O wat houd ik van hem!

Ik blijf het zeggen: de beste gesprekken heb ik met mijn zoon.... In de auto!

Een bizar weekend! Vol met werk, korfbal eten, nog niet op gewicht, een zeer speciale avond met de kinderen en een grote, zeer grote ontploffing met vriendlief!

Mijn vriend Michel, is zeer gesloten. Zoals een vorige coach vertelde, Michel is vroeger emotioneel verwaarloosd. Hij heeft toen een manier van overleven ontwikkeld zonder zich emotioneel te binden. Met allerlei vluchtargumenyen. Ik ben al 5x bij hem weggegaan en zijn stilzwijgen, het vooral niet delen van zijn gevoelens, is dan altijd een van mijn overwegingen geweest. Ook nu loop ik daar weer keihard tegenaan. En eigenlijk heb ik totaal geen energie meer om hier nog in te steken.
Volgende week staat 'Stiefgoed' op ons programma en ik denk dat dit onderwerp dan vanzelf op de agenda komt te staan.
Maar goed, vanochtend liep hij weg, naar de sportschool en liet mij 'achter', zonder verdere uitleg te geven.
Ik ben toen niet blijven wachten. Nee, ik heb mijn spullen gepakt en ben naar huis gereden. Hier gaan werken.
Daarna een goed telefonisch gesprek gehad. Ik geloof dat hij nu, eindelijk beseft dat een relatie op deze manier, geen zin heeft. Dan kunnen we er beter mee stoppen!


Ernesto kwam ook eten. Magdalena lag nog in haar bed, toen hij rond zes uur kwam.
Ze stond op en douchte zich.
Ik had lekker gekookt, vonden zij, en op de terugweg naar zijn huis ontstond een bijzonder gesprek. Dat vertel ik morgen, want ik val bijna in slaap....

Het Casino

Vreselijk om te moeten zeggen: mijn vriend houdt ervan om te gokken in het casino. Hij weet wel precies hoe hij moet spelen zonder verslaafd te worden. Hij neemt 150€ mee, speelt en stopt bij 0, of neemt de winst mee naar huis.

En ik? Ik vecht hier altijd tegen de slaap. Hoe dat komt? Ik weet t niet!
Het is wel een inspirerende schrijfomgeving!
Je ziet hier de raarste mensen! Als je hier lang genoeg zit, zie je veel patronen bij mensen. Mooi om te zien!

Ik heb de hik. Al 10 minuten lang!!!!

De deurwaarder

Magdalena steekt haar sleutel in het slot. Ik hoor t, ze roept 'mam iemand voor Ernesto'.
Ik weet niet waarom, maar ik vraag gelijk: 'het is toch geen deurwaarder?'

'Jawel' .
Dat is het dan. Mijn hart bonkt in mijn keel. Maar als ik naar deur loop, zie ik een jonge vrouw, in slordige smoezige kleding. Altijd gedacht dat deurwaarders mannen keurig in het pak zouden zijn.
Vroeg of laat zou dig gebeuren. Inmiddels heb ik al de zoveelste stapel enveloppen in huis. Het interesseert hem blijkbaar niet, want hij komt t niet halen en maakt ook geen aanstalten het te komen halen en/of naar de schuldsanering te gaan.

De vrouw vraagt of ik weet waar Ernesto nu woont. Ik stel de wedervraag of ik eerlijk antwoord moet geven. Zij zegt netjes dat dat niet hoeft.
Dus ik zeg dat ik zijn adres niet weet. Ze zegt vriendelijk gedag en gaat weg.
Dat was t dan.

Ik bel Ernesto en zeg hem dat er bezoek voor hem was.
'O, dat klinkt niet goed', zegt hij gelijk.

Hij is aan t werk. Hij helpt neef J met zijn Kringloopwinkel.
Levert geen cent op, maar dat lijkt hem niet uit te maken.

Hij is bezig, maakt websites,
En is tegenwoordig eigenlijk altijd heel aardig aan de telefoon. Maar daar winnen we de oorlog nog niet mee.

Geluk is

Geluk is.....


Je dochter zien korfballen en haar fanatisme zien!
Samen naar een concert gaan (met nog twee vrouwen), achter haar staan, haar stiekem observeren en zien dat ze staat te genieten!
Gesprekken in de auto die ertoe doen!

Het was een gelukkige zaterdag.

