Ik kan niet tegen ruzie, en al helemaal niet tegen ruzie met Magdalena. Eigenlijk maken we ook zelden ruzie. We worden er altijd allebei erg verdrietig van als we het wel hebben. Zij wil niet met mij over haar emoties praten. Ik kom er niet/nooit zelden doorheen als ze zo'n bui heeft. Vandaag heb ik tot 12 uur op school gewerkt en daarna had ik wat film en voorbereidingsklassen voor school om thuis te doen.
Ik kom dus rond 12 uur thuis en Madame ligt dan nog op bed. Mijn haren gaan spontaan overeind staan. Vreselijk! Hier kan ik echt niet tegen! Maar goed, ik verbaas me, want ze komt er redelijk snel uit. Er blijkt een reden achter te zitten, want M (zij van de Johavas's) heeft een berichtje gestuurd en gevraagd of zij haar iPhone-oplader even mag lenen. Magdalena gaat op pad. Ik heb om 3 uur een afspraak bij de kapper en ik zou wel door naar de stad fietsen om te kijken in de laatste uitverkoopjurken, en aansluitend misschien een drankje in de ZR. Maar, ik heb ook heel veel werk, en zij heeft geen zin, ze wil liever een serie op Netflix kijken. Na de kapper ga ik dus ook weer op huis aan en als ik thuiskom, ligt ze weer in haar bed, tv op stil om te slapen. Ik verbijt me.
Hoe denkt zij ooit aan een baan te komen als ze de dagen slapen doorbrengt?
Is ze depressief?
Aan het eind van de dag rijd ik naar de supermarkt om eten te kopen. Ik eet liever thuis met mijn dochter, dan dat ik mijn dochter alleen laat en naar Zoetermeer rijdt. Michel is ziek en wil de deur niet uit. Hij heeft geen eten in huis. Ben ik 'raar' dat ik ervoor kies om met mijn dochter thuis te eten en niet naar Zoetermeer te rijden en mijn vriend te verzorgen?
I Don't know, ik volg alleen maar even mijn gevoel. Voordat ik wegging, had ik gevraagd aan Magdalena of ze uit bed wilde zijn als ik terug zou komen.
Toen ik thuiskwam, zat ze op de rand van haar bed, in haar kamer.
We kregen ruzie. Hoe het begon, weet ik niet meer, hoe het eindigde nog wel. Beiden aan het huilen. Ik heb gezegd dat niemand aan de deur komt aanbellen met de vraag of ze alsjeblieft komt werken, het is heel moeilijk, ik snap dat best wel, maar ik zie weinig beweging. En als ze echt zo moe is, dan is bloedonderzoek noodzakelijk! Ik zei ook......je lijkt wel depressief...... Dat veroorzaakte veel tranen ..... En helaas slaat ze dan helemaal dicht en zegt niks meer. Tsjaa.... Ik snap wel hoe dat werkt. Per slot van rekening is het wel een kind van mij.
Ze had het wel over:"Denk je soms dat je 2 gekke kinderen hebt?"
Daarop heb ik gezegd dat ik niet 1 gek kind heb, dus al helemaal geen 2 gekke kinderen....
Uiteindelijk heb ik gekookt, hebben we samen op de bank gegeten en ook gewoon gezellig gekletst.
Toen is ze weer naar M en J (de Jehova's) gereden om de goede oplader te brengen, want om half 9 heeft ze een afspraak met een andere vriendin om ergens een drankje te doen.
Ik weet het: ik moet me niet zulke zorgen maken, maar ......oooooooooo wat is dat moeilijk!!!!!!!!
Nu mijn spullen bij elkaar graaien en op pad naar Zoetermeer. Ik krijg echt het heen en weer van het gereis elke keer. Elke keer weer dat schakelen in mijn hoofd. Daarbij, ik vind het hier gewoon echt gezelliger thuis....... De woonkamer en keuken zijn lekker opgeruimd.....!
😍
vrijdag 9 januari 2015
Schrijven? Zalig!
Soms krijg je weleens mails binnen van mensen, waar je door getriggerd wordt om diep op in te gaan.....Het is een heel coachend verhaal geworden, en daarom plaats ik hem hier, al heeft t niks te maken met mijn problematiek.....ik ben errug benieuwd hoe hij gaat reageren!
Dag oom H,
Gezien het feit dat je mij uitnodigt de handschoen op te pakken en ik graag (soms teveel) uitdagingen aanga, hier mijn vragen:
Interessant: 1. wat is de reden om de foto’s te voorzien van ‘prikkelende’ teksten naar ons, je zus, je broertje en je nichtje, wij die niks te maken hebben met de problemen tussen jou, E en I?
[Mijn perceptie: het zijn teksten die enerzijds informatief zijn voor mij over jouw verleden en dus te maken hebben met de geschiedenis van ons allen, vind ik superleuk. En anderzijds lees ik jouw ‘prikkelende’ teksten, ik ervaar het als ‘sneren’ naar E en I en daar ik goede herinneringen aan hen heb, en geen partij kies, vind ik het jammer, dat deze het heel positieve van de goede bedoelingen van het versturen van de foto’s en het ophalen van herinneringen ‘vertroebeld’, voor mij.
Ik praat 100% vanuit mijzelf. Gezien het feit dat jij nu in deze mail mijn moeder en R meeneemt, neem ik ze ook maar mee in deze mail… Maar ik kan me voorstellen dat beiden denken, waar gaat dit over? En wil ik dit wel meelezen? In dat geval excuses, geef het aan, en ik haal je in ieder geval uit de cc.]
