Liefde...

Een trouwerij roert mij altijd. Dit schooljaar de 2e collega die trouwt. Deze jongedame heb ik zien komen, ik heb haar gecoacht, en nu geef ik haar een training over coachen.... 
Ik zeg: geweldig.

Na heel heel veel wikken en wegen, kon ik me vinden in het jurkje wat ik van mijn moeder geleend had, maar voelde me dik, lomp en oud. Tot overmaat van ramp zegt dochterlief: "Je ziet er wel ERG moe uit!" Gelukkig was dat nog ZONDER make-up en kon ik nog krachtig aan de slag.

Lief, collega en haar man, een mooi stel! Genieten van hun liefde!

Tussendoor een klein cadeautje voor mezelf gekocht. 
1) Het is tijd (!) om aan mezelf te denken, het is tijd om door te gaan naar de volgende fase van Ernesto: het uitspreken van het probleem. 
2) Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.....
3)KOmt tijd, komt raad,.....
4)De tijd geeft alle antwoorden...

Ff tijd voor een nieuw horloge!!!!

Ik zeg: O,zooooo! OOZOO!!!!!

De zon schijnt

De zon schijnt. De wereld draait door.


Soms kan het me zo verwonderen dat de wereld gewoon doordraait. Mijn vader was overleden. Ik kwam thuis. In de verte hoorde ik de tram rijden. Ja, dacht ik, die rijdt natuurlijk gewoon door. Bizar. Bij iedereen gaat het het leven gewoon door, maar bij mij stond het even stil.
Hetzelfde ervaarde ik bij het overlijden van de vader van Ernesto en Magdalena. De wereld van mijn kinderen en mij stond stil. Notabene op Sinterklaas.
Ernesto ging de dag na het overlijden van zijn vader als ZWARTE PIET naar school, omdat dat afgesproken was en hij dat wilde.......

Ook nu gaat het leven door. Heeft iedereen zijn eigen leven. Gaan vrienden en bekenden gaan feesten, op vakantie, naar concerten en ik lig op sommige momenten voor Pampus. Dat doet soms even pijn. Maar gelukkig weet ik dat goed te relativeren. En weet ik dat er een hoop lieve mensen zijn die er zijn, als ik ze nodig heb.
Maar ik wil ook niet klagen, niet dat ze denken, o daar heb je haar weer met haar ellende verhaal......

Dus stop ik het vaak weg.......maar krijg dan toch ook soms weer het gevoel van 'een dubbele agenda'.
Ernesto zit in een isolement, zijn wereld wordt steeds kleiner.......en ik moet heel goed oppassen dat ik ook niet in een isolement kom. Soms heb ik geen fut om afspraken te maken met vriendinnen, ik ben te moe en ik wil niet zeiken over mijn problemen.
Ik ben benieuwd hoe dit voor die andere moeders is, die ook op die avond waren bij de Jellinek, als ik de moed heb, de volgende keer maar eens vragen.

Zometeen in ieder geval verplicht feesten. Een collegaatje trouwt, ik ga zo douchen, me mooi maken (dat kost tegenwoordig heel wat extra moeite met al die wallen ....... en bijna 50) en mijn pokerface op en genieten van deze mooie prille liefde die ze gaan verbinden in een huwelijk!

Wim Kieft

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/315192

Have a nice day

"Waar ga je heen", vraagt Ernesto als ik gedag roep. Ik ga ff naar Michel, ik kom daarna weer thuis eten. "Have a nice day", roept hij.

Mijn maag draait op....Wat zeg ik terug? 
Ik twijfel, denk, wik en weeg. Uiteindelijk zeg ik: "Maak jij er ook een goede dag van?!" "Vergeet de afwas niet, je kamer opruimen en solliciteren."

"Ja, ga ik doen."

"Wat ga je doen?" "Nou, dat wat jij allemaal zegt."

Heb ik het goed gehoord? Zijn toon klinkt bijna vrolijk. Wij praten door een dichte deur heen. Niet altijd open ik die deur. Als ik het wel doe, zie ik namelijk een zwijnenstal en hij vindt het ook niet zo fijn als ik elke keer zomaar binnenstorm.
Ik kijk naar de dichte deur en ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat hij gaat bewegen. Ik voel me super schuldig het huis te verlaten en er niet te zijn voor hem. Maar ik kan niet thuis zitten en alles voor hem doen.

Met een brief van Intrum Justitia, stap ik in mijn autootje......met een bak vol schuldgevoel. 

