Van psycholoog naar psycholoog...

Wat een ongelooflijk groot gebouw. Hier zit ik dan. Bij sportpyschologie. Het lijkt door die naam wel iets minder erg om naar “een psycholoog” te gaan. Zo te zien heeft dit bedrijf hier een kamertje gehuurd.
Van huis weg met een mokkende Magdalena. Schilder J is niet op tijd vandaag (waaaahaaaaa, vrijdag was hij ook al niet op komen dagen!!!!!! Fuck betrouwbaarheid), dus heb haar met instructies achter moeten laten. En dan ga ik gehaast weg. Had zak peentjes gekocht, en die heb ik toen maar in 1x achter elkaar opgegeten, toen ik om moest rijden ivm een ernstig ongeval, net na Wassenaar. Kon dus niet de grote weg op, richting Amsterdam, maar moest de hele ventweg naar Leiden en daar pas de grote weg op.
Knaag, knaag. De hele zak leeg. En ja hoor, ook dat nog, staat de brug open!

Niet getreurd, ik ben op tijd en heb zelfs nog de tijd om mijn beleving van deze grote UVA op papier te zetten. Als ik hier om mij heen kijk, zie ik niet veel, een rechte gang, grijze vloer, knal oranje bank naast me en ik zit op een knal groene bank, met uitzicht op de hele gang, dat dan weer wel.
Als er iemand door de gang loopt, lijken het sporters. Links en rechts zag ik, toen ik binnenkwam, sport sport en een grote gezellige ‘kantine’.

De tijd in de auto was niet verloren. Heb notabene een heel bedrijfsplan bedacht. In gedachten ben ik al de nieuwe Frank Molenaar, ‘à-la’ La Puta Madre. Plannen komen in een leeg vrij hoofd. Dat is ook de reden dat ik naar Amsterdam rijden (maar dit is wel heeeeeeel ver weg) niet zo heel erg vind. Tijd en rust om gedachten te ordenen.
In de auto heb ik dit laatste jaar ook de beste (en enige echte) gesprekken met Ernesto gehad, toen we naar en van Parijs reden. Dat was een goed weekend.
Vanochtend en gisteravond heb ik even via de app contact met hem gehad. Gisteravond vroeg ik hoe het met hem was, daar reageerde hij op door te zeggen dat hij moe en kletsnat was, hij kwam net terug van werk, het restaurant voor erbij-klus. Hij meldde ook nog dat hij door dit werk wat geld opzij had kunnen zetten voor spullen voor zijn huis.
Vanochtend meldde ik hem dat gister een ambulance bij zijn oma was geweest, omdat ze dacht dat ze een hartinfarct had. En dan vraagt hij wel direct uit zichzelf ‘en, hoe gaat het nu dan?’
Hij meldde gister ook nog dat hij vanochtend een paar uurtjes maar moest werken omdat hij op deze manier in aanmerking zou komen voor een uitkering, dat hij dan precies de minimale uren had gewerkt.

Op mijn voorstel, of we morgen iets samen gaan lunchen, heb ik nog niks vernomen.

Gesprek 1) met MM
Altijd raar, jezelf weer ‘bloot’ te geven aan iemand die je niet kent, iemand die je gaat ‘uitkleden’, die zich een professionele mening over je gaat vormen, iemand die je vragen gaat stellen.
We geven elkaar een hand, stellen ons voor en hij gaat thee voor mij, en koffie voor zichzelf (?) halen. Ik kijk de kamer rond. Een tafel achter mij met allerlei boeken door elkaar, en ha, hoe vreemd, alle boeken gaan over psychologische onderwerpen.
Het is geen steriele, nette kamer zoals bij de Jellinek...... Het ziet eruit alsof meerdere mensen deze kamer delen.
M komt terug en start ons gesprek door zich kort aan mij voor te stellen.
En aansluitend vraagt hij hoe hij mij kan helpen. Ja, ik had me al voorbereid op dat ik moest vertellen wat mijn hulpvraag is, en al weet ik dat ik mijn tranen NIET wil laten lopen, ik weet ook van te voren, dat dit toch gaat gebeuren, en wel precies op mijn pijnpunt, mijn verdriet.