Interessant: 2. Wat had jijzelf beter/anders kunnen doen?
Ik lees in alle ‘prikkelende' bijteksten van de foto’s en in de mail continu ‘E dit en I zo’, dit komt bij mij binnen als ‘fundamentele attributiefout’, [het wijzen met de vinger naar de ander, zonder verantwoordelijkheid te nemen in het hele proces over fouten/dingen die jezelf anders/beter had kunnen aanpakken en waarvan je je (on)bewust bent].
Welke verantwoordelijkheden neem jij op je, in dit zeer verdrietige familieproces waarin de familie B-J(?) totaal uit elkaar gegroeid is?
Het is me tot op heden zeer duidelijk geworden wat jij de ‘tegenpartij’ verwijt, waar zij ‘ziek’ zijn volgens jou [en wie weet heb je een punt, daar durf en wil ik niet over oordelen], dat jij vele pogingen gedaan hebt om Irma tot inkeer te brengen….
Als jij nu terugkom naar het punt van verwijdering in je huwelijk met E, wat zou je dan anders aanpakken, met je kennis en levenservaring van nu? Puur gebaseerd op jezelf?
Interessant: 3. Hoe kun je van een slachtofferrol terugkomen in eigen verantwoordelijkheid?
Dit is deels hetzelfde als hierboven, maar vanuit een iets andere benadering. Ik lees jouw woorden: ‘ik was en ben niet in staat daar ooit nog iets aan te veranderen’, ‘ik heb in de afgelopen 30 jaar-iedere keer dat ik met Irma contact had- een lawine van verwijten en leugens over me heengestapt gekregen’.
Ik was en ben niet in staat om……. Dit is bullshit. Waar een wil is, is een weg. Je klinkt als een slachtoffer. Jij wilt dat I naar jou luistert en jou hoort en erkent (logisch, dit is heel menselijk), maar tegelijkertijd krijg ik de indruk dat ze het met jou eens moet zijn en zich tegen haar moeder moet keren? [Let op: ik vind het heel begrijpelijk dat als jou verweten wordt homofiel te zijn, en je bent dat niet, dat je haar jou wil laten begrijpen. Maar blijkbaar ben je niet in staat geweest (tot nu toe) de juiste uitleg te geven op een voor haar begrijpelijke manier?
Zijn jullie beiden in staat geweest om naar de ander te luisteren?
Als je iets vertelt ben je je eigen zender van je bericht. Als de ontvanger je boodschap niet begrijpt, dan is dit directe feedback naar jezelf: heb je dan wel op de juiste manier de boodschap gegeven?
Vanzelfsprekend kan er ruis op de kabel zitten. Het is interessant te kijken at die ruis is, en hoe je die ruis op kunt ruimen, of kunt parkeren?
Interessant: 4. Wat is de reden dat je geen professionele, begeleidende gespreksleider zou willen?
In een gesprek tussen jou en I, waarbij al in 30 jaar tijd, blijkbaar, pijnlijke grenzen zijn overschreden en niet een van de gesprekken verbindend heeft gewerkt, het alleen verwijdering heeft opgeleverd, is het simpelweg DOM om geen professional het gesprek te laten leiden. Dit is mijn mening. Ja, ik heb een opleiding (en ben geslaagd) voor mediator gedaan. Ja, ik zie alleen maar voordelen in professionele begeleiding. En ja, jullie zijn ‘interessant materiaal’ en een uitdaging voor elke professional.
Het aller-aller belangrijkste uitgangspunt voor welk gesprek ook tussen jullie beiden, zal moeten zijn dat je allebei hetzelfde doel hebt: verbetering van de relatie. Begrip. Het willen van verbinding.
Gezien het feit dat ik in familieverband met jullie sta, zou ik het niet alleen aangaan, maar zou ik een collega uitnodigen om dit samen te doen. Maar enkel en alleen na een basisafspraak. [In de mediation is het wel gebruikelijk dat er van te voren met beide partijen een gesprek plaatsvindt waarin de partijen stoom afblazen en de pijnpunten aangeven, waarna de mediator een strategie kan bepalen. En in sommige gevallen worden ook experts ingezet. [Kan psychologische hulp zijn, of van een advocaat, een accountant. Alleen met beider toestemming]
Interessant: 5. Hoeveel ruimte/behoefte voel jij nog om met I op een goede wijze in contact te komen?
Als dit nu op 0 staat, is dat prima voor jou? Dan voor mij ook, maar dan is de hele discussie echt zinloos en alleen maar ‘theoretisch bull’, daar heeft niemand wat aan.
In het geval van 0, laten we het dan afsluiten met de opmerking dat het interessant is over deze materie te discussiëren, maar dat er op dit moment belangrijke dingen zijn die onze aandacht kunnen gebruiken en nodig hebben. Dat we altijd goed voor onszelf moet zorgen. En dat we geen spijt moeten hebben om alle dingen die we niet gedaan hebben in het leven, maar die tevreden moeten zijn met alles wat we wel gedaan hebben.
Ik ben de allerlaatste om te bepalen of jij nog ‘iets’ moet doen in een poging om je relatie met I te verbeteren.
Alleen, vanuit mijn perspectief, mijn kinderen groeien al jaren op met het feit dat ze GEEN vader hebben thuis en GEEN keuze hierin, en ik zie welke invloed dit op beiden (en mijn hele gezin heeft), zou ik altijd vechten om een relatie aan te gaan en te verbeteren. Ik heb mijn kinderen niet op de wereld gezet om daarna het contact te verbreken. Maar, dit zegt iets over mij. Ik ben niet tot in het diepst in mijn ziel gekwetst door een van mijn kinderen. Ik heb ze beiden in warme liefde, uit warme liefde, op de wereld gezet, samen met hun vader, en dus doe ik mijn best tot mijn dood aan toe.