Ook nog een mooie tip gekregen, we moeten Q10 en B100 vitaminen aanschaffen.
Goed voor Magdalena.
Vandaag gelijk kopen!

Nu t bed uit. Douchen. Brood halen. Vitaminen kopen.
Met vriendin N lunchen in Piet Heinstraat. Daarna borrelen met vriendin A in stad. Daarna en daarvoor werken voor school.

Krachtige groet,
Karin Kracht 😃

Ik hoop het!

Vandaag een klein berichtje. Ik heb zoveel werk te doen dit lange weekend, maar tegelijk zoveel sociale afspraken (die ik niet wil missen) dat ik al ruim achterloop op mijn schema (maak ik altijd, geeft me houvast in het leven!).
Met op de achtergrond zalige muziek van Ana Belen en Victor Manuel, mijn rommelhokje in de achterkamer is 'van mij'. Een verder lege, opgeruimde woonkamer, nu alleen nog beginnen en dat terwijl ik ook twee mailtjes wil beantwoorden en schrijven altijd mijn voorkeur heeft...).

Eerst het goede nieuws: gister de dag met dochterlief doorgebracht. Samen naar Bergen. We zouden naar Amsterdam, maar hier had ze geen zin in, leek haar te druk. Bergen is een van mijn favoriete plaatsen. Zalig! Veel leuke kleidingwinkels (alleen voor Magdalena kleding gekocht, ik mag nog steeds niet, maar wel een ring voor mezelf).
Zalig geluncht met een zeer grote salade.

Er zijn wat grammen en onsjes af en fuck, wat geeft dit een goed gevoel! Nu staat de teller op 75,5 kg. En wat ben ik hier blij mee en hoe bizar dat ik hier blij mee ben. Maar na 76,3 van de vorige week, weet ik dat ik het weer 'onder controle' krijg. Gefietst op donderdag. Minder koolhydraten. Iets kunnen laten staan. Het komt weer terug! Hihaaaaaaaaa!!!!!

Ernesto: ik hoor niks. Zie alleen maar brieven binnenkomen. Ik maak een foto van de enveloppe en leg 'm netjes op een stapeltje. Het is lastig. Blijft lastig!!!!

Het lijkt alsof het iets beter gaat met Magdalena. Ze blijft in ieder geval druk met haar vriendinnen. Heel belangrijk. Hoofdpijn lijkt iets minder? Ik hoop het!


Vanavond concert van Racoon!!! LEKKAH!!!!!!

At home

Weer safe thuis. Altijd weer mooi hoe mensen, onbekenden, samen een opgelucht applaus geven als de piloten een toestel weer goed aan de grond zetten. Zeker na het laatste jaar.
Opgelucht haalde ook ik adem.
Mijn taak zit er nog niet op. Het was goed geweest, een weekje weg. Ik had redelijk afstand kunnen nemen. Natuurlijk wel zorgen gemaakt om Magdalena, Nona overleden, dus ook veel aan haar/vroeger gedacht, Ernesto die me belde.... Maar toch heb ik afstand kunnen nemen en geestelijk uit kunnen rusten.

Ik kom thuis en vind t huis redelijk terug. Dochterlief had niet gezogen maar het was ook geen 'teringbende'.

Stapels enveloppen voor Ernesto leg ik opzij. Die zal ik met Hemelvaart openen.

Ik slaap ontzettend slecht. Ik ben nerveus. Alle zorgen komen weer op me af.

Zondag Moederdag. Een ongelooflijk mooi cadeau! Prachthorloge. Mijn moeder aanwezig. Michel. magdalena.
Ernesto schittert weer door afwezigheid. Net als met Mijn moeders verjaardag, schittert Ernesto door sfwezigheid.
Jammer. We vieren t gewoon met een gezellige lunch.

Mijn ogen vallen dicht. Wordt verzorgd.

Met Magdalena naar de stad. Zij achterop de fiets!!!! Gezellig!!

Gelukkig

Toen ik vanochtend wakker werd, besefte ik dat ik, weer, gedroomd had over Magdalena. Gelijk voel ik dan mijn bezorgdheid weer. Ik ga ermee naar bed en sta ermee op.

Vandaag, tegen mijn bezorgdheid in, maar oprecht denk ik dat t beter voor haar is, geen berichten in de ochtend gestuurd met de vraag hoe gaat t? Lukt t om naar werk te gaan?

Pas tegen twee uur een berichtje gestuurd, en ze gaf antwoord dat ze aan het werk was. GODDANK! 

