Van psycholoog naar psycholoog...

Wat een ongelooflijk groot gebouw. Hier zit ik dan. Bij sportpyschologie. Het lijkt door die naam wel iets minder erg om naar “een psycholoog” te gaan. Zo te zien heeft dit bedrijf hier een kamertje gehuurd.
Van huis weg met een mokkende Magdalena. Schilder J is niet op tijd vandaag (waaaahaaaaa, vrijdag was hij ook al niet op komen dagen!!!!!! Fuck betrouwbaarheid), dus heb haar met instructies achter moeten laten. En dan ga ik gehaast weg. Had zak peentjes gekocht, en die heb ik toen maar in 1x achter elkaar opgegeten, toen ik om moest rijden ivm een ernstig ongeval, net na Wassenaar. Kon dus niet de grote weg op, richting Amsterdam, maar moest de hele ventweg naar Leiden en daar pas de grote weg op.
Knaag, knaag. De hele zak leeg. En ja hoor, ook dat nog, staat de brug open!

Niet getreurd, ik ben op tijd en heb zelfs nog de tijd om mijn beleving van deze grote UVA op papier te zetten. Als ik hier om mij heen kijk, zie ik niet veel, een rechte gang, grijze vloer, knal oranje bank naast me en ik zit op een knal groene bank, met uitzicht op de hele gang, dat dan weer wel.
Als er iemand door de gang loopt, lijken het sporters. Links en rechts zag ik, toen ik binnenkwam, sport sport en een grote gezellige ‘kantine’.

De tijd in de auto was niet verloren. Heb notabene een heel bedrijfsplan bedacht. In gedachten ben ik al de nieuwe Frank Molenaar, ‘à-la’ La Puta Madre. Plannen komen in een leeg vrij hoofd. Dat is ook de reden dat ik naar Amsterdam rijden (maar dit is wel heeeeeeel ver weg) niet zo heel erg vind. Tijd en rust om gedachten te ordenen.
In de auto heb ik dit laatste jaar ook de beste (en enige echte) gesprekken met Ernesto gehad, toen we naar en van Parijs reden. Dat was een goed weekend.
Vanochtend en gisteravond heb ik even via de app contact met hem gehad. Gisteravond vroeg ik hoe het met hem was, daar reageerde hij op door te zeggen dat hij moe en kletsnat was, hij kwam net terug van werk, het restaurant voor erbij-klus. Hij meldde ook nog dat hij door dit werk wat geld opzij had kunnen zetten voor spullen voor zijn huis.
Vanochtend meldde ik hem dat gister een ambulance bij zijn oma was geweest, omdat ze dacht dat ze een hartinfarct had. En dan vraagt hij wel direct uit zichzelf ‘en, hoe gaat het nu dan?’
Hij meldde gister ook nog dat hij vanochtend een paar uurtjes maar moest werken omdat hij op deze manier in aanmerking zou komen voor een uitkering, dat hij dan precies de minimale uren had gewerkt.

Op mijn voorstel, of we morgen iets samen gaan lunchen, heb ik nog niks vernomen.

Gesprek 1) met MM
Altijd raar, jezelf weer ‘bloot’ te geven aan iemand die je niet kent, iemand die je gaat ‘uitkleden’, die zich een professionele mening over je gaat vormen, iemand die je vragen gaat stellen.
We geven elkaar een hand, stellen ons voor en hij gaat thee voor mij, en koffie voor zichzelf (?) halen. Ik kijk de kamer rond. Een tafel achter mij met allerlei boeken door elkaar, en ha, hoe vreemd, alle boeken gaan over psychologische onderwerpen.
Het is geen steriele, nette kamer zoals bij de Jellinek...... Het ziet eruit alsof meerdere mensen deze kamer delen.
M komt terug en start ons gesprek door zich kort aan mij voor te stellen.
En aansluitend vraagt hij hoe hij mij kan helpen. Ja, ik had me al voorbereid op dat ik moest vertellen wat mijn hulpvraag is, en al weet ik dat ik mijn tranen NIET wil laten lopen, ik weet ook van te voren, dat dit toch gaat gebeuren, en wel precies op mijn pijnpunt, mijn verdriet.

Ik heb gehuild, we hebben gelachen. Hij heeft mij een beetje ‘uitgelachen’, maar natuurlijk was dat toelachen, geen twijfel aan.
Mijn hulpvraag: hoe kan ik beter omgaan met mijn verdriet en schuldgevoel? Het traject Jellinek is niet gelukt, eea gaat wel beter, ik ben me meer bewust, maar het verdriet, de omgang met, vind ik nog te lastig.
Hij vraagt wat ik inmiddels geleerd heb/weet over de middelen die Ernesto gebruikt. Ik vertel wat ik weet. Hij laat foto’s zien van het brein. Een brein in functie zonder gebruik van middelen en een brein met gebruik van middelen.
Het brein MET gebruik functioneert heel anders. De persoon wordt continu ‘beloond’ met een goed gevoel, aangemaakt door de dopamine. Dit spul is sterker dan wat wij ‘niet gebruikers’ aan dopamine......
Als ik Ernesto confronteer met dat hij het fout doet nu, gaat Ernesto in de verdediging. En zegt hij wat hij goed doet, herhaalt het zo vaak, dat hij het zelf gaat geloven.
Ja, zo werkt dat. Als je aangevallen wordt, ga je in de verdediging.....

Ik besef dat ik nog steeds een hoop fout doe, dat ik nog heel veel bij kan leren. Het traject met de Jellinek was heel goed, maar heel lang. Dat wil zeggen: teveel tijd er tussen. Ik moet tijd maken voor mezelf. Ik voel het. M zegt dat ik in ieder geval t/m eind maart elke week moet komen.
En ik krijg een partij huiswerk mee! Ik moet tijd maken om dit voor as maandag af te krijgen! Functieanalyse, voordelen lange en korte termijn..... Daar gaan we!

Toch opgelucht rijd ik vanuit de universiteit naar De Jellinek. Wat een prachtige wijken rijd ik door. Geweldig, wat is Amsterdam toch een mooie stad, wat een geweldige architectuur. Prachtig. Ik geniet terwijl ik er doorheen rijd en terwijl ik mijn gedachten laat gaan. Ik voel me opgelucht, bijna blij. Dit is een goede zet. Ondanks dat ik even twijfelde omdat ik eens ander persoon doorgekregen had dan deze M, maar zoals bedacht, een man is toch weer anders, en ik denk, na deze kennismaking, dat ik veel van hem kan leren!

Ik kom aan bij de Jellinek en de receptionist zit weer op zijn plek. Hij lijkt iedereen te kennen. Een genot om hem te zien werken. Om de mensen gerust te stellen, in dat onvervalste Amsterdams van hem.
Het is lang geleden dat ik bij J. Geweest ben. Ik vertel over de afgelopen periode.
Ik heb toch nog/weer teveel gedaan. Natuurlijk had Ernesto zelf zijn kamer op moeten ruimen.
Ja, als zij het zegt, snap ik het ook, maar als ik het gezegd zou hebben, had ik weken kunnen wachten e n smeken......bizar hoe dit zo heeft kunnen ontstaan. Het is compleet vergroeid.
Op een gegeven moment ‘geef je op’ en ruim je het zelf maar op.
Maar als Ernesto echt een vorm van add heeft, dan kan hij er echt weinig aan doen.....en verslechtert zijn situatie enorm door de drugs.

J. Geeft me wel mee dat ze vindt dat het inderdaad veel lastiger is voor mij, omdat ik alleen ben. En Ernesto een behoorlijke verslaving heeft.
Ik mag trots zijn op mezelf dat ik dit doe, zegt ze. En ik mag, moet, mezelf zo nu en dan belonen!
Dat doe ik gelukkig wel......
Zo nu en dan koop ik iets voor mezelf.......😳

Wordt vervolgd, nu eerst eten!