Ik rijd zo naar Amsterdam met A, hoor ik hem zeggen. Huh, ben ik lucht?

Wat een dag. Een dag die anders was dan spandeer dagen. Gelukkig maar. Zeker niet saai.
Wakker worden in Zoetermeer, mmmmmmmm tsja, dat is natuurlijk wel saai, maar wakker worden naast Michel is gelukkig (nog 😉) niet saai!

Ontbijt. We hebben t nog steeds niet gehad over ons 'huiswerk' van P. We moeten onderzoeken wat wij samen in onze 'heilige ruimte' hebben. Wat wij doen, wat we niet delen met anderen...... Ik begin het gesprek en verder dan slappe one- liners, komt Michel niet.... Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook niet verder kom dan 'de seks'. Michel is geen prater, we hebben geen huis samen, ook nog geen plan hiervoor, samen, ook geen kinderen samen, ook geen geheimen samen. Ik bespreek inmiddels meer met mijn vriendinnen dan met hem en het is zoals het is.
Het is een bijzondere verwachting. We hebben, als vrouw, meerdere vriendinnen. Met de een lach je meer, met de ander praat je dieper, met de derde praat je in de kroeg, maar die ene man moet "alles" hebben....
Nee, ik denk niet dat het zo werkt. In ieder geval niet met deze ene man.
Ik voer het gesprek volgens de methode van MGV (Motiverende GespreksVoering) en het werkt. Michel praat meer. Het gaat Ontlokken -Advies (na toestemming) en daarna weer Ontlokken. Simpel gezegd, maar best moeilijk. Vooral het begin is bijzonder..... In principe probeer je je te verplaatsen in de ander. Je voelt mee. Dus toen Michel vertelde dat hij zich soms zo heel erg moe voelde, zei ik 'je hebt t gevoel dat je opbrandt', 'ja', zei hij. Dan in het bingo, want dan heeft de ander zeker het gevoel dat je hem/haar begrijpt.......
Ik heb al vaker gedacht dat hij eigenlijk in een negatieve spiraal zit, werken, werken en werken....en niet opladen....Uiteindelijk kwam dat er dus uit.......dan is t de kunst om, gevraagd, advies te geven...en met zoveel keuze mogelijkheden, dat de ander, Michel in dit geval, zelf een goede keuze kan maken.
Uiteindelijk hebben we afgesproken dat we het eerste weekend van november SAMEN overslaan. Hij plant de hele eerste week van november 'grof' voor zichzelf.

Wat voel ik hierbij? Het voelt dubbel. Enerzijds vind ik dat we, omdat het een LAT relatie is, al heel weinig contact en intimiteit hebben. Ik heb al soms heel sterk het gevoel dat we een weekend-relatie hebben, en dan vervalt een weekend ook nog. Dat is niet best. Ik ga zeker ook niet thuis binnen zitten wachten als hij thuis gaat zitten werken.......
Los van het feit dat het mij ook weleens goed uitkomt een weekend te doen wat ik wil.
Anderzijds, als hij tegen een burn-out aan is, en hij denkt de spiraal op deze wijze te keren, wie ben ik dan, om mezelf op te dringen?

Het lastige in deze is, ik ben niet zijn coach......ik zit emotioneel in de relatie. Dus ik voel er wat bij en vind er wat van en denk niet alleen aan zijn belang.
Enfin, tijdens het gesprek bedenk ik me, dat ik het wel even prima vind, zo. Even wat ruimte en een moment van bezinning, en vooral voor mij.....moment om te denken en te werken aan het 'nieuwe idee', aan de studie. En lekker afspraken maken met vriendinnen. En dan zie ik wel weer verder.

'S middags komt zijn dochter. Het plan was (dacht ik), met haar naar Amsterdam te gaan, kijken naar haar nieuwe kamer, waar ze volgende week naartoe gaat verhuizen. Michel belt een vriend om te vragen of hij thuis is, om naar wat spulletjes te kijken. Hij zegt, letterlijk:"ik kom zo met A naar Amsterdam om naar haar huisje te kijken, ben je dan thuis?"