Toen kon ik ook weer ontspannen. 

Zalige dag met strand en aan het zwembad liggen. Een bruin (lees: rood) laagje erop! 

Ode aan mijn schoonmoeder

Ik sta op en zie op mijn mobiel gemiste oproep: zwager A.
Dat kan maar 1 ding betekenen. En inderdaad. Zijn moeder, mijn schoonmoeder, is vannacht overleden.
Mijn eerste gedachten gaan uit naar mijn kinderen. OMG Magdalena, hoe gaat zij dit oppakken?
Ik vrees met grote vrees.

Later op de dag krijg ik van Ernesto te horen dat ze samen naar Rotterdam, naar de familie gaan. Dat is goed.

’s Avonds zie ik mooie foto’s binnenkomen, ze hebben bloemen in zee gegooid, de kleine neefjes en de kleinkinderen. Mooi. Het ontroerd me.
Dit verhaal hieronder is een stukje over wat ik voelde, vandaag.

Mijn eerbetoon. Een ode aan mijn schoonmoeder die gister, op Bevrijdingsdag, 05-05-2015 op 102 jarige leeftijd overleden is.

Mijn schoonmoeder/mi suegra.

Je schoonfamilie kies je niet, die krijg je. Als ik echter een schoonmoeder uit had kunnen kiezen, dan had ik met alle liefdeblindelings voor haar gekozen: Dalmira C. De C. . Ik weet niet precies welke naam nu eerst moet, andere regels in Uruguay dan in Nederland.
Ik werd verliefd op een van haar drie zonen, de oudste. En hoe bijzonder was dit? Heel bijzonder! Hij had immers de illustere leeftijd van 19 jaar, toen ik geboren werd. En daarbij, hij leefde toen als een jonge god in Montevideo en ik werd geboren in een ziekenhuis in Scheveningen.
Hoe kunnen levens raar lopen en paden bijzonder en bizar elkaar kruisen.

Dalmira, ‘La Nona’ en haar man, ‘el Tato’ trokken jarenlang door Uruguay waar hij werkte voor de elektriciteit en dit her en der in orde maakte. Samen kregen ze drie zonen: J. (later de vader van mijn twee kinderen) en F. (tweeling) en A.. Die drie zorgden ervoor dat hun leven niet saai zou worden. De jongens groeiden speels, voetballend en kwajongensstreken uithalend op. En ja, ze gingen ook nog naar school. En daar moesten ze, in die tijd soms, kilometers voor lopen.
Toen ze ouder werden, hielden de broers nog steeds van voetbal, vrouwen kregen steeds meer, tot zelfs heel veel hun belangstelling, gezellig samen werden flessen wijn leeg gedronken, en niet te vergeten de politiek werd ontzettend belangrijk. Ongelooflijk belangrijk.
Alledrie waren de zoons betrokken in ‘het gevecht’ tegen de dictatuur die toentertijd heerste in Uruguay. Julio werd actief  lid van de Tupamaros, een beweging die je allerlei namen zou kunnen geven, maar voor hem was het een organisatie die vocht tegen de dictatuur.
Nona en Tata hielden zich niet bezig met de politiek, hun zonen wel. J. deed een grote klus voor de Tupamaros en werd verraadden en kwam in de gevangenis terecht. Dat kostte hem de beste jaren van zijn leven, van zijn 23ste tot zijn 30ste.
Ik weet van Dalmira dat dit voor haar vreselijke jaren waren, waarin ze eerst niet wist waar haar zoon was en of hij goed uit de gevangenis zou komen. De andere twee waren naar het buitenland gevlucht. Een via Chili naar Cuba en de ander via Argentinië naar Nederland.

Toen J. vrij kwam en zich niet wekelijks wilde melden bij de politie, nam hij, zonder afscheid te nemen van zijn ouders, geen risico en vluchtte, samen met de toenmalige vrouw van zijn broer A. naar de Nederlandse Ambassade in Brazilië. En vandaar naar Nederland.
LA Nona en el Tato hadden dus op een gegeven moment twee zonen in Nederland wonen. Dat deed hen besluiten om hen achterna te komen. En zo goed en zo kwaad het ging drie woorden Nederlands te leren.