's Middags bel ik om te vragen of hij thuis eet. Misschien eet hij bij Denise. Ik kan niet nalaten te vragen of hij de afwas gedaan heeft. "Ja, heb de afwas gedaan, mijn kleren in de was. Ik heb wat er in zat eruit gehaald en ben bezig mijn kamer op te ruimen."

Wauw, dit lijkt beweging............. 
Het weer is nog steeds grijs en grauw, maar ik voel een sprankje zon!

Uitzicht vanuit de flat van Michel.

THANKXX

De Jellinek

Gehaast verlaat ik mijn school en stap in de auto. Ik voel mij best een beetje zenuwachtig, wat zal deze avond brengen? Ik denk terug aan een avond ooit met 'lotgenoten', ouders die ook een verslaafde zoon thuis hebben. Michel was toen ook met mij meegegaan. Allemaal ellende verhalen. Ik kwam er nog ongeruster en zieker van terug, dan ik er naartoe was gegaan...... Ik rijd naar Michels huis. ook hij zal iets eerder uit zijn werk komen. Ik bel Michel dat ik onderweg ben en de afslag al neem en ik vraag hem wat we zullen eten.
De regen komt echt met bakken uit de hemel. Het weer is roosting. Grijs. En de lucht is vooral mistig.
Net op de dag van vandaag, de Utrechtse Baan oprijdend, staat daar een file ....... Dat zal je altijd zien. De cursus van de Jellinek begint om 19:15 uur en ik heb er een gigantische hekel aan om te laat te komen. Maar ja, inmiddels, bijna 50 jaar, kan ik het ook wel hier en nu, ter plekke in de file, het overgeven. Ik kan er niet overheen, ik kan er niet onderdoor, ik moet er dwars doorheen. Toen ik ook met kleuters werkte, heb ik dat regelmatig gezongen, de kinderen waren er dol op. Nu ken ik het liedje nog amper uit mijn hoofd...
Dan maar  538 aan en meegalmen met 'Happy'.
Aangekomen bij de flat van Michel parkeerde ik mijn lieve autootje, een kleine lichtblauwe cabrio, nog dagelijks ben ik er blij mee. Als het even mooi weer is, gaat het dak eraf. En ondanks alles wat nu speelt, kan ik hier gelukkig nog steeds heel erg van genieten.
Ik ga even naar de Albert Heyn om broodjes te kopen voor onderweg en als ik bij Michels huis kom, komt bij er ook net aan. Omkleden en broodjes klaarmaken.

We stappen samen in Michels auto en rijden naar Amsterdam. Ondanks het slechte weer, kunnen we heel goed doorrijden en zijn we ruim op tijd in de Jacob Obrechtstraat. Wat een prachtige Amsterdamse wijk! Geweldig. Ik zou willen dat ik mijn camera bij me had om al die mooie huizen op de foto te zetten!
Omdat we te vroeg zijn, besluiten we om even in de auto te wachten. Ik kijk naar de ramen van de Jellinekkliniek en ik vraag me af wat zich daar allemaal afspeelt. Ik kom zelfde of nooit in een ziekenhuis, ik ben nog nooit in een afkickkliniek geweest. Achter de ramen zie ik mensen bewegen. Is dat personeel of zijn dat verslaafden die afkicken? Het voelt ontzettend naar. Mijn buik draait zich bijna om. Ik voel heel bewust dat ik zo een wereld instap, die ik eigenlijk helemaal niet in wil stappen. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken.......Ik wil niet huilen en ik sluit mijn ogen.
Ik schrik wakker als Michel vraagt: "Je ligt toch niet te slapen?" "Eh, nee....."
Michel moest eens weten hoe slecht ik slaap, waar ik elke nacht over droom en hoe kapot ik ben als ik wakker word......
Het is tijd om naar binnen te gaan. Ik slik mijn trots en schaamte in en met opgeheven hoofd stappen we binnen en vragen aan de receptie waar de cursus over verslaving gegeven wordt.