Nogmaals, dit is een persoonlijke keuze. Ik veroordeel niemand die hier anders in staat. Dit is wie ik ben.
Interessant: 6. Wat is de reden dat je toch op deze wijze reageert op mijn mail?
Ik heb jou geschreven en gevraagd naar pijn-woede-frustratie, omdat ik zelf ‘moeite’ heb met je ‘prikkelende’ teksten bij sommige foto’s, die negatief zijn naar E en I. Je gaf gister aan heel gelukkig te zijn in Thailand en dat het klaar is. (De kortste versie in mijn woorden van jouw verhaal.) Prima dan, dacht ik. Maar, wat maakt dat je toch reageert, mij uitdaagt om de handschoen op te pakken?
Interessant: 7. Hoe komt het dat zowel E als I denken dat jouw relatie met N een homofiele relatie was?
Verder:
Ontwikkelen Doe je zo:
In mijn coaching stem ik af op de coachees, de persoon die voor mij zit, we stellen voelen, wat wil je bereiken, wat is er nodig -van jezelf-van de ander- om je doel te bereiken, wat heb je al gedaan om je doel te bereiken, en wat zijn je valkuilen en hoe kun je daarmee omgaan dat je niet weer je valkuil instapt?
Heel simpel eigenlijk.
Met als essentieel uitgangspunt, wat voor iedereen geldt: ontwikkelen kun je alleen als je wilt.
Mensen die hun eigen probleem niet zien of niet erkennen, zijn per definitie niet te coachen.
Kortom, oom H, Ik begrijp dat als je geen homo bent, je ook niet voor homo uitgemaakt wilt worden. Alhoewel…wat is hier zo erg aan? Het gaat toch om belangrijkere dingen: liefde, erkenning, gezien en gehoord worden als kind door je ouders. Zou daar niet meer pijn zitten bij I?
Als de teller op 0 staat, zullen we dan deze discussie maar gewoon beëindigen en zo tevreden en gelukkig mogelijk te zijn in het leven? Kleine momenten en gebaren van anderen te waarderen en te genieten van de tijd op aarde die we hebben?
Ik stel heel veel prijs op de foto’s die je stuurt. Ik hoop dat je dat blijft doen. En wat mij betreft mogen de ‘prikkelende teksten’ over E en I weg, maar dat geld voor mij persoonlijk.
Mocht je uiteindelijk toch een poging willen wagen met I, dan ben ik zeker bereid dit op te pakken en samen met mijn collega P (o.a. mediator) jullie te begeleiden, indien er een gezamenlijke wil is van Irma en jou om te komen tot verbetering. Gezien het feit dat P een collega is, zal hier wel degelijk een prijskaartje aan zitten (niet de hoofdprijs), maar dat lijkt mij ook normaal. De kosten zullen dan ook gezamenlijk betaald moeten worden door I en jou. Dit is noodzakelijk voor een goede start en een stap van beiden naar verbetering.
Ik wens je (en mijn moeder en R) een heel mooie dag,
Met lieve groet,
Karin Kracht!
Dag oom H,
Gezien het feit dat je mij uitnodigt de handschoen op te pakken en ik graag (soms teveel) uitdagingen aanga, hier mijn vragen:
Interessant: 1. wat is de reden om de foto’s te voorzien van ‘prikkelende’ teksten naar ons, je zus, je broertje en je nichtje, wij die niks te maken hebben met de problemen tussen jou, E en I?
[Mijn perceptie: het zijn teksten die enerzijds informatief zijn voor mij over jouw verleden en dus te maken hebben met de geschiedenis van ons allen, vind ik superleuk. En anderzijds lees ik jouw ‘prikkelende’ teksten, ik ervaar het als ‘sneren’ naar E en I en daar ik goede herinneringen aan hen heb, en geen partij kies, vind ik het jammer, dat deze het heel positieve van de goede bedoelingen van het versturen van de foto’s en het ophalen van herinneringen ‘vertroebeld’, voor mij.
Ik praat 100% vanuit mijzelf. Gezien het feit dat jij nu in deze mail mijn moeder en R meeneemt, neem ik ze ook maar mee in deze mail… Maar ik kan me voorstellen dat beiden denken, waar gaat dit over? En wil ik dit wel meelezen? In dat geval excuses, geef het aan, en ik haal je in ieder geval uit de cc.]
Interessant: 2. Wat had jijzelf beter/anders kunnen doen?
Ik lees in alle ‘prikkelende' bijteksten van de foto’s en in de mail continu ‘E dit en I zo’, dit komt bij mij binnen als ‘fundamentele attributiefout’, [het wijzen met de vinger naar de ander, zonder verantwoordelijkheid te nemen in het hele proces over fouten/dingen die jezelf anders/beter had kunnen aanpakken en waarvan je je (on)bewust bent].
Welke verantwoordelijkheden neem jij op je, in dit zeer verdrietige familieproces waarin de familie B-J(?) totaal uit elkaar gegroeid is?
Het is me tot op heden zeer duidelijk geworden wat jij de ‘tegenpartij’ verwijt, waar zij ‘ziek’ zijn volgens jou [en wie weet heb je een punt, daar durf en wil ik niet over oordelen], dat jij vele pogingen gedaan hebt om Irma tot inkeer te brengen….
