De moed zakt me in mijn schoenen...

Ik zou bijna beginnen met 'schiet mij maar lek, deel 1001.'
Vandaag wordt Michel gebeld omdat zijn dochter eindelijk is toegelaten bij de opleiding waar ze al 3 jaar moeite voor doet....en is zij dat aan het vieren met haar moeder en broer, gaat Michel erheen.
Ja, ik snap wel dat hij ook heel blij is voor haar.
Maar....begrijp ik het niet of begrijpt hij het niet?
Wederom laat hij mij in de kou staan. Sluit hij mij buiten.


Is zelfs onbereikbaar op dat moment.
Vanmiddag heb ik hem gebeld. Ik reed om een uurtje of 1 langs het huis van mijn moeder en ik  werd ingehaald door de ambulance. Een stemmetje in mij was ineens heel alert. De ambulance zou toch niet naar mijn moeder gaan?

Diner op vaderdag met mijn zoon!

HIj komt naar mij, want hij was net bij een vriend geweest die om de hoek woont. Samen gaan we in de auto naar het restaurant. HIj dacht dat Magdalena er ook zou zijn, dus met mijn charmantste glimlach vraag ik of ik ook goed genoeg ben...... Ik krijg een glimlach terug.

HIj zit weer op zijn praatstoel. Ik ben zelf niet in de o-wat-ben-ik-vrolijk-modus, maar ik kan echt wel genieten van dit gestolen momentje. HIj begint met uitleggen dat als hij gestresst is en iemand belt met een 'algemeen praatje', hij daar niet tegenkan. En hij heeft de laatste tijd stress.
Hij woont in een ad-hoc pand, een heel gaaf pand. Maar momenteel heeft hij een tijdelijk-dakloze-vriend op bezoek. Die jongen laat alles liggen wat er op zijn pad komt, was zijn spullen niet, en is een grote bron van ergernis geworden van mijn zoon, die hier thuis ook altijd alles liet vallen als hij het niet meer nodig had. Inwendig moet ik lachen..... Waarschijnlijk zal hij mij nu wel wat beter begrijpen! Ook had hij bijna 2 weken nog 2 extra gasten uit Belgie, afkomstig van de Canarische eilanden, die hier hun geluk komen zoeken. Maar Ernesto vertelt dat zij zich gedragen zoals je je gasten wenst, mee-denkend, mee-opruimend, mee-betalend en mee-kopend. En elke keer als Ernesto de deur uitging voor boodschappen of andere afspraken, moest de hele goe-gemeente MEE de deur uit, ivm een onaangekondigd inspectiebezoek van ad-hoc. Het moet namelijk altijd netjes zijn.
Dit is een geweldige stok achter de deur voor zoonlief!!! Dit heeft effect. Ik zie het al voor me, in de ochtend, die slaperige hoofden, allemaal de deur uit, uit angst voor de inspectie. En, de inspectie is geweest, maar net nadat de Belgische gasten vertrokken zijn naar Rotterdam om hun geluk daar te beproeven, en hij had weer code groen gekregen. [Na een code oranje hiervoor]
-Geweldig principe......had ik vroeger ook hier thuis in moeten voeren.....-

Hij vertelt over zijn nieuwe baan en hoe lastig het is om dagelijks naar Delft te gaan, hij vertelt over zijn kapoote wasmachine.... We eten, hij eet een hele kip op, we drinken en we kletsen.
(Ik ben de hele situatie MICHEL gelukkig alweer vergeten, ik geniet van het hier en nu.)

Als ik hem thuis afzet, nodigt hij me nog even binnen uit, om te kijken hoe mooi opgeruimd het is......!
Helaas moet ik naar huis, want er komt een collega. Maar som is een gedachte alleen al mooi!

Ik stuur hem een zoentje en ik krijg een zoentje terug!
Hij maakt mijn dag!!!

Schiet mij maar lek (100ste keer??)

Ik kan het niet meer bijhouden, alle ontwikkelingen. Alle gedachten. Alle gevoelens van mezelf. Wat gebeurt er? Ik weet het niet meer. Schiet mij maar lek voor de zoveelste keer.