Vier professionals wachten ons op, bieden koffie en thee aan. Anderen komen binnen, we stellen onszelf voor, geven handen en vragen ons allemaal af, wat is zijn/haar verhaal? Kathy, van de Jellinek begint en heet ons allemaal welkom. 
En ja hoor, vreselijk. We beginnen met een voorstelrondje en iedereen moet vertellen waarom je hier zit. Ik heb geen zin om hier te gaan zitten huilen. Daarbij, niemand doet dat. Ben ik de enige huiltrut? 
Een mevrouw zit er omdat haar man een detox (klinische ontgifting) doet en morgen thuiskomt omdat hij alcoholist is, haar dochter is met haar mee, die vertelt dat ze 20(of was het 30?) jaar verslaafd is geweest aan blowen, maar nu  clean is, er is om haar moeder te steunen. Een jongeman is er omdat zijn broer verslaafd is en dit het hele gezin beïnvloedt, zijn vriendin is met hem mee. Een mevrouw zit er omdat haar man alcoholist is. Zij zit op haar praatstoel en vertelt dat haar man eigenlijk al 30 jaar verslaafd is. Zij accepteert het sinds kort. Dan is Michel aan de beurt. Ik voel mijn tranen prikken. Gelukkig is hij. Ik probeer er vanaf te komen door te zeggen: "Hier sluit ik mij bij aan", maar zo werkt het niet. Natuurlijk stellen de professionals verdere vragen. Met alle zelfbeheersing die ik heb, geef ik antwoord op de vragen. 
Daarna gaan we door, de mevrouw naast mij heeft een soortgelijk verhaal. Ook haar zoon blowt, ze heeft een jongere dochter die op hoog niveau sport. Hun zoon is bijna een week thuis na de detox en ze is bang dat hij terugvalt. Eens verslaafd, altijd verslaafd. Je kunt nooit meer een blowtje roken. En naast haar een stel waarvan de zoon niet meer thuis mag komen, het is de 2e keer dat ze er zijn.
Ik vind het vervelend met mijn billen bloot te gaan, maar het is goed want ik voel ook herkenning in de verhalen en weet dat ik niet de enige ben. Helaas ik zit ik nog thuis met Ernesto die geen behandeling wil, die zelfs nog ontkent een probleem te hebben en hulp te accepteren! Stiekem ben ik wel een beetje jaloers op die ouders van wie de zonen al gestart zijn met het proces van behandeling.

Na de pauze leggen ze uit welke behandelingen ze geven en hoe dat eruit ziet.
Dat is informatief. Verhelderend. Ik besef steeds meer hoe ernstig de situatie van Ernesto is. Verslaafd, gamend, blowend, isolement, financieel aan de grond............. O mijn god, hoe krijg ik hem hieruit????

Wat mijn aandacht trekt, is de mogelijkheid, als de verslaafde niet in behandeling wil, om als ouder/partner in 'behandeling' te gaan en het blijk dat 60/70% van de verslaafden het dan ook toch lukt om af te kicken.
Ik sla het op. Ik stel mezelf wel de vraag of ik dat zou kunnen. Ik voel me nu al moe, kapot, verdrietig. Ik heb het gevel het net te redden, alle ballen net omhoog te kunnen houden wat betreft 'overleven', er te zijn voor Magdalena, mijn werk goed te doen, zonder dat mensen het merken, mijn relatie met Michel goed te houden....... Ik heb soms al het gevoel dat ik het maar net red, kan ik de kracht vinden om dat aan te gaan?

De avond wordt afgesloten. We rijden met een positief gevoel weer terug naar huis. We praten na. Ik vind het zo jammer dat Ernesto nog steeds vindt dat het een 'slechte gewoonte is', en dat ie het niet aan wil gaan om hulp te zoeken!!!!!

Doodmoe val ik thuis op de bank in slaap......

Voor het eerst heb ik wiet afgepakt.

Voor het eerst heb ik gisteravond een pakje wiet afgepakt.

Ernesto was even naar buiten om te 'roken'. Toen ik zijn kamer inging (ik weet eigenlijk niet eens waarom ik dat deed), zag ik een pakje wiet liggen. Ik griste vanuit een impuls dat pakje mee.

Toen Ernesto weer binnen kwam, confronteerde ik hem ermee..."waar haal jij het geld vandaan...?"

Een vaag verhaal....

Hij wilde het uit mijn hand pakken. Ik heb t stijf vastgehouden.

Toen dreigde hij met het huis uit te gaan om nieuwe te kopen.... Ik weet best dat het nergens op slaat, dat ik niet de verwachting moet hebben dat hij hierdoor ineens niet meer gaat blowen, maar ik wilde wel een statement maken, dus ik gaf het niet op.

Hij wilde echt mijn hand open maken, maar blijkbaar straalde ik toch vastbeslotenheid uit, waardoor hij, kijkend naar zijn zusje Magdalena, het niet hoger op liet komen.

Ik riep hem, uit machteloosheid, dat ik me hieronder echt k*t voelde en toen zei hij:"je moest eens weten hoe ik mij voel".........

Helaas, toen ik hem uitnodigde hierover meer te vertellen, liep hij weg. Haalde de kruk van zijn kamerdeur af, verstopte die en verliet het huis.

Midden in de nacht....

Gelukkig hadden wij contact met zijn vriendin en bleek al snel dat hij met haar contact had opgenomen en via de coffeshop naar haar huis liep. Gezien het tijdstip en hun recente ruzie die uit de hand was gelopen, liet zij hem niet binnen.