Als jij nu terugkom naar het punt van verwijdering in je huwelijk met E, wat zou je dan anders aanpakken, met je kennis en levenservaring van nu? Puur gebaseerd op jezelf?
Interessant: 3. Hoe kun je van een slachtofferrol terugkomen in eigen verantwoordelijkheid?
Dit is deels hetzelfde als hierboven, maar vanuit een iets andere benadering. Ik lees jouw woorden: ‘ik was en ben niet in staat daar ooit nog iets aan te veranderen’, ‘ik heb in de afgelopen 30 jaar-iedere keer dat ik met Irma contact had- een lawine van verwijten en leugens over me heengestapt gekregen’.
Ik was en ben niet in staat om……. Dit is bullshit. Waar een wil is, is een weg. Je klinkt als een slachtoffer. Jij wilt dat I naar jou luistert en jou hoort en erkent (logisch, dit is heel menselijk), maar tegelijkertijd krijg ik de indruk dat ze het met jou eens moet zijn en zich tegen haar moeder moet keren? [Let op: ik vind het heel begrijpelijk dat als jou verweten wordt homofiel te zijn, en je bent dat niet, dat je haar jou wil laten begrijpen. Maar blijkbaar ben je niet in staat geweest (tot nu toe) de juiste uitleg te geven op een voor haar begrijpelijke manier?
Zijn jullie beiden in staat geweest om naar de ander te luisteren?
Als je iets vertelt ben je je eigen zender van je bericht. Als de ontvanger je boodschap niet begrijpt, dan is dit directe feedback naar jezelf: heb je dan wel op de juiste manier de boodschap gegeven?
Vanzelfsprekend kan er ruis op de kabel zitten. Het is interessant te kijken at die ruis is, en hoe je die ruis op kunt ruimen, of kunt parkeren?
Interessant: 4. Wat is de reden dat je geen professionele, begeleidende gespreksleider zou willen?
In een gesprek tussen jou en I, waarbij al in 30 jaar tijd, blijkbaar, pijnlijke grenzen zijn overschreden en niet een van de gesprekken verbindend heeft gewerkt, het alleen verwijdering heeft opgeleverd, is het simpelweg DOM om geen professional het gesprek te laten leiden. Dit is mijn mening. Ja, ik heb een opleiding (en ben geslaagd) voor mediator gedaan. Ja, ik zie alleen maar voordelen in professionele begeleiding. En ja, jullie zijn ‘interessant materiaal’ en een uitdaging voor elke professional.
Het aller-aller belangrijkste uitgangspunt voor welk gesprek ook tussen jullie beiden, zal moeten zijn dat je allebei hetzelfde doel hebt: verbetering van de relatie. Begrip. Het willen van verbinding.
Gezien het feit dat ik in familieverband met jullie sta, zou ik het niet alleen aangaan, maar zou ik een collega uitnodigen om dit samen te doen. Maar enkel en alleen na een basisafspraak. [In de mediation is het wel gebruikelijk dat er van te voren met beide partijen een gesprek plaatsvindt waarin de partijen stoom afblazen en de pijnpunten aangeven, waarna de mediator een strategie kan bepalen. En in sommige gevallen worden ook experts ingezet. [Kan psychologische hulp zijn, of van een advocaat, een accountant. Alleen met beider toestemming]
Interessant: 5. Hoeveel ruimte/behoefte voel jij nog om met I op een goede wijze in contact te komen?
Als dit nu op 0 staat, is dat prima voor jou? Dan voor mij ook, maar dan is de hele discussie echt zinloos en alleen maar ‘theoretisch bull’, daar heeft niemand wat aan.
In het geval van 0, laten we het dan afsluiten met de opmerking dat het interessant is over deze materie te discussiëren, maar dat er op dit moment belangrijke dingen zijn die onze aandacht kunnen gebruiken en nodig hebben. Dat we altijd goed voor onszelf moet zorgen. En dat we geen spijt moeten hebben om alle dingen die we niet gedaan hebben in het leven, maar die tevreden moeten zijn met alles wat we wel gedaan hebben.
Ik ben de allerlaatste om te bepalen of jij nog ‘iets’ moet doen in een poging om je relatie met I te verbeteren.
Alleen, vanuit mijn perspectief, mijn kinderen groeien al jaren op met het feit dat ze GEEN vader hebben thuis en GEEN keuze hierin, en ik zie welke invloed dit op beiden (en mijn hele gezin heeft), zou ik altijd vechten om een relatie aan te gaan en te verbeteren. Ik heb mijn kinderen niet op de wereld gezet om daarna het contact te verbreken. Maar, dit zegt iets over mij. Ik ben niet tot in het diepst in mijn ziel gekwetst door een van mijn kinderen. Ik heb ze beiden in warme liefde, uit warme liefde, op de wereld gezet, samen met hun vader, en dus doe ik mijn best tot mijn dood aan toe.
Nogmaals, dit is een persoonlijke keuze. Ik veroordeel niemand die hier anders in staat. Dit is wie ik ben.
Interessant: 6. Wat is de reden dat je toch op deze wijze reageert op mijn mail?
Ik heb jou geschreven en gevraagd naar pijn-woede-frustratie, omdat ik zelf ‘moeite’ heb met je ‘prikkelende’ teksten bij sommige foto’s, die negatief zijn naar E en I. Je gaf gister aan heel gelukkig te zijn in Thailand en dat het klaar is. (De kortste versie in mijn woorden van jouw verhaal.) Prima dan, dacht ik. Maar, wat maakt dat je toch reageert, mij uitdaagt om de handschoen op te pakken?