Woensdag waren we dus naar de therapeute geweest, Laat ik haar zo maar noemen, dan kan ik me ook nergens mee vergissen. Therapeute P.
De volgende ochtend een knallende ruzie en ik ben vertrokken uit Huize Michel met zo'n deur die ik lekker hard uit mijn hand liet kletteren en dat dat zo zalig nagalmt in zo'n appartementengebouw. 

's Avonds kreeg ik een berichtje van Michel dat hij eea niet meer trok. Zich erg alleen voelde en of ik een leuke dag in Delft had gehad. 
Al was t laat, ik heb hem daarna nog een heel lange app gestuurd, met wat 'punten'. Enfin, we hebben afgesproken om het weekend positief te gebruiken en weer wat nader tot elkaar te komen. 
Vrijdagavond lukt dat makkelijk. We gingen naar een bijeenkomst van Peter van der Hurk. Geweldig leuk om een keer mee te maken. Die man heeft humor, is helderziend en doet het prima. Michel is heel sceptisch, heeft andere humor, maar vond het we 'grappig' om een keer mee te maken. 
AAnsluitend hebben we ergens wat gedronken en daar vielen best wat moeilijke momenten, maar op zich ging het best heel goed!

Zaterdagmiddag had ik een afspraak met mijn vriendin A die ik inmiddels al zo'n 30 jaar ken. Zij geeft altijd haar eigen mening en gaf na ons vorige gesprek aan dat zij zich wel erg bezorgd om mij maakte. 
Het verhaal over het samenwonen en de houding van mij hierin, snapte ze de vorige keer niet.
Tsjonge, wat is het goed om te praten met een gesprekspartner op niveau. Je hoort jezelf dingen zeggen en kwartjes vallen. 
Ze begrijpt me in ieder geval nu weer wel.

Afgelopen woensdag legde Michel zijn gezin neer. Nadat hij dat gedaan had, vroeg P mij om een plek te kiezen in zijn gezin.
Ik koos buiten het kleed. Ik stond op een heel smal plekje tussen het raamkozijn en het kleed. Michel keek verbaasd. Maar er was voor mij geen plek. Ik voelde geen plek.
Ik bleef in de hoek staan, het dichtstbij de plek waar ik snel weer 'af kon haken'. Terug naar mijn eigen redelijk veilige plek.

Michel kreeg een zware steen te dragen. Dat was zijn schuldgevoel. Volgens mij heeft hij die wel een klein half uur vast moeten houden. Uiteindelijk heeft hij 'm neergelegd tussen zijn kinderen en H.

Ik voel me er buiten staan. Ik hoor er niet bij. 
Dit geeft mij een groot gevoel van onrecht. En dit is wel wat elke keer nu terug aan het komen is: buiten gesloten voelen/onrecht en dus geen erkenning.

Enfin, A en ik hebben een waanzinnig fijne middag gehad en hebben van 3 tot kwart voor 7, toen kwam Michel, diep zitten praten. Het was nodig. Het was goed. Ik houd van deze vriendin!

's Avonds gingen Michel en ik uit eten, het was gezellig, aansluitend een drankje. We voelden ons weer als 'zoals het hoort' en toen waren we onderweg naar een kroeg waar een live-optreden zou zijn en liepen we bijna in de armen van A, Michels dochter. 
En helaas, toen ging het weer 'mis'...... Leert die sukkel het dan nooit? Of ben ik van het padje af en moet ik mij niet aanstellen?

Michel en ik lopen vanuit kroeg x naar kroeg y. [Situatie 1]

Wij komen A tegen. We kletsen wat en zij zegt tegen haar vader: "Morgen vaderdag he? Wat gaan we doen?' Waarop hij zegt: "Welk plan heb jij?'

A gaf aan dat ze eerst moest werken, maar daarna naar hem zou komen. HIj geeft aan dat hij het leuk vind 'ik ben dan thuis' en 'ja leuk dan gaan we eten'. Naar mij werd door hun beiden niet gekeken. Er werd niks gevraagd. Het was alsof ik lucht was. Dat bracht situatie 2 met zich mee. Ik voelde me wederom buitengesloten. Ik kreeg echt weer het gevoel wat ik woensdag had gekregen toen ik met d erug tegen de muur stond. Hier was, buiten, geen muur. Maar zo voelde het wel.

Gatver.

