Ik word wakker en kijk op mijn mobiel om de juiste tijd te zien, het is 04:20 uur en met schrik denk ik aan wat zich gister afspeelde. Ik voel angst. Ik lig thuis alleen in bed en ik kijk naar beneden of het licht, wat ik heb aan gelaten, nog brandt. Ik kan het niet goed zien en ga daarom naar beneden, ik moet toch naar beneden om naar het toilet te gaan.
Het licht is uitgedaan. Goddank.
Dat betekent dat Ernesto gewoon nog leeft. Ik heb het gevoel dat het me kan gaan ontglippen. Ik ben eerder in mijn leven bang geweest over zijn levenslust en ik ben nu weer bang.
Al mijn angsten en gevoelens die ik had, mijn voorgevoelens, dat het niet goed was om op vakantie te gaan in de hele situatie zijn gister bevestigd.
Shit!!!!!!!!!! Kut met peren, deel zoveel!!!!!!!!!!!!
Ik slaak nu een heel klein zuchtje van opluchting. Ernesto is dus wakker geworden, is naar de wc gegaan en is zijn bed weer in gedoken. Hij leeft dus!!!!!!
Gisterochtend was ik even heel blij en ik denk dat ik daar nog steeds heel blij om kan zijn: hij heeft de baan. Er waren 9 mede sollicitanten en iedereen is aangenomen. Hij heeft werk tot 15-11 met mogelijke verlening tot 1-3 en wellicht als het goed gaat daarna kansen om naar Barcelona uitgezonden te worden voor de ANWB. Die kans had hij eerder dit jaar, maar toen heeft hij die sollicitatie laten lopen en is niet zorgvuldig geweest.
Gistermiddag was ik even naar Paagman gefietst om een boek te kopen met koolhydraten arme recepten, bij Nolten te kijken of die laarsjes die ik zag voor 40% nu 50% zijn en OF ze er nog staan….En om bij mijn moeder langs te gaan.
Na eerst ditjes en datjes over de crematie van oom Ed, foto's van oom Hans, begon mijn moeder over Ernesto.
Ik had geld achter gelaten voor hem, het was misschien niet veel, 75 euro voor 8 dagen, maar de koelkast hadden we samen gevuld. Hij heeft geen werk en geen eigen geld en ik heb ook alleen maar mijn baan. (Ik heb al uitgerekend dat zijn aanwezigheid in huis met alle extra kosten daardoor zo'n 400 euro per maand is) Mijn moeder had al gezegd: "Getver, als jij op vakantie gaat, komt hij hier bedelen om geld." Maar daar hadden we afspraken over gemaakt: er is er maar 1 die geld geeft, zo houden we eea binnen de perken en dat ben ik……
Niet dus. Blijkbaar was op dinsdag zijn geld al op en is hij naar mijn moeder gegaan. Ernesto had twee dagen gewerkt voor het uitzendbureau en hij had gevraagd of hij dit geld alvast kon krijgen.
Hij kreeg 80 euro.
Op vrijdag zei hij dat hij naar Rotterdam zou gaan om naar de Uruguayaanse visite te gaan en voor zijn oom. Op zaterdag belde hij mij hier voor. Hij kreeg dus van oma 30 euro en van mij 25 euro en hij is nooit naar Rotterdam gegaan.
Dit is nog niet alles, want de rekening van Ziggo was ineens heel erg hoog bij mijn moeder, ze belde en wat bleek? Tijdens twee nachten (de nachten dat Ernesto bij haar sliep toen zijn net uit het ziekenhuis was, had hij via Ziggo bij www.beltegoed.nl beltegoed voor in totaal 50 euro gekocht met haar Ziggo rekening.
Bizar dat dat kan. Ik snap naar niks van en VRESELIJK dat hij dat gedaan heeft!!! Zijn oma bestolen!
Tegelijk besef ik dat dat hier ook het geval kan en zal zijn en moet ik mijn rekeningen ook gaan checken!
Ik fiets naar huis met een gigantisch hoofd vol onrust. Vol zorgen.
Thuisgekomen is Ernesto er nog niet. Ik bel hem met de vraag of hij thuis komt eten en zo ja, dat ie om 20:00 uur thuis moet zijn om te eten.