Interessant: 7. Hoe komt het dat zowel E als I denken dat jouw relatie met N een homofiele relatie was?
Verder:
Ontwikkelen Doe je zo:
In mijn coaching stem ik af op de coachees, de persoon die voor mij zit, we stellen voelen, wat wil je bereiken, wat is er nodig -van jezelf-van de ander- om je doel te bereiken, wat heb je al gedaan om je doel te bereiken, en wat zijn je valkuilen en hoe kun je daarmee omgaan dat je niet weer je valkuil instapt?
Heel simpel eigenlijk.
Met als essentieel uitgangspunt, wat voor iedereen geldt: ontwikkelen kun je alleen als je wilt.
Mensen die hun eigen probleem niet zien of niet erkennen, zijn per definitie niet te coachen.
Kortom, oom H, Ik begrijp dat als je geen homo bent, je ook niet voor homo uitgemaakt wilt worden. Alhoewel…wat is hier zo erg aan? Het gaat toch om belangrijkere dingen: liefde, erkenning, gezien en gehoord worden als kind door je ouders. Zou daar niet meer pijn zitten bij I?
Als de teller op 0 staat, zullen we dan deze discussie maar gewoon beëindigen en zo tevreden en gelukkig mogelijk te zijn in het leven? Kleine momenten en gebaren van anderen te waarderen en te genieten van de tijd op aarde die we hebben?
Ik stel heel veel prijs op de foto’s die je stuurt. Ik hoop dat je dat blijft doen. En wat mij betreft mogen de ‘prikkelende teksten’ over E en I weg, maar dat geld voor mij persoonlijk.
Mocht je uiteindelijk toch een poging willen wagen met I, dan ben ik zeker bereid dit op te pakken en samen met mijn collega P (o.a. mediator) jullie te begeleiden, indien er een gezamenlijke wil is van Irma en jou om te komen tot verbetering. Gezien het feit dat P een collega is, zal hier wel degelijk een prijskaartje aan zitten (niet de hoofdprijs), maar dat lijkt mij ook normaal. De kosten zullen dan ook gezamenlijk betaald moeten worden door I en jou. Dit is noodzakelijk voor een goede start en een stap van beiden naar verbetering.
Ik wens je (en mijn moeder en R) een heel mooie dag,
Met lieve groet,
Karin Kracht!
woensdag 7 januari 2015
Geld lenen
Zo, het was gister dinsdag, en zoonlief zou de geleende 10€ terug betalen, maar ik heb hem (weer) niet gezien. Dat gebeurt steeds vaker en waar hij uithangt, mag Joost weten?!
Vanochtend maar weer een berichtje gestuurd:
Hoe is het met je?
Alles ok?
Waar is mijn fiets?
En waar zijn die 10€ die je gister terug zou betalen?
Antwoord:
"Hee, geld staat op je giro. Ben hierooooo"
Mmmmm, daar kan ik het dan maar weer mee doen......😳
Het positieve is, dat ie deze 10€ terugbetaald heeft!
Nog een positief nieuwtje: gister op de nieuwjaarsborrel van school, kwam ik in gesprek met A.J. Zijn vrouw heeft een soort van winkeltje waar zij Griekse Pie's verkoopt. Hij zei dat ze goed personeel tekort kwam, waar ze echt op kan bouwen. Ik zei:"o, ik heb er eentje thuis zitten."
Vandaag gaat Magdalena hem een mail sturen. Zou zooooooooo mooi zijn als ze daar kan starten. Mocht ze nog plannen hebben om zelf iets te starten in Mexico en daar stroopwafels te verkopen in een lunchroom, dan kan ze hier heel veel leren!
Fingers crossed!!!!!!
😘
Karin Kracht!
maandag 5 januari 2015
http://intervention-nederland.com/verslaafd/wietverslaving/
Gevonden op de site van Jimmy Geduld, intervention!
Verslaving is een familieziekte
[dit is zoooo waar!!]
Wiet-, cannabis- en/of hashverslaving
In Nederland zijn er veel mensen die te kampen hebben met een wietverslaving. Cannabisgebruik is bijna net zo geaccepteerd als het drinken van alcohol. Bij sommige mensen kan het recreatief gebruik van cannabis uitgroeien tot een problematische verslaving. Zij kunnen niet meer functioneren zonder continu onder invloed te zijn en ervaren veel nadelige effecten van het gebruik. Een verslaving is niet alleen een probleem voor de persoon in kwestie maar ook voor zijn of haar directe omgeving. De familie, vrienden en werkkring van de wietverslaafde staan vaak met de handen in het haar. Deze mensen zien de persoon alsmaar afglijden en het lijkt er op dat zij er niets aan kunnen doen. De wietverslaafde heeft vaak niet door wat hij aanricht in zijn omgeving en creëert enorme chaos om zich heen.
Hulp bij een wietverslaving
Een wietverslaving lost zich vaak niet vanzelf op. Het kan dus voorkomen dat het voor de omstanders en de verslaafde een onhoudbare situatie wordt en dat u hulp kunt gebruiken. Wij kunnen u hulp bieden door middel van interventie. Omdat elke situatie natuurlijk anders is bieden wij u hulp op maat.
Behandeling van een wietverslaving
Met de interventie wordt er direct hulp geboden aan u en de verslaafde. Wij kunnen ons voorstellen dat u en uw medeomstanders met veel emoties te kampen hebben. Om dit in goede banen te leiden en tot een juiste oplossing te komen, verlenen wij professionele hulp om de interventie zo effectief mogelijk te laten verlopen. Wij hebben de oplossing om de wietverslaafde van zijn verslaving af te helpen. Tevens bieden wij intensieve nazorg voor de naasten. Als u graag extra informatie ontvangt, neem dan direct contact met ons op.