Ik heb gehuild, we hebben gelachen. Hij heeft mij een beetje ‘uitgelachen’, maar natuurlijk was dat toelachen, geen twijfel aan.
Mijn hulpvraag: hoe kan ik beter omgaan met mijn verdriet en schuldgevoel? Het traject Jellinek is niet gelukt, eea gaat wel beter, ik ben me meer bewust, maar het verdriet, de omgang met, vind ik nog te lastig.
Hij vraagt wat ik inmiddels geleerd heb/weet over de middelen die Ernesto gebruikt. Ik vertel wat ik weet. Hij laat foto’s zien van het brein. Een brein in functie zonder gebruik van middelen en een brein met gebruik van middelen.
Het brein MET gebruik functioneert heel anders. De persoon wordt continu ‘beloond’ met een goed gevoel, aangemaakt door de dopamine. Dit spul is sterker dan wat wij ‘niet gebruikers’ aan dopamine......
Als ik Ernesto confronteer met dat hij het fout doet nu, gaat Ernesto in de verdediging. En zegt hij wat hij goed doet, herhaalt het zo vaak, dat hij het zelf gaat geloven.
Ja, zo werkt dat. Als je aangevallen wordt, ga je in de verdediging.....

Ik besef dat ik nog steeds een hoop fout doe, dat ik nog heel veel bij kan leren. Het traject met de Jellinek was heel goed, maar heel lang. Dat wil zeggen: teveel tijd er tussen. Ik moet tijd maken voor mezelf. Ik voel het. M zegt dat ik in ieder geval t/m eind maart elke week moet komen.
En ik krijg een partij huiswerk mee! Ik moet tijd maken om dit voor as maandag af te krijgen! Functieanalyse, voordelen lange en korte termijn..... Daar gaan we!

Toch opgelucht rijd ik vanuit de universiteit naar De Jellinek. Wat een prachtige wijken rijd ik door. Geweldig, wat is Amsterdam toch een mooie stad, wat een geweldige architectuur. Prachtig. Ik geniet terwijl ik er doorheen rijd en terwijl ik mijn gedachten laat gaan. Ik voel me opgelucht, bijna blij. Dit is een goede zet. Ondanks dat ik even twijfelde omdat ik eens ander persoon doorgekregen had dan deze M, maar zoals bedacht, een man is toch weer anders, en ik denk, na deze kennismaking, dat ik veel van hem kan leren!

Ik kom aan bij de Jellinek en de receptionist zit weer op zijn plek. Hij lijkt iedereen te kennen. Een genot om hem te zien werken. Om de mensen gerust te stellen, in dat onvervalste Amsterdams van hem.
Het is lang geleden dat ik bij J. Geweest ben. Ik vertel over de afgelopen periode.
Ik heb toch nog/weer teveel gedaan. Natuurlijk had Ernesto zelf zijn kamer op moeten ruimen.
Ja, als zij het zegt, snap ik het ook, maar als ik het gezegd zou hebben, had ik weken kunnen wachten e n smeken......bizar hoe dit zo heeft kunnen ontstaan. Het is compleet vergroeid.
Op een gegeven moment ‘geef je op’ en ruim je het zelf maar op.
Maar als Ernesto echt een vorm van add heeft, dan kan hij er echt weinig aan doen.....en verslechtert zijn situatie enorm door de drugs.

J. Geeft me wel mee dat ze vindt dat het inderdaad veel lastiger is voor mij, omdat ik alleen ben. En Ernesto een behoorlijke verslaving heeft.
Ik mag trots zijn op mezelf dat ik dit doe, zegt ze. En ik mag, moet, mezelf zo nu en dan belonen!
Dat doe ik gelukkig wel......
Zo nu en dan koop ik iets voor mezelf.......😳

Wordt vervolgd, nu eerst eten!

Done!

Het stond al op mijn 'to do' lijstje van voor de zomervakantie 2014, nu kan ik het dan eindelijk afstrepen, naar de stad gelopen, met fototoestel en onderweg wat foto's gemaakt. Ik had niet helemaal goed ingeschat hoe lang ik erover zou lopen....ik was er veel sneller dan verwacht. <3 kwartier.
De foto's plaats ik later.

Nu, zittend in Een kroeg op de Grote Markt, niet waar ik normaliter zit, maar ernaast. Zomeren als mijn vriendinnetje komt, ga ik wel naar ons vaste stekje.
Nu eerst mezelf verwennen met een lekkere salade. Dan heb ik vast een bodempje. Gezond en weer een onsje eraf vandaag? De laatste weken, door de griep, door geen zin hebben in sla en andere groente, trek in brood, is er weer van alles aan... En tjsaaaa elk ponde gaat door het mondje....en dat moet er dan ook weer af.

Dat moet dus deze week, want volgende week moet ik wel in mijn lingeriesetje passen!