We liepen door en ik besloot dit even te parkeren en er even niet bij na te hoeven denken. We gingen naar kroeg y, dronken en drankje, luisterenden naar de muziek, verbaasden ons over die vreselijk rare vrouwen die daar aan het dansen waren. En gingen op tijd weg om met de tram naar Zoetermeer te gaan. Vanochtend werd ik wakker er het voelde niet okee.

Flikte hij het me weer om buiten te sluiten.

Aan de ontbijttafel, toen hij vroeg wat de planning van vandaag was, heb ik gezegd dat we los van de sessies bij P wel moeten blijven praten als er iets te praten valt. 

Ik heb gezegd dat hij gistereavond een gemiste kans voorbij heeft laten gaan. Heb het tekenend voorgedaan dat hij me (wederom) buitengesloten heeft.

Zo was het natuurlijk niet bedoeld! Ik ben natuurlijk welkom bij het eten. 

Maar ik kan nu niet meer. Ik kan het vandaag gewoonweg niet meer opbrengen! Ik ervaar het zelf als heel bijzonder dat ik het niet meer kan. 

Maar het voelt ook verkeerd, dat ik nu weer aan het werk moet (me over mijn gevoel heenzetten) terwijl hij godverdomme weer niet de regie heeft gepakt om eea eens ANDERS aan te pakken.

Ik ben niet weer boos weggelopen. Heb eerst rustig nog zitten werken. (Al was het verre van gezellig, maar ik heb nu wel dat werk af!) En ben daarna weggegaan. Hij vroeg nog of ik alsnog wilde blijven, maar ik kan het niet.

Ik wil dat hij de regie pakt, van te voren nadenkt hoe hij eea aan gaat pakken en niet nu weer achteraf....en dat ik dan daar heel erg blij mee moet zijn............ Ik kan het niet!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik ben met de tram naar huis gegaan en gevraagd of Ernesto toevallig wat te doen heeft en of we samen een hapje zullen gaan eten. Mijn kinderen hebben gvd geen vader. En het is goed om samen met hem even weg te zijn! 

Dan dus heel duidelijk en typerend hij met zijn dochter uit eten en ik met mijn zoon. Nu ga ik niet uit rancune met Ernesto uit eten. Ik ben veel te blij dat hij JA heeft gezegd en is dit goed voor onze relatie. 

Maar het had anders gekund. Heel anders.

Ik weet het even niet meer!

Ik heb Michel wel huiswerk gegeven: volgende week is een verjaardag van een neefje. Wij zijn uitgenodigd. Een jaar geleden heb ik daar H voor het eerst van mijn leven gezien, en zij negeerde ons toen. 

Ik heb tegen Michel gezegd dat hij nu de regie moet pakken. Haar bellen als hij haar niet ziet (ivm de scheiding) en zeggen "Wat doen we? Treffen we elkaar op de verjaardag en zeg je normaal gedag of maken we tijdsdelen zodat we elkaar niet tegenkomen? Maar wij gaan in ieder geval, dus zeg het maar."

Ik hoop dat hij dat doet, dan pakt hij een stukje regie en is dat misschien d estart. 

Helaas wederom niet zijn eigen initiatief. 

Wordt vervolgd.

Zo eerst lekker uit eten met Ernesto!!!!

A job!!!!

het leven moet niet gekker worden!
Gelukkig is het nooit saai hier. Maar inmiddels mag het weleens saaier worden!!!!


Het heel positieve nieuws is dat zoonlief de baan heeft! Ik kreeg zeer blije whatsappjes. Hij deelde zijn blijdschap en daar ben ik sowieso al heel erg blij mee.
Nu hopen en duimen dat ie het goed volhoudt en dat het hem goed afgaat, en hij geestelijk uitgedaagd gaat worden!!!


De relatie met Michel. Het gaat klote. Het is goed dat het klote gaat. Linksom of rechtsom, er zit nu nav de therapie komt er beweging in.

Dochterlief had gister weer enorme hoofdpijn en t lukte niet op tijd uit haar bed te komen..... Gelukkig lukte het haar later weer wel.
Als ik vanmiddag uit school kom, ga ik eerst eens het huis opruimen. Om orde te scheppen in mijn hoofd.
Lijkt mij een goed plan!