Ik leerde J. kennen in het Spaans Cultureel Centrum, waar hij geen Nederlands leerde, maar waar ik wel les gaf, en later leerde ik zijn ouders kennen. Vanaf dag 1 sloot ik deze tere, lieve, zeer aimabele vrouw in mijn hart. Met een zwaar accent en op een heel speciale manier sprak zij mijn naam uit: ‘KarIn’.
El Tata had Parkinson en op een gegeven moment zijn ze samen teruggegaan naar Uruguay, want hij wilde het liefst in eigen land sterven.
Sindsdien ben ik een aantal leren in Uruguay geweest, de eerste keer was ik zwanger van Ernesto en liep met een dikke buik rond. De tweede keer was Magdalena net 7 maanden en Ernesto 3 jaar en gingen wij in de Hollandse zomer, maar Uruguayaanse winter. Het was koud. Magdalena was ziek. Dalmira sleepte mij die weken door mij met de aller-allerlekkerste gerechten te verwennen. Ik ontbeet zelfs met haar albondigas. Een mengeling van zoet en pittig, zalig! De derde keer was een zeer emotionele ontmoeting. Het was december 2001. Haar zoon J.  was in december 2000 overleden en ik kwam met haar twee kleinkinderen naar haar toe. Toen wij met zijn 3-en binnenstapten en niet haar zoon daar ook bij was, was een tastbaar emotioneel weerzien. Ik weet dat dit bezoek, het zien van haar kleinkinderen, de kinderen van haar overleden zoon, haar de aller-aller gelukkigste vrouw van de wereld maakte, op dat moment. Hoe dubbel haar gevoelens ook waren. Het was een gouden moment, het waren gouden weken. Het afscheid was dan ook zeer moeilijk. Misschien was het de laatste keer?
(Overigens, toen Ernesto 7 maanden was, was Dalmira met haar zus naar Nederland gekomen om haar kleinzoon te leren kennen.)
Magdalena, Ernesto en Neef P zijn een keer met zijn 3-en geweest. En in december 2012 zijn Magdalena en ik samen geweest. Ook neef J. was daar, omdat zijn vader, F., daar was gaan wonen.
Het was gek. Moeder en zoon woonden weer samen. F. had in Nederland tia’s gehad, was met de VUT en had bedacht dat hij beter voor zijn moeder kon zorgen dan in Nederland te blijven.
Een van de dingen die Delmira geweldig vond, was samen met mij ‘roddelen’ over de familie. Maar in december 2012 was zij al achterin de 90 en kon nog maar slecht horen en zien. Ik schreef mijn teksten op, zij las ze en zij praatte terug. Maar het was lastig. Toch bleef ze zichzelf en bromde over haar zoon, die ze niet meer zo goed vond koken als vroeger. En F. mopperde over haar..... Het was een bijzondere combinatie. Ouderdom. Moeder en zoon samen. Na een leven lang geleefd te hebben.
Ik vond het heel bijzonder om die kerst met neef J., dochter Magdalena, Nona en F. samen te vieren. Het was rustig. Simpel. Hun leven was geleefd en het was wachten op de dood. Hoe bizar dan ook. Ik weet niet wie voor wie zorgde? F. voor zijn moeder? Of la Nona voor F.?

De geschiedenis wil dat F. helaas ook eerder overleed dan La Nona. En zij alleen overbleef.
De wens van elke moeder is om eerder te overlijden dan een kind. Zij maakte het twee keer mee dat een zoon eerder ging dat zij. Ik weet dat zij dit vreselijk vond.

Ik denk dat er stapels post van mij in haar kast ligt. ‘Zij stuurde kaarten uit Madrid’ zingt BLOF, ik stuurde mijn schoonmoeder (ondanks de scheiding was ik haar schoondochter en zij bleef mijn schoonmoeder) kaarten van alle plekken waar ik was in Europa op vakantie en schreef een verhaaltje over de plek waar ik was.

Zij was de enig overgeblevene van haar generatie in haar familie. Ook het oudste geworden. Ook haar zus Jacinta is 100 geworden, een sterke familie, sterke vrouwen.
De familiegeschiedenis heeft een icoon verloren.
Dalmira is/was una GRAN SEÑORA! Ik ben gezegend dat ik haar schoondochter heb mogen zijn tot het einde.
Zij was en is een inspiratiebron voor mij. Ik hoop dat mijn kinderen haar kracht erven. Hoe zwaar je lot ook is, draag het met verve. En wees gelukkig.

