De deurwaarder

Magdalena steekt haar sleutel in het slot. Ik hoor t, ze roept 'mam iemand voor Ernesto'.
Ik weet niet waarom, maar ik vraag gelijk: 'het is toch geen deurwaarder?'

'Jawel' .
Dat is het dan. Mijn hart bonkt in mijn keel. Maar als ik naar deur loop, zie ik een jonge vrouw, in slordige smoezige kleding. Altijd gedacht dat deurwaarders mannen keurig in het pak zouden zijn.
Vroeg of laat zou dig gebeuren. Inmiddels heb ik al de zoveelste stapel enveloppen in huis. Het interesseert hem blijkbaar niet, want hij komt t niet halen en maakt ook geen aanstalten het te komen halen en/of naar de schuldsanering te gaan.

De vrouw vraagt of ik weet waar Ernesto nu woont. Ik stel de wedervraag of ik eerlijk antwoord moet geven. Zij zegt netjes dat dat niet hoeft.
Dus ik zeg dat ik zijn adres niet weet. Ze zegt vriendelijk gedag en gaat weg.
Dat was t dan.

Ik bel Ernesto en zeg hem dat er bezoek voor hem was.
'O, dat klinkt niet goed', zegt hij gelijk.

Hij is aan t werk. Hij helpt neef J met zijn Kringloopwinkel.
Levert geen cent op, maar dat lijkt hem niet uit te maken.

Hij is bezig, maakt websites,
En is tegenwoordig eigenlijk altijd heel aardig aan de telefoon. Maar daar winnen we de oorlog nog niet mee.