Neem graag vrijblijvend contact met ons op, dat kan telefonisch op 020 – 682 08 13 of per email naar info@intervention-nederland.nl
Gokverslaving, spel zonder kansen
Gokken, dat doen veel mensen af en toe: een lot kopen, een kansje wagen bij de fruitautomaat of in het casino. Maar bij zo’n 70.000 ofwel tien procent van de gokkers -en zeker bij verslavingsgevoelige mensen- kan gokken uitlopen op een verschrikkelijke obsessie die financiën, sociaal leven en gezondheid opslokt en zelfs tot zelfmoord kan leiden.
Kansspel
Gemiddeld verliest een gokker op een gokkast 40 euro per uur. Gokverslaafden denken vaak dat hoe vaker ze verliezen, hoe groter de kans op ‘een grote slag’ wordt. Dit is echter niet waar. Bovendien bestaat er niet zoiets zoals als ‘vaardig’ gokken, het is puur een kansspel. Toch wekt een aantal gokspellen de illusie dat je het spel kunt beïnvloeden en winnen als je daar goed in bent.
Dopaminekick
Vooral de spellen met korte tijd tussen inzet en resultaat werken erg verslavend, zeker als de gokker er lang ongestoord mee kan doorgaan. Roulette bijvoorbeeld, of de gokkast die wel 900 keer per uur kans op winst of verlies geeft. Deze voortdurende spanning prikkelt het –bij gokverslaafden extra gevoelige- ‘beloningscentrum’ in het brein door het laten vrijkomen van grote hoeveelheden dopamine. Naar dit effect blijft de gokverslaafde hunkeren omdat hij in het dagelijks leven juist te weinig (minder dan bij niet-verslaafden) merkt van deze lichaamseigen genotsstof. Als de gokverslaafde wat wint dan ervaart hij daarbovenop nog eens een cocaïne- of alcoholachtig, verdovend en euforisch effect. ‘Nu komt alles goed.’
Steeds meer
Uiteindelijk gaat het vooral om de kick van het almaar doorspelen. Dát is de drug van de gokverslaafde, en daar verliest hij zich gaandeweg helemaal in. Er treedt ‘tolerantie’ op: de verslaafde moet steeds meer spelen – voor de (dopamine-)kick, vanuit de droom om rijk te worden en/of alle verliezen goed te maken. En om nare gevoelens en de problemen van alle dag te ontvluchten.
Verwaarlozing, liegen, zelfmoord
Iemand in de greep van gokverslaving verwaarloost zichzelf, werk, studie, familie en vrienden, maakt enorme schulden en steelt, of leent zonder terug te betalen. Hij of zij liegt over het waarom van de schulden, het verzuim en het verslaafd zijn. De voortdurende ‘craving’ ofwel onweerstaanbare drang tot gokken, de opeenstapeling van schulden en problemen plus de bovengemiddeld depressieve aanleg van met name gokkastverslaafden draagt bij aan het relatief hoge zelfmoordpercentage onder deze groep.
Een echte verslaving
Stoppen met een gokverslaving leidt tot afkickverschijnselen: hoofdpijn, uitputting, trillen en overvloedig zweten, slaap- en maagklachten, rusteloosheid, spanning, angst, depressie, wantrouwen, irritatie en agressie. Niet voor niets is gokverslaving sinds 2013 erkend als verslavingsziekte. Ziet u een dierbare -uw kind, broer, zus, vriend(in), collega -er door een gok-verslaving aan onderdoor gaan? Wij bieden een uitweg. Neem contact met ons op voor een spoedige interventie.
Het Minnesotamodel
Verslaving is een chronische en dodelijke ziekte die moet worden aangepakt met blijvende aandacht voor het lichaam, de geest én de spirituele ontwikkeling van de verslaafde, met absolute onthouding van verslavende middelen tot doel. Dat is het uitgangspunt van het Minnesotamodel, in 1950 voor het eerst toegepast in een kliniek in de Amerikaanse staat Minnesota. Deze op de Twaalf Stappen van de Anonieme Alcoholisten gebaseerde behandelmethode heeft de laatste jaren een grote vlucht genomen in Nederland en wordt nu door de meeste zorgverzekeraars vergoed. In Amerika, Engeland, Scandinavië, grote delen van Azië en Australië is het al vele jaren de meest gangbare en succesvolle methode om mensen blijvend van hun verslaving af te helpen. Ook elders in Europa, Azië, Australië heeft het Minnesotamodel zich ruimschoots bewezen.
Lotgenoten
Het Minnesotamodel is wereldwijd zo succesvol omdat verslaafden elkaar leren helpen om zichzelf te helpen. Vaak zijn de klinisch behandelaars zelf ooit actief verslaafd geweest en kennen zij als geen ander de valkuilen die tot terugval kunnen leiden. De verslaafde weet zich dus omringd door cliënten en hulpverleners die lotgenoten zijn. Dat schept vertrouwen en laat weinig ruimte voor smoesjes. Samen leren verslaafden de relatie met zichzelf en met vrienden en familie, die bij de behandeling betrokken worden, te herstellen. En dag voor dag dealen met het nieuwe leven zonder actieve verslaving. Zonder zich te schamen voor de ziekte waarvoor de verslaafde zelf niet gekozen heeft, maar waarvoor na bewustwording wel een oplossing bestaat. Het Minnesotamodel stelt deelname aan een Twaalf Stappen-zelfhulpgroep als voorwaarde.