Magdalena die met de auto er achteraan was gegaan, kwam weer terug toen ze hem naar huis zag lopen.

Ik was kapot toen hij thuiskwam en had geen puf meer voor een gesprek...

Kapot ben ik in slaap gevallen en droomde dat ik achter Ernesto aan liep en hem niet te pakken kon krijgen.

Vanavond eerste keer naar Amsterdam, naar de Jellenekkliniek voor een cursus over drugs voor ouders/familie/partners. We stappen in bij bijeenkomst 4, hoe zit een afkickprogramma eruit?

Ben benieuwd, het komt uit mijn tenen om daarheen te gaan....maar ik ga WEL!

AU!!!

AU!!!!

Ik kom thuis om 11:00 uur in de ochtend en zoonlief ligt nog te slapen terwijl hij in de ochtend moest bellen voor werk naar een strandtent!!!!!

Ik vind dit vreselijk!!!!

Een kopje koffie met mijn schoondochter

De voorbereiding…..

Het is me wel het weekendje. Op vrijdagavond na een week hard en veel werken, duiken in de kennismaking met 

de Jehova’s. Op zaterdagochtend een ‘tete a tete’ met mijn ‘schone dochter’……..

Ze ziet er stralend uit als ze aan komt lopen…. Een mooie meid. Ik snap wel wat zoonlief in haar ziet. Een vrolijke, blije, open uitstraling. Ogen mooi opgemaakt. Leuk! We gaan zitten en ik begin eerst over koetjes en kalfjes. Daarna vraag ik hoe het komt dat ze weer bij elkaar zijn gekomen nadat het vorig jaar uit was gegaan. Denise vertelt. Ernesto vertelt nooit iets, dus hier en daar klapper ik met mijn oren, maar probeer dat zo voorzichtig mogelijk te doen zodat ze het niet merkt… J
Het uit elkaar gaan….het weer bij elkaar komen. En dan vertel ik haar de reden van mijn verzoek tot gesprek. Mijn zorgen om Ernesto. Dat het mij sinds zijn ontslag pas echt duidelijk is………..
Haar ogen gaan open…. Bijna met open mond luistert ze naar mijn verhaal.
Denise heeft zelf ook geblowd en heeft in een coffeeshop gewerkt waar van jeugd tot en met advocaat, arts, politicus o.a. de wiet kwam halen. Ze merkte welk effect het blowen op haar had, ze deed de hele dag verder niks meer, pakte geen stofzuiger, bleef liggen op bed en besloot dat ze zo niet verder kwam en stopte.
Ze beseft nu, door mijn verhaal, dat het blowen van Ernesto echt niet oke is, dat hij zichzelf niet onder controle heeft. Ze is blij met ons gesprek. Ik vertel haar van mijn plan een eigen ‘interventie’ te doen.
Ze vindt het een goed plan, al kan ze niet inschatten hoe Ernesto zal reageren, maar dat kan ik ook niet. We schatten beiden in, dat hij in eerste instantie boos zal kunnen reageren, maar op termijn zal beseffen dat hij boft met zoveel liefde om hem heen… Het is spannend, ik weet zelf nog niet eens hoe ik het aan ga pakken. We gaan gewoon eten….en na het eten doen we om de beurt ons zegje tegen Ernesto en spreken uit hoeveel we van hem houden, wat onze perceptie is op hoe het gaat op dit moment en dat we er zijn om hem te steunen als hij besluit af te kicken….
Ik denk dat dat genoeg is. Ik hoop dat dat genoeg is.

Heel bizar. Ernesto belt Denise als we nog geen 5 minuten samen zijn. Maar hij wilde eigenlijk mij bellen, dus dat doet hij ook prompt erna. We jokken allebei over met wie we zijn.
Wij hebben vandaag de gelederen gesloten. Ernesto boft met dit meisje. Of ze het gaan redden samen, weet ik niet.
We gaan het zien! J

De kennismaking met Jos en Truus

De kennismaking…..

The day after…..

Ik vind mezelf geen schrijfster, totaal niet. Ik zou het wel heel graag willen zijn, en wie weet, ooit in de toekomst…maar nu ben ik het niet.
In ieder geval zijn de schrijversingrediënten die ik nodig denk te hebben, wel aanwezig op dit moment. Een hoofd vol gedachten, woorden en gevoelens, en een omgeving waar ik me lekker voel, vol met een kletsende ruis ter inspiratie. Een volle Grote Markt met volk van allerlei nationaliteiten die allerlei verschillende drankjes drinken, maar vooral bier….