Systemisch werken

Hoppaaaaaaaaa!
Vandaag voor de 2e bijeenkomst naar S.aan de slag met de relatie en Systemisch werken. Wauw. Er valt niet omheen te draaien. Die vrouw is goed!!!!! En het systemisch werken is heeeeel confronterend en heel goed voor ons.

daar stond Michel dan, met een zeer zware steen in zijn hand! Symbool voor zijn schuldgevoel.
Op een groot kleed met representanten voor zijn dochter, zoon en zijn vrouw. Zolang ze niet gescheiden zijn, is het nog zijn vrouw.
Hij nodigde mij uit op zijn kleed, maar ik ben achter het kleed gaan staan. Ik voelde geen plaats voor mij.

Nogmaals, confronterend.
Maar o zo goed.

Ik wil ook zo goed worden zoals deze dame.

En ik hoop dat Michel nu voelt en ziet waar ik sta en wat de stand is van onze relatie.

Zoonlief heeft een sollicitatiegesprek!!!!!!!!!

Dochterleif heeft bijna een bedrijfsplan!!!!!!!

Duimen, duimen, duimen!!!!!!!

Wordt vervolgd!!!!

Tsja? Duidelijk?!!!

' Ik zit nu te stressen en niet veel tijd om te reageren. Optie is dat ik M. vertel dat jij er ook bent en dan komt hij niet. Ik wil hem graag zien dus ... ik begrijp je ftustratie en reactie.'



'Het is jouw keuze en ik had niets anders verwacht op dit moment. 😳
Het is de macht van jouw angst en schuldgevoel. En de macht van H. en wat zij doet op onze achtergrond en de macht die jij hiermee aan haar geeft. En niet het verstandigste/beste te doen voor onze relatie.

Daarvan acte.

Ik wijs jou alleen nu op je verantwoordelijkheid hierin.
Angst, schuldgevoel en stress zijn slechte raadgevers.

Ik vind dat je vooraf duidelijkheid moet geven.
Ook aan M. Juist aan M.

En niet achteraf hem moet 'verrassen'. Dat werkt niet prettig.'


Heel bijzonder dit.
Zijn keuze is duidelijk. Moet ik m ook als zodanig definitief zien en nemen?
Ik denk na!

Het systeem in stand houden! Grrrrrrr!

"Hoi schat, Max komt vanavond ook. Xx" 



"Michel,

Je bedoelt daarmee dus ook dat ik niet welkom ben.

Enerzijds wens ik je veel plezier met je kinderen.

Anderzijds voel ik ergernis omdat je 'een bondjesclub' hebt en de haat in stand houdt tegen mij als grote boosdoener.
Dit voelt voor mij echt niet goed.
Het is mij al langer duidelijk. Sinds zaterdag nog meer. Ik voel me hier echt heel onrechtvaardig behandeld.
Nu neem ik dat M. en H. niet eens kwalijk. Het zegt veel over hen.
Maar eerlijk gezegd neem ik jou dit wel erg kwalijk.

Dit zal uitgebreid aan bod komen in de bijeenkomsten met P.
Ik neem aan dat je zelf ook ziet wat je doet. Wat je in stand houdt. Je weet niet hoe je dit moet veranderen en je hebt hier tools voor nodig.

Ik hoop met heel mijn hart en hoofd dat je haar wijsheid, kennis, expertise en ervaring accepteert er iets mee doet.
Dit houd ik niet vol op 'jouw manier', welke eigenlijk (on?) bewust geregisseerd wordt door H. Jouw ex.

Dag,
Karin"

Dankbaarheid, gracias a la vida

Karin Kracht: 

Hola Querida gente!

Espero que llegaron buen al aeropuerto?

Como te he dicho, Lucia, Magdalena no esta muy bien. UNA visita vuestra si le hace estar feliz!

Sois divinos, super, por haber venido!!! Muchisima gracias!!!!!!!!!!

Les Quiero mucho!!

Lucia:

Buen dia! Si, por suerte todo impecable para llegar al Aeropuerto. Ya estamos aquí esperando en la puerta de embarque.

Muchas gracias a Uds. Karin Que lindo mensaje. Para la próxima tenemos que visitar con más tiempo, poder aprovechar más charlas y más aún con Magdalena. Sentimos un montón el amor hacia nosotros y siento la confianza de Magdalena también.

