Uit de oude doos, 2004 Vakantie naar Mallorca: Magdalena, Ernesto, mijn moeder & ik.
Met een paniekgevoel word ik wakker.
Met een paniekgevoel word ik wakker. Is Ernesto er al? Snel kijk ik op mijn horloge om te zien hoe laat het is. Kwart over drie! Ik sta op en zoek mijn weg in het inmiddels bekende vakantiehuisje waar we nu al ruim een week logeren. Ik zoek mijn weg naar de kamer van mijn kinderen. Ernesto zijn bed is nog leeg!
Angstgevoelens bekruipen mij. En mijn gedachten gaan terug naar 2 uur, hij zei “Ik loop even daarheen”, en terwijl hij weg was, heb ik Magdalena meegenomen naar het huisje, zonder Ernesto gedag te zeggen, en zonder een tijd af te spreken. Dat had ik ook niet slim aangepakt, stom van me. Snel probeer ik een plan te bedenken. Het had totaal geen zin om Magdalena, 12 jaar, wakker te maken, en het had nog minder zin om mijn moeder wakker te maken.
Ik trek mijn kleren aan en loop naar de discotheek op het terrein. Ik zie de sterren aan de hemel, het weidse uitzicht over de Middellandse Zee, maar ik kan er op dat moment totaal niet van genieten. In gedachten spoken de ergste situatie’s zich voor mijn netvlies af: Ernesto die voor het eerst van zijn leven teveel gedronken heeft, en beneden aan de rotsen ligt, Ernesto die ruzie krijt met een van de andere toeristen, Ernesto die… alles wat zou kunnen gebeuren zie ik in enkele ogenblikken voorbij flitsen.
Intussen sta ik bij de discotheek, al gesloten. Er zitten nog wat groepjes buiten, hard pratend en lachend, genietend van de goedkope drank en het zalige weer. Snel flitsen mijn ogen langs de mensen, nee, Ernesto is er niet bij. Ik bedenk dat ik hem misschien misgelopen zou kunnen zijn, dus ik ga maar weer terug naar het huisje. Maar helaas, ook daar is meneer niet.
Zou ik wel goed gekeken hebben, daar op het terras? Voor de zekerheid maar even teruglopen. Om niet al te veel op te vallen (wat zouden die mensen wel niet denken?) doe ik of ik die avond iets had laten liggen…Goed rondkijkend zag ik Ernesto echter niet nog steeds niet zitten!
Shit! Wat nu? Beter terug naar het huisje en daar blijven wachten??????
Zenuwachtig ga ik op de veranda zitten, inmiddels is het al kwart voor 4, zo laat was het nog nooit geworden deze vakantie! Na tien minuten krijg ik het weer op mijn heupen. Al geloof ik niet in god, ik bid op mijn manier om zijn thuiskomst. OOK vraag ik in gedachten hulp van Ernesto zijn overleden vader en ook heb ik in gedachten gebeld met mijn vriend, om ervoor te zorgen dat Ernesto snel naar het huisje zou komen.
Ik sta weer op om mijn 3e ronde te gaan maken. Nu niet langs al die mensen, maar een nieuwe route. Ik zie iemand van de bewaking. Gelukkig, was het donker en kan ik snel mijn tranen afdrogen, dan kan ik hem vragen of hij zoonlief gezien heeft.
Eerst reageert hij dat hij niet wist wie ik bedoel, maar toen ik hem vertelde dat het een grote Nederlandse jongen was, die ook een beetje Spaans sprak, wist hij wie ik bedoelde.
“Oh”, zei hij, breed lachend, “Ja, die heb ik wel gezien, die ging met een tas zijn vriendinnetje achterna, die zal wel een héél leuke avond hebben!” Het kostte me moeite om een kleine glimlach tevoorschijn te toveren. Een leuke avond met een meisje?? Mijn Ernesto??
Waar hing hij uit? Ik kon nog net opbrengen om te vragen waar hij Ernesto naartoe had zien lopen. Hij wees een richting uit, en ik loop daarheen. Ik loop langs allemaal huisjes. Overal is het donker. Ik hoor en zie niks.
Weer zie ik mijn mooie zoon beneden aan de rotsen liggen (net voor mijn vakantie had ik een boek gelezen, op Mallorca geschreven, ging over een vrouw die van de rotsen gevallen was, en dood viel…). Waar is die jongen nou? Geen jongen die normaal in zeven sloten tegelijk loopt…maar toch die angst. Ik besluit een andere kant op te gaan, ik hoor geluiden die uit het restaurant leken te komen.
En jaaaaaaaaaaaa hoor, in de verte zie ik ‘m al……….!!!!!!!!
Blij en boos blijf ik staan, ook hij ziet mij en ik hoor hem zeggen “O, Meine Mutter”, waarop de anderen begonnen te lachen. Ik draai me om en weet niet of ik blijdschap moest laten zien, of woede.
Ernesto haalt me in en probeert het uit te leggen. Ze waren gaan zwemmen en daarna wat gaan eten….."Waarom ben je zo bezorgd?? Je weet toch dat ik niet in zeven sloten tegelijk loop?"
Ja, dat weet ik inderdaad. Maar 1x in mijn leven is het aller-allerverschrikkelijkste gebeurd waar je bang voor bent als ze je bellen, dat iemand er niet is. Die schrik, die angst moet ik kwijtraken en mijn kinderen de ruimte geven zich te ontwikkelen en lekker ’s avonds zwemmen, stiekem in een zwembad, zoals ook ik vroeger in Spanje gedaan heb….
Die nacht hebben Ernesto en ik nog tot 5 uur gekletst op de veranda van ons huisje. Over de overdreven zorgen van een moeder en een zoon die het later pas zal begrijpen als zijn kinderen ook zo oud zijn. We hebben er beiden van geleerd. We zullen niet meer vergeten een tijd af te spreken, dat is voor ons allebei een rustiger gevoel!