Zelfhulpgroepen
Minnesotaklinieken laten cliënten tijdens de behandeling kennismaken met Twaalf Stappen-zelfhulpgroepen als Alcoholics Anonymous (AA), Narcotics Anonymous (NA), Cocaine Anonymous (CA) en Gamblers Anonymous (GA). Cliënten wonen meetings van dergelijke groepen bij, soms ook binnen de kliniek. In de kliniek werken cliënten aan de eerste Stappen, bijvoorbeeld 1 tot en met 4 (erkenning, hoop, overgave en een eerlijke morele balans van het leven, zie de link onderaan). Na de behandeling krijgt de verslaafde nazorg en zonodig een tijdelijke veilige woonplek, een ‘safehouse’. Hij wordt aangemoedigd om -met een ervaren lid van een Twaalf Stappen-programma- verder aan de Stappen te werken en meetings te blijven bezoeken. De zelfhulpgroepen ofwel ‘fellowships’ kennen geen verplichte contributie, staan open voor iedereen die wil stoppen met gebruiken en zijn overal ter wereld rijkelijk aanwezig.
De Twaalf Stappen
De AA en andere fellowships werken met Twaalf Stappen, een spiritueel herstelprogramma. Het vervangt ‘vechten tegen de bierkaai’ met kracht door overgave aan een Hogere Macht die de verslaafde zelf invult. De Stappen zijn een spiritueel, geen religieus programma. Het opbouwen van dit nieuwe basisvertrouwen gaat vaak niet in één keer, maar wordt sterker naarmate men de vruchten plukt van het leven in herstel. De verslaafde wordt geholpen om zichzelf te bevrijden van allerlei mentale molenstenen als angst, wrok, schuldgevoel, ontkennng, isolatie en innerlijke leegte. Negativisme vermindert en de verslaafde krijgt ‘handvaten’ om met het leven van alledag, met z’n ups en downs, te kunnen omgaan. De omvorming van iemands gemoedsinstelling is ook de beste manier om terugval te voorkomen. Wie de Stappen goed blijft toepassen en zijn herstel daarmee onderhoudt, wordt in de regel een vrolijker mens en kan (weer) volop genieten van het leven, niet zelden nog veel meer dan in zijn of haar stoutste dromen.
.
Zie ook de 12-stappen-minnesota-model
.
Zie ook de 12-stappen-minnesota-model
12-Stappen | Minnesota Model
De 12 stappen van het Minnesota model zijn een beproefde methode om een verandering te bewerkstelligen naar een verslavingsvrij leven. Ze staan aan de basis van de behandeling van de verslaving. De begeleiding is gericht op het leren begrijpen en doorlopen van deze fasen / stappen.
Deze stappen worden niet allemaal uitgewerkt tijdens een behandeling (in geval van naar een kliniek gaan), maar moeten voortgang hebben in het leven.
Hieronder staan de 12 stappen beschreven. Door ze te lezen is het echter niet mogelijk om de reikwijdte van de 12 stappen te begrijpen, wel om een indruk te krijgen.
Stap 1 – Eerlijkheid
Wij hebben toegegeven dat wij machteloos stonden tegenover onze verslaving, dat ons leven stuurloos was geworden.
Stap 2 – Hoop
Wij zijn gaan geloven dat een macht groter dan wijzelf ons weer geestelijk gezond kan maken.
Stap 3 – Vertrouwen
Wij hebben het besluit genomen onze wil en ons leven toe te vertrouwen aan een Hogere Macht, zoals wij dat persoonlijk opvatten.
Stap 4 – Moed
Wij hebben van ons leven een diepgaande en onbevreesde morele inventaris opgemaakt.
Stap 5 – Betrouwbaarheid
We hebben tegenover onze Hogere Macht, tegenover onszelf en tegenover een ander mens de juiste aard van onze misstappen toegegeven.
Stap 6 – Bereidwilligheid
Wij zijn volkomen bereid om al onze karaktergebreken te laten wegnemen.
Stap 7 – Nederigheid
Wij vroegen deze Hogere Macht onze tekortkomingen weg te nemen.
Stap 8 – Naastenliefde
We hebben een lijst gemaakt van allen die we hadden gekwetst en zijn bereidwillig geworden het bij allen weer goed te maken.
Stap 9 – Rechtvaardigheid
Wij hebben het waar dit mogelijk was, rechtstreeks bij deze mensen weer goedgemaakt tenzij dit hen of anderen zou kwetsen.
Stap 10 – Doorzettingsvermogen
Wij zijn doorgegaan met het opmaken van onze persoonlijke inventaris en hebben terstond onze fouten toegegeven.
Stap 11 – Geestelijk bewustzijn
Wij hebben er naar gestreefd door gebed en bezinning ons bewuste contact met onze Hogere Macht, zoals wij die persoonlijk opvatten, te verbeteren waarbij wij enkel vroegen om Zijn wil ten opzichte van ons te kennen en om de kracht die uit te voeren.
Stap 12 – Dienstbaarheid
Bij het geestelijk ontwaken als gevolg van deze stappen hebben wij getracht deze boodschap aan verslaafden door te geven en deze beginselen bij al ons doen en laten toe te passen.
zondag 4 januari 2015
De deur uitgaan...
Ochtend: ik ben vroeg opgestaan, eerste schooldag, vuilnis moest ook buiten gezet worden.... Uiteindelijk is het moment daar: ik ga de deur uit, zonder mijn fiets af te staan..... Ik hoorde hem al rommelen in zijn kamer..... Terwijl ik de deur open om naar buiten te gaan:
'Ramon?'