De Grote Markt, Den Haag. Midden in het hart van de stad een plein vol met kroegen.

Vanochtend werd ik wakker met een hoofd vol hoofdpijn, een hoofd vol (on)geloof, een hoofd vol met woorden van Truus en Jos, de vrienden van Magdalena die Jehova Getuigen zijn. Ze waren iets later dan de afgesproken tijd 20:00 uur. Dis ik zei tegen Magdalena: “Ze zijn zeker later omdat ze overal moeten aanbellen in de straten en huizen waar ze langs lopen”. Magdalena kon de grap gelukkig wel waarderen.

Truus had heel lief een flesje droge witte wijn bij zich…. Ze zag er vriendelijk uit: slank, blond, redelijk trendy en Jos zag er ook ‘oké’ uit: kaal, modern, slank. Aan de buitenkant niks te merken van het feit dat ze zwaar geloven in Jehova.
Na een algemene binnenkomer, startten Michel en ik de vragen over het geloof, de sekte, zoals ik het zie.
Alle vragen werden netjes beantwoord, soms met ellendelange omzwervingen, maar daar waren we zelf ook de oorzaak van, omdat we steeds tussendoor weer een andere vraag stelden.

Toen ik wakker werd vanochtend met dat bomvolle hoofd, was het eigenlijk ook een hoofd met verbazing, verwondering. Het belangrijkste van wat ze zeiden, vond ik, dat hun liefde voor Jehova boven de liefde voor elkaar staat. Wauw! Wat betekent dit voor je relatie? Gelukkig zei Magdalena gister toen ze weg waren: “Ricardo is een goede vriend van mij, stel dat ik verliefd word op een jongen en daar een relatie mee heb, maar dan is mijn liefde voor Ricardo nog steeds groter? Ik kan me daar niks bij voorstellen”.
Nee, ik ook niet.

Ik kan me niet voorstellen dat het geloof zo’n waaninnig grote rol heeft in je leven. Daarbij is het op mij overgekomen als behoorlijk 'negatief'. Als ik het goed begrepen heb, gaan ze ervan uit dat de mens niet perfect is (daar ben ik het mee eens), onvolmaakt, en elke dag reflecteren ze op wat ze beter hadden moeten doen. Pfff vermoeiend…je kunt dus nooit tevreden zijn met jezelf en trots op wat je bereikt hebt? Je moet het altijd beter doen.

Enfin, ik weet nu wie Jos en Truus zijn, heel vriendelijk, heel gelovig. En zij weten nu wie Michel en ik zijn. Magdalena was verbaasd over ons voorwerk, ze noemde ons ‘detectives’, en ook gaf ze aan dingen deze avond voor het eerst gehoord te hebben….

Conclusie…… Ik bedankte hen beiden aan het eind van de avond en heb uitgesproken dat ik het erg waardeerde dat ze gekomen zijn en hun verhaal hebben willen delen en zij spraken hun waardering uit voor het feit dat ik ze uitgenodigd had.
Heeft het mijn zorgen verminderd? Mmmmmm, enerzijds wel. Ze zijn niet onaardig, integendeel. Ik denk te weten dat mijn dochter, opgegroeid met veel vrijheid, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van keuzes, zich niet en nooit zou kunnen onderwerpen aan het strakke regime van de acht mannen (hoe heten die ook alweer?) in Brooklyn die bepalen wat de 8 miljoen Jehova’s (Jehova Getuigen) doen. Niet meer zelf denken. Alles doen zoals het moet volgens de uitleg van de Jehova’s…..
Wat een simpel leven hebben zij eigenlijk en op hun manier ook een rijk leven….. Jehova bepaalt alles. De gemeenschap is rijk aan contacten. In de Koningsrijkzaal zijn ouderlingen die regisseren en bepalen…..Ze stemmen niet, want Jehova bepaalt. En mensen zijn niet in staat de staat te leiden, omdat ze imperfect zijn. Vrouwen mogen geen ouderling worden……
Kortom….mijn geloof is het niet, maar ik heb er wel respect voor, dat mensen zo voor een geloof kunnen gaan en zo weinig vrijheid genieten in hun leven…….
Een bijzondere kennismaking met Jos en Truus…. J 

Met dank aan hun eerlijkheid en bereidheid hierover uitleg te komen geven.

Buikpijn!!!

Buikpijn


Ik val in slaap en twijfel.... Ruik ik wiet? Ik heb de puf niet om naar beneden te lopen en de strijd aan te gaan. Vandaag was een lange werkdag. Om 9 uur was ik begonnen met een lesbezoek en om half 9 was ik geëindigd met een training geven.