Zondag

Ik ben al een paar dagen bezig om contact te krijgen met Ernesto, om zijn vuilniszakken met spullen bij hem af te leveren. Vrijdag gaf hij aan dat zondagochtend het beste moment is.
Maar dan stuurt hij zaterdagavond een bericht dat hij vroeg moet werken, om 11 uur de deur uit moet, en dat het beter 'van de week' kan.
Nu heb ik een stok achter de deur, want Michel kan in 1x alles vervoeren, en de zakken moeten t huis uit ivm start verven op maandag in zijn kamer.
Mijn accu gaat uit, einde conversatie op zaterdagavond.
Zondagochtend zie ik wederom zijn verzoeken staan.
Wij gaan echter gewoon wel op pad, het kost nauwelijks tijd voor Ernesto, en het is mijn huis uit.

Ik vertrek vanuit Zoetermeer met mixed feelings. Het raakt me zijn spullen weg te brengen. Hij schreef me dat hij de hele week tijd had, dus blijkbaar geen werk in het restaurant? Shit, de schrik grijpt mij aan.
Twee kinderen, beiden deze week thuis zonder werk.
Een verslaafd.
Ander opgeleid, maar komt (nog) niet aan de bak.

Ik heb gistermiddag alle huidige schulden weer op een rij gezet. Het is nu ruim €12.000 geworden.
Met deadlines.
Ik verwacht vandaag of morgen een deurwaarder aan de deur.
De moed ontbreekt me om zijn ING te openen. Zolang zijn map hier ligt, voel ik ook de belasting van Ijn financiële problemen op mijn nek.
Ik kan hem die map teruggeven en tegelijkertijd alle post 'retour afzender' terug sturen. Dan ben ik het probleem kwijt. Maar helpt dat?
Deze week is Ernesto dus vrij, dus wil ik toch nog een laatste poging wagen om wederom naar hem toe te gaan en mijn advies te geven. Ik denk dat ik nu niet eens meer zou kunnen helpen, al zou ik het willen. Hij moet zich aanmelden bij de schuldsanering.
Brrrrrrrrrr'!!!!!!

Terwijl Michel en ik naar hem toe rijden, op deze stralende zondagochtend, koud maar met zon, krijg ik berichtjes van hem, dat hij het liever dinsdag doet.
Michel treedt kordaat op en zegt dat we gewoon gaan. Fijn.

Bij Ernesto aangekomen, wijst hij (op boze menier) naar een zijdeur die open staat. Handig, want dat scheelt het lopen achterom.
De geur van wiet (is dit nog wel wiet?) slaat tegen me aan. Ik krijg hier echt direct hoofdpijn van!
We zetten de spullen in zijn slaapkamer, de zakken in de woonkamer. Gauw kijk ik om mij heen hoe het eruit ziet, nog redelijk. Goed dat ADHOC direct dat eerste weekend gecontroleerd had en dat zijn vrienden eruit gezet zijn. Hij let dus wel op.
Ik zie zijn ogen en ze staan triest. Mijn hart breekt. Ik zeg heel luchtig 'de spullen staan er, verder storen we je niet, spreek je later', om zo snel mogelijk weg te gaan en mijn verdriet niet te laten zien.
In de auto slik ik t weg. Kijk naar buiten, zodat Michel het niet ziet.
Hij zet me thuis af, hij gaat fietsen op de racefiets. Ivm mijn afspraak met een vriendin vanmiddag kan ik niet mee...wordt teveel haastwerk.
Ik neem even de tijd thuis om tot bedaren je komen. Stuur Ernesto een berichtje dat ik hem dinsdag kom halen voor een lunch, waar hij vervolgens dan weer niet op reageert.

Zomeren lopend met fotocamera naar de stad. Ff beweging en mooie plekjes fotograferen. Goed voor me.
Dan gezellig bijkletsen met mijn vriendinnetje en dan schuiven later de heren aan, en eten we met zijn vieren.

Vanavond zo'n 12 zakken vuilnis bij de stoeprand zetten, morgen starten met verven EN twee bezoeken aan psychologen.
Jellinek afsluiten en MM beginnen. zware dag, maar in de termen van Covey, in de cirkel van invloed doe ik de dingen morgen die ik kan doen.
Overigens ook vandaag gedaan.
Een vogeltje zingt buiten. Het voorjaar komt. Zalig,mik heb zon nodig! Het gaat vast een mooi

Beelden zeggen soms meer dan woorden..

Zo zag het eruit....

Deze ketting heb ik SPECIAAL voor Ernesto's 18e verjaardag laten ontwerpen. Een tijd geleden teruggevonden, zat godzijdank nog in het doosje...op laten poetsen en met zijn 26ste verjaardag weer gegeven. Lag nu in zijn kamer....

De vader van Ernesto en Magdalena, de oudste van 3, EN tevens de oudste van een tweeling, had ooit van zijn ouders een 1 gekregen... In navolging hiervan had ik er ook 1 laten ontwerpen voor hem. Magdalena had haar 1 gekregen van haar tante, die hem haar voor haar 18e verjaardag gaf, maar die is ook kwijt???

