk veilige plek.
Michel kreeg een zware steen te dragen. Dat was zijn schuldgevoel. Volgens mij heeft hij die wel een klein half uur vast moeten houden. Uiteindelijk heeft hij 'm neergelegd tussen zijn kinderen en H.
Ik voel me er buiten staan. Ik hoor er niet bij.
Dit geeft mij een groot gevoel van onrecht. En dit is wel wat elke keer nu terug aan het komen is: buiten gesloten voelen/onrecht en dus geen erkenning.
Enfin, A en ik hebben een waanzinnig fijne middag gehad en hebben van 3 tot kwart voor 7, toen kwam Michel, diep zitten praten. Het was nodig. Het was goed. Ik houd van deze vriendin!
's Avonds gingen Michel en ik uit eten, het was gezellig, aansluitend een drankje. We voelden ons weer als 'zoals het hoort' en toen waren we onderweg naar een kroeg waar een live-optreden zou zijn en liepen we bijna in de armen van A, Michels dochter.
En helaas, toen ging het weer 'mis'...... Leert die sukkel het dan nooit? Of ben ik van het padje af en moet ik mij niet aanstellen?
Michel en ik lopen vanuit kroeg x naar kroeg y. [Situatie 1]
Wij komen A tegen. We kletsen wat en zij zegt tegen haar vader: "Morgen vaderdag he? Wat gaan we doen?' Waarop hij zegt: "Welk plan heb jij?'
A gaf aan dat ze eerst moest werken, maar daarna naar hem zou komen. HIj geeft aan dat hij het leuk vind 'ik ben dan thuis' en 'ja leuk dan gaan we eten'. Naar mij werd door hun beiden niet gekeken. Er werd niks gevraagd. Het was alsof ik lucht was. Dat bracht situatie 2 met zich mee. Ik voelde me wederom buitengesloten. Ik kreeg echt weer het gevoel wat ik woensdag had gekregen toen ik met d erug tegen de muur stond. Hier was, buiten, geen muur. Maar zo voelde het wel.
Gatver.
We liepen door en ik besloot dit even te parkeren en er even niet bij na te hoeven denken. We gingen naar kroeg y, dronken en drankje, luisterenden naar de muziek, verbaasden ons over die vreselijk rare vrouwen die daar aan het dansen waren. En gingen op tijd weg om met de tram naar Zoetermeer te gaan. Vanochtend werd ik wakker er het voelde niet okee.
Flikte hij het me weer om buiten te sluiten.
Aan de ontbijttafel, toen hij vroeg wat de planning van vandaag was, heb ik gezegd dat we los van de sessies bij P wel moeten blijven praten als er iets te praten valt.
Ik heb gezegd dat hij gistereavond een gemiste kans voorbij heeft laten gaan. Heb het tekenend voorgedaan dat hij me (wederom) buitengesloten heeft.
Zo was het natuurlijk niet bedoeld! Ik ben natuurlijk welkom bij het eten.
Maar ik kan nu niet meer. Ik kan het vandaag gewoonweg niet meer opbrengen! Ik ervaar het zelf als heel bijzonder dat ik het niet meer kan.
Maar het voelt ook verkeerd, dat ik nu weer aan het werk moet (me over mijn gevoel heenzetten) terwijl hij godverdomme weer niet de regie heeft gepakt om eea eens ANDERS aan te pakken.
Ik ben niet weer boos weggelopen. Heb eerst rustig nog zitten werken. (Al was het verre van gezellig, maar ik heb nu wel dat werk af!) En ben daarna weggegaan. Hij vroeg nog of ik alsnog wilde blijven, maar ik kan het niet.
Ik wil dat hij de regie pakt, van te voren nadenkt hoe hij eea aan gaat pakken en niet nu weer achteraf....en dat ik dan daar heel erg blij mee moet zijn............ Ik kan het niet!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik ben met de tram naar huis gegaan en gevraagd of Ernesto toevallig wat te doen heeft en of we samen een hapje zullen gaan eten. Mijn kinderen hebben gvd geen vader. En het is goed om samen met hem even weg te zijn!
Dan dus heel duidelijk en typerend hij met zijn dochter uit eten en ik met mijn zoon. Nu ga ik niet uit rancune met Ernesto uit eten. Ik ben veel te blij dat hij JA heeft gezegd en is dit goed voor onze relatie.
Maar het had anders gekund. Heel anders.
Ik weet het even niet meer!
Ik heb Michel wel huiswerk gegeven: volgende week is een verjaardag van een neefje. Wij zijn uitgenodigd. Een jaar geleden heb ik daar H voor het eerst van mijn leven gezien, en zij negeerde ons toen.
Ik heb tegen Michel gezegd dat hij nu de regie moet pakken. Haar bellen als hij haar niet ziet (ivm de scheiding) en zeggen "Wat doen we? Treffen we elkaar op de verjaardag en zeg je normaal gedag of maken we tijdsdelen zodat we elkaar niet tegenkomen? Maar wij gaan in ieder geval, dus zeg het maar."
Ik hoop dat hij dat doet, dan pakt hij een stukje regie en is dat misschien d estart.
Helaas wederom niet zijn eigen initiatief.
Wordt vervolgd.
Zo eerst lekker uit eten met Ernesto!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten