De moed zakt me in mijn schoenen...

Ik zou bijna beginnen met 'schiet mij maar lek, deel 1001.'
Vandaag wordt Michel gebeld omdat zijn dochter eindelijk is toegelaten bij de opleiding waar ze al 3 jaar moeite voor doet....en is zij dat aan het vieren met haar moeder en broer, gaat Michel erheen.
Ja, ik snap wel dat hij ook heel blij is voor haar.
Maar....begrijp ik het niet of begrijpt hij het niet?
Wederom laat hij mij in de kou staan. Sluit hij mij buiten.


Is zelfs onbereikbaar op dat moment.
Vanmiddag heb ik hem gebeld. Ik reed om een uurtje of 1 langs het huis van mijn moeder en ik  werd ingehaald door de ambulance. Een stemmetje in mij was ineens heel alert. De ambulance zou toch niet naar mijn moeder gaan?