Bijzonder

Bijzonder
Bijzonder vreemd
Bijzonder leeg
Bijzonder stil
Bijzonder saai
Bijzonder "licht"
Bijzonder

Bijzonder mooi

Mijn dochter is verliefd. En nu slaapt ze, sinds een week of vier, regelmatig niet thuis. Ze slaapt bij hem.
En ik? Ik ben alleen thuis. Het voelt vreemd, leeg, stil, saai en 'licht' (want ook de zorgen -uit het oog een beetje last van mijn schouders-) om alleen in huis te zijn en alleen te slapen.
Ik ben 'uit huis' gaan samenwonen. Gescheiden. Maar eigenlijk nooit zonder vriendje geweest. En na de scheiding, na het overlijden van J, waren mijn kinderen altijd thuis. Vakanties uitgezonderd. Ernesto is al een tijdje het huis uit. Maar nu nummer twee. Gezien het feit dat haar vriendje al samengewoond heeft (misschien wel meerdere malen) en hij aangeeft na een halve dag haar al te missen, denk ik, dat ik nu heel snel moet wennen. Wennen aan de nieuwe situatie.

Dit staat los van het feit in hoeverre ik dit mijn keuzes laat beïnvloeden en of ik nu de euvele moed kan vinden om mijn stappen, al of niet, te zetten.


Mijn 24 jarige dochter heeft eergisteren een nieuwe baan. Maandag kan ze gelijk naar "start". Vandaag hebben zij en haar vriendje nog "vakantie". Het voelt of dit "haar man" gaat worden.
Mijn maag draait om. Maar ik voel ook een glimlach om mijn mond. Fijn voor haar. Ze wordt gesteund. Ze wordt verzorgd. Ze wordt geliefd.

Bijzonder.... Dit is het moment dat ze beiden hun vleugels uitslaan. En misschien, op een andere manier, toch 'tegelijk'.
Ik observeer. Ik lijd. En ik leid.

Bijzonder .......... mooi dit mee te kunnen en mogen maken.