Los queremos mucho

Dankbaarheid, Gracias a la vida

Mijn kinderen hebben een ontzettend grote familie in Uruguay. Hoe groot, dat weet ik niet eens. In ieder geval hebben we contact met heel veel familieleden. Ik weet niet eens wat ze zijn, achterneven, of achter-achterneven, of niks, maar dan doen ze alsof....

Er is een stel dat echt achternicht en achterneef is. Zij zijn al (3?) keer in Nederland geweest. Ze kunnen zich dit veroorloven omdat zij bij een Amerikaans vliegtuigmaatschappij werkt.

Afgelopen week kregen we het bericht dat hij, Carlos, in België was ivm zijn werk. Zowel Magdalena als ik schrijven gelijk via Facebook.....'zo dichtbij???? Dan komen jullie wel langs toch?'

En zo gevraagd en zo gedaan!!!!!!!!!!! Carlos en Lucia kwamen met de trein naar Den Haag. Magdalena en ik zijn ze gaan halen van de trein, vrijdagmiddag. Samen hebben we gelijk even in Babylon geshopt, ondanks dat C&L op t Hollands Spoor aankwamen (oenen die wij zijn, want dat hadden we kunnen weten!)(en dan nu toch t eerste kledingstuk gekocht ondanks het vette ik-ben-in-de-overgang-gewicht, en dan nog wel een al-ben-ik-vijftijg-toch-vind-ik-een-tuinbroek-leuk-al vindt-mijn-vriend-dat-dat-niet-meer-kan!) heb ik een tuinbroek gekocht!!!!!!!!!!! Magdalena vond 'm leuk staan!!!!!!!!!!!!

Enfin, we haalden het lieve, mooie stel op. Het was een warm (letterlijk en figuurlijk) weerzien. Zo lief!!! Magdalena leek gelijk weer blij te zijn.

We zijn naar het hotel gegaan, geluncht bij Habana Beach, een drankje bij IBERICUS op de Fred, toen Michel opgehaald en naar Rotterdam, naar het NRC waar neef R werkt....

Het was een zeer bijzonder mooie dag!

IK kan niet omschrijven, niet eens met heel veel woorden, hoe mijn dankbaarheid, naar dit lieve stel mensen voelt. Ze wonen sinds 2 jaar in San Francisco, waar Lucia opgegroeid is (Moeder uit Salvador en vader Uruguyaan). We hebben dus ook, maar vooral Magdalena een dik welcome in the pocket voor San Francisco!!

En wat heb ik een zin om samen met dochterlief dit avontuur aan te gaan! Even parkeren dit verlangen, maar eerst eens kijken hoe bruintje dat kan trekken. Maar zo lief, dat ze ons vragen.

Het afscheid, midden in de nacht was 'lastig'. Het was een vogelvlucht-visite, maar zo oprecht, puur, dat het afscheid eigenlijk ook weer een beetje voelde als 'sterven'. Lucia en Carlos vertegenwoordigen 'de familie', ondanks dat zij nu in de VS wonen, zij vertegenwoordigen ook op het moment van afscheid de warme familieband. Ik moet slikken. Niemand ziet het. Van ontroering voor deze mensen moet ik een traantje wegpinken. De lieve woorden van Lucia "I LOVE YOU and THANK you so much for this day".

Het is een prachtstel en ik ben ongelooflijk dankbaar dat zij dit mijn dochter geeft. Vandaag. Zonder te vragen.

I LOVE HER TOO!!!

Zoonlief heeft het af laten weten. Reageerde uiteindelijk nergens meer op. Heeft het af laten weten. OP Lucia haar vraag waar hij was, heb ik gezegd dat ik dacht dat hij ook bezoek van over de grens had. En ook "hij is 26, heeft zijn eigen leven..."

Ik zei het, en voelde me gewoon rustig. Hij was er niet en hij is daar zelf verantwoordelijk voor....

http://tulpjeans.nl

In Babylon ontdekt een Haagse ontwerper, en hij ontwerpt JEANS!!!!!! Zo gaaf!!!! Dat wil ik ook een industriële naaimachine!!!!!!!!!

