De Jellinek

Gehaast verlaat ik mijn school en stap in de auto. Ik voel mij best een beetje zenuwachtig, wat zal deze avond brengen? Ik denk terug aan een avond ooit met 'lotgenoten', ouders die ook een verslaafde zoon thuis hebben. Michel was toen ook met mij meegegaan. Allemaal ellende verhalen. Ik kwam er nog ongeruster en zieker van terug, dan ik er naartoe was gegaan...... Ik rijd naar Michels huis. ook hij zal iets eerder uit zijn werk komen. Ik bel Michel dat ik onderweg ben en de afslag al neem en ik vraag hem wat we zullen eten.
De regen komt echt met bakken uit de hemel. Het weer is roosting. Grijs. En de lucht is vooral mistig.
Net op de dag van vandaag, de Utrechtse Baan oprijdend, staat daar een file ....... Dat zal je altijd zien. De cursus van de Jellinek begint om 19:15 uur en ik heb er een gigantische hekel aan om te laat te komen. Maar ja, inmiddels, bijna 50 jaar, kan ik het ook wel hier en nu, ter plekke in de file, het overgeven. Ik kan er niet overheen, ik kan er niet onderdoor, ik moet er dwars doorheen. Toen ik ook met kleuters werkte, heb ik dat regelmatig gezongen, de kinderen waren er dol op. Nu ken ik het liedje nog amper uit mijn hoofd...
Dan maar  538 aan en meegalmen met 'Happy'.
Aangekomen bij de flat van Michel parkeerde ik mijn lieve autootje, een kleine lichtblauwe cabrio, nog dagelijks ben ik er blij mee. Als het even mooi weer is, gaat het dak eraf. En ondanks alles wat nu speelt, kan ik hier gelukkig nog steeds heel erg van genieten.
Ik ga even naar de Albert Heyn om broodjes te kopen voor onderweg en als ik bij Michels huis kom, komt bij er ook net aan. Omkleden en broodjes klaarmaken.

We stappen samen in Michels auto en rijden naar Amsterdam. Ondanks het slechte weer, kunnen we heel goed doorrijden en zijn we ruim op tijd in de Jacob Obrechtstraat. Wat een prachtige Amsterdamse wijk! Geweldig. Ik zou willen dat ik mijn camera bij me had om al die mooie huizen op de foto te zetten!
Omdat we te vroeg zijn, besluiten we om even in de auto te wachten. Ik kijk naar de ramen van de Jellinekkliniek en ik vraag me af wat zich daar allemaal afspeelt. Ik kom zelfde of nooit in een ziekenhuis, ik ben nog nooit in een afkickkliniek geweest. Achter de ramen zie ik mensen bewegen. Is dat personeel of zijn dat verslaafden die afkicken? Het voelt ontzettend naar. Mijn buik draait zich bijna om. Ik voel heel bewust dat ik zo een wereld instap, die ik eigenlijk helemaal niet in wil stappen. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken.......Ik wil niet huilen en ik sluit mijn ogen.
Ik schrik wakker als Michel vraagt: "Je ligt toch niet te slapen?" "Eh, nee....."
Michel moest eens weten hoe slecht ik slaap, waar ik elke nacht over droom en hoe kapot ik ben als ik wakker word......
Het is tijd om naar binnen te gaan. Ik slik mijn trots en schaamte in en met opgeheven hoofd stappen we binnen en vragen aan de receptie waar de cursus over verslaving gegeven wordt.

Vier professionals wachten ons op, bieden koffie en thee aan. Anderen komen binnen, we stellen onszelf voor, geven handen en vragen ons allemaal af, wat is zijn/haar verhaal? Kathy, van de Jellinek begint en heet ons allemaal welkom. 
En ja hoor, vreselijk. We beginnen met een voorstelrondje en iedereen moet vertellen waarom je hier zit. Ik heb geen zin om hier te gaan zitten huilen. Daarbij, niemand doet dat. Ben ik de enige huiltrut? 
Een mevrouw zit er omdat haar man een detox (klinische ontgifting) doet en morgen thuiskomt omdat hij alcoholist is, haar dochter is met haar mee, die vertelt dat ze 20(of was het 30?) jaar verslaafd is geweest aan blowen, maar nu  clean is, er is om haar moeder te steunen. Een jongeman is er omdat zijn broer verslaafd is en dit het hele gezin beïnvloedt, zijn vriendin is met hem mee. Een mevrouw zit er omdat haar man alcoholist is. Zij zit op haar praatstoel en vertelt dat haar man eigenlijk al 30 jaar verslaafd is. Zij accepteert het sinds kort. Dan is Michel aan de beurt. Ik voel mijn tranen prikken. Gelukkig is hij. Ik probeer er vanaf te komen door te zeggen: "Hier sluit ik mij bij aan", maar zo werkt het niet. Natuurlijk stellen de professionals verdere vragen. Met alle zelfbeheersing die ik heb, geef ik antwoord op de vragen. 
Daarna gaan we door, de mevrouw naast mij heeft een soortgelijk verhaal. Ook haar zoon blowt, ze heeft een jongere dochter die op hoog niveau sport. Hun zoon is bijna een week thuis na de detox en ze is bang dat hij terugvalt. Eens verslaafd, altijd verslaafd. Je kunt nooit meer een blowtje roken. En naast haar een stel waarvan de zoon niet meer thuis mag komen, het is de 2e keer dat ze er zijn.
Ik vind het vervelend met mijn billen bloot te gaan, maar het is goed want ik voel ook herkenning in de verhalen en weet dat ik niet de enige ben. Helaas ik zit ik nog thuis met Ernesto die geen behandeling wil, die zelfs nog ontkent een probleem te hebben en hulp te accepteren! Stiekem ben ik wel een beetje jaloers op die ouders van wie de zonen al gestart zijn met het proces van behandeling.

Na de pauze leggen ze uit welke behandelingen ze geven en hoe dat eruit ziet.
Dat is informatief. Verhelderend. Ik besef steeds meer hoe ernstig de situatie van Ernesto is. Verslaafd, gamend, blowend, isolement, financieel aan de grond............. O mijn god, hoe krijg ik hem hieruit????

Wat mijn aandacht trekt, is de mogelijkheid, als de verslaafde niet in behandeling wil, om als ouder/partner in 'behandeling' te gaan en het blijk dat 60/70% van de verslaafden het dan ook toch lukt om af te kicken.
Ik sla het op. Ik stel mezelf wel de vraag of ik dat zou kunnen. Ik voel me nu al moe, kapot, verdrietig. Ik heb het gevel het net te redden, alle ballen net omhoog te kunnen houden wat betreft 'overleven', er te zijn voor Magdalena, mijn werk goed te doen, zonder dat mensen het merken, mijn relatie met Michel goed te houden....... Ik heb soms al het gevoel dat ik het maar net red, kan ik de kracht vinden om dat aan te gaan?

De avond wordt afgesloten. We rijden met een positief gevoel weer terug naar huis. We praten na. Ik vind het zo jammer dat Ernesto nog steeds vindt dat het een 'slechte gewoonte is', en dat ie het niet aan wil gaan om hulp te zoeken!!!!!

Doodmoe val ik thuis op de bank in slaap......