Natuurlijk is het op 5 mei geen Bevrijdingsdag in Uruguay, maar toch..... Het was 05-05-2015 mooie cijfers.
Ik weet nog niet of ik in het hiernamaals geloof, maar als het waar is, dat er iets is na de dood, dan weet ik zeker dat Dalmira met ontzettend veel liefde opgewacht wordt door haar zonen J. en F., haar man, en al haar familieleden. Deze vrouw heeft zoveel mensen onbaatzuchtig liefde gegeven, ik weet zeker dat zij goed ontvangen wordt.
En als er niets is na de dood, dan is het ook goed.
Ik heb twee kinderen, die haar kleinkinderen zijn en zij zal voortleven in hen. In alle momenten van contact was haar liefde voor hen zichtbaar en tastbaar.
De herinneringen blijven.
Vanzelfsprekend heb ik hier niet al mijn herinneringen kunnen optekenen, dat was ook niet de bedoeling. Wel wil ik delen met de hele wereld, dat una GRAN SEÑORA overleden is. Een familie-icoon. Een dame die heel veel mensen heel veel liefde heeft gegeven.

Ik ben er trots op, dat ik haar schoondochter mocht zijn.
Magdalena en Ernesto en alle neven/nichten, jullie (overgroot)oma was er eentje om nooooooooit te vergeten!

#Cadiz 06-05-2015
# mooie foto’s komen binnen van de familie in Nederland en hun afscheid van Dalmira
# ontroerend mooi
# Karin Kracht

Godverdomme!!!

Godverdomme!!!!
Precies net aangekomen in Cadiz, echt net in de hotelkamer, komt er een berichtje binnen van S, een kennis van Magdalena. Hij had contact met haar en is zich een hoedje geschrokken van hoe ze was..... Zo van slag, dat hij niet wist wat te doen, dus berichtte hij mij, of ik haar al gesproken had?

Goed dus, als ik gekund had, was ik teruggevend naar huis. Maar dat kon niet. Heen en weer gechat met S. Hij gaat haar meevragen om te hardlopen, dat hebben ze in het verleden ook gedaan.
S vertelde dat Ernesto vanavond bij haar was...
Blijkbaar komen de hulptroepen op gang. Ik ben bezorgd en misschien te bezorgd, maar nu ik weg ben, komt er andere hulp opgang en misschien beter voor haar..... Maar dat ze niet naar werk is gegaan, daar was ik bang voor.....Dat dit zou gebeuren als ik er niet zou zijn.....

Dit doet me zoveel verdriet om haar!!!!
Ik kreeg het bericht van vriendin G dat ik, als ik daar zou zijn, toch niet meer zou kunnen doen dan hier, en dat er nu andere hulptroepen aankomen. Denk dat dat ook zo is. Nu zijn Ernesto en S betrokken en laten haar niet los.
S stuurde laat op de avond dat Magdalena nu heel anders klonk! Ze had het doel opgevat om 7 kilo weer eraf te lijnen (help ik droomde vannacht dat ze waanzinnig was afgevallen), met gezond eten en beweging.
Doelen hebben is goed. Sterker nog: het is noodzakelijk. Goed dat ze dit oppakt. Vanzelfsprekend zal ik haar daarmee ondersteunen en zelf ook gelijk meedoen. 😉 maar mijn steun zal gericht zijn op haar.

Mijn ogen vallen dicht, ik trek t niet meer, ik ga slapen........😔


Dinsdag: het waait hier vreselijk. Alsof je wegwaait aan de kust. In. De stad zelf niet.
Gister zagen we de Rotterdam liggen. Een groot cruiseschip van de Holland America Lijn. Gaaf gezicht! Vandaag zal ie er niet meer liggen, want alle mensen stonden aan dek en de schoorstenen waren al aan het roken.

Gistermiddag de stad doorgewandeld. Tsjaaaaa ik word echt al oud. Op een gegeven moment voel ik mijn benen!!!!!!! Mijn kuiten hebben dringend behoefte aan een massage! Zometeen even en-passant laten vallen, kijken of Michel het oppakt.
In het oude stadje heb ik de vreselijkste winkels gezien. Allemaal kwaliteit/prijs onder de MANGO en ZARA. Die twee waren er dan ook, maar daar houdt t dan mee op. Om naar de Corte Ingles te gaan, moesten we de bus nemen. En ook de inhoud van el Corte Ingles is aan het veranderen. Vroeg-ah was t vergelijkbaar met de Bijenkorf, maar dat vind ik nu echt niet meer. Het is een soort V&D geworden. Maar nog wel in elke grote stad.