Mijn broek zakt af. Wat is hij toch een ongelooflijke eikel. Een aso. Asociaal. Ik voel me net "lucht". Zo bijzonder dit.
Zij staan op. Ik twijfel. 'Ga jij niet mee?' vraagt zijn dochter. Ik kijk naar Michel, "ik hoor je vader zeggen 'ik ga met A naar Amsterdam, dus ik geloof niet dat ik meega.'
En dan komt ie natuurlijk weer met het slappe verhaal dat hij het zo niet bedoelt. Maar, ik heb eigenlijk al geen zin meer. Michel is echt niet in staat om in 1 kamer te zijn en twee mensen aandacht te geven. Ik vraag me toch serieus af, of hij niet echt (groten?)deels autistisch is. Hij is al een licht kluizenaar.....hij is het liefst alleen. Maar dit is niet de eerste keer dat het mij opvalt, dat hij niet EN zijn dochter EN mij aandacht kan geven.
Hij kan het namelijk ook niet, als ik een vriend op bezoek heb.....dan zit hij er uiteindelijk bij alsof hij zijn laatste snoepje opgegeten heeft. Zonder zin. En als hij niks van het onderwerp weet, doet hij helemaal geen moeite.

Enfin, zij besluiten naar Ikea Delft te gaan. Dus niks geen Amsterdam. Ik twijfel en Michel zegt mijn twijfel te begrijpen, hij zegt 'dan wil jij zeker naar je dochter kijken?'
Ja, inderdaad. Maar niet omdat zij besluiten naar IKEA Delft te gaan, maar omdat ik me het ongelooflijk grote derde wiel aan de wagen voel. Ik gun hem oprecht zijn vader-dochtermoment. Ik geniet om hem puur ontspannen gek te zien doen met zijn dochter. Volgens mij is zij de enige op de hele wereld bij wie hij volledig zichzelf is. Hij is kind met haar. En zij geeft hem hierin zijn podium. Prachtig om te zien. Misschien ben ik teveel.
Ik ben het niet gewend zo. Alle vorige vriendjes waren prima in staat om hun kinderen 100% pure aandacht te geven, vaak, veel vaker dan Raymond zijn kinderen aandacht geeft. En toch gaven die vriendjes op die momenten wel degelijk het gevoel er ook voor mij te zijn, mij niet zien en niet dat ik er voor spek en bonen bij zat......

Enfin, ik sleep mijn 3 zware tassen alleen naar de auto toe. Stap in. En besluit dit toch niet-zo-leuke-gevoel hier in Zoetermeer achter te laten. Ik profiteer van het feit dat ik nu naar een leuke forfbalwedstrijd van Magdalena kan gaan kijken. Onverwachts. Met een nieuwe speler, van
het hoogste niveau van Nederland erbij....
Als ik uitstap in Rijswijk bij de Marimbahal (nostalgisch), is mijn gevoel weer 'normaal' leuk om deze wedstrijd te kijken. Als ik binnenkom, wordt net iedereen voorgesteld.
Het is een spannendere pot dan gister. Ze winnen ruim, 18-11.
En na de wedstrijd, na een tijdje, staat Magdalena met nieuwe vriendje W te praten. Mijn moeder en ik besluiten er naar toe te gaan en de jonge man een hand te geven. Hahaha Magdalena vindt t niet erg. Hij ziet er eigenlijk wel heel goed uit voor zijn leeftijd. En, nog belangrijker, ik zie de lieve blik zoals hij naar mijn dochter kijkt. Ik word er blij van. Mijn dag is helemaal goed nu.

We gaan weg. Magdalena komt t liefst even thuis eten. Zo kunnen we even bespreken wat haar wensen zijn voor haar verjaardag. En maak ik gebruik van d reglementair ook met haar, een kort, gesprek aan te gaan, over het solliciteren, maar vooral over de huishoudelijke taken. Ze mag haar tijd nemen, het is haar verantwoordelijkheid, ze mag me vragen om hulp. Maar, ze moet het zelf doen. Wat wel moet gebeuren.....ik zeg "stel je voor dat jij werkt en studeert, en ik werk niet, maar ik zou jou de boodschappen laten doen en het huishouden, dan os toch raar? Hoe kunnen wij dit regelen als twee volwassenen....?"
Het gesprek liep goed en duidelijke afspraken gemaakt. Fijn!

Kortom:
- gesprek met Michel......
- gesprek met Magdalena .....
Beiden zijn verantwoordelijk voor hun eigen proces en keuzes. Wat Michel betreft, ik ben ook in staat mijn eigen keuze te maken als ik niet wil 'wachten' of geen ruimte wil geven. Voorlopig vind ik het wel even prima zo.

Nu helemaal alleen thuis, Magdalena slaapt bij W. Ik alleen thuis. ZAAAAAAAAAAAALIG!!!!!!!!!!

Een drukke week voor de deur. Misschien een uitnodiging voor een gesprek voor de sollicitatie?????? Plannen maken voor 'het plan'...... En gewoon naar behoren mijn werk te doen.....pffffft en lekker lezen in MGV!!!!!!!

Ik zeg: nu eerst goed nakijken!!!!!!!!

Lieve groet,
Karin Kracht