Ik word nu wakker en lees een sms van Magdalena 'Karin, loop eens voor de gein naar de wc'.
Dat kan alleen betekenen dat hij inderdaad gisteravond laat blowde....

Mijn dag start met buikpijn.
Is er maar 1 oplossing voor nu? Hem uit huis zetten?
Of onszelf een week opsluiten om hem lichamelijk af te kicken??

Au!!! Ik weet t ff helemaal niet meer!!!!!!

La Vida Loca Francisco Cespedes

https://www.youtube.com/watch?v=moBT_RyZ_I0

Via app

Ernesto, ik heb het heel grote vermoeden dat je vandaag boven op mijn balkon toch/weer geblowd hebt.
Je kunt niet stoppen en je kunt zelfs niet eerlijk en integer zijn tegen mij, je moeder.
Ik vind het diep triest dat je tegen mij liegt, het is echter voor jou nog erger dat je jezelf in de maling neemt.

Je bent ziek lieve Ernesto, en die ziekte heet verslaving. Het is fijn dat het een ziekte is waAr een recept voor is: en dat heet afkicken. Er zijn ook artsen die dat begeleiden.

Ik houd van je en ben bereid je altijd te helpen, maar als ik merk dat je mij niet respecteert en bedriegt, dan rest mij niks anders dan dat het er een keer van komt dat je hier niet meer kunt wonen.

Wat zou jij doen als ik alcoholiste zou zijn en mezelf kwijt zou raken aan de drank?
Thuis zonder werk en zonder geld?

Wij houden van je.

Waarom houd jij niet van jezelf? Waarom houd jij niet genoeg van jezelf om levenslang te stoppen?

Ik ga bij de Jellinek een cursus volgen over verslaafden.

Ik sta voor je klaar, en ik verdien het niet om bedrogen te worden!
Pas op, je kunt 1x over me heen lopen, maar niet terug!!!!!!!

Xxx je moeder

Jellinek

http://www.jellinek.nl/familie-en-omgeving/cursussen/omgaan-met-verslaving/


Ik ga in mijn agenda kijken welke dinsdag ik naar de Jellinek in Amsterdam kan gaan......!!!

DOM DOM DOM

"Moeders.............", Ernesto komt de woonkamer in en vraagt om....geld. "Mag ik zakgeld, dat we dat op het lijstje zetten, voor een kopje koffie en een pakje sjag?"
Alle alarmbellen luiden de grote klok in mij. Ik zeg: "Hier zal ik even over nadenken".
Hij houdt een betoog dat hij echt werk gaat zoeken, sjag gaat roken om zuiniger te leven enzovoorts.....En hij loopt de kamer uit.

Moe, uitgeteld van de slechte nachten die ik heb waarin ik alle vogels wakker hoor worden....lig ik even op de bank en luister naar de wijze woorden van Dr. Phill. Zijn woorden van vandaag: "Elke gezin needs a HERO", galmen keer op keer nog lang na.
Mijn gezin bestaat uit Ernesto, Magdalena en mijzelf..... Het lijkt een soort van ienemienemutte en hoe vaak ik ook begin, ik kom steeds bij mezelf uit om de HERO te zijn. Maar blijkbaar doe ik het niet goed genoeg....?!

Ja, ik weet het: ik moet nu sterk zijn en vooral geen geld geven. Ik kan sowieso van lenen al amper en/of niet meer spreken. 

Ja, ik weet het: ik ben zwak want ik heb het geld gegeven. Ik heb gezegd dat hij per direct moet gaan solliciteren. Dat dit eenmalig is. Dat ik alleen nog geld leen als ik zijn pasje krijg om de schulden te regelen. Ja, alles werd beloofd.
Ik maakte het geld over en hij ging op pad.

Ik kijk uit het raam naar buiten terwijl ik mijn moeder aan de telefoon heb. Ernesto loopt buiten op straat, petje op....een glimlach die ietwat verlegen overkomt.
Een kopje koffie drinken en sjag kopen? Ik vrees met grote vrees dat hij dus toch naar de coffeeshop geweest is..........
OMG, wat ben ik een stomme trut! Ik heb niet eens meer de kracht om hier ruzie over te maken.......

Vanavond is mijn avondliteratuur 'Stoppen met blowen', misschien staan hier de juiste tips in om de volgende keer het geld NIET te geven, want op deze wijze houd ik zijn verslaving, zijn liegen in stand!!!

O, wat ben ik DOM!!!!