Ik heb Magdalena een fiets gegeven, precies in de kleur van haar horloge. Daar is ze wel blij mee!

Blad de Cosmo met een mooie fiets erbij.....
Voor 214€ ,
Hoe vind jij die fiets????

Ja is kikke!!
Super vette fiets

Okee, zal ik 'm dan bestellen??? Ff kijken wanneer ik dat doe.....van hier of vanuit Nederland, als ik ff tijd heb.....

Jaaa!!! Doen!! Vet!!

Hahahaha.......dan wil jij zeker wel de fiets hebben?? 😉

Ja haha, Sowieso, Matched bij me horloge!

Ja daarom, viel mij ook al op....

Jaaaa leuk. Doen!!😃😃😃

Cadiz

Oudste stad van West-Europa

De fascinerende havenstad Cádiz is de oudste bewoonde stad van West-Europa. De stad is in 1100 v.Chr. door de Feniciërs gesticht en kent een veelbewogen geschiedenis. In de 18e eeuw vierde Cádiz zijn hoogtijdagen. De stad was het centrum van de Spaanse handel met de Nieuwe Wereld en groeide uit tot de rijkste en meest kosmopolitische stad van Spanje. Vandaag de dag is deze bloeiperiode nog goed zichtbaar in de oude binnenstad van Cádiz.

Op vakantie naar Cádiz? Bekijk de beste en leukste hotels in Cádiz

Oude binnenstad omgeven door water

Cádiz is beroemd om zijn mooie ligging. De stad ligt op een klein schiereiland dat zich uitstrekt in de baai van Cádiz en door een brug met het vasteland is verbonden. De sfeervolle oude binnenstad op het puntje van het schiereiland is bijna volledig omgeven door water. Je kunt hier heerlijk ronddwalen tussen prachtige historische gebouwen in een doolhof van smalle straatjes die steeds uitkomen op gezellige plazas. Echt verdwalen is onmogelijk, want de mooie zeepromenade met zijn fraaie tuinen en parken is nooit ver weg.

Cádiz: De stad die glimlacht

De grootste attractie van Cádiz is misschien wel de inmiddels legendarische opgewektheid van de Gaditanos, de inwoners van de stad. Gaditanos zijn vrolijk en tevreden, simpelweg omdat elke dag een nieuwe dag is, en genieten ten volle van het leven. Cádiz is la ciudad que sonríe, de stad die glimlacht, en dat ervaar je overal in de oude binnenstad. Bijvoorbeeld op Plaza de Mina, waar mensen elkaar begroeten met kussen en omhelzingen en spontaan flamenco beginnen te zingen. Of op de boulevard Duque de Nájera, waar jong en oud 's avonds geniet van de koele zeebries en de mooie zonsondergang.

Havana en James Bond

Cádiz wordt ook wel Habanita (Klein Havana) genoemd vanwege de historische relatie en gelijkenis met de Cubaanse hoofdstad. In de Spaanse koloniale tijd bestond er een belangrijke zeeverbinding tussen de twee havensteden en als gevolg daarvan lijken Cádiz en Havana veel op elkaar. Zoveel zelfs dat Cádiz ongemerkt stand-in was voor Havana in de Bondfilm Die Another Day. De beroemde scène waarin Halle Berry in haar oranje bikini uit de zee komt en met Pierce Brosnan een mojitodrinkt, is opgenomen aan het La Caleta strand van Cádiz.

Dag 3: in de trein naar Cadiz

We verlaten ons waanzinnig gave appartement met jacuzzi en zwembad op het dakterras (nooit in geweest, maar ja, leuk dat het er is) en gaan op pad naar het voor ons beiden nog onbekende Cadiz. 

We dachten dat het leuk zou zijn om met de bus te gaan, maar de zeer vriendelijke en allercharmantste Carmen, receptioniste, vertelt ons dat alle Spanjaarden met de trein gaan, omdat die frequenter vertrekt. Braaf als ik zijn, volgen wij haar advies op. Lopen naar bus 32 en rijden met de bus naar het treinstation. Met dank aan Michel, die zo alert was dat hij bij de halte van het treinstation zei: ‘moeten we er hier niet uit?’ 

De trein in Spanje is echt ‘een ding’. Perfecte hal, winkeltjes, een eigen plek in de trein. We besluiten een heen en terugtocht te kopen,maat houdt in dat we nu al besluiten om de trein terug te nemen van 09:40 uur as vrijdag. Dan hebben we nog tijd genoeg om een dag in Sevilla door te brengen.

