De zon schijnt

De zon schijnt. De wereld draait door.


Soms kan het me zo verwonderen dat de wereld gewoon doordraait. Mijn vader was overleden. Ik kwam thuis. In de verte hoorde ik de tram rijden. Ja, dacht ik, die rijdt natuurlijk gewoon door. Bizar. Bij iedereen gaat het het leven gewoon door, maar bij mij stond het even stil.
Hetzelfde ervaarde ik bij het overlijden van de vader van Ernesto en Magdalena. De wereld van mijn kinderen en mij stond stil. Notabene op Sinterklaas.
Ernesto ging de dag na het overlijden van zijn vader als ZWARTE PIET naar school, omdat dat afgesproken was en hij dat wilde.......

Ook nu gaat het leven door. Heeft iedereen zijn eigen leven. Gaan vrienden en bekenden gaan feesten, op vakantie, naar concerten en ik lig op sommige momenten voor Pampus. Dat doet soms even pijn. Maar gelukkig weet ik dat goed te relativeren. En weet ik dat er een hoop lieve mensen zijn die er zijn, als ik ze nodig heb.
Maar ik wil ook niet klagen, niet dat ze denken, o daar heb je haar weer met haar ellende verhaal......

Dus stop ik het vaak weg.......maar krijg dan toch ook soms weer het gevoel van 'een dubbele agenda'.
Ernesto zit in een isolement, zijn wereld wordt steeds kleiner.......en ik moet heel goed oppassen dat ik ook niet in een isolement kom. Soms heb ik geen fut om afspraken te maken met vriendinnen, ik ben te moe en ik wil niet zeiken over mijn problemen.
Ik ben benieuwd hoe dit voor die andere moeders is, die ook op die avond waren bij de Jellinek, als ik de moed heb, de volgende keer maar eens vragen.

Zometeen in ieder geval verplicht feesten. Een collegaatje trouwt, ik ga zo douchen, me mooi maken (dat kost tegenwoordig heel wat extra moeite met al die wallen ....... en bijna 50) en mijn pokerface op en genieten van deze mooie prille liefde die ze gaan verbinden in een huwelijk!