Klokslag 20:00 uur gaat de deur open. Zo stipt is hij zelden binnen gekomen. Hij geeft aan voor de tv te willen eten en het nieuws te willen kijken. Prima.
Eerst eten we en kijken we het nieuws. Daarna vraag ik hem naar zijn sollicitatie en hij vertelt dat hij zijn t-shirt verkeerd om had, dat een mede sollicitant hem erop wees.
En dan zeg ik dat ik vreselijk geschrokken ben van wat oma mij vertelde. Waar geeft hij al zijn geld aan uit?
Hij slaat dicht.
Hij staat op, gaat de borden in de keuken zetten. Ik loop achter hem aan en probeer het gesprek op gang te houden. Probeer hem aan te spreken om de juiste toon, te zoeken naar zijn verantwoordelijkheid. Hij vlucht uiteindelijk zijn kamer in en we staan beiden aan de kant van zijn deur. Het enige wat ie zegt is: "Ik wil alleen zijn" en ik geloof dat ie mompelt " ik kan niet praten".
Ik smijt er nog woest uit dat ie een grens over gegaan is. Dat oma en ik hem tot nu toe geholpen hebben, maar wel op basis van vertrouwen. Ernesto is een heel fijn gevoelig mannetje. Dit bedrog wat hij pleegt, moet hem raken. Toch?
Of is zijn integriteit verdwenen door de wiet? Hoe werkt dat?
Ik ben kapot en ik weet niet hoe of wat te doen. Maar ik durf niet meer de deur uit. In het verleden heeft het wel gewerkt om uiteindelijk weer contact te maken door de app dus ik stuur een berichtje:
"Ernesto,
ik houd van je, ontzettend veel.
Ik wil je helpen, maar dat kan alleen als je praat.
En, ik wil je kunnen vertrouwen, ik wil niet dat je oma en/of mij beduvelt.
Nu een baan. Waanzinnig gaaf! Ik ben superblij voor je!!!
Een mooie kans voor een nieuwe start! Elke dag nieuwe kans voor het roer om.
Je bent zo integer en lief. Het kan niet anders dan dat je je rot voelt.
Nogmaals ik houd van je en wil je nog steeds helpen.
De basis is:
Eerlijkheid
Integriteit
Verantwoordelijkheid
Liefde
Volwassenheid
Denk goed na. Ik ben er voor je.
Ik ben heel goed, maar niet gek!
😘"
Ik zie dat het gelezen wordt, nog geen minuut later, maar ik krijg geen reactie. Als ik iets later een ps schrijf:
" ps je kunt me ook schrijven om te starten? Als praten moeilijk is?"
Wordt dit niet meer gelezen. Het is inmiddels 23:00 uur en ik heb mezelf bezig gehouden met het bewerken van de prachtige vakantiefoto's van onze Italiereis en ik voel een vreselijke moeheid me overvallen.
De thuiskomst is wel een heel heftige. Ik heb bijna spijt dat ik inderdaad ben weggegaan. Wat een shit. De shit is groter geworden.
Wat 'fijn' dat ik as woensdag de eerste sessie heb in de Jellinek. Hoe nodig heb ik dit nu!!!!!
Wat ik Ernesto zei is dat er volgens mij wat financiën betreft maar 1 oplossing is: pas inleveren en rekening gegevens en zakgeld krijgen en schulden afbetalen.
"Ik heb het gehoord", was zijn reactie.
O mijn god. Ik ga slapen en val wonderwel doodmoe in slaap. Ik word nog even wakker als Michel me belt, maar hij hoort aan mijn stem dat ik al slaap en het gesprek is uiterst kort. Hij vraagt ook verder niet naar de situatie, dus ik hang snel op en slaap ook direct weer verder.
Totdat ik dus net wakker word en gelukkig kan constateren dat Ernesto wakker geworden is, naar de wc is gegaan, het ganglicht uit gedaan heeft en weer is gaan slapen.
Ik ben echt bang.
De baan geeft alle mogelijkheden om uit de shit te stappen en eea aan te pakken, maar maakt hij nu de goede keuzes?
Meedoen aan CRAFT komt op het juiste moment, want ik weet het echt niet meer. Hij lijkt nu zo makkelijk, maar waarom voelt het niet zo?
Morgen weer een dag. Nieuwe dag, nieuwe kansen.
En waar leven is, is hoop?!!!!!
