De dood of de gladiolen

Zaterdag, 11 oktober,
Terwijl ik de trap ietwat stijfjes en voorzichtig om niet de fietsenpompen, die in de weg staan op de trap (notabene door mijzelf daar neergezet), eraf te schoppen zodat iedereen in huis wakker wordt, komt de lucht op me af. Ik ben zo naïef, ofwel zo dom, dat ik nog even twijfel. Maar als ik de huiskamer binnenloop, weet ik het zeker: zoonlief heeft gisteravond tot laat in de woonkamer gelegen en meneer heeft een blootje of wat daar ter plekke gerookt. 
Ik voel heel duidelijk een mix van teleurstelling, verdriet en boosheid opkomen. Ik zet het raam, wat half opengezet is door Ernesto, helemaal wijd. 
Ga naar de wc om te doen waar ik voor naar beneden was gekomen. Tel tot 10, tel tot 20, tel zelfs tot 30, maar de tranen komen toch en ik laat ze maar lekker even lopen....Het belooft veel goeds voor vandaag, maar niet heus. Vandaag hebben we, Ernesto, Michel en ik, namelijk een afspraak om om 11 uur te praten. Ik wil praten over de omgangregels in huis, zijn verslaving en vooral ook over het starten met terugbetalen van de leningen die hij heeft ontvangen van zijn oma, zijn zusje en mij. 
Ik heb Michel erbij gevraagd (goed voor de relatie om dit samen te doen), maar ook voor financieel advies en het 'neutraliseren' van de gemoederen slash emoties. 
Ik 'veeg mijn billen schoon en droog' en loop in gedachten de trap op. Bijna volgens verwachting dat ik natuurlijk per ongeluk nog bijna tegen de fietspomp schop. Ik kan 'm nog net opvangen. Bravo! 50, maar toch nog alert genoeg om de pomp op te vangen.
Ik schuif mijn kastdeur open om mijn keuze te maken wat ik vandaag nou weer kan aantrekken en zeg, misschien met snibbende toon: "Maak je borst maar nat, hij heeft vannacht weer geblowd, dit gaat een leuk gesprek worden." Michel die al naar de wc geweest was, knikt dat hij begrijpt wat ik bedoel.

Ik douche en vraag me af hoe het gesprek te beginnen, verdomme, waarom verpest hij zijn leven door dat spul, de tranen stromen mee met het water van de douche, verbijt me, droog me af, kleed me aan, maak me op en zeg tegen Michel dat ik eerst even naar de AH ga en ga tanken. 

Als ik langs de deur kom van Ernesto's kamer op weg naar de auto, klop ik op de deur en ga naar binnen:"Ik ga nu boodschappen doen, en als ik terugkom, gaan we aan tafel en gaan we praten."
"Nee, vandaag niet", zegt Ernesto, "ik heb vannacht heel slecht geslapen en ik ben moe". 
"Ja, Ernesto, we hebben het afgesproken, het is geen vraag of je komt, ik zeg het je."
Ik doe de deur dicht en loop de buitentrap af richting auto. 

Op de automatische piloot tank ik, rijd ik de auto door de wasstraat, ga de AH binnen, zie nog wel bekenden lopen, weet ook wat ik koop, maar mijn focus is op mijn ellende. De afgelopen weken heb ik weinig geschreven. Ernesto vlucht na zijn werk naar .....? We hebben weinig tot geen contact. Ik werk om te leven. Heb vorige week mijn 50 jarige verjaardag gevierd. Was ontzettend blij met alle mensen die er waren (inclusief Ernesto), maar het feit dat Ernesto me niet spontaan gefeliciteerd heeft, geen kaartje geschreven, geen bloemetje, geen cadeautje, durfde ik eerst niet hier op te schrijven. Te kwetsend. Doet me te veel pijn.

J, de CZ-psychologe die mij coacht bij CRAFT van de Jellinek, belde afgelopen week. Ze is weer aan het werk en wilde een nieuwe afspraak maken. Tsjaaaaa, omdat ik eigenlijk vind dat het niet goed gaat, omdat er nauwelijks contact is, Ernesto vlucht, heb ik deze afspraak voor vandaag 11 uur gemaakt. Ik kan niet woensdag naar Amsterdam gaan en met lege handen komen. Waar doe ik het dan voor? Dus vandaar mijn afspraak voor dit weekend en los van 'de stok achter de deur' gewenst door mij.

Teruggekomen thuis, zie ik nog geen beweging in de kamer van Ernesto. Ik raak langzaam opgefokt. Ik vraag Michel de tafel te dekken en loop de kamer van Ernesto binnen. "Ik ben terug met de boodschappen, kom je?" Ernesto protesteert en wil vandaag niet. Ik verlies mijn geduld en zeg dat het geen vraag is en dat ie gewoon wel aan tafel komt. "Nee", zegt Ernesto.