Enfin, het is nu pas maandag, onze 3e dag en ik heb het gevoel al tijden weg te zijn. We hebben al zo ontzettend veel gedaan en gezien.

Het leven in Spanje is als ‘thuiskomen’. Het klinkt misschien bizar, maar ik vind het zalig en zou hier echt goed kunnen leven.

De Spaanse taal klinkt als muziek in mijn oren. 

Gister maakten we bij het ontbijt een plan voor de dag. We zouden naar el palacio en naar de kathedraal. Echter, we waren nog maar net op pad, toen we aangesproken werden door de dames van de HOP ON HOP OFF bus. Voor 18€ de hele stad door en op en afstappen waar je wilt. Na enig overleg besluiten we dit te doen. 

Het is zalig op het dak van de bus. Het is een benauwde dag. De wind door je haren, genietend van het uitzicht. Sevilla is echt een plaats waar je naar toe moet. Op het laatste moment besluiten we bij de stop PLAZA ESPANA eruit te gaan.

Jaaaaaaaaaaaaaren geleden ben ik hier al eens geweest, met mijn toenmalige vriendje A, maar ik was het even kwijt, totdat ik het plein oploop en al die herinneringen weer terugkomen. Toen heb ik ook veel foto’s gemaakt. Ik doe het nu weer, met een heel ander gevoel. Ha! Ik zie een schilder en vraag hem of het goed is dat ik foto’s van hem maak. Hij vindt het goed. Ik denk dat ik ontzettend mooie foto’s van hem gemaakt heb, maar ja, dat weet ik pas op het moment dat ik de foto’s op mijn pc zie. 

We poseren en maken foto’s van elkaar. In het park eromheen zien we dat er veel foto’s gemaakt worden van kinderen in sjieke opgedirkte kleding. Dit zijn foto’s voor de eerste communie. Dit zien we in Nederland totaal niet. 

We stappen nog 2x uit, maar die plekken zijn niet zo heel goed gekozen, of wij vindén het net niet. Overigens dien ik erbij te vermelden dat het zondag is. Een dag waarop het lijkt alsof de stad slaapt. Na een paar feestdagen achter elkaar, lijkt het of de hele goegemeente zijn (of haar?) roes uitslaapt. 

We lopen wat af. S middags gaan we even tussendoor naar het appartement, we plakken helemaal van de benauwde dag. Ook hebben we net pleisters gekocht voor die waanzinnige blaren onder mijn voeten. Die plakt Michel even op, na de douchebeurt. 

Daarna gaan we weer op pad naar EL PARASOL en lopen daar wat rond. We gaan ergens zitten op een terrasje en ontmoeten een moeder en dochter die die dag een fietstocht gemaakt hebben. Wij stonden ’s ochtends ook op het punt die tocht te doen, maar we bedachten dat om 09:58 uur,terwijl de toer startte om 10:00 uur, dat lukte dus niet meer. 

Lekker uit eten geweest en ’s avonds echt met de iPad op schoot, omdat ik de verbinding naar Cadiz wilde opzoeken, in slaap gevallen.

Met Magdalena heb ik via de sms contact gehad. In het vliegtuig las ik in de Cosmo een advertentie, je kunt een abonnement nemen en dan krijg je er een ongelooflijk coole fiets bij cadeau, precies in de kleur van haar horloge. Ik vroeg of ze dat leuk was....ze reageerde heel enthousiast....dus als ik terugkom ga ik dat in orde maken. Ze rijdt al jaren op een oude fiets. Die kan ze ook overal neerpleuren, op zijn Haags gezegd, die ooit ‘van de vrachtwagen gevallen was’, rood was, maar die wij zelf in no-time blauw hadden gespoten. 

Wel moet ze dan zelf een heel goed slot aanschaffen.

Ben bijna jaloers op die fiets, want hij si echt onwijs gaaf. 

Ik weet niet hoe het met Ernesto gaat, hij stuurde me wel een verzoek, of ik alsjeblieft 2 pakken kaartspellen A 0,80€ mee kan nemen, want die kan hij niet vinden in Nederland. Dat is een leuk cadeautje en daar ga ik naar op zoek in Cadiz. 