........Jaaaaaaaa?
'Lijkt me fijn als je vanavond weer een keer mee-eet....'
.........ok........
Pffffft, positief houden en geen oplossing aanbieden, ook niet zeuren 'ga je er wel uit, anders kom je te laat' of 'niet je zusje lastig vallen met een vraag over haar fiets'....
Niks gezegd, en nu hoop ik maar dat hij haar inderdaad niet onder druk zet. En anders is ze oud genoeg (?) hier zelf iets van te zeggen??
😳😳😳😳
'Ramon?'
........Jaaaaaaaa?
'Lijkt me fijn als je vanavond weer een keer mee-eet....'
.........ok........
Pffffft, positief houden en geen oplossing aanbieden, ook niet zeuren 'ga je er wel uit, anders kom je te laat' of 'niet je zusje lastig vallen met een vraag over haar fiets'....
Niks gezegd, en nu hoop ik maar dat hij haar inderdaad niet onder druk zet. En anders is ze oud genoeg (?) hier zelf iets van te zeggen??
😳😳😳😳
OMG, NEE!
O mijn goed wat is het moeilijk om 'nee' te zeggen tegen mijn zoon als hij me vraagt om mijn fiets te mogen lenen!!!!!!
Na dagen van weggeweest, is hij nu thuis, komt om 0:00 uur binnen wandelen. Vraagt mijn fiets te leen. Gaat 'doodmoe' op de bank liggen, zuchtend 'waarom mag ik m niet lenen, het duurt zo lang met de bus'.
Je hebt dagen de tijd gehad om t te regelen. Ik moet morgen weer werken op de fiets'.
Buikpijn. Nu al. Hij is nog geen half uur binnen.
Maar mijn hart breekt. Wat vind ik het moeijk om nee te zeggen!
Na dagen van weggeweest, is hij nu thuis, komt om 0:00 uur binnen wandelen. Vraagt mijn fiets te leen. Gaat 'doodmoe' op de bank liggen, zuchtend 'waarom mag ik m niet lenen, het duurt zo lang met de bus'.
Je hebt dagen de tijd gehad om t te regelen. Ik moet morgen weer werken op de fiets'.
Buikpijn. Nu al. Hij is nog geen half uur binnen.
Maar mijn hart breekt. Wat vind ik het moeijk om nee te zeggen!
En nu? Waar hangt hij uit?
Gisteravond een zalige ontspannende avond beleefd, en dat mag ook weleens! 😉 Ben zeker niet tekort gekomen met ontspanning deze vakantie..... Vriendin B. had kaartjes voor een voorstelling in Dilligentia, maar in verband met haar verhuizing had zij geef tijd en vond zij het leuk deze kaartjes mij cadeau te geven, dus Michel en ik op pad.
http://denhaagfm.nl/2015/01/02/voorstelling-cabaretier-samba-schutte-premiere-theater-diligentia/
Het was niet helemaal mijn humor, maar er zat wel degelijk 'een moraal in het verhaal', BE POSITIVE' en ja, ik heb ook gelachen!
Nice!
Aansluitend zijn Michel en ik naar De Oker gefietst, om eens niet naar de ZR te gaan, maar naar de Dennenweg. Een mooie hoog tafeltje kwam vrij en daar heb ik zalige witte wijn gedronken en Michel zijn biertjes. Mmmmmm ik denk beiden 4 stuks?
We kregen een mooi gesprek over een leuk onderwerp. Ik wil heel graag naar een concert van de band Kensington, maar ik kan niemand vinden die met mij mee zou willen. Tsja, wat doen je dan als vrouw? Ga je niet? Ga je alleen? Of vraag je iemand mee?
Afgelopen vrijdag ontmoetten Magdalena en ik 'de twee broers' toevallig weer in de ZR.... Broer S, de jongste van het stel, 44 jaar en werkzaam bij de politie, gaf aan dat hij Kensington een heel goede band vindt. Heel spontaan en impulsief riep ik: 'wil je met mij mee naar een concert? Ik ken niemand die ervan houdt....' Hij gaf aan best wel mee te willen.....
Dus vroeg ik gister aan Michel hoe hij daar tegenover staat. Hoe zou ik het eigenlijk zelf vinden als hij met een 'kroegcontact' op stap zou gaan? Tsjaad dat geeft een leuke discussie voor een mooie avond. Ik geniet van zo'n discussie.
Het klopt, S is zeker een leuk uitziende jongeman.....en zou ik ook een oud niet leuke man maar wel aardig meevragen? Ik weet t niet..... Het gaat om het concert....... Haha, kortom: geweldige avond, we deden bijna het licht uit in de Oker. Daarna op de fiets weer naar huis...... Zalig zo makkelijk in de stad en overal naar toe fietsen!
Ik ben net een leerling. Nu aan het werk, fictiedossiers nakijken, ik moet morgen de cijfers hebben, anders killen ze me, dat wordt nog tot laat werken!
Zoonlief is nergens te bekennen en neemt zijn telefoon niet op!!!!!!
G. dank voor je mooie vragen van gister! Leuk om zo spontaan een kopje thee te drinken bij Mondriaan. Je bent een topper en HEEL lief dat je meedenkt! Ik ben nog aan het nadenken over je vragen!
#Kensington on THE radio.....toeval? Kijken of deze onbekende man meegaat op 10 april PleinPop.....
Abonneren op:
Posts (Atom)