8 zakken/tassen met kleding staan klaar om naar Ernesto zijn nieuwe locatie te brengen, en nog meer zakken staan op het balkon met vuilnis: zakken (chips), sigarettenpeuken, aanstekers, troep, troep en nog eens troep......

Gisteravond: feestje GESLAAGD van Magdalena. Ze heeft het erg naar haar zin gehad. 

Rond 22:00 uur zijn Michel en ik naar het Zoetermeerse gereden, dis veel hebben we er niet van meegekregen, behalve een sms van d buurman, dat hij het om 2 uur wel welletjes vond.... 

Maar ja, dat zag ik vanochtend pas...... :( 

contact

Hi Ernesto,

Ik vind t heel jammer dat je niet naar Magdalena d'r feestje geweest bent gekomen.

Je hoort erbij!

Blijf contact hadden met ons. Ik kan je niks verplichten, je hoort erbij. Ik hoop dat je contact houdt.
Voor contact zijn 2 mensen nodig.
Ik kan t niet in mijn eentje. Je zus ook niet.

We houden van je.
Blijf erbij.

😘xx

Wanneer?

Hi Ernesto,

Hoe is het met je?
Ik ben gister de kamer in gedoken en heb een x-aantal zakken met goede kleding en een aantal mooie overhemden voor je.

Het was echt wel een zooitje! Ik vond het wel vervelend dat ik dat op moest ruimen, dat je dat niet zelf gedaan hebt, zo hoort dat niet.

Dit weekend komen we de spullen even langs brengen bij je, wanneer schikt het?
Zaterdag of zondag? Hoe laat?

Zien we je vanavond bij feestje 'geslaagd' van Magdalena? Ik hoop dat je erbij bent.

Liefs xxx

Pffffft, hoe kun je, zo positief mogelijk, zeggen dat je pissed, verdrietig, teleurgesteld, BOOS bent?
Ik heb mijn veel ingehouden woede een poging gewaagd.
Ik hoop, voor Magdalena, dat ie er vanavond bij is!!

Heeeeel langzaam word ik heeeeeeeeel boos!

Tsjonge jonge....midden in de nacht word ik Spaans benauwd wakker. Ik besefte dat ik vandaag naar Amsterdam moest, de laatste keer Jellinek, morgen de jongen voor de deur zou staan om eRnesto zijn kamer te verven, ik maandag weer naar Amsterdam moet, voor een intake voor de nieuwe psycholoog.
En vandaag eerst nog even 4 uur lesgeven.

Ik mail J. om het hele verhaal uit te leggen en te vragen of ik maandag mag komen. Ik krijg geen bericht. Ik bel en spreek in. Geen reactie. Uiteindelijk bel ik weer en vraag naar een secretaresse.... Heel raar, mijn afspraak staat niet in haar digitale agenda. Nu had ik al eerder het idee dat agendabeheer niet haar allersterkste kant is.....
Met de secretaresse bespreek ik mijn 'dilemma' en mijn verzoek of het goed is om maandag te komen. Zij vindt het goed en later belt J om te bevestigen dat het goed is,

Intussen duik ik, na een dikke maand, Ernesto's kamer in..... En heel langzaam, word ik heel boos. Ik ervaar 'stank voor dank'. Ik heb hem in huis genomen, om hem te helpen, om hem weer op het goede spoor te helpen.
Zijn kamer is echt een vuilnisbelt, vreselijk. En heel langzaam voel ik me heel boos worden. Wat denkt hij wel niet?
Ik merk dat ik deze boosheid wel even goed vind. Het geeft me in ieder geval even kracht om door te zetten en die kamer op te ruimen.
Ik ben bijna in staat om al die vuilniszakken (selectie: kleding om bij hem neer te zetten en zakken voor de vuilnis) bij hem neer te gaan smijten. Waar haalt hij het Gore lef vandaan om zijn kamer zo achter te laten???

Triest als je zo in elkaar zit......
Ik ken ook die andere Ernesto, die lieve jongen, die op de crèche in de poppenhoek stond te spelen, die mijn kind is, door mij op de wereld gezet..... En daarom ga ik steeds door mijn hoeven..... Ik zou elke dag zijn kamer op moeten ruimen en die boosheid moeten voelen.....alhoewel, dat verbittert wel.

Nu die kamer afmaken en VAKANTIE!!!!! Een hoop dingen die ik wil schrijven, maken, maar wil ook lekker uitrusten en in de weekends genieten van NIET werken!!!!!!!