Terwijl we nu naar Cadiz rijden, in een keurige trein, met vaste plaatsen....mooie stoelen, een tafeltje en zelfs een houder voor je flesje drinken, gaat de zon weer schijnen. Een beetje zwakjes nog, maar de temperatuur is goed. Vanaf morgen zijn het weer stralende dagen. 

Ik heb een goed gevoel over de beslissing WEL op reis te zijn gegaan....al weet ik niet hoe Magdalena het echt ervaart. Zij zei mij dat ik moest gaan, maar hoe ze het daadwerkelijk ervaart, weet ik niet. Ik heb allerlei briefjes achtergelaten, met positief vertrouwen, dat haar hoofdpijn wel weggaat....en dat alles goedkomt. Ooit heb ik een artikel gelezen waarin mensen aangaven op de vraag: ‘hoe heb je het volgehouden?’, dat ze aangaven dat de opmerkingen van anderen dat het echt goed zou komen, zorgden voor vertrouwen.... Ik hoop dat dit ook voor haar geldt.

En baat het niet, het schaadt ook niet. 

Wordt vervolgd. 

Opgelicht!

Godverdomme!!!!!!!!!! We zijn opgelicht!


Vanochtend ging op zeer doordringende wijze de wekker. Het duurde even voordat ik door had, waar het geluid vandaan kwam en wat dat geluid betekende. Het kwam uit de woonkamer, waar mijn mobiel lag op te laden en het was de wekker, fucking vroeg, ivm onze reis naar Sevilla/Cadiz.
Snel opstaan, die wekker uitgooien, onder de douche springen en de dag beginnen. In minder dan 3 kwartier waren we beiden klaar en zaten we in de auto, met alle spullen, behalve een zonnebril (thuis vergeten).
In de auto heel relaxed ontbeten en we waren ruim op tijd op vlieghaven Brussel Charleroi. Toestel van Ryan Air ging zo goed als op tijd weg.

Sevialla: we werden omarmd door de warme van de stralende, lachende zon. In het appartementencomplex bijna idem dito. Prachtig appartement.
Direct omkleden en de stad in.
Ik dacht 'laat ik mijn leuke schoentjes met hakken aandoen! Ik heb t geweten!!!!!!!!!!! Ik heb giga blaren onder mijn hakken......kan echt niet meer lopen!!!!!

Een ding is, zullen we naar de wedstrijd Sevilla/Real Madrid gaan, ja of nee. Ik had in Nederland al ontzettend veel moeite gedaan om kaartjes te kopen, maar vond uiteindelijk 150€ pp teveel.
We zijn naar het stadion, heel nieuwsgierig, gelopen om te kijken of er kaartjes te koop waren.
Wij werden op een gegeven moment aangesproken, of we een kaartje wilde? Ja, we willen er twee.......
Om een heel lang verhaal kort te maken, want ik ben vreselijk geïrriteerd, we zijn opgelicht!!!! Ik kwam met mijn kaartje wel binnen, maar Michel niet met zijn kaartje!!!
We hebben die gozer natuurlijk gebeld (hij had zijn nummer gegeven), maar hij kwam niet opdagen.
We besluiten dat Michel dan maar alleen moet, met mijn kaartje. Ik loop mee, om nog een keer te proberen met dat andere kaartje. Natuurlijk doet dat ding het...NIET!!! Dus ik loop weg en vergeet, uit frustratie goed te kijken of Michel nu wel binnenkomt. Ik dacht namelijk niet na.

Michel kon niet op dat kaartje komen, want volgens dat kaartje was ik al binnen......

Dom, dom, dom!!!!!!
Waar kwamen die kaartjes vandaan?
Maakt niet uit, we zijn er sowieso ingetrapt en ik heb ook een fout gemaakt, door er weer uit te gaan, ik had direct met Michel moeten wisselen, dan had hij deze spannende, leuke wedstrijd in íeder geval kunnen zien!!!!!

Sevilla is prachtig!!!!! Wat een stad, wat een winkels, wat een eten en drinken!!!! Geweldig!!!!!
Nooit meer naar huis!!!!

Onderweg naar Sevilla

Bijzonder altijd, de avond voordat je op reis gaat. Je weet dat je een week op vakantie gaat, maar wie ontmoet je? Wat ontdek je? Waar kom je terecht?
Een groot avontuur. Spannend.
Vanavond op tijd naar bed. Morgen om half 5 uit bed. Om 5 uur wegrijden naar Brussel toe. Vanaf AirPort Brussel vliegen we naar Sevilla.

Daar wordt het verhaal vervolgd.