Groet,
Karin

karinkracht@hotmail.com

Moederdag 2014

Moederdag 2014:


Mijn eerste moederdag in mijn leven stond vol in het teken van romantiek & liefde. Hoe ouder ik word, hoe meer herinneringen in de vergetelheid raken (helaas), maar sommige dingen vergeet je nooit. Zo ben ik inmiddels wel de tijdstippen van de geboortes vergeten (staat gelukkig genoteerd in de babyboeken), maar waar/welke dag, de verwondering en deels de pijn en vooral de ontroering, vergeet ik nooit! 

De dag van 2014 is zo anders.......
Thuisgekomen van vriendlief en het ontbijt daar op bed, trof ik de kamer van Ernesto leeg aan. Ik trek de conclusie dat hij bij zijn vriendinnetje slaapt. Wel vind ik zijn kamer weer als de zwijnenstal:

Ik zeg tegen mezelf dat het goed is om nu dingen te DOEN en niet om op de bank te gaan zitten piekeren (dit doe ik 's nachts al genoeg), dus ga aan de slag in zijn kamer.....en ruim de boel op. Het werkt voor je eigen hoofd goed om je eigen shit op te ruimen, maar als je de shit opruimt van je zoon, doet dit pijn! 

Zijn blik heb ik op mijn netvlies staan....en ik stel mezelf constant de vraag: hoe kan ik dit tij keren? Wat moet en wat kan ik doen om hem te raken waardoor hij andere koers zet?

's Middags ga ik met Magdalena naar een feelgoodmovie.....zalig...109 minuten niet te hoeven denken. En ...... zelfs kunnen lachen en lekker gesnoept tijdens de film (OMG....de weegschaal!!!).

Thuisgekomen zijn Ernesto en zijn vriendin Denise er. Wij hebben oma opgehaald en ook Michel komt eten. Met zijn zevenen genieten we van de bloemkool, de rundervinken, de aardappels in schil gekookt en gebakken en het ijs toe....

Ogenschijnlijk een modelfamilie...... 

's Avonds val ik met mixed feelings met een plof neer op bed en pak het boek 'Stoppen met roken'....ik bijt me vast in de materie....maar als ik de tranen voel biggelen over mijn wangen, besluit ik even te staren in Gillians King nieuwe boek 'Zwart-wit'.......maar ik kan me niet focussen en wonder boven wonder val ik pardoes in slaap........

Mijn zoon is verslaafd.....

Hoe heftig zijn deze woorden 'mijn zoon is verslaafd aan blowen'..... Ik kan die woorden amper tot een zin maken in mijn hoofd. Ik kan ze nog slechter opschrijven en ik kan ze al helemaal niet met droge ogen uitspreken.
Hoe raar werkt het met woorden en het uitspreken ervan en het opschrijven. Je kunt er dan gewoon niet meer omheen. Zolang je de woorden niet uitspreekt en niet opschrijft, lijkt het alsof je kunt ontkomen aan de pijnlijke waarheid. De harde waarheid. De waarheid die ervoor zorgt dat ik de afgelopen week liever een blokje om fiets voordat ik mijn huis binnenstap, dat ik de halve nacht wakker lig te piekeren, dat ik een soort droom leef, dat ik mijn werk doe en het gevoel heb dat ik naast mezelf zit, in plaats van in mezelf....

Ze zeggen dat schrijven helpt. Dat het je helpt verwerken. Ik ga kijken of dit werkt voor mij. Ik ga zoeken op internet naar bruikbare artikelen. Ik ga de strijd aan! Ik verklaar de Cannabis de oorlog!
Ik weet dat het een harde, zware strijd gaat worden, maar ik geef niet op! Opgeven kan altijd nog......... Maar NU NOG NIET!!!

Wat is de situatie?
Mijn zoon, Ernesto Kracht, 25 jaar, thuiswonend, is precies een week geleden, ontslagen van zijn werk.
Sindsdien zit hij de hele dag op zijn kamertje (een zwijnenstal is er schoon bij), blowt en zit te gamen. Heeft geen cent te makken. 

In de bijlage van de Volkskrant van een paar weken geleden stond een artikel over ouders die door hun kinderen mishandeld werden. Ook werd daarin geschreven over een bepaalde methode waarin aangeraden werd om dagelijks bij je kind op de kamer te gaan zitten en te gaan praten en belangstelling te tonen voor waar ze mee bezig zijn en te vragen of ze al een oplossing gevonden hebben voor hun gedrag.
Dat artikel ben ik inmiddels kwijt, maar dit stuk heb ik goed in mijn oren geknoopt. Sinds dat Ernesto ontslagen is en hij van de week al om 09:50 uur aan het blowen was en ik besefte dat dit geen 'uit de hand gelopen gewoonte' meer was, maar een heuse verslaving, ben ik dagelijks met hem gaan praten.

