Tjsaaaaa

De klas is rustig aan het werk. Ze hebben toetsen. Toetsen waar je eigenlijk je vraagtekens bij kan zetten. Ze toetsen Nederlands, maar als docent Nederlands krijg ik de resultaten helemaal niet te zien.

Ernesto reageert nergens op. Inmiddels heb ik WELGETELD 15 berichtjes staan, die onbeantwoord zijn.
Bijzonder. Dan bel ik en dan 'heeft hij visite' en zegt hij terug te bellen, maar dat doet hij nooit.

Ik verwonder me erover. Maar het grijpt me niet meer aan, zoals in het verleden. Hij is 'toerekeningsvatbaar'. En ik hoor 'm wel als hij me nodig heeft. Vandaag zal ik, voorlopig, het laatste berichtje sturen. Dan wacht ik af. Ik laat los. En laat het initiatief bij hem......
Maandag zal ik mijn 'brief' met de psycholoog bespreken, die ik wil schrijven om Ernesto te laten weten dat ik er anders insta en dat ik hem alle ruimte geef die hij wil hebben om zichzelf te zijn en eigen keuzes te maken.

'Ernesto, je reageert niet. Je zult het wel druk hebben en/of geen tijd maken om te reageren. Dat is ok.
Ik stop even met berichtjes schrijven. Ik bel je zaterdag wel even. Fijne dag.'

En loslaten! 😉👍