O wat houd ik van hem, deel 2

Wauw.....na het eten geeft Ernesto te kennen dat hij een lift naar huis wel prettig vindt. Dit was ook de afspraak, want ik heb tig potten voor planten achterin mijn auto liggen voor hem. Ik vraag Magdalena of zij hem wil brengen, maar zij heeft hoofdpijn en ik vind het niet erg hem te brengen, dus ik ga. Voordat we weggaan, geef ik hem een stapel rekeningen en druk hem op het hart naar de schuldsanering te gaan, dat betekent namelijk zorgen voor jezelf. Drie jaar in de shit zitten, maar dan ben je er vanaf! Hij belooft me plechtig dat ie er deze week naar zou kijken. Mmmmmmmm, ik weet niet of ik het kan geloven, maar ik wil het wel geloven. Mijn moederhart gaat altijd uit van het positieve.
Overigens merk ik er niks van (gedrag, ogen), maar zijn jas stinkt naar de weed. Gatver! Bij de Jellinek heb ik geleerd dat ik 'm dan eigenlijk moet weigeren thuis.... Maar dat vind ik nog lastig. De volgende keer zal ik vooraf stellen dat ik het waardeer als hij komt, zonder vooraf geblowd te hebben.

We stappen in de auto en het gesprek start... het gaat over het gesprek wat hij wilde beginnen met zijn zus, maar waar zij geen zin in had. Hij wilde het namelijk hebben over filosofie en de gedachte van Plato, naar aanleiding van het 'spel' Charlie Charlie'. Magdalena zei dat ze geen zin had hierover te praten, Ernesto maakt een analyse van haar gedrag en eindigt met het pilletje, waar een verslavingsgevaar aan vast zit. Niet lichamelijk, maar als je geestelijk denkt dat het beter met je gaat, als je dit gebruikt, dan zit je eraan vast.
Hij vergelijkt t met andere verslavingen en ook het gebruik van cocaïne. Ik weet niet waarom, maar ik vraag hem ineens of hij weleens cocaïne gebruikt heeft. Hij zegt 'ja', en voegt eraan toe dat het bij 1keer gebleven is, omdat hij het niet wilde en niet wil. Dat hij het toch gedaan heeft, kwam door de omstandigheden.
Hij was op de Canarische eilanden en zijn ex vriendin was jarig. Zij werkten beiden voor time-sharing en zijn ex was jarig. Zij gaf aan dit te willen vieren met de groep collega's en cocaïne. Ernesto wilde zich niet van de groep afzonderen, hij wilde haar niet alleen achterlaten en naar huis toegaan, dus hij bleef en deed mee.
Toen hij later in hun appartement kwam, met zijn vriendin, wilde zij weg. Zij was onder invloed van de cocaïne en was ook nog dronken, dus hij wilde haar niet laten gaan. Zij voelde zich toen opgesloten en ging gillen. De politie kwam bijna direct en vroeg wat er aan de hand was. Hij vertelde eerlijk dat er drugs en drank in het spel was en dat hij niet wilde dat zijn vriendin de straat opging. Dat als ze de volgende dag nog weg wilde, dat ze samen terug naar Nederland zouden gaan, maar niet nu die avond, alleen, in een vreemd land. De politieagenten keken elkaar aan en knikten. In ieder geval een eerlijk verhaal.
Ernesto zit blijkbaar op zijn praatstoel (een beetje gek om om te gaan rijden, maar ik ben blij dat hij praat, eerlijk is en dit verhaal met mij deelt) en geeft zijn kijk erop: 'achteraf denk ik dat het toen fout is gegaan in de relatie, dat we vanaf dat moment iets kapot is gegaan', ik herken het. Soms voel je het onbewust op zo'n moment en weet je later dat je gevoel het al wist.

We zijn aangekomen bij zijn huis, hij stapt uit en ik geef hem zijn spullen. Hij bedankt me voor het eten en de gezellige avond.
En ik voel 'O, wat houd ik toch van die jongen'. We geven elkaar drie zoenen en spreken voor het volgende eten af.

Met een rijk gevoel stap ik in de auto. Nee, hij maakt niet het beste van zijn leven wat betreft geld en materie..... Maar ik denk wel dat hij gelukkig is, ontzettend intelligent en eigenlijk heel lief en zachtaardig is. Misschien wel high-sensitive.......

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️