Ernesto vertelt elke dag het enthousiaste verhaal over de zaak die hij wil beginnen. Dat hij gaat beginnen met het schrijven van een businessplan...... Of ik hem wil helpen?
Ik zeg hem inmiddels elke dag dat ik alles zal doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt (want ik denk serieus dat het een goed idee is) MITS hij afgekickt is.

Na een aantal dagen dit te hebben herhaald, zei hij gister dat hij 'morgen' zou stoppen met blowen. Dat het inderdaad niet zomaar een slechte gewoonte is....
Helaas kreeg ik vanmiddag een berichtje van mijn dochter, Magdalena, 22 jaar, thuiswonend, dat het 'hele huis weer naar wiet stonk'.

Ik twijfelde al of ik bij mijn vriend zou gaan slapen(ik heb een lat-relatie met Michel)  gisteravond....zou Ernesto het 's ochtends  redden om niet te blowen? In hoeverre zou mijn aanwezigheid positief werken op het NIET blowen? 
Maar, ik denk dat Ernesto hulp nodig heeft bij het stoppen. Het feit dat hij gister zei dat hij wil stoppen om zijn doel te bereiken, die zaak te starten, is GOUD! Misschien ben ik blij met een dode mus, maar ik zie het positief in en zal dit dagelijks gebruiken zodat hij VOOR ZICHZELF wil stoppen!

Ik heb deze week het boek 'Stoppen met blowen' gekocht, heb dit laten zien aan Ernesto en heb gezegd dat ik niet opgeef. Dat ik wil dat hij stopt.

En ja, ik voel me ongelooflijk schuldig. Inmiddels weet ik dat hij vanaf zijn 16e(?) blowt. En ik heb hem tot nu toe er niet toe kunnen zetten te stoppen. Heb ik er te weinig aandacht aan geschonken? 
Hoeveel 'macht' heb je om je kind hiervan te behoeden?

Ik weet het niet. Ik voel me schuldig. Ik houd zoveel van deze jongeman die zo lief is. Als zijn ogen vol mijn pijn, twijfels en verdriet zijn, wil ik hem 'alleen maar' gelukkig zien. Wil ik alle drugs uit Nederland verbannen en mijn zoon beschermen.

Wil ook mijn dochter beschermen en uit de klauwen houden van de Jehova's die op haar jagen, maar daarover de volgende keer meer. In drie dagen tijd voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken: ik ontving bewijs waardoor ik wist dat de Jehova's jagen op mijn dochter en zoonlief werd ontslagen, waardoor hij ineens thuis zat en ik zag dat hij de hele dag de roes opzoekt...... 
Ja, ik heb vertrouwen in Magdalena, afstuderend, wijs, lief, maar ook ontzettend kwetsbaar. Ja, ik heb vertrouwen in Ernesto, hard werkend, met dromen, politiek geëngageerd, maar ook naïef in zijn opvattingen. 

Ik verklaar hierbij de drugs & de Jehova's de oorlog en wil elke vezel kracht uit mijn lijf benutten om te winnen en mijn kinderen stabiel en evenwichtig, gelukkig te zien! 

Je zult je afvragen waar is hun vader? Hun vader is 13 en een half jaar geleden overleden....

Met lieve  & krachtige groet,
Karin

karinkracht@hotmail.com

 http://pauwenwitteman.vara.nl/uploads/media/Stoppen_met_blowen.pdf


Cannabis (of wiet, van het Engelse weed = 'onkruid') is een bewustzijnsveranderende bloem, die ook een licht verdovende werking kan hebben. Cannabis komt als drug voor in twee vormen, 'wiet' en 'hasjiej'. Hasjiesj of hasj is de hars van de Cannabis sativa var. indica,^[bron?] die kan variëren van bijna vloeibaar en olieachtig tot zeer hard. Marihuana bestaat uit de bloemtoppen (of liever zaaddoosjes) van deze plant, althans – bij voorkeur – van de vrouwelijke, onbevruchte plant (sinsemilla). De mannelijke plant produceert minder sterkepsychoactieve bestanddelen.^[bron?]Strafrechtelijk worden in Nederland cannabis en daarvan afgeleide producten tot de softdrugs gerekend; in veel andere landen wordt er geen onderscheid gemaakt tussen soft- en harddrugs en staan er strenge straffen op. Medicinale cannabis wordt door sommige mensen om medische redenen gebruikt.^[1] Net als alcohol is deelname als bestuurder op de openbare weg mettetrahydrocannabinol (THC) in het bloed een misdrijf conform de wegenverkeerswet.