Zondag

Ik ben al een paar dagen bezig om contact te krijgen met Ernesto, om zijn vuilniszakken met spullen bij hem af te leveren. Vrijdag gaf hij aan dat zondagochtend het beste moment is.
Maar dan stuurt hij zaterdagavond een bericht dat hij vroeg moet werken, om 11 uur de deur uit moet, en dat het beter 'van de week' kan.
Nu heb ik een stok achter de deur, want Michel kan in 1x alles vervoeren, en de zakken moeten t huis uit ivm start verven op maandag in zijn kamer.
Mijn accu gaat uit, einde conversatie op zaterdagavond.
Zondagochtend zie ik wederom zijn verzoeken staan.
Wij gaan echter gewoon wel op pad, het kost nauwelijks tijd voor Ernesto, en het is mijn huis uit.

Ik vertrek vanuit Zoetermeer met mixed feelings. Het raakt me zijn spullen weg te brengen. Hij schreef me dat hij de hele week tijd had, dus blijkbaar geen werk in het restaurant? Shit, de schrik grijpt mij aan.
Twee kinderen, beiden deze week thuis zonder werk.
Een verslaafd.
Ander opgeleid, maar komt (nog) niet aan de bak.

Ik heb gistermiddag alle huidige schulden weer op een rij gezet. Het is nu ruim €12.000 geworden.
Met deadlines.
Ik verwacht vandaag of morgen een deurwaarder aan de deur.
De moed ontbreekt me om zijn ING te openen. Zolang zijn map hier ligt, voel ik ook de belasting van Ijn financiële problemen op mijn nek.
Ik kan hem die map teruggeven en tegelijkertijd alle post 'retour afzender' terug sturen. Dan ben ik het probleem kwijt. Maar helpt dat?
Deze week is Ernesto dus vrij, dus wil ik toch nog een laatste poging wagen om wederom naar hem toe te gaan en mijn advies te geven. Ik denk dat ik nu niet eens meer zou kunnen helpen, al zou ik het willen. Hij moet zich aanmelden bij de schuldsanering.
Brrrrrrrrrr'!!!!!!

Terwijl Michel en ik naar hem toe rijden, op deze stralende zondagochtend, koud maar met zon, krijg ik berichtjes van hem, dat hij het liever dinsdag doet.
Michel treedt kordaat op en zegt dat we gewoon gaan. Fijn.

Bij Ernesto aangekomen, wijst hij (op boze menier) naar een zijdeur die open staat. Handig, want dat scheelt het lopen achterom.
De geur van wiet (is dit nog wel wiet?) slaat tegen me aan. Ik krijg hier echt direct hoofdpijn van!
We zetten de spullen in zijn slaapkamer, de zakken in de woonkamer. Gauw kijk ik om mij heen hoe het eruit ziet, nog redelijk. Goed dat ADHOC direct dat eerste weekend gecontroleerd had en dat zijn vrienden eruit gezet zijn. Hij let dus wel op.
Ik zie zijn ogen en ze staan triest. Mijn hart breekt. Ik zeg heel luchtig 'de spullen staan er, verder storen we je niet, spreek je later', om zo snel mogelijk weg te gaan en mijn verdriet niet te laten zien.
In de auto slik ik t weg. Kijk naar buiten, zodat Michel het niet ziet.
Hij zet me thuis af, hij gaat fietsen op de racefiets. Ivm mijn afspraak met een vriendin vanmiddag kan ik niet mee...wordt teveel haastwerk.
Ik neem even de tijd thuis om tot bedaren je komen. Stuur Ernesto een berichtje dat ik hem dinsdag kom halen voor een lunch, waar hij vervolgens dan weer niet op reageert.

Zomeren lopend met fotocamera naar de stad. Ff beweging en mooie plekjes fotograferen. Goed voor me.
Dan gezellig bijkletsen met mijn vriendinnetje en dan schuiven later de heren aan, en eten we met zijn vieren.

Vanavond zo'n 12 zakken vuilnis bij de stoeprand zetten, morgen starten met verven EN twee bezoeken aan psychologen.
Jellinek afsluiten en MM beginnen. zware dag, maar in de termen van Covey, in de cirkel van invloed doe ik de dingen morgen die ik kan doen.
Overigens ook vandaag gedaan.
Een vogeltje zingt buiten. Het voorjaar komt. Zalig,mik heb zon nodig! Het gaat vast een mooi