Licht aan het einde van de tunnel

Waar een klein autoritje niet toe kan leiden......
Shit, toen ik thuiskwam, zocht ik in mijn tas mijn iPad, what THE fuck, the iPad zat er niet in!!! Dat kon maar 1 ding betekenen, en dat betekende dat ik mijn Ipad op school had laten liggen, nog wel op de verste locatie!!!!!
Dochterlief komt ook net thuis. Toevallig had ik mijn knalroze joggingbroek net aan "mam, als je dat aan doet, ga ik echt niet met je mee hoor!" Wij samen de auto in, vanochtend had ik alles gefietst, maar nu ontbreekt de euvele moed om weer te fietsen, zalig het autootje in.
De auto is zo'n goede plek voor een gesprek. Het lukt eigenlijk altijd wel. In dit geval hoef ik er vandaag geen kwartje in te gooien. Madame zit op haar praatstoel. Solliciteren, kampioenswedstrijd, iemand dit haar mee uit heeft gevraagd, haar "slaagfeestje", het klinkt allemaal goed. Ik word er zelfs vrolijk van.
Op school ga ik, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, met de knalroze jogging EN daaronder de knalgroene UGS de school in en vind mijn iPad op de afgesproken plaats. Met opgeheven hoofd en alle blikken trotserend, verlaat ik de school weer, met de iPad.
Magdalena kletst weer verder als ik weer zit.
Ik ben gelijk op de hoogte van het reilen en zeilen van de aanstaande kampioenen die hun lot in eigen handen hebben.

Het voelt alsof het voorjaar wordt. Alsof het zonnetje weer even doorkomt.
Alsof ik het licht kan zien....

Aanstaande zondag aan de slag in de kamer van Ernesto. Het wordt tijd voor actie!!!
Ik ben lang genoeg